CAPITAL CONTROL, ΤΣΙΠΡΑΣ, ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ ΚΑΙ Η ΕΙΣΑΓΓΕΛΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ

ΒΑΡΥΤΑΤΕΣ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΟΙΝΙΚΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΟΥ ΤΣΙΠΡΑ    

Διαβάζουμε ότι έχει ξεκινήσει εισαγγελική έρευνα για την υπόθεση της επιβολής των Capital Control.  

Γιατί έρευνα μόνο για τα Capital Control και όχι και για την παραχάραξη του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου και την υπογραφή του τρίτου μνημονίου;  

Μήπως, γιατί μια τέτοια έρευνα, αποκλειστικά για τα capital control, που έχει κάπως μονομερή προσανατολισμό, ταιριάζει περισσότερο με τις προπαγναδιστικές ανάγκες της ΝΔ;  

Το κύριο, όμως, ερώτημα είναι άλλο, πέρα της όποιας μονομέρειας.  

Προτίθεται η εισαγγελική έρευνα να πάει σε βάθος και να βρει τρόπους να αποδώσει ευθύνες ή αποτελεί άλλη μια από τις συνήθεις ευτελείς κινήσεις εντυπώσεων της Δικαιοσύνης;  

Κινήσεις, οι οποίες, στην καλύτερη περίπτωση, αν δεν καταλήξουν στο αρχείο, πάνε κατ' ευθείαν στη Βουλή και από κει στα σκουπίδια, γιατί ''έπεσαν'', όπως είναι αναμενόμενο, σε πρόσωπο υπουργού ή του ίδιου του πρωθυπουργού.  

ΒΑΡΥΤΑΤΕΣ ΟΙ ΠΟΙΝΙΚΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ

Τα capital control, τα οποία, με έναν πιο ήπιο τρόπο, συνεχίζονται μέχρι σήμερα και όλα δείχνουν ότι παρατείνονται επ' αόριστον, κόστισαν πανάκριβα στην ελληνική οικονομία και το λαό μας και ορισμένοι φθάνουν να εκτιμούν αυτήν την οικονομική επιβάρυνση σε 100 και πάνω δισ. ευρώ!  

Η ελληνική οικονομία δεν ήταν καθόλου αναγκαίο να οδηγηθεί σε capital control με ταυτόχρονη επιλογή τρίτου μνημονίου και τυφλή εμμονή στην παραμονή εντός ευρωζώνης.  

Στα capital control φτάσαμε εξαιτίας της τυχοδιωκτικής και ανερμάτιστης πορείας του Τσίπρα και της ομάδας του (αλλά και του Γ. Βαρουφάκη), ο οποίος Τσίπρας στο μόνο που στόχευε ήταν η σίγουρη παραμονή στην εξουσία και η πάση θυσία παραμονή στην ευρωζώνη με όσα μεγάλα συμφέροντα αυτή η απαράδεκτη και καταστροφική επιλογή εξυπηρετούσε.  

Για τα capital control, και κυρίως για το ωμό πραξικόπημα, με το οποίο πετάχτηκε στα σκουπίδια και μεταλλάχθηκε στο αντίθετό του, το ''ΟΧΙ'' του ελληνικού λαού, φέρει βαρύτατες πολιτικές και ιδιαίτερα πολύ βαριές , βαρύτατες θα έλεγα, ποινικές ευθύνες ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας αλλά και το οικονομικό επιτελείο του (Δραγασάκης, Βαρουφάκης, Τσακαλώτος, κλπ κλπ.).

ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΔΙΛΗΜΜΑ

Το δίλημμα, σχεδόν, εξαρχής με την ανάληψη της διακυβέρνησης για την κυβέρνηση Τσίπρα ήταν απλό, σαφές και ευδιάκριτο για όσους δεν ήθελαν να παίξουν παιχνίδια σκοπιμότητας ή να εθελοτυφλούν.  

Ή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να προχωρήσει ταχύτατα σε συμφωνία με τους πιστωτές για νέο μνημόνιο.  Ή θα έπρεπε, ταχύτατα, επίσης, να προχωρήσει, με την ανάλογη προετοιμασία, σε έξοδο από την ευρωζώνη και στην εφαρμογή ενός αντιμνημονιακού προγράμματος .  

Αυτό υπογράμμιζε τότε με επιμονή και συνεχώς ο Παν. Λαφαζάνης σε όλα τα κυβερνητικά και κομματικά σώματα, προτείνοντας, φυσικά, το δρόμο του εθνικού νομίσματος, ως του μόνου που εξυπηρετούσε το συμφέρον του τόπου και του λαού.  

Ο Αλ. Τσίπρας, όμως, δεν έκανε ούτε η τη δεύτερη επιλογή της εξόδου από την ευρωζώνη αλλά ούτε και την πρώτη της γρήγορης επώδυνης συμφωνίας.  

