ellasἩ ταπεινωτική ἐπιστολή Τσακαλώτου πρός τούς δανειστές, τήν παραμονή τῶν Χριστουγέννων, μέ τήν ὁποία πρακτικά ἡ Κυβέρνηση ἔβαλε μετάνοια γιά τά δύο “φιλολαϊκά” μέτρα πού πῆρε (βοήθημα χαμηλοσυνταξιούχων καί ἀναβολή τῆς αὔξησης τοῦ ΦΠΑ στά νησιά τοῦ ἀνατολικοῦ Αἰγαίου), ἦταν ἐνδεικτική τοῦ ἀδιεξόδου στό ὁποῖο βρισκόμαστε ἀπό ἑπταετίας. Ἀπό τή μέρα πού ἐκεῖνος ὁ Βλάξ μᾶς ἔβαλε σέ τοῦτο τό θανάσιμο τρυπάκι, δοκιμάστηκε κάθε ἐναλλακτική πού διέθετε ὁ πολιτικός κόσμος τῆς χώρας: οἱ ἀναβολές – ἐξαπατήσεις τῶν πασόκων, ἡ συμμόρφωση – ὑπακοή τῶν νεοδημοκρατῶν, οἱ τσιριμόνιες – φωνασκίες τῶν συριζαίων. Ὅλα ὁδήγησαν στό ἴδιο ἀποτέλεσμα, στό περαιτέρω σφίξιμο τοῦ λουριοῦ γύρω ἀπό τόν λαιμό τοῦ λαοῦ καί τῆς πατρίδας μας, χωρίς νά φαίνεται πουθενά ἡ μέρα πού κάτι θά
ἀλλάξει πρός τό καλύτερο. Φτάσαμε ἤδη στήν ἐξάντληση τῶν προσφερόμενων ἐπιλογῶν κι αὐτό πού μᾶς ἀπέμεινε εἶναι νά τίς …δοκιμάσουμε ἐξαρχῆς! Λογικά λοιπόν κυριαρχεῖ ἡ κατάθλιψη στόν μέσο Ἕλληνα, ἀφοῦ δέν φαίνεται πουθενά ἐλπίδα.

Ποιά θά ἦταν, ἑπομένως, μιά ρεαλιστική προσδοκία γιά τήν ἐθνική μας ἐπιβίωση; Κατά τή γνώμη μας ἐπείγει ἡ συγκρότηση ἑνός πολιτικοῦ κινήματος πού θά ἀναστηλώσει ἐσωτερικά τή χώρα, μέ ταυτόχρονο συντηρητικό χειρισμό τῶν ἐξωτερικῶν της ζητημάτων, ἄχρι καιροῦ. Τό πρόταγμα στίς σημερινές συνθῆκες δανειακῆς σκλαβιᾶς δέν μπορεῖ νά εἶναι ἡ ἄμεση ἀπελευθέρωση, ἀφοῦ πάντα θά ἐγείρεται τό ἀναπάντητο ἐρώτημα “μέ ποιούς;”. Ἐπίσης δέν μποροῦμε νά ἀγνοοῦμε ὅτι τό νεοελληνικό κράτος στήθηκε ἐξαρχῆς ὡς ἀποικία τῆς Δύσης, ἄρα οἱ ρίζες τοῦ κακοῦ δέν εἶναι 7 ἀλλά …194 χρόνων. Προέχει λοιπόν νά ξεδοντιαστεῖ ἡ μαφία πού παριστάνει τήν ἄρχουσα τάξη τῆς χώρας, νά ἐξορθολογιστεῖ ἡ κρατική λειτουργία, νά διαφανεῖ μιά ἀξιοκρατία στίς δομές της κι ἕνα νόημα στό ἑλληνικό της ὄνομα. Μόνο ἔτσι θά μπορέσουν καί οἱ ὑγιεῖς δυνάμεις, οἱ ἐλπίδες τῆς νέας γενιᾶς, οἱ δυνατότητες τοῦ τόπου μας νά ἀνθίσουν. Ὅ,τι γνώμη καί νά ἔχει κανείς γιά τήν Κυβέρνηση Σύριζα – ΑΝΕΛ, ἕνα πρᾶγμα πού σίγουρα προσέφερε ἦταν ἡ ἀπομάκρυνση ἀπό τήν πολιτική ἐξουσία μεγάλου μέρους τῆς παραδοσιακῆς ἐλίτ (ἀλήτ, κατά Κ. Ζουράρι), κάτι πού προετοιμάζει τόν δρόμο πού μόλις περιγράψαμε. Στόν βαθμό λοιπόν πού θά βαδίσουμε ἕναν τέτοιο δρόμο, θά ἀντέξουμε καί στίς πιέσεις τῶν δανειστῶν, μέ τήν (ὁρατή πλέον) προσδοκία γιά γενικότερες ἐξελίξεις – μέσῳ Ἰταλίας, Γαλλίας κτλ – πού θά γκρεμίσουν τήν φυλακή τοῦ εὐρώ. Τήν πρώτη ἀπόδραση, πού θά ἀναιρέσει τό καθεστώς τῆς εἰρκτῆς, δέν θά τήν πραγματοποιήσει ὁ πιό ἀδύναμος κρατούμενος, αὐτός πού εἶναι στό χειρότερο κελλί, ἀλλά ἐκεῖνοι πού βρίσκονται σέ πλεονεκτικότερη κατάσταση.
Τότε μόνο θά ἦταν ἴσως ὑλοποιήσιμη μιά ἄλλη πορεία τοῦ λαοῦ μας στό διεθνές γίγνεσθαι – ἀρκεῖ βέβαια νά εἴμαστε ἀκόμα ζωντανοί…

antifonitis.gr