Τραγική ειρωνεία

​Τα τελευταία χρόνια καλούμαστε να γιορτάσουμε τις εθνικές μας γιορτές σε συνθήκες τραγικής ειρωνείας. Πράγμα που ιδιαίτερα ίσχυε στα χρόνια της πασοκονουδουλικής μνημονιακής δικτατορίας. Οπότε ο λαός με κιγκλιδώματα και αστυνομικές διμοιρίες και κλούβες κρατιόταν μακριά από το χώρο των παρελάσεων. Σε τρόπο ώστε να μη μπορεί να καμαρώσει την μαθητιώσα νεολαία ή τα στρατευμένα παιδιά του. Τα οποία εντούτοις όφειλαν να αποδίδουν την «προσήκουσα» τιμή στην «εθνική» μας ηγεσία. Κι όλα αυτά, για να μην ακούσουν οι εφιάλτες της πατρίδας τις ταιριαστές στην περίπτωση αποδοκιμασίες

Και δυστυχώς τον τελευταίο καιρό η αστυνομική βία βρίσκεται και πάλι σε

Ηλεκτρονικός φασισμός

Ποια σημασία μπορεί να έχει το πόσοι συγκεντρώθηκαν στα συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας; Κι αν ήταν πέντε άνθρωποι ή πεντακόσιες χιλιάδες ή πέντε εκατομμύρια. 

Γιατί, εδώ που τα λέμε, αν μπορούσαν να πάνε όλοι αυτοί, που ήθελαν, θα ήταν η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων. 

Κι ακόμη ποια σημασία μπορεί να έχει το γεγονός ότι με βάση τα ιστορικά δεδομένα οι Σλάβοι, που σήμερα κατοικούν στην περιοχή των Σκοπίων κατέβηκαν στην περιοχή αυτή μόλις τον έβδομο μ. Χ. αιώνα; Κι ακόμη το ότι η αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου απλωνόταν μέχρι τον Ινδό ποταμό, χωρίς κανείς άλλος να διεκδικεί το όνομα της ελληνικότατης Μακεδονίας! 

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η ανθελληνική προπαγάνδα θέλει να «βαφτίσει»

Δούρειος Ίππος…

«Απ’ όλα έχει ο μπαχτσές» του διεθνούς και ντόπιου μαφιόζικου κατεστημένου σε βάρος μας. Πρώτα χάλκευσαν το δημόσιο χρέος, στη συνέχεια τα ιδιωτικά και τώρα έρχονται να δρομολογήσουν τον διαμελισμό της πατρίδας μας.

Κάποτε, στα μαθητικά μας χρόνια οι δάσκαλοι μας έδιναν να απαγγείλουμε στις εθνικές γιορτές ένα ποιηματάκι, που έλεγε σχετικά με τα δολοφονικά χαλκεία της τότε εποχής: «Ο Χότζας θέλει Ήπειρο, Τίτο Μακεδονία, Θράκη κι Αλεξανδρούπολη θέλει η Βουλγαρία». Και με μερικές διαφοροποιήσεις από τότε τα δολοφονικά αυτά χαλκεία βρίσκονται σε πλήρη έξαρση. Και οι επίβουλοι γείτονές μας σαν τα ποντίκια στην «Πανούκλα» του Καμύ προσπαθούν απ’ όλες τις πλευρές να διεισδύσουν. Οι Αλβανοί ανασταίνουν θέμα Τσάμηδων και Τσαμουριάς, ενώ παράλληλα ξεριζώνουν και τους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου, καταστρέφοντας τις περιουσίες τους. Όπως βέβαια έκαμαν και οι Τούρκοι σχετικά με τους Έλληνες της Πόλης, ενώ παράλληλα αναζωπυρώνουν τις τουρκικές βλέψεις για το Αιγαίο και τη Δυτική Θράκη. Αφού ακόμη και η Θεσσαλονίκη περικλείεται, ως γνωστόν, κι αυτή «στα σύνορα της καρδιάς τους». Οι Σκοπιανοί, τέλος ακολουθούν το

το κρεματόριο των πλειστηριασμών…

Θα έχετε ακούσει βέβαια για τα πιλάφια και τα ουρί του μωαμεθανικού παραδείσου. Τα οποία θα απολαύσουν-υποτίθεται- όσοι αγωνίζονται και πεθαίνουν στον αγώνα για την επικράτηση του μωαμεθανισμού. Να όμως που στις μέρες μας χτίζεται ένας άλλος παράδεισος. Αυτός του σιωνισμού για όσους αγωνίζονται και θυσιάζονται για την παγκόσμια κυριαρχία του καθεστώτος της τοκογλυφίας. Και σ’ αυτόν τον αγώνα έχουν δώσει τα τελευταία χρόνια το τιμητικό προβάδισμα σε μας τους Έλληνες. Αφού κληθήκαμε, όχι μόνο ν’ αγωνιστούμε, αλλά και να θυσιαστούμε ποικιλοτρόπως, στα κρεματόρια των διαβόητων μνημονίων τα οποία σκηνοθέτησαν οι ντόπιοι και διεθνείς ανθρωποφάγοι «σωτήρες» μας.