Ενώ τόνιζε συνεχώς ότι η έξοδος της χώρας από το ευρώ δεν είναι επιλογή και ορισμένες φορές ότι και είναι και καταστροφή, ταυτόχρονα δεν προχωρούσε και σε συμφωνία (τρίτο μνημόνιο).  

Αντίθετα, και έχοντας ως κύριο στόχο το ''μανιπουλάρισμα΄΄ και την χειραγώγηση της κοινής γνώμης, έπαιζε το πολιτικό θέατρο της ''σκληρής διαπραγμάτευσης''.  

Αυτή η τακτική Τσίπρα – Βαρουφάκη της ''σκληρής διαπραγμάτευσης'', όταν δεν υπήρχε στο τραπέζι από την ελληνική πλευρά εναλλακτική θέση, που δεν εξαρτάτο από τις πιστώσεις της ΕΕ και του ΔΝΤ, δηλαδή η θέση για έξοδο από την ευρωζώνη, ήταν μια απολύτως αδιέξοδη στάση.  

Το Eurogroup, μετά από κάθε γύρο ''σκληρής ελληνικής διαπραγμάτευσης'', σκλήραινε το ίδιο περισσότερο και ανέξοδα τις θέσεις του σε βάρος της Ελλάδας.  

Η Ελλάδα ήταν το αγκριστρωμένο ψάρι!

Οι ελληνικές ''μπλόφες'' πέφταν στο κενό.  

Αντίθετα, η ελληνική κυβερνητική πλευρά τσίμπησε και σχεδόν τρομοκρατήθηκε από την ''μπλόφα'' Σόιμπλε για συναινετική έξοδο της χώρας μας από το ευρώ, πρόταση που ουδέποτε ο Σόιμπλε είπε δημοσίως -''διαρροές'' μόνο υπήρξαν - και ουδέποτε η ελληνική κυβέρνηση ζήτησε να ενημερωθεί για την ύπαρξη και το περιεχόμενο της, ούτε το έχει ζητήσει ακόμα!  

Η υποτιθέμενη πρόταση εξόδου του Σόιμπλε είναι πρόταση φάντασμα!

Η ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΥΠΑΝΑΧΩΡΗΣΗ

Η συνεχής επιδείνωση της θέσης της χώρας και το συνεχές στράγγισμα και των τελευταίων αποθεματικών της, οδήγησε τον Αλ. Τσίπρα να πάει, στα μέσα Ιουνίου, έχοντας στη μασχάλη του ως ελληνική πρόταση, ένα απαράδεκτο μνημόνιο 47 σελίδων, αφού φυσικά είχε προηγηθεί το προεόρτιο του της 20ης Φλεβάρη, το οποίο είχε μονογράψει ο Γ. Βαρουφάκης!  

Αυτό το μνημόνιο των 47 σελίδων είχε εγκριθεί από την Κυβερνητική Επιτροπή (συμμετείχαν μόνο οι υπερυπουργοί).  

Ο μόνος που δεν είχε ψηφίσει στην Κυβερνητική Επιτροπή αυτό το τέρας των 47 σελίδων, πράγμα που τότε είχε δημοσιοποιηθεί, ήταν ο Παναγ. Λαφαζάνης, ο οποίος είχε προειδοποιήσει στη συνεδρίαση τον Τσίπρα για το κακό που έρχεται.  

Όπως ήταν αναμενόμενο το απαράδεκτο μνημόνιο Τσίπρα των 47 σελίδων φορτώθηκε στις Βρυξέλλες με νέα σκληρά μέτρα από τους πιστωτές, έτσι που η υπογραφή του από τον Τσίπρα να γίνεται πολιτικά και κοινωνικά ανυπόφορη, χωρίς να προηγηθεί το ανάλογο τρομοκρατικό σασπένς.  

Αυτό το ''σασπένς'', όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, το αναζήτησε ο Τσίπρας στο δημοψήφισμα, το οποίο χρησιμοποίησε, εγκληματικά και πρωτοφανώς, ως τέχνασμα για να ''καταπιεί'' ο λαός τη νέα μνημονιακή υποδούλωση.  

Όταν ο Τσίπρας πρότεινε το δημοψήφισμα στην Κυβερνητική Επιτροπή, ο Παν. Λαφαζάνης, συμφωνώντας με τη διεξαγωγή του, τόνισε ότι οφείλουμε να γνωρίζουμε πως την πρόταση του δημοψηφίσματος θα την ακολουθήσει διακοπή του ELA προς τις τράπεζες από την ΕΚΤ με όλες τις συνέπειες αυτής της διακοπής και ρώτησε αν η κυβέρνηση γνωρίζει ακριβώς το επόμενο βήμα που θα πρέπει να κάνει στην περίπτωση που νικήσει το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, δηλαδή αν και εφ' όσον είναι αποφασισμένη και έτοιμη να προχωρήσει στην έξοδο από την ευρωζώνη.

