Σε ποιο μήκος και πλάτος αυτής της γης, η απελευθέρωση ομήρων από τους απαγωγείς τους θεωρείται «πράξη δικαιοσύνης»;

Συγνώμη που χαλάσαμε τη χαρά του κρετίνου!

Ένας από τους πρυτάνεις της δημοσιογραφίας, ο Γιάννης Κάτρης, που δεν υπάρχει πια, συνήθιζε να λέει όταν τον ρωτούσαν για το συνάφι του: «Ουδείς μωρότερος των δημοσιογράφων, αν δεν υπήρχαν οι κρετίνοι…» Αναφερόταν κυρίως στους δημοσιογράφους celebrity, που αντιμετώπιζαν την είδηση ως εμπόρευμα και την αλήθεια ως συνώνυμο του ψέματος. Του ψέματος που κάθε φορά βολεύει την εξουσία κατά το γνωστό ρητό του Μεγάλου Αδελφού, αλήθεια είναι το ψέμα.
Σήμερα, το είδος αυτό της δημοσιογραφίας όχι απλά έχει κυριαρχήσει απόλυτα, αλλά συνδυάζεται αρμονικά με μια αληθινή επιδημία κρετίνων. Πώς διακρίνει κανείς τον κρετίνο; Πολύ απλά. Είναι εκείνος που ενώ αδυνατεί, ή δεν θέλει να αντιληφθεί αυτό που του λένε, αρέσκεται να γελοιοποιεί ότι δεν καταλαβαίνει, δεν γνωρίζει, ή απλά του φαίνεται παράδοξο – είτε λόγω εθισμού, είτε λόγω παιδείας – χωρίς ίχνος επιχειρήματος, ή προβληματισμού.
«Όταν κάποιος καταφεύγει στη γελοιοποίηση, αντικαθιστά τα γεγονότα, ή τα αποδεικτικά στοιχεία με την κοροϊδία. Αυτή η τακτική είναι η ρητορική μορφή του εκφοβισμού. Το λογικό λάθος είναι προφανές, αλλά είναι επίσης αρκετά αποτελεσματικό και χρησιμοποιείται συχνά από ανθρώπους που δεν έχουν ούτε καν το IQ ενός κωματώδους χάμστερ.» (Ken Tanner, Common Sense, Apress, σ. 38)

Δεν χρειάζεται παρά να νιώθεις, να σκέφτεσαι και να αντιδράς ως μέρος του όχλου για να γίνεις κρετίνος. Κι από κρετίνους με νοημοσύνη ενός «κωματώδους χάμστερ» έχει πλημμυρίσει το διαδίκτυο. Το ιδεώδες ακροατήριο για τους επιτήδειους, που ξέρουν πολύ καλά αυτό που σημείωνε ήδη από την εποχή του επικού αγγλικού θεάτρου ο τραγωδός Ναθάνιελ Λη:
«Πολλοί σπρώχνονται σε κακή γνώμη για τα καλά πράγματα, με αιχμηρές προτάσεις και καλογυαλισμένη γελοιοποίηση: όλα αυτά είναι ελκυστικά για την φαντασία. Το επιχείρημα όμως είναι μια καθαρή εφαρμογή στον τρόπο κατανόησης, και πολύ σπάνια οδηγεί κάποιον να χάσει τον προσανατολισμό του. Διότι είναι πάντα πιο εύκολο να ανιχνεύσουμε τις πλάνες της συλλογιστικής, παρά της γελοιοποίησης, ή της σάτιρας.» (Nathaniel Lee, Alexander the Great. A Tragedy. London, 1818, σ. v.)
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο πρώτοι οι Ιησουίτες και αργότερα οι ναζί έμαθαν ότι ένα από τα πιο πετυχημένα τεχνάσματα της μαύρης προπαγάνδας είναι «να γελοιοποιεί και να δυσφημίζει εκ των προτέρων δυσμενείς φήμες, ειδικά όταν αυτές βασίζονται σε γεγονότα.» (Wayland Vaughan Social Psychology, New Yor: Odyssey Press, 1948, σ. 314.)
Άσε που ο κρετίνος δεν μπορεί ούτε καν να διαβάσει. Να γιατί κάνει θραύση το tweeter. Κι όταν με χίλια ζόρια κατορθώσει να διαβάσει κάτι παραπάνω από 100 λέξεις, τότε συγκρατεί μόνο ότι του κάνει εντύπωση. Ποτέ το επιχείρημα και τη συλλογιστική. Γι’ αυτό και η αντίδραση του κρετίνου είναι πάντα η ίδια: ο αφορισμός!
Χαλάσαμε λοιπόν τη χαρά του κρετίνου με την αποφυλάκιση των δυο στρατιωτικών. Πώς να μην δεχθούμε ένα ακόμη παλιρροιακό κύμα κρετινισμού; Αληθινό τσουνάμι!
Οι ίδιοι κρετίνοι που όταν συνελήφθησαν οι δυο στρατιωτικοί ήταν έτοιμοι να χάψουν κάθε παραμύθι που τους ξεφούρνιζε η επίσημη προπαγάνδα με την επωδό «σιγά μην κάνουμε πόλεμο για να τους φέρουμε πίσω…». Είναι οι ίδιοι κρετίνοι σήμερα που βγαίνουν να χαρούν με τον ερχομό των δυο παιδιών, τους οποίους επιδεικνύουν οι επίσημοι ανευθυνοϋπεύθυνοι λες και είναι η ασώματος κεφαλή.
Η γελοιότητα στο απόγειό της. Ικανή να ικανοποιήσει μόνο κρετίνους.
Οι ίδιοι κρετίνοι που προσυπέγραφαν την αθλιότητα της επίσημης προπαγάνδας, η οποία ούτε λίγο, ούτε πολύ θεωρούσε ότι τα παιδιά είναι χαμένα για χαμένα. Κι επομένως να κοιτάμε όλοι οι υπόλοιποι τις δουλειές μας και τα δικά μας παιδιά, αλλιώς θα έχουμε πόλεμο. Είναι οι ίδιοι κρετίνοι που προσυπογράφουν τη νέα εκδοχή επίσημης προπαγάνδας, τα παιδιά γύρισαν, τι θέλετε και γκρινιάζετε;
Ας αφήσουμε όμως τους κρετίνους να βράζουν στη νοσηρή τους φαντασίωση κι ας καταπιαστούμε με τα γεγονότα, τα οποία όπως ορθά λένε οι αγγλοσάξωνες είναι πάντα cretin proof.
Έχουμε την παράνομη σύλληψη – με ενέδρα όπως έχει ομολογήσει τόσο ο κ. Κοτζιάς, όσο και ο κ. Καμμένος – δυο Ελλήνων στρατιωτικών εν υπηρεσία από τούρκους και την κράτησή τους υπό καθεστώς ομηρίας σχεδόν επί 6 μήνες. Έχουμε την απελευθέρωση των ομήρων μετά από 6 μήνες με πρωτοβουλία των απαγωγέων Τούρκων. Μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος γιατί αυτό αποτελεί «πράξη δικαιοσύνης», όπως την ονόμασε ο Tweety Τσίπρας;
Σε ποιο μήκος και πλάτος αυτής της γης, η απελευθέρωση ομήρων από τους απαγωγείς τους θεωρείται «πράξη δικαιοσύνης»; Και μάλιστα ικανή να «συμβάλει στην ενίσχυση της φιλίας, της καλής γειτονίας και της σταθερότητας στην περιοχή»!
Μια στιγμή για να το αντιληφθώ κι εγώ ο βραδύνους. Η Τουρκία παραβιάζει κάθε έννοια διεθνούς δικαίου με την απαγωγή δυο Ελλήνων στρατιωτικών, τους οποίους κρατά ως ομήρους για 5-6 μήνες. Κι αντί η Τουρκία να καταδικαστεί ως απαγωγέας και κράτος τρομοκράτης που κρατά ομήρους δυο Έλληνες στρατιωτικούς, ο Tweety πρωθυπουργός της αποδίδει εύσημα επειδή αποφάσισε να τους απελευθερώσει.
Και σαν να μην έφτανε αυτό μιλά για «πράξη δικαιοσύνης» του τρομοκράτη. Σχεδόν την ίδια ημέρα που κάθε άλλο παρά τυχαία, τουρκικά σκάφης της ακτοφυλακής ανοίγουν πυρ εναντίον ελληνικών αλιευτικών σκαφών ανοιχτά της Λέσβου. Αναγκάζοντας μάλιστα το υπουργείο εξωτερικών να κάνει μια από τις γνωστές και ανέξοδες διαμαρτυρίες του.
Επειδή εμείς οι βραδύνοες δεν μπορούμε να τα αντιληφθούμε όλα αυτά, μπορεί κανείς από όλους αυτούς που τα βρίσκουν φυσιολογικά και άνευ σημασίας, να μας εξηγήσει πού, σε ποιο μήκος και πλάτος αυτής της υφηλίου θα γινόταν κάτι τέτοιο; Ποια χώρα – οσοδήποτε μικρή κι αν ήταν – θα επέτρεπε την παράνομη κράτηση και ομηρία δυο στελεχών των ενόπλων δυνάμεων της; Ποια χώρα θα αποκαλούσε «πράξη δικαιοσύνης» την απελευθέρωση των ομήρων από το κράτος απαγωγέα και τρομοκράτη; Ποια; Θα μπορούσατε να μου βρείτε μία;
Μήπως επίσης μπορεί να μας εξηγήσει κάποιος από όλους αυτούς που ακολουθούν το γνωστό μοτίβο, το ύφος και το ήθος του ύμνου της 4ης Αυγούστου «γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά πατέρα», τι σημαίνει για μια χώρα να εγκαταλείπει το καθεστώς ετεροδικίας που διέπει με βάση το διεθνές δίκαιο – και της ειρήνης και του πολέμου – το εν υπηρεσία προσωπικό των ενόπλων δυνάμεών της έναντι μιας άλλης ξένης χώρας; Μπορείτε να μου βρείτε ένα παράδειγμα χώρας – οσοδήποτε μικρής και ασήμαντης – που οικειοθελώς έχει εγκαταλείψει το καθεστώς ετεροδικίας των δικών της ενόπλων δυνάμεων;
Οι φτωχές μου γνώσεις γνωρίζουν μόνο περιπτώσεις χωρών που αφού εγκατέλειψαν το καθεστώς ετεροδικίας των ενόπλων δυνάμεών τους έναντι ξένης δύναμης, τελικά παραδόθηκαν στρατιωτικά στις χώρες αυτές. Όπως π.χ. ήταν η περίπτωση της Τσεχοσλοβακίας το 1938, όταν η Γερμανία προκειμένου να «προστατεύσει» τη μειονότητα των Γερμανών της Σουδητίας δεν αναγνώρισε καθεστώς ετεροδικίας στις Τσεχοσλοβάκικες ένοπλες δυνάμεις και άρα το έννομο της δράσης τους εντός της εθνικής επικράτειάς τους. Δεν πέρασε καιρός πριν η Τσεχοσλοβακία μετατραπεί επίσημα και με υποστήριξη των Αγγλογάλλων συμμάχων σε Προτεκτοράτο της Βοημίας και της Μοραβίας του ναζιστικού Ράιχ.
Στο όνομα πάντα «της φιλίας, της καλής γειτονίας και της σταθερότητας στην περιοχή.» Τα ίδια έλεγαν όταν υπέγραφαν τη συμφωνία του Μονάχου το 1938 και άνοιγαν το δρόμο για τη διάλυση και την υποταγή της Τσεχοσλοβακίας στο ναζιστικό Ράιχ. Ήταν η συμφωνία που θα απέτρεπε τον πόλεμο στην Ευρώπη, όπως διατυμπάνιζαν οι αρχιτέκτονές της.
Ξέρει κανένας άλλος, κάτι άλλο; Γνωρίζει καμιά περίπτωση χώρας που να εκχώρησε τον καθεστώς ετεροδικίας των ενόπλων δυνάμεών της και να γλύτωσε τελικά την υποδούλωση, ή τον εθνικό ακρωτηριασμό της;
Το καθεστώς ετεροδικίας των ενόπλων δυνάμεων μιας χώρας δεν είναι κάτι δευτερεύον και ασήμαντο. Χωρίς αυτό οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας δεν έχουν κανένα έννομο δικαίωμα στην προάσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας και της ακεραιότητά της, έναντι ξένης δύναμης. Χωρίς το δικαίωμα της ετεροδικίας, το κατά πόσο είναι νόμιμο για τις ένοπλες δυνάμεις να προστατεύσουν τα σύνορα της χώρας, ή τους πολίτες της σε περίπτωση άμεσης στρατιωτικής απειλής, δεν είναι πράξη μονομερής και αυτονόητη με βάση την εθνική κυριαρχία της χώρας, αλλά διμερής και εν τέλει υπερεθνική. Το ίδιο το δικαίωμα της αυτοάμυνας μπορεί να τεθεί εν αμφιβόλω. Ειδικά από τη δύναμη έναντι της οποίας έχεις παραιτηθεί της ετεροδικίας των ενόπλων δυνάμεών σου.
Με άλλα λόγια το έννομο δικαίωμα άσκησης υπηρεσίας στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις δεν το αποφασίζει μονομερώς η Ελλάδα με τους νόμους της και στα πλαίσια των κυριαρχικών της δικαιωμάτων, αλλά και μια οποιαδήποτε άλλη ξένη δύναμη. Δηλαδή η Τουρκία. Κι έτσι τα τουρκικά δικαστήρια έχουν τουλάχιστον ισότιμο δικαίωμα να κρίνουν την υπηρεσιακή δράση των Ελλήνων στρατιωτικών. Αυτό αναγνώρισε επίσημα η ελληνική πλευρά στην τουρκική δικαιοσύνη.
Αν αυτό συνιστά «πράξη δικαιοσύνης» και μάλιστα με στόχο να «συμβάλει στην ενίσχυση της φιλίας, της καλής γειτονίας και της σταθερότητας στην περιοχή,» τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους. Κι όσοι υποστηρίζουν κάτι τέτοιο έχουν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα. Όπως ακριβώς την είχαν χάσει(;) και οι αρχιτέκτονες της συμφωνίας του Μοναχό το 1938.
Βέβαια, υπάρχουν και οι κρετίνοι που επαίρονται για το γεγονός ότι το τουρκικό δικαστήριο δεν απέδωσε κατηγορίες κι έτσι άφησε ελεύθερους τους δυο Έλληνες στρατιωτικούς. Βέβαια, το Reuters (14/8) έγραψε ότι «οι συνθήκες απελευθέρωσής τους δεν ήταν άμεσα σαφείς…», αλλά τι ξέρει ο διεθνής ειδησεογραφικός οργανισμός από τούρκικο παζάρι και κρετίνους;
Ας δεχθούμε ότι ο ισχυρισμός των κρετίνων είναι αληθής. Πολύ ωραία. Τι σημαίνει το γεγονός ότι το τουρκικό δικαστήριο δεν απέδωσε κατηγορίες για κατασκοπεία εναντίον των δυο στρατιωτικών; Σημαίνει μήπως ότι δεν υπήρχαν στοιχεία για μια τέτοια κατηγορία, ή μήπως σημαίνει ότι το δικαστήριο απλά δεν τόλμησε να επισημοποιήσει το καθεστώς ομηρίας των δυο στρατιωτικών;
Και μόνο το γεγονός ότι η ελληνική πλευρά αναγνώρισε στο τουρκικό δικαστήριο δικαιοδοσία να απαγγείλει κατηγορίες για να δικάσει τους δυο Έλληνες στρατιωτικούς, συνιστά εκχώρηση ενός από τα κορυφαία κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, το δικαίωμα της έννομης άμυνας από τις ένοπλες δυνάμεις της. Κάτι που συνιστά το υπόβαθρο του δικαιώματος της ετεροδικίας για όλους τους εν υπηρεσία στρατιωτικούς.
Το έχουμε αναλύσει πολλές φορές από τον περασμένο Μάρτη. Το τουρκικό δικαστήριο πριν αποδώσει κατηγορίες, θα πρέπει να κρίνει ως τι πρόκειται να δικάσει τους δυο Έλληνες στρατιωτικούς. Θα πρέπει να τους αποδώσει νομική υπόσταση. Και τέτοια δεν μπορούσε να τους αποδοθεί εκτός κι αν τους παρέπεμπε για τρομοκρατική δράση. Πράγμα επίσης κατάφωρα παράνομο.
Τι έκαναν λοιπόν οι Τούρκοι; Κράτησαν υπό καθεστώς ομηρίας με τουλάχιστον την ανοχή της ελληνικής κυβέρνησης, τους δυο Έλληνες στρατιωτικούς για περίπου 6 μήνες, ώστε να τους χρησιμοποιήσουν ως «διαπραγματευτικό χαρτί». Κι αυτό το ομολογούσε όλος ο διεθνής τύπος (βλέπε π.χ. http://www.euronews.com/…/turkey-using-greek-soldiers-as-ba…) με μόνη εξαίρεση την ελληνική κυβέρνηση.
Τι έδωσαν λοιπόν για να πάρουν πίσω τους δυο Έλληνες στρατιωτικούς; Υπό ποιες συνθήκες και όρους; Είναι προφανές ότι ο κ. Τσίπρας έχει κλείσει συμφωνία με τον Ερντογάν, όταν συναντήθηκαν τον Ιούλιο στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, όπως σημειώνει σύσσωμος ο ξένος τύπος.
Με τι ανταλλάγματα; Ή μήπως ο Ερντογάν το κάνει από την καλή του την καρδιά, γιατί θέλει να ζήσει ειρηνικά με την Ελλάδα και να σεβαστεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Όλα είναι πιθανά για όσους διαθέτουν IQ κωματώδους χάμστερ. Όλοι οι υπόλοιποι που διαθέτουν κοινό νου, γνωρίζουν ότι πρέπει να ανησυχούν.
Και μάλιστα να ανησυχούν βαθύτατα, διότι τα ανταλλάγματα αυτή τη φορά που έχει υπογράψει η κυβέρνηση έναντι της Τουρκίας του Ερντογάν δεν περιορίζονται στους μουφτίδες και σε μια απλή αναγνώριση της λεγόμενης τουρκικής μειονότητας στη «Δυτική Θράκη». Είναι κάτι πολύ πιο δραστικό υπέρ της τουρκικής επικυριαρχίας από όλα αυτά. Αλλά για να το αντιληφθείς, ή έστω να το σκεφτείς θα πρέπει να μην είσαι κρετίνος.