Ήδη σ’ αυτόν τον παράδεισο ζουν, όπως θα έχετε καταλάβει, κάποια πρωτοπαλίκαρα του μνημονιακού έπους. Όπως κάποιοι πολυβραβευμένοι πολιτικοί, που παίρνουν πομπώδεις διεθνείς τίτλους (πρόεδρος Διεθνούς Σοσιαληστρικής κλπ) ή πολύφερνες θέσεις σε παγκόσμια οικονομικά φόρα με παχυλούς μισθούς (π.χ. Παπουτσής, κλπ). Αλλά κι εμάς των κοινών θνητών μήπως δεν μας υπόσχονται παρόμοιους παραδείσους; Για κάποιες επερχόμενες γενιές ύστερα από εκατό και βάλε χρόνια, όταν δεν θα υπάρχει τίποτε, που να θυμίζει Ελλάδα. Ή μήπως και τώρα δεν επικαλούνται κάποιες Επιτροπές Ευτυχίας -δικής τους προφανώς έμπνευσης-που μέσα απ’ τα κιτάπια τους προκύπτει ότι τάχα γινόμαστε ολοένα και ευτυχέστεροι! Δεν ακούτε άλλωστε τους επαίνους,

Θεοφιλέστατε ευχαριστώ!

«Ο άνθρωπος, λέει ο Ντοστογιέφσκι, είναι ζώο αχάριστο». Και θυμήθηκα το απόφθεγμα αυτό καθώς παραμονές της Πρωτοχρονιάς ο θεοφιλέστατος επίσκοπος Ευρίπου, αείμνηστος π. Βασίλειος Παναγιωτακόπουλος, πορεύθηκε το δρόμο της αιωνιότητας. Τον οποίο ιδιαίτερα ευχαριστώ , επειδή με λύτρωσε απ’ την κόλαση της Μητρόπολης Αιτωλοακαρνανίας.

Και επειδή πολλοί δεν γνωρίζουν τα συμβαίνοντα στο χώρο της δεσποτοκρατίας ας μου επιτραπεί να πω σχετικά κάποια περισσότερα πράγματα: Τοποθετήθηκα ως νεοδιόριστος εφημέριος (1965) στο Αιτωλικό, όπου η μόνιμη εγκατάστασή μου ήταν αδύνατη, δεδομένου ότι η πρεσβυτέρα μου εργαζόταν στο Αγρίνιο. Γεγονός που σήμαινε ότι οι δυνατότητές μου να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις της ενορίας μου ήταν μηδαμινές. Κατάσταση που έγινε ακόμη προβληματικότερη, όταν με απέσπασαν στον Άγιο Ηλία της Σταμνά, όπου για να φτάσω, ήμουνα υποχρεωμένος να αλλάζω δύο συγκοινωνίες. Που σημαίνει ότι τόσο η αρχική μου τοποθέτηση, όσο και η εν συνεχεία απόσπασή μου έδειχναν ότι δεν έγιναν, για να εξυπηρετήσω τις ανάγκες της μιας ή της άλλης ενορίας, αλλά, για να υποβληθώ

"Μακάριοι οι φτωχοί"...

Ο Άγιος Νεκτάριος είναι κλασσική περίπτωση αγίου, που όχι μόνο διώχτηκε απ' τη δεσποτοκρατία και τους αυλικούς της, αλλά και συκοφαντήθηκε με το χειρότερο τρόπο. Σύμφωνα με την πάγια τακτική των δεσποτάδων, όταν διώκουν κάποιον, να τον φορτώνουν και με την ανάλογη λάσπη προκειμένου να δικαιολογήσουν την εναντίον του εγκληματική συμπεριφορά τους. Αλλά "άλλες οι βουλές των ανθρώπων κι αλλιώς ο Θεός ορίζει" τη ζωή του καθενός ανθρώπου. 

Κι αυτούς, που εξευτελίζουν οι άνθρωποι, τους δοξάζει ο Θεός. Αλλά περισσότερα στο βίντεο, που ακολουθεί: