Κύπρος: Ο Νεοοθωμανικός Εναγκαλισμός

Το κείμενο αποτελεί ομιλία της Κυπρίας σκηνοθέτιδος Θέκλας Κίττου και εκπροσώπου του Ομίλου “ΚΥΠΡΟΓΕΝΕΙΑ- την γλώσσα μου έδωσαν Ελληνική” στη μεγάλη εκδήλωση για την Κύπρο, που έγινε στην Παλαιά Βουλή στην Αθήνα, στις 16 Απριλίου 2010 , ενώπιον πολλών επισήμων και πλήθους κόσμου. Την εκδήλωση οργάνωσαν το περιοδικό HELLENIC NEXUS, η ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ και ο Όμιλος ΚΥΠΡΟΓΕΝΕΙΑ.

Ο καθηγητής Κωνσταντίνος Γιαγκουλλής, στην μελέτη του "ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΟΙ ΠΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΤΑ ΚΥΠΡΙΑΚΑ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ" [1] περιλαμβάνει το δημοτικό άσμα «ΤΟ ΤΡΑΟΥΔΙΝ ΤΗΣ ΤΖΥΠΡΟΥ 1571», όπως το κατέγραψε από το στόμα του Τουρκοκύπριου Ibrahim Kazah. Ο Ibrahim τραγουδά στη μητρική του γλώσσα, δηλαδή την κυπριακή διάλεκτο:

Άστραψεν η Ανατολή τζι εβρόντησεν η Δύση
τζι εχαμηλοπουμπούρισεν η Πέτρα του Λιμνίτη

και συνεχίζει, αυτός ο Τουρκοκύπριος, για να αφηγηθεί την άλωση της Κύπρου από τους Οθωμανούς στα 1571.

Α Βασιληά μ’ αφέντη μου, τζιαι φοβερή μου κρίση
απού σαι στην Κωνσταντινούπολιν κλειδίν τζιαι ρωμανίσιν
του Κουτή στην Βενεδκιάν κάμε να του μηνύσεις
την Τζύπρουν την εξακουστήν διτζήν σου να την ποίσεις
τζι αν δεν την δκια με το καλόν, εσού να πολεμήσεις.

Η καταγραφή έγινε τον Δεκέμβριο του 1931. Μικτό Χωριό ΒΡΟΔΙΣΙΑ.

28 χρόνια αργότερα, 1959. Κεντρικές Φυλακές.

Μόλις έχουν ανακοινωθεί οι συμφωνίες Ζυρίχης και ο Παπαντώνης Ερωτοκρίτου, εξομολόγος των μελλοθανάτων, επισκέπτεται τις φυλακισμένες αγωνίστριες. “Τους είπα”, αναφέρει “Εσώθημεν επιτέλους!» « Όχι, πάτερ, μάς επούλησαν εις τους Τούρκους” του απάντησε οργισμένη μια κοπέλα καταδικασμένη σε επταετή φυλάκιση. [2]

Με τις μαρτυρίες αυτές θέλω να τονίσω δυο πράγματα. Την ελληνική, κατά το μεγαλύτερο ποσοστό, καταγωγή των Τουρκοκυπρίων και την ίδια ώρα την ανάδειξη της Τουρκίας ως βασικού παίκτη στο Κυπριακό με τις συμφωνίες Ζυρίχης. Τι ήταν αυτό που έκανε την Eλληνική και Kυπριακή ηγεσία να βρίσκονται σε οφθαλμαπάτη και να μη βλέπουν αυτό που η απλή φυλακισμένη αγωνίστρια κατάλαβε αμέσως;

Τώρα πλέον είναι γνωστό πως εξελίχθηκαν τα γεγονότα. Τη δεκαετία όμως του ’60, κανένας από τους μεγάλους πολιτικούς μας δεν πίστευε ότι υπήρχε τουρκική απειλή. Ο αείμνηστος Κώστας Κύρρης ματαίως υπεδείκνυε στον Μακάριο ότι η Τουρκία επεξεργάζεται σχέδιο κατάκτησης, με την αξιοποίηση της μειονότητας. Είναι μειοψηφία επέμενε ο Εθνάρχης. Είναι τοπική μειοψηφία μεν, γεωπολιτική πλειοψηφία δε, απαντούσε ο σοφός ιστορικός.

Σήμερα, με τη μισή Κύπρο τουρκοπατημένη και με την υπόλοιπη υπό αιχμαλωσία, Ελλαδική και Κυπριακή ηγεσία διαχειρίζονται το κυπριακό ζήτημα βάσει ενός αφελούς δόγματος, που συντίθεται από τους εξής ακατανόητους συλλογισμούς:

Α. Λύση από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους

Β. Το κλειδί της λύσης το κρατά η Τουρκία

Γ. Η ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή ‘Ενωση πρέπει να αποτελεί στρατηγικό στόχο της εξωτερικής πολιτικής Ελλάδας και Κύπρου, με την πεποίθηση ότι αυτό θα την καταστήσει Ευρωπαϊκό κράτος που θα σέβεται τους διεθνείς κανόνες.

Α. Ο πρώτος συλλογισμός υπονοεί ότι η Κύπρος είναι μια κυρίαρχη χώρα, με ένα εσωτερικό εθνοτικό ζήτημα, το οποίο θα επιλύσουν χωρίς εξωτερικό επηρεασμό οι δύο κοινότητες. Στην πραγματικότητα το κυπριακό κράτος είναι μειωμένης κυριαρχίας, οι δε Τουρκοκύπριοι αποτελούν στρατηγική μειονότητα μιας ισχυρής χώρας και κατά κύριο λόγο το κυπριακό δεν είναι ένα ζήτημα εθνοτικό, αλλά ένα ζήτημα γεωπολιτικής επιρροής.

Β. Όσον αφορά το κλειδί πρόκειται για εγκληματική ανοησία, γιατί η Τουρκία έχει την ισχυρή πρόθεση το κλειδί που κρατά να το χρησιμοποιήσει για να εισχωρήσει πιο μέσα καί όχι για να εξέλθει και να κλείσει την πόρτα πίσω της.

Γ. Όσον αφορά την τουρκική ένταξη, η Τουρκία έχει ξεκαθαρίσει ότι η σχέση της με την Ένωση θα εξελιχθεί με εκείνο τον τρόπο και σε ‘κείνο το χρόνο που θα τη βοηθήσει στα σχέδιά της για να καταστεί μια μεγάλη περιφερειακή δύναμη.

Το τι συμβαίνει, λοιπόν, είναι μια παράξενη κατάσταση. Επειδή η πραγματική Τουρκία είναι ενοχλητική, όπως μας εκμυστηρεύτηκε ο Έλληνας πρωθυπουργός, οι επιθετικοί της σχεδιασμοί εκλαμβάνονται σαν προσπάθεια εξαπάτησης. Οι υπερπτήσεις στο Αιγαίο και οι εξοπλισμοί σαν άνευ ουσίας απειλές και η αναδίπλωσή της σε ηγεμονική δύναμη σαν θεατρική παράσταση. Οσον αφορά τους ποικίλους προοδευτικούς που υποστηρίζουν ότι όλα αυτά βρίσκονται στη φαντασίωση των «εθνικιστών», γίνονται ακούσιοι υποστηρικτές των πραγματικών τουρκικών αποικιοκρατικών σχεδίων. Επειδή η πραγματικότητα ενοχλεί τη φαντασίωση τους για τη φιλική Τουρκία, χαρακτηρίζουν τη πραγματικότητα φαντασίωση και με τον καιρό η λογική γίνεται ανοησία.