Παρά τις συνεχείς και επίμονες ερωτήσεις του επ' αυτού προς τον Τσίπρα, ο Παν. Λαφαζάνης, όπως έχουμε πληροφορηθεί, δεν λάμβανε καμιά απάντηση, χωρίς αυτό να προβληματίζει ιδιαίτερα μια κυβερνητική επιτροπή, η οποία όδευε αφελώς (;) προς την καταστροφή και η οποία στρογγυλοκαθισμένη στις υπουργικές καρέκλες, το τελευταίο που θα αποτολμούσε ήταν να γίνει ενοχλητική στον Τσίπρα.  

Όλοι, πλην Λακεδαιμόνιων, τον ακολουθούσαν τον Τσίπρα τυφλά.  

Η ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΟΥ ELA ΚΑΙ ΤΑ CAPITAL CONTROL

Η συνέχεια της κυβερνητικής απόφασης για το δημοψήφισμα ήταν γνωστή.  

Το Eurogroup αρνήθηκε κάθε σκέψη για νέα παράταση της δανειακής σύμβασης, η ΕΚΤ διέκοψε τη χορήγηση του ELA και εν όψει Bank Run, η κυβέρνηση υποχρεώθηκε να επιβάλλει σκληρά Capital Control.  

Αν η κυβέρνηση, μετά τη θριαμβική νίκη του ''ΟΧΙ'' στο δημοψήφισμα, είχε τη βούληση να προχωρήσει στο επόμενο αναγκαίο βήμα της ακύρωσης των μνημονίων με την έξοδο από τη ευρωζώνη και τη συγκρότηση εθνικού νομίσματος, τότε τα μέτρα των capital control δεν θα είχαν καμία επίπτωση και θα καταργούντο.  

Η κυβέρνηση του εθνικού νομίσματος το μόνο που θα επέβαλλε ήταν ο έλεγχος στην κίνηση κεφαλαίων προς το εξωτερικό και αντίστροφα και όχι τα πνιγηρά capital control του ευρώ.  

Αυτή τη θέση για μετάβαση στο εθνικό νόμισμα και όχι συνθηκολόγηση και υπογραφή τρίτου μνημονίου, πρόβαλλε ο Παν. Λαφαζάνης και η Αριστερή Πλατφόρμα και την πρότεινε προς εφαρμογή ''εδώ και τώρα'', συγκεκριμένα και με ρεαλιστικούς όρους και στον Τσίπρα, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν είχε κάνει καμιά προετοιμασία για έξοδο και δεν διέθετε, παρά τα κατά καιρούς θρυλούμενα, κανένα απολύτως σχέδιο Β, το οποίο ξόρκιζε μετά βδελυγμίας όποτε η αριστερή αντιπολίτευση το έθετε (η ιστορία Γκαλμπρέιθ είναι περισσότερο μια προσωπική υπόθεση μυθιστορήματος και τίποτα άλλο. Ας το αφήσουμε όμως...).

ΕΓΚΛΗΜΑ ΧΩΡΙΣ ΤΙΜΩΡΙΑ

Τα capital control και το δημοψήφισμα που προηγήθηκε, δεν είχαν κανένα απολύτως νόημα να επιβληθούν, εφ' όσον ο Τσίπρας και η ομάδα του δεν ήταν αποφασισμένη να προχωρήσει μέχρι την αποχώρηση από την ευρωζώνη.  

Ο Τσίπρας και η ομάδα του, εμμένοντας στο ευρώ, συνειδητά προχωρούσαν σε σπασμωδικές τυχοδιωκτικές κινήσεις και σε πολιτικό θέατρο μόνο και μόνο για να ''μανουβράρουν'' την κοινή γνώμη και να μπορέσουν να τη φέρουν σε μια τέτοια θέση, ώστε να ''χωνέψει'' το νέο μνημόνιο.  

Ο Αλ. Τσίπρας εγκληματούσε, έτσι, σε βάρος της χώρας και του ελληνικού λαού και τους καταδίκαζε σε αργό μνημονιακό θάνατο, φορτωμένο και με capital control, μόνο και μόνο για να μη διακινδυνεύσει την βρώμικη εξουσία του.  

Γι' αυτό το διπλό πελώριο εθνικό έγκλημα, της προδοσίας της λαϊκής εντολής και της αναίτιας επιβολής capital control, ο Τσίπρας και η ομάδα του είναι υπόλογοι στον ελληνικό λαό.  

Όπως υπόλογος είναι και ο ΓΑΠ για την παραχάραξη τότε της λαϊκής εντολής και το πραξικόπημα του Καστελόριζου, όπως υπόλογος είναι και ο Σαμαράς που θα έσκιζε τα μνημόνια σελίδα τη σελίδα.  

Εγκλήματα υπάρχουν.  

Τιμωρία θα υπάρξει;  

Και κυρίως θα υπάρξει, επιτέλους, αντιμνημονιακή ανατροπή;

Ν.Ζ

iskra.gr