Αυτή, όμως, ή φαντασίωση περί του χαρακτήρα της Τουρκίας, το 1964 και το 1974 οδήγησε σ’ αυτό που αφηγούνατι οι επόμενοι χάρτες.

Ίσως δεν είναι αρκετά γνωστό ότι από τις αρχές του 1900 τουλάχιστον και ώς το έτος της πρώτης τουρκικής επίθεσης, η Κύπρος παρουσίαζε αυτή τη δημογραφική εικόνα.

Οι Έλληνες της Κύπρου, στους οποίους σύμφωνα με τις συμφωνίες του 1960, περιλαμβάνονται οι κοινότητες των Μαρωνιτών, Αρμενίων και Λατίνων, αποτελούν το 82%, και οι Τουρκοκύπριοι το 18%, διεσπαρμένοι σε όλο το νησί. Κάποιο μακρύ χέρι το 1964 υποχρεώνει με τη βία τον Τουρκοκυπριακό πληθυσμό να κλειστεί στους θύλακες, όπως φαίνεται στον επόμενο χάρτη.

Βλέπουμε ότι Τουρκοκύπριοι από το δυτικό τμήμα έχουν μετακινηθεί βορειοανατολικά και έχουν συγκεντρωθεί σε επιλεγμένα σημεία. Πώς όμως; Περιγράφει ο αγωνιστής της δημοκρατίας και σύμβουλος του Μακαρίου Τουρκοκύπριος Ιχσάν Αλί: «... η τουρκική κοινότητα είναι θύμα της προδοσίας που διέπραξε η Τουρκική κυβέρνηση. Οι Τουρκοκύπριοι δεν είναι θύματα των Ελληνοκυπρίων. Ο κόσμος πρέπει να γνωρίζει ότι η διχοτόμηση υπήρξε επιθυμία και εισήγηση των αποικιοκρατών, την οποίαν προωθούσαν καταχθόνιες δυνάμεις από το 1957, όταν ο Ζορλού είπε σε Τουρκοκυπρίους που τον επεσκέφθησαν ‘’... δεν έχετε μερικούς εθελοντές που θα ήσαν έτοιμοι να θυσιασθούν σε συγκρούσεις με τους Έλληνες, ώστε να δημιουργηθεί ανωμαλία και να επιβληθεί ντε φάκτο διχοτόμηση ’’». [3]

Οι Άγγλοι αναζήτησαν τους εθελοντές, ο Ντενκτάς τους παρείχε και ο ίδιος ηγήθηκε των τρομοκρατών. «Δεκάδες χιλιάδες αθώων Τουρκοκυπρίων», συνεχίζει ο Ιχσάν Αλί, «έχουν ξεριζωθεί από τους Τούρκους τρομοκράτες και έχουν υποχρεωθεί να ζουν σε τσαντήρια και παράγκες όπως τα πρόβατα σε μάνδρα. Η τουρκοκυπριακή ηγεσία έχει σκορπίσει την τρομοκρατία και έχει επιβάλει αστυνομικό καθεστώς. Όποιος εκφράσει τη γνώμη του ξυλοδέρνεται, πολλοί υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν την Κύπρο, εκείνοι που τόλμησαν να φωνάξουν δολοφονήθηκαν...».

Από τη διεκπεραίωση του σχεδίου δεν απουσίασαν οι Έλληνες, αφού ανέλαβαν το ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου, που έπρεπε να λάβει μέρος στις συγκρούσεις τις οποίες οραματίστηκε ο Ζορλού. Η Κυπριακή πολιτεία προσπάθησε απεγνωσμένα να ανακόψει την πορεία, τελικά κατέληξε να συμβιώνει για 10 χρόνια με τους θυλάκους των τρομοκρατών στα εδάφη της, αλλά και σύρθηκε από τους αποικιοκράτες να αναγνωρίσει ως εκπρόσωπο και συνομιλητή τον Τουρκοκύπριο δικτάτορα και αρχιτρομοκράτη Ντενκτάς, καθ’ ήν στιγμήν οι ίδιοι οι Τουρκοκύπριοι διαμαρτύρονταν ενώπιον του ΟΗΕ, ότι δεν τους εκπροσωπεί. Ήταν φανερό ότι δεν διέθετε αποτελεσματικό σχέδιο αναφορικά με την Τουρκοκυπριακή μειονότητα. Τόσο όσον αφορά την απόκρουση των κατευθυνομένων τρομοκρατών όσο και όσον αφορά την προστασία των πιστών στην δημοκρατία Τουρκοκυπρίων.
Η συνέχεια είναι γνωστή και το δημογραφικό της αποτέλεσμα είναι αυτό.

Οι Τουρκοκύπριοι έχουν μειωθεί σημαντικά ως προς το σύνολο, είναι μόλις το 12% του νομίμου πληθυσμού. Έφυγαν στα κατεχόμενα, όπου αποτελούν ακόμα μικρότερη μειονότητα, σε σχέση με τους εποίκους, μόλις το 11%. Τα επίσημα στοιχεία της Δημοκρατίας του έτους 2008 τους κατεβάζουν στις 89.000, έναντι 103.000 του 1960. Δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία των κατοχικών αρχών για τον αριθμό των εποίκων. Υποστηρίζουμε ότι όλα τα δεδομένα συνηγορούν πως ο αριθμός τους ξεπερνά τις 700.000. [4]

Η Κυπριακή Δημοκρατία έκλεισε τον Οκτώβριο τα 50ά της γενέθλια. Στο διάστημα αυτό, Κύπρος και Ελλάδα όχι μόνο δεν κατάφεραν να αντιμετωπίσουν τον αποικιοκρατικό τουρκικό επεκτατισμό, αλλά η Κύπρος ανοχύρωτη συνεχίζει να παραδίδεται καθημερινά σ’ αυτό που σήμερα περιγράφεται ως Νεοοθωμανισμός. Έχει αυτοεγλωβισθεί σε μια πορεία καταστροφής, που φέρει το εύηχο όνομα ΔΙΖΩΝΙΚΗ ΔΙΚΟΙΝΟΤΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ - ΔΔΟ.

Διεξάγεται μια μεγάλη συζήτηση για Ομόσπονδο η Συνομόσπονδο, η οποία αποκρύβει το θεμελιώδες ερώτημα. Σε ποιό έδαφος θα ιδρυθεί το λεγόμενο Τουρκοκυπριακό κρατίδιο, Ομόσπονδο ή Συνομόσπονδο; Είδαμε πριν ότι οι Τουρκοκύπριοι δεν διαθέτουν συνεχές έδαφος. Αυτό που οι ηγεσίες συζητάνε, στηρίζεται στην υπόθεση, ότι οι βίαια ξεριζωθέντες θα εκχωρήσουν τις εστίες τους, προκειμένου να ιδρυθεί ένα νόμιμο Τουρκοκυπριακό κρατίδιο. Το δημοψήφισμα, όμως, του 2004 αλλά και όλες οι ως την ώρα δημοσκοπήσεις δηλούν ότι οι Κύπριοι διαθέτουν επαρκώς όση χρειάζεται εξυπνάδα, μορφωτικό επίπεδο, οικονομική αυτάρκεια και πληροφόρηση, ώστε να οδηγούνται στην απόφαση ότι δεν υφίσταται λόγος να παραχωρήσουν γη για την ίδρυση εχθρικού κράτους, μέσα στα ιστορικά τους εδάφη. Ζητάνε από τους αυτόχθονες να παραχωρήσουμε πατρογονική γη, όχι για να συγκατοικήσουν οι επύληδες μαζί μας, αλλά για να ιδρύσουν κράτος.

Απαιτούν να συμφωνήσουμε σε περιορισμό του δικαιώματος εγκατάστασης στη γη μας αλλά και αυτό, υπό τον όρο ότι θα απεκδυθούμε των δικαιωμάτων του πολίτη. Μας επιβάλλουν Τούρκο Πρόεδρο με απομείωση της ελληνικής ψήφου. Και το επιστέγασμα: θα πρέπει να εξασφαλίσουμε τη συνοχή αυτού του τεχνητού κράτους. Πως; Με την οικοδόμηση μιας κοινής ψευδοσυνείδησης και μιας κοινής ψευδοταυτότητας, με ανακατασκευή της Ιστορίας μας.

Αυτό το ξαναγράψιμο της Ιστορίας είναι η πεμπτουσία του Νεοοθωμανισμού. Πρόκειται για ένα σχέδιο επιστροφής στο Οθωμανικό παρελθόν, προκειμένου οι λαοί και η ανθρωπότητα να δούμε με άλλο μάτι τη Τουρκική σκλαβιά. Είναι σαφές ότι δεν υπάρχει μόνο μια ανάγνωση της Ιστορίας, υπάρχουν πάντα δύο: η ανάγνωση του κυρίαρχου και η ανάγνωση του κυριαρχούμενου. Τα καταπιεσμένα και εξεγερθέντα έθνη βίωσαν και ιστόρησαν την Οθωμανική εποχή ως εποχή καταπίεσης. Αυτό που σήμερα οι Νεοοθωμανιστές επιχειρούν, είναι η θέαση ενός κόσμου ανάποδα: οι καταπιεσμένοι να δουν τον εαυτό τους μέσα από τη ματιά του τυράννου. Η συνειδησιακή αυτή προεργασία δεν είναι όσο αθώα θέλει να δείχνει. Είναι η βασική προϋπόθεση για να επιτύχει η γεωπολιτική ιμπεριαλιστική εξόρμηση της νέας Τουρκίας.

Ο Νέος-οθωμανισμός, ωστόσο, δεν είναι και τόσο νέος. Η Οθωμανοκρατία υπήρξε ένα δεσποτικό και άνομο καθεστώς. Αυτό που επιχειρείται είναι η επανοργάνωση ενός καταδικασμένου πνευματικά και ιστορικά προτύπου ανθρώπινης κοινωνίας, που με δυσκολία μπορεί να κρύψει το απεχθές του πρόσωπο. Με τα φτιασιδώματα, όπως παρατηρεί η Ρόζα Λούξεμπουργκ στα 1896, «ο τουρκικός δεσποτισμός καταστρέφεται εν μέρει, χωρίς να δημιουργείται η βάση για ένα σύγχρονο κράτος ... Γι αυτό πρέπει να εξαφανιστεί... σαν κράτος, όχι με ταξικούς αλλά με εθνικούς όρους ... οι χριστιανικές χώρες δεν δένονται με την Τουρκία παρά μόνο με τη βία ....αποτελούν μια εύφλεκτη ύλη, την οποίαν έχουν κάνει βουνό η αδικία και η εκμετάλλευση αιώνων...». [5]

Οι τουρκικές πρακτικές στην Κύπρο αποτελούν δείγμα γραφής του Νέου-οθωμανισμού. Αρπαγή ξένης γης, βίαιος εκπατρισμός αυτοχθόνων, οικειοποίηση πολιτιστικής κληρονομιάς, δεσποτισμός και δομές αιώνιας σκλαβιάς. Όπως και στην οθωμανική τάξη οι ραγιάδες θα έπρεπε να δωρίζουν τη γη τους για να τους επιτραπεί να ζήσουν, έτσι και στην Κύπρο η νέα Τουρκία απαιτεί την αρχαία κοιτίδα των αυτοχθόνων, προκειμένου να επιτρέψει τη φυσική τους επιβίωση. Όπως τότε ο Χριστιανός ήταν μειωμένης αξίας πολίτης, έτσι και τώρα ένας Τούρκος θα ζυγίζει όσο 5 Έλληνες, προκειμένου να αποκτήσουμε και Τούρκο πρόεδρο. Όπως τότε οι Χριστιανοί συντηρούσαν τους Οθωμανούς υπαλλήλους, έτσι και τώρα οι Έλληνες θα αποζημιώσουν τους εποίκους, όταν θα υποχρεωθούν να αποχωρήσουν. 

Όσοι αμφιβάλλετε, επισκεφθείτε τα κατεχόμενα για να δείτε σε ποιες συνθήκες ζουν οι 300 Έλληνες, αποκαλούμενοι εγκλωβισμένοι. Ανομία, τρομοκρατία, απειλές, ξυλοδαρμοί, μετατροπή του ανθρώπου σε σκλάβο και ικέτη. Πηγαίνετε να δείτε στα μάτια τους την απόγνωση, μπείτε πίσω από τις κλειστές πόρτες κι αφήστε τους να ομολογήσουν τα ανείπωτα μαρτύρια και τον εξευτελισμό που υπομένουν αδιαμαρτύρητα, προκειμένου να τους επιτρέπεται να πατούν τα χώματα των προγόνων τους και να αντικρύζουν τον Άγιό τους, στο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα.

Πώς νομιμοποιεί, όμως, ο ίδιος ο Νεοοθωμανισμός τον εαυτό του; Άς ακούσουμε ένα από τους κήρυκές του. Τον κυνικό αλλά νηφάλιο κύριο Νταβούτογλου, για την Κύπρο και το Αιγαίο:

«Μια Τουρκία που έχει αποκλειστεί από το Αιγαίο και έχει περικυκλωθεί στα νότια από τη «Ρωμαίικη διοίκηση της Νοτίου Κύπρου», σημαίνει ότι τα περιθώρια της να κάνει ένα άνοιγμα στον κόσμο έχουν περιοριστεί σημαντικά. Το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των νησιών του Αιγαίου βρίσκονται υπό ελληνική κυριαρχία, αποτελεί το σημαντικότερο αδιέξοδο της πολιτικής της εγγύς θαλάσσιας περιοχής της Τουρκίας. Η βασική πηγή προβλήματος στο Αιγαίο είναι η αγεφύρωτη αντίφαση μεταξύ της γεωλογικής και γεωπολιτικής πραγματικότητας και του ισχύοντος καθεστώτος....

Η Κύπρος, που κατέχει μία κεντρική θέση στην παγκόσμια ήπειρο από την άποψη της ίσης σχεδόν απόστασης που απέχει από την Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική, βρίσκεται μαζί με την Κρήτη πάνω σε ένα άξονα όπου τέμνονται και οι υδάτινες αρτηρίες ... επέχει επίσης τόπο μιας σταθερής βάσης και αεροπλανοφόρου που είναι σε θέση να ελέγχει τις περιοχές του Περσικού Κόλπου και της Κασπίας και τις υδάτινες αρτηρίες του Άντεν και του Ορμούζ... Δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει τη στρατηγική θέση της Κύπρου λόγω της οποίας οι Άγγλοι, των οποίων η μεγαλοπρεπής αποικιακή περίοδος έχει παρέλθει, αποφάσισαν μέχρι σήμερα να διατηρήσουν στρατιωτική βάση ...

Μια χώρα που παραμελεί την Κύπρο δεν είναι δυνατό να έχει ένα αποφασιστικό λόγο στις παγκόσμιες και περιφερειακές πολιτικές... διότι αυτό το μικρό νησί κατέχει μία θέση που μπορεί να επηρεάσει άμεσα τους στρατηγικούς συνδέσμους μεταξύ της Ασίας και της Αφρικής, της Ευρώπης και της Αφρικής και της Ευρώπης με της Ασίας... διότι η Κύπρος με την ανατολική της άκρη ομοιάζει ένα βέλος στραμμένο προς τη Μέση Ανατολή και με τη δυτική της άκρη συγκροτεί το θεμέλιο λίθο των στρατηγικών ισορροπιών της Ανατολικής Μεσογείου, των Βαλκανίων και της Βόρειας Αφρικής....

Δεν υπάρχουν πια ανεξάρτητες μεταξύ τους μία Βαλκανική πολιτική και μία Μεσανατολική πολιτική ... αλλά μία Μεσανατολική-Βαλκανική πολιτική που έχει στο κέντρο της την Ανατολική Μεσόγειο, όπου η Κύπρος συνιστά το βασικότερο εργαλείο αυτής της πολιτικής...

Στο πλαίσιο αυτό, το Κυπριακό δεν είναι ούτε ένα συνηθισμένο τουρκο-ελληνικό εθνοτικό ζήτημα, ούτε απλώς μία χρονίζουσα τουρκο-ελληνική ένταση. Η Τουρκία, που κατέχει μία θέση που επηρεάζεται άμεσα από όλες αυτές τις ισορροπίες, είναι υποχρεωμένη να αξιολογήσει την επί του Κυπριακού πολιτική της έξω από το περιορισμένο πλαίσιο των τουρκο-ελληνικών σχέσεων ... Γι αυτό το λόγο, η προστασία της τουρκικής κοινότητας της Κύπρου, έχει μεγάλη σημασία όχι μόνο από την άποψη της εν λόγω κοινότητας, αλλά και από την άποψη του μέλλοντος των λοιπών κοινοτήτων, οι οποίες συνιστούν Οθωμανικά κατάλοιπα. Κι αν δεν υπήρχε ακόμη κι ένας μουσουλμάνος Τούρκος εκεί, η Τουρκία όφειλε να διατηρεί ένα κυπριακό ζήτημα. Καμία χώρα δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη σε ένα τέτοιο νησί που βρίσκεται στην καρδιά του ζωτικού της χώρου. Όπως τα Δωδεκάνησα, όπου δεν υπάρχει πλέον ένας επαρκής τουρκικός πληθυσμός, εξακολουθούν να διατηρούν τη σημασία τους για την Τουρκία και όπως οι ΗΠΑ, παρόλο που δεν έχουν καμία πληθυσμιακή προέκταση προς την Κούβα και τα υπόλοιπα νησιά της Καραϊβικής, ενδιαφέρεται άμεσα γι’ αυτά, έτσι και η Τουρκία είναι υποχρεωμένη από στρατηγική άποψη να ενδιαφέρεται για την Κύπρο...

Το θέμα των πυραύλων, που προορίζονταν να εγκατασταθούν στην Κύπρο και που εμπεριείχαν τον κίνδυνο η στρατιωτική δυναμική της Ελληνο-Κυπριακής συμμαχίας να αποκτήσει την ισχύ να απειλήσει τις περιοχές της Μικράς Ασίας... αποδεικνύει για μία ακόμη φορά τη σημασία της Κύπρου, που έχει την ιδιότητα να είναι ένα είδος πλωτής βάσης, για τη συνολική ασφάλεια της χερσονήσου της Μικράς Ασίας ...

Καμία παγκόσμια και περιφερειακή δύναμη... δεν μπορεί να παραμελήσει την Κύπρο... Η Τουρκία, πρέπει να βλέπει το στρατηγικό πλεονέκτημα που απέκτησε στο θέμα αυτής παραμέτρου τη δεκαετία του εβδομήντα, όχι ως στοιχείο μιας αμυντικής κυπριακής πολιτικής που προσανατολίζεται στη φύλαξη του ισχύοντος καθεστώτος, αλλά ως ένα από τα... βασικά στηρίγματα μιας επιθετικής στρατηγικής θάλασσας». [6]

Είναι πλέον από βέβαιο ότι οι σκέψεις αυτές προδίδουν σχέδιο πρόσδεσης όλης της Κύπρου στην Τουρκική επικράτεια ή, τουλάχιστον, στη δική της γεωπολιτική σφαίρα επιρροής. Κατά πόσον θα επιτύχει αυτή η πρόσδεση; Με τα σημερινά δεδομένα είναι απολύτως βέβαιο ότι θα επιτύχει γιατί:

• 1. Η Τουρκία βρίσκεται ήδη εντός και διαθέτει πολιτική βούληση εφαρμογής σταθερών στόχων
• 2. Είναι στρατοκρατική χώρα, χωρίς δημοκρατική παράδοση, με πολυπληθή και εύκολα χειραγωγούμενο λαό
• 3. Διαθέτει ηγέτιδα τάξη αποφασισμένη να υπηρετήσει το όραμα της νέας Τουρκίας
• 4. Διαθέτει δυναμική οικονομία, ενώ αναπτύσσεται θεσμικά και τεχνολογικά σε τοπική υπερδύναμη
• 5. Ο Νεοοθωμανισμός είναι ανερχόμενη ανάμεσα στην παγκόσμια ελίτ ιδεολογία, συγγενής με την παγκοσμιοποίηση, της οποίας προβάλλεται ως η Μεσογειακή εκδοχή
• 6. Εξυπηρετεί την μόνη υπερδύναμη για την ηγεμόνευση της περιοχής και για την ανάσχεση της Ρωσσίας
• 7. Σοβαρό τμήμα της πνευματικής και πολιτικής μας ηγεσίας έχει προσχωρήσει στον Νεοοθωμανισμό

Το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι άν η Κύπρος, σαν οντότητα υλική, θεσμική και πνευματική, είναι σε θέση να αντιμετωπίσει αυτό το θανατηφόρο αγκάλιασμα ενός Τουρκικού Οικουμενισμού που ενσωματώνει στην ιμπεριαλιστική σκέψη του, Αρχαία Ελλάδα, Βυζάντιο, Οθωμανισμό, Τουρανισμό, Ισλαμισμό, Δυτικό εκσυγχρονισμό και ό,τι άλλο μπορεί να του εξασφαλίσει τη διείσδυση; Η απάντηση είναι ΟΧΙ.

Είμαστε ενα μικρό αδύναμο κράτος υπό ημικατοχή και δίπλα μας έχουμε μια ισχυρή και αποφασιστική χώρα που μας θεωρεί ορμητήριο της δικής της γεωστρατηγικής εξάπλωσης. Στερούμεθα άμυνας, συμμάχων, ιστορικής συνείδησης, εθνικής παιδείας, αποδομούμε την ταυτότητά μας και χλευάζουμε την Ιστορία μας και, όπως και στο παρελθόν, δεν διαθέτουμε καμμιά στρατηγική αποτροπής.

Το επόμενο ερώτημα τίθεται ως προς το Ελλαδικό Κράτος. Διαθέτει η Ελλάδα ένα στρατηγικό σχέδιο για την σωτηρία της Κύπρου, αλλά και πριν απ’ αυτό: έχει η Ελλάδα γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό ενδιαφέρον για την Κύπρο; Με λόγια και με έργα δηλώνει πως ΟΧΙ! Άλλωστε αυτό διαλαλείται με το σύνθημα ΛΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΥΠΡΙΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΥΠΡΙΟΥΣ!

Θέλω να μεταφέρω σ’ αυτή την αίθουσα την αγωνία που έχει ακρωτηριάσει τη σκέψη των Κυπρίων. Να πω ότι κάτω από τον ύπνο της κυπριακής κατάστασης δεν κρύβεται ασυνειδησία, αλλά ανέκφραστο πένθος. Στην αίθουσα αυτή υπάρχουν εκπρόσωποι της ηγέτιδας τάξης και απηχώντας τις σκέψεις που τρώνε τα σωθικά μας, θέλω να πω στην κοινωνική και πολιτική ηγετική ελίτ της χώρας, ότι οι Κύπριοι είμαστε πεπεισμένοι ότι δεν υπάρχει εθνικό ενδιαφέρον για την πατρίδα μας, αφού η ελίτ αυτή δεν είναι σε θέση να υπερασπιστεί το Ελληνικό έθνος-κράτος, πλέον δε παρατηρεί αμέτοχη, άν δεν συνεργεί κιόλας στην αποδόμησή του. Πιθανόν αυτά να είναι τα όρια του ελληνικού αστισμού, δηλωτικά της εξάρτησής του.

Όμως, οι Έλληνες αστοί δεν έχουν κι αυτοί ανάγκη από ένα στρατηγικό βάθος; Μέσα σε μια παγκοσμιοποιημένη αγορά, η Κύπρος τους περισσεύει; Ποιό θα είναι το ελληνικό στρατηγικό βάθος, μετά την απορρόφηση της Κύπρου από την Τουρκία; Ο αξιότιμος κύριος Νταβούτογλου με τον οποίον συνομιλεί ο αξιαγάπητος κύριος Δρούτσας, επιθυμεί να εγκατασταθεί στη νήσο Κύπρο, ως μια πλωτή βάση, απολύτως απαραίτητη για την ασφάλεια και την επέκταση της Τουρκίας. Σαν πολίτης της μόνης κρατικής οντότητας του μείζονος Ελληνισμού, ερωτώ: δεν ενδιαφέρει γεωπολιτικά, γεωστρατηγικά, έστω γεωοικονομικά η Κύπρος την Ελλάδα; Ή έστω σαν αποικία;

Πολλά πρέπει να ειπωθούν και προς την Ελληνική Αριστερά. Εν πολλοίς στάθηκε ανήμπορη να κατανοήσει το λαϊκό χαρακτήρα του Ενωτικού κινήματος στην Κύπρο, κινήματος που συνήγειρε τις λαϊκές τάξεις, αφήνοντας στην άκρη την κυρίαρχη μερίδα των αστών συνεργατών του κατακητή, έκφραση των οποίων υπήρξε η Ζυρίχη.

Αυτό όμως που σήμερα αποτελεί πρόκληση για τη Αριστερά είναι η επί της τράπεζας Ομοσπονδία. Πώς στέκεται απέναντι στο σχεδιαζόμενο ολοκληρωτικό καθεστώς που ακούει στο όνομα Διζωνική Δικοινοτική; Μια παράταξη, που εχει χύσει αίμα για τη δημοκρατία, πώς θα υπερασπιστεί μια ρατσιστική πολιτεία, της οποίας οι αυτόχθονες κάτοικοι θα εμποδίζονται να εγκατασταθούν στη γή τους και θα στερούνται πολιτικών δικαιωμάτων; Αγωνιστές που μάτωσαν για τις λαϊκές ελευθερίες, πως καταδέχονται να αναφέρονται σε Συντάγματα που παραβιάζουν τη Λαϊκή Κυριαρχία; Τι εξήγηση θα δώσουν στον Ελληνικό λαό οι Έλληνες Αριστεροί, όταν μεθαύριο θα κληθούν να υπερασπιστούν αυτό το νεοταξίτικο κατασκεύασμα, που θα στηρίζεται σε μια κρατική μηχανή ψεύδους για να λωβοτομεί τους πολίτες; Τι διαφέρει αυτό το κυοφορούμενο καθεστώς, που οικοδομούν οι σκοτεινοί εισηγητές Συνταγμάτων των ιμπεριαλιστών, από τον ναζισμό, τον κεμαλισμό και το σιωνισμό; Έχει συνειδητοποιήσει η Αριστερά ότι εντός ολίγου οι αντιφρονούντες θα κηρυχθούν αντικαθεστωτικοί, ως ΑΡΝΗΤΕΣ ΤΗΣ ΛΥΣΗΣ; Γιατί όταν ένα καθεστώς δεν στηρίζεται στη Λαϊκή Κυριαρχία, είναι αναμενόμενη η μετατροπή του σε ολοκληρωτικό και τρομοκρατικό.

Για να πάρουμε μια γεύση του τι ετοιμάζεται και με τη φαντασία που μου δίνει η σκηνοθετική μου ιδιότητα, σας καλώ να παρακολουθήσουμε μια παράλληλη δράση. Φανταστείτε τη σκηνή χωρισμένη στα δυό. Αριστερά ο εωσφορικός τύπος με το “στρατηγικό του βάθος” ανά χείρας. Αφηγείται:

“... Ο ήλιος κόντευε να βασιλέψει. Το Μάρντιν είναι ωραίο όπως η Ισταμπούλ ... έχει ένα απόκοσμο μάτι που βλέπει τη Μεσοποταμία ... ανήκει σε μια βούληση εκτός του κόσμου τούτου… Όπως ακριβώς η Ιερουσαλήμ… είναι η σύνοψη της ιστορίας της ανθρωπότητας ... δίχασαν τις κοινωνίες οι αντιθέσεις του έθνους και του δόγματος. Τα χρώματα που άφησαν πίσω τους οι φυλές που πέρασαν, τα στοιχεία που άφησαν οι πολιτισμοί που εγκαταστάθηκαν εδώ ... και αναδύθηκε μια τάξη… πρέπει να καταλάβετε το τόξο που εκτάθηκε απ’ την κεντρική Ασία ως την Ανατολία, το πώς αναμείχθηκαν με τους πολιτισμούς οι άνθρωποι που κινούνταν μες στο τόξο και τι είδους συνθέσεις δημιούργησε η ανάμειξη αυτή … η τάξη που λέμε οθωμανική αναδύθηκε από τη συνάντηση των κινητικών ανθρώπινων στοιχείων και του σταθερού χώρου… Εμείς τους εκπροσωπούμε όλους.… έχουμε μια εκπληκτική πείρα που βασίζεται στον ελληνικό πολιτισμό, στην Μεσοποταμία, στον ιρανικό πολιτισμό, στην Αίγυπτο, στις Ινδίες, στην Κίνα, στα Βαλκάνια, στον Καύκασο... Και το πνεύμα της Τουρκίας αποτελεί το κέντρο του πνεύματος που στο μέλλον πρόκειται να αποτελέσει το πνεύμα της παγκόσμιας τάξης … ”. [7]

Τώρα άς φαντασθούμε τη δεξιά πλευρά της σκηνής. Στο σπίτι στελέχους ΜΗΚΥΟ στη Λευκωσία. Προσκαλεσμένος Πρέσβυς δυτικής χώρας. Απευθύνεται στην ομήγυρη, στην πλειοψηφία δικοινοτικοί και σεμιναρίστες, όπως τους αποκαλούν. Τους μυεί στα μυστικά της ΔΔΟ:

- Η νέα γενηά δεν πρέπει να δηλητηριαστεί με τον εθνικισμό. Στα παιδιά δεν θα πρέπει να μιλάτε περί Ελλήνων και Τούρκων. Δεν πρέπει να τα ταυτοποιήσετε... Πρέπει να μάθουν ότι είναι απλά άνθρωποι, τους λέει ο κύριος Πρέσβυς.

- Και τότε πως θα εξηγήσω στην κόρη μου γιατί στο βορρά είναι οι Τούρκοι και στο νότο εμείς οι ¨Ελληνες ; ερωτά νεαρή επιστήμων.

- Σε λίγο η Ιστορία θα ξεχαστεί, συνεχίζει ο φωτισμένος κύριος. Ο βορράς ή ο νότος θα είναι απλά οι γειτονιές των φίλων που γνωρίζετε στα σεμινάρια ….

- Και τι θα πω στη κόρη μου για την φοβερή αυτή ημισέληνο που αναβοσβήνει τα βράδυα απειλητική πάνω στο βουνό μας; επιμένει η νέα γυναίκα.

Ο φωτισμένος γέλασε με νόημα..

- Μα δεν πρόκειται για σημαία, είναι το χαλί του Αλαντίν, αυτή την ιστορία την αγαπούν πολύ τα παιδιά … Come on my dear! Τhere is always a solution, if you believe in the future and forget the past …

Δεν πρόκειται για αποκύημα φαντασίας. Οι στιχομυθίες είναι αληθινές. Η πρώτη, απόσπασμα ομιλίας του Νταβούτογλου στους Τούρκους πρέσβεις τον περασμένο Γενάρη και συμπυκνώνει τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα του νέου οθωμανισμού. Η δεύτερη, μεταφορά του περιστατικού, το οποίο ανατριχιαστικά υποδηλοί την μετατροπή της Κύπρου σε ένα απέραντο τρελλοκομείο, όπου το ψέμα και η τρέλλα θα κυριαρχούν της αληθείας και της λογικής.

Συμπερασματικά, τα αποτελέσματα από την επιβολή της ΔΔΟ θα είναι τα παρακάτω:

Α. Ο Νεοθωμανισμός θα αποβεί η νομιμοποιητική ιδεολογία του εκκολαπτόμενου ελληνοτουρκικού ομόσπονδου κράτους και θα δρομολογηθεί η αλλοίωση του ιστορικού προσώπου της Κύπρου.

Β. Οι Κύπριοι θα αντιδράσουν στα σχέδια πνευματικού τους αφανισμού και θα οδηγηθούν σε εμφύλιο, θέτοντας σε κίνδυνο τη φυσική τους επιβίωση.

Γ. Η απώλεια της Κύπρου ως ελληνικού τόπου, θα οδηγήσει σε μαρασμό το έθνος και θα στερήσει τον Ελληνισμό από το πολυχιλιετές μεσογειακό και μεσανατολικό του βάθος.

Δ. Η γεωπολιτική απαξίωση της Κύπρου από το ελλαδικό πολιτικό προσωπικό θα καταστήσει την Ελλάδα περίγελω των εθνών.

Ε. Η γεωπολιτική πρόσδεση της Κύπρου στην Τουρκία θα πολλαπλασιάσει την τουρκική ισχύ και θα αποδυναμώσει συντριπτικά την Ελληνισμό.

ΣΤ. Θα αφαιρέσει από την Ευρώπη τον πιο βασικό σύνδεσμό της με την Ανατολή.

Για την Κύπρο οι δυνατότητες διάσωσης είναι εναλλακτικά τρεις και τις απαριθμώ αξιολογικά:

1. Μακροχρόνιος αγώνας Απελευθέρωσης, ώστε ο Κυπριακός Λαός να πάρει την τύχη του στα χέρια του, να αποτινάξει τη γεωπολιτική του ομηρία και να αξιοποιήσει προς όφελός του τη στρατηγική θέση της πατρίδας του.

2. Ανάπτυξη ενός Ελληνικού οικουμενικού σχεδίου, που να εξισορροπεί τον ανταγωνισμό των μεγάλων δυνάμεων στη περιοχή και το οποίο να περιλάβει: το έθνος- κράτος, ζώνες ελληνικής επιρροής και την Κύπρο ολόκληρη, σαν ζωτικό χώρο για την επιβίωση των ελληνικών πληθυσμών, τόσο στην μητροπολιτική Ελλάδα και την Κύπρο, όσο και στις λοιπές περιοχές όπου διαβιούν Έλληνες

3. Στην ύστατη ώρα, επέκταση της ελληνικής κυριαρχίας στην ελεύθερη Κύπρο.

Ο Κυπριακός Ελληνισμός βρίσκεται σήμερα μπροστά στη πιο δύσκολη καμπή της Ιστορίας του. Παρατημένος από το εθνικό κέντρο και στερούμενος μιας ηγεσίας ικανής να αποστρέψει το πρόσωπό της από τον επικίνδυνο εναγκαλισμό και να τον οδηγήσει στα δύσκολα μονοπάτια της Ελευθερίας.

Ο Κυπριακός Λαός στα 1826 ειχε πάρει τα βουνά, για να αποφύγει τους εξισλαμισμούς, όταν οι δήμιοι κυκλοφορούσαν με ματοβαμμένα χέρια [8]. Ένα αιώνα μετά, κάτω από την μισελληνική αποικιακή διακυβέρνηση, μέσα σε πλήρη ένδεια βρήκε το κουράγιο να κάνει την ηρωική εξέγερση του ‘31. 25 χρόνια αργότερα, δεκάδες Κύπριοι νέοι πρόσφεραν το σώμα τους δωρεά στην πατρίδα. Αυτό το μικρό νησί για πρώτη φορά στην Ιστορία του ξέφυγε από τα δεσμά της γεωπολιτικής ομηρίας, όρισε τον εαυτό του και δήλωσε στην ανθρωπότητα τη βούλησή του. Σήμερα, στον 21ο αιώνα, οι εξισλαμισμοί γίνονται με μεταμοντέρνο τρόπο. Με τον εξανδραποδισμό των διανοουμένων, που στη συνέχεια μεταγγίζουν την υποτέλεια στις νέες ψυχές.

Στα φυλακισμένα μνήματα, όμως, πετούν κάθε ξημέρωμα οι ψυχές και μας μιλάνε. Λένε πως ο Κυπριακός Λαός διαθέτει ιστορικό βάθος 5000 χρόνων και ότι έχει βαθειές ρίζες, που απηχούνται στις αρχαίες αυτές φωνές, στα τραγούδια, που ακούγατε στην αρχή της εκδήλωσης. Λένε ακόμα ότι στη γη του γεννήθηκε η Αφροδίτη. Και πως η ανθρωπότητα δεν δικαιούται να επιτρέψει να μεταστοιχειωθεί το κέντρο του Έρωτα και της Ζωής.

Κι εμείς οι υπαρκτοί Κύπριοι, ίσως χάρι στις “στοχαστικές προσαρμογές” [9] μας 

… τουλάχιστον στη θάλασσά μας πλέουμε
Νερά της Κύπρου, της Συρίας και της Αιγύπτου
Αγαπημένα των πατρίδων μας νερά … [10]

Θέκλα Κίττου, ΛΕΥΚΩΣΙΑ – ΑΘΗΝΑ, 5 - 15 Απριλίου 2010


ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1. Έκδοση Κ.ΓΙΑΓΚΟΥΛΛΗΣ, Λευκωσία 2008.

2. Παπαντωνίου Ερωτοκρίτου «ΠΩΣ ΕΖΗΣΑ ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΩΝ ΑΠΑΓΧΟΝΙΣΘΕΝΤΩΝ», έκδοση Σ.Ι.Μ.Α.Ε, Λευκωσία 2009.

3. Ιχσάν Αλί «ΤΑ ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΜΟΥ», έκδοση ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΥΠΡΟΥ, Λευκωσία 2003.

4. Τα δεδομένα αυτά είναι:

Α. Η άποψη αυτή υποστηρίζεται από όλους τους Τουρκοκυπρίους, τόσον από στυλοβάτες του καθεστώτος, όσο και από Τουρκοκυπρίους δημοκράτες. Οι τελευταίοι παραθέτουν πολλά εμπειρικά στοιχεία περί 700.000 και πλέον εποίκων, τονίζοντας ότι αποτελούν εν μέσω τους μια ασήμαντη οντότητα.

Μερικά απ’ αυτά είναι:

α) Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία των κατοχικών αρχών, τα εγγεγραμμένα στην κατεχόμενη Κύπρο αυτοκίνητα είναι 240.000.

β) Σύμφωνα με δημοσιευμένα στοιχεία των πανεπιστημίων στα κατεχόμενα, ο αριθμός των φοιτητών ξεπερνά τις 40.000.

Β. Ελληνοκύπριοι που διαβιούν στα κατεχόμενα, Ελληνοκύπριοι που τα επισκέπτονται συχνά, αλλά και ξένοι επισκέπτες, υποστηρίζουν από εμπειρικές παρατηρήσεις τον ίδιο αριθμό.

5. Ρόζας Λούξεμπουργκ “ΟΙ ΕΘΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΑΙ Η ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ”, Εφημερίδα των Εργατών της Σαξωνίας, Δρέσδη, Οκτώβριος 1896. Από το περιοδικό ΛΑΟΙ, τ.1, της Διεθνούς Ένωσης για την Απελευθέρωση και τα Δικαιώματα των Λαών, Αθήνα 1987.

6. Αχμέτ Νταβούτογλου “Η ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ: ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΚΑΙ Η ΚΥΠΡΟΣ». Από το υπό έκδοση βιβλίο “ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΒΑΘΟΣ” του ιδίου, στις εκδόσεις ΠΟΙΟΤΗΤΑ.

7. Αχμέτ Νταβούτογλου “ΟΜΙΛΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΠΡΕΣΒΕΙΣ”, στη διάρκεια Συνόδου Πρέσβεων του Τουρκικού ΥΠΕΞ, πόλη Μάρντιν της Ν.Α Τουρκίας, Ιανουάριος 2010. Από την ιστοσελίδα του Σάββα Καλεντερίδη infognomonpolitics.blogspot.com.

8. Περιγραφή του Σουηδού περιηγητή Jacob Berggren, στα 1822 και 1826. Από την μελέτη του Παρασκευά Σαμάρα “Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΩΝ”, Αθήνα 1987.

9. Κωνσταντίνου Καβάφη “ΣΤΑ 200 π.Χ.”.

10. Κωνσταντίνου Καβάφη “ΕΠΑΝΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ”.                                                     

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Πλήθος κόσμου και πολλών επωνύμων παρευρέθηκαν στην εκδήλωση για την Κύπρο, στην Παλαιά Βουλή, την περασμένη Παρασκευή (16 Απριλίου 2010), την οποία συνδιοργάνωσαν το περιοδικό Hellenic NEXUS, η Κίνηση Πολιτών για την Κύπρο και ο Όμιλος Κυπρογένεια.

Την εκδήλωση παρακολούθησαν επίσης πολιτικοί, ακτιβιστές, πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες κ.α. Παρέστησαν ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Χρήστος Σαρτζετάκης, εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ ο Παναγιώτης Κουρουπλής, εκ μέρους της Ν.Δ. η Ελίζα Βόζενμπεργκ, εκ μέρος του ΛΑΟΣ ο Αλέξανδρος Χρυσανθακόπουλος, εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ οι Παναγιώτης Λαφαζάνης και Λαοκράτης Βάσσης, εκ μέρους των Οικολόγων Πρασίνων η Χριστίνα Χαραλαμπάκη, εκ μέρους της Δημοκρατικής Αναγέννησης ο Γιώργος Παπαδόπουλος και εκ μέρους του ΔΗΚΚΙ ο Μπάμπης Δεληνταδάκης. Επιπλέον, παρέστησαν οι πρώην υπουργοί Απόστολος Κράτσας, Άκης Τσοχατζόπουλος και Λευτέρης Βερυβάκης.

Το «παρών» έδωσαν, επίσης, ο πρώην Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών Νικόλαος Κονομής, οι πανεπιστημιακοί Γιώργος Κοντογιώργης, Νεοκλής Σαρρής, Βασίλης Φίλιας, Κωνσταντίνος Ρωμανός, Γιάννης Παπαμιχαήλ, Μαριάνθη Κλάδη, Νίκος Πουλιανός, οι εκδότες Άρης Καρατζάς και Λουκάς Αξελός, οι εκδότες του «Εμπρός» Δημήτρης Καζάκης και Θανάσης Σούμπλης, ο εκδότης της παροικιακής κυπριακής εφημερίδας «Αγωνιστική Έκφραση» Λευτέρης Κωνσταντινίδης, οι συγγραφείς Γιώργος Καραμπελιάς, Γιώργος Παπαγιαννόπουλος, Θόδωρος Μπατρακούλης, ο πρέσβυς ε.τ. Θέμος Στοφορόπουλος, οι δικαστικοί Μιχάλης Δεκλερής και Μαρία Καραμανώφ. Ο γραμματέας της Ομοσπονδίας Κυπριακών Σωματείων Ελλάδας Γιώργος Μιχαηλίδης, ο πρόεδρος της Ένωσης Κυπρίων Ελλάδας, Λοϊζος Λοϊζου, ο πρόεδρος της Συντονιστικής Επιτροπής Υποστήριξης Αγώνα για Ελεύθερη Κύπρο, Μανώλης Μηλιαράκης, ο γραμματέας του σωματείου Βετεράνοι Κύπρου 1974 Αντώνης Δούλας, τα μέλη του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, Γιάννης Μαύρος και Δαμιανός Βασιλειάδης, ο πρόεδρος του Ιδρύματος Ελληνισμού, Ανδρέας Αθηναίος, ο πρόεδρος της ΑΧΕΠΑ «Περικλής» Ανάστος Δημητρόπουλος, η εκπρόσωπος της Πανελλήνιας Επιτροπής Αγώνα για τον Έλεγχο της Λαθρομετανάστευσης Αθηνά Κατσαφάδου, ο πρόεδρος του Κινήματος Άμεσης Δημοκρατίας Γιώργος Κόκκας, ο αντιπρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα Παναγιώτης Παπαγαρυφάλλου, ο εκπρόσωπος του κινήματος STOP ΚΑΡΤΕΛ Θεόδωρος Τενέζος κ.ά.

Την εκδήλωση προσφώνησαν η αρχισυντάκτρια του περιοδικού Hellenic NEXUS, Μαρία Λυσάνδρου, ο πρόεδρος της Kίνησης Πολιτών για την Κύπρο, Χρίστος Ρούσσος, και ο πρόεδρος του σωματείου Συμπαράσταση Αγώνα Κύπρου, αντιστράτηγος ε.α. Δημήτρης Αλευρομάγειρος. Τη συζήτηση συντόνισε ο δημοσιογράφος Λεωνίδας Χ. Αποσκίτης.

Ο πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας, Χρήστος Σαρτζετάκης, στο συγκινητικό χαιρετισμό του τόνισε: “Το Κυπριακό είναι ένα προβλημα απλούστατο στη σύνθεσή του... Εφόσον η Ευρωπαϊκή ΄Ενωσις εγγυάται τα ίσα δικαιώματα, τις τρεις ελευθερίες, τότε προς τι ο φερόμενος φόβος των Τουρκοκυπρίων έναντι της πλειοψηφίας των Ελληνοκυπρίων; Τα περί διασφαλίσεως της Τουρκοκυπριακής μειονότητας αποτελούν ένα θλιβερό πρόσχημα στο οποίο συμμετέχει ενσυνειδήτως η Ευρωπαϊκή Ένωσις...»

Ο δημοσιογράφος Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, αναπτύσσοντας το θέμα «Από τη γεωπολιτική στη γεωοικονομική επίθεση», τόνισε με οξύνοια ότι: «Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα είναι το πρώτο επεισόδιο νέων πολέμων και συγκρούσεων… Επιτίθενται με τη δύναμη του χρήματος, είναι η δύναμη μιας υπό εκκόλαψη αυτοκρατορίας του χρήματος που επιτίθεται σήμερα εδώ… Αν αυτά περάσουν, η Ελλάδα θα παραμείνει μια χώρα εικονική, μια χώρα τυπική, που δεν θα μπορεί να υπερασπιστεί την εθνική της κυριαρχία ούτε και να συμπαρασταθεί στην Κύπρο…»

Μεγάλη αίσθηση έκανε στη συνέχεια η ομιλία της Κυπρίας σκηνοθέτιδας Θέκλας Κίττου, εκπροσώπου του ομίλου Κυπρογένεια, η οποία, αναπτύσσοντας το θέμα “Κύπρος: ο νεο-οθωμανικός εναγκαλισμός”, έκανε οξεία κριτική τόσο στην ηγετική ελίτ της χώρας, όσο και στην Αριστερά: «Οι τουρκικές πρακτικές στην Κύπρο αποτελούν δείγμα γραφής του νέου-οθωμανισμού: αρπαγή ξένης γης, βίαιος εκπατρισμός αυτοχθόνων, δεσποτισμός… Η γεωπολιτική απαξίωση της Κύπρου από τους Έλληνες πολιτικούς θα καταστήσει την Ελλάδα περίγελω των εθνών… Η Αριστερά παράταξη που εχει χύσει αίμα για τη δημοκρατία, πώς θα υπερασπιστεί μια ρατσιστική Ομοσπονδία, της οποίας οι αυτόχθονες κάτοικοι θα εμποδίζονται να εγκατασταθούν στη γή τους και θα στερούνται πολιτικών δικαιωμάτων;».

Κεντρικός ομιλητής ήταν ο πρώην Yπουργός Οικονομικών και Εσωτερικών και τέως Διοικητής της Kεντρικής Tράπεζας της Kύπρου δρ. Xριστόδουλος Xριστοδούλου, ο οποίος μίλησε για τα «Τα Οικονομικά της Διζωνικής Ομοσπονδίας» και παρέθεσε μαρτυρίες από την συμμετοχή του στις συνομιλίες για το Σχέδιο Ανάν. Ήταν συνταρακτική η αποκάλυψή του ότι οι Τούρκοι ζητούσαν να αποζημιώσουν οι Ελληνοκύπριοι τους εποίκους που θα υποχρεωθούν να επιστρέψουν, καθώς και τους Ελληνοκύπριους πρόσφυγες που δεν θα επιστρέψουν. Ζητούσαν, δηλαδή, από τα ίδια τα θύματα να αποζημιώσουν τον εαυτό τους, ώστε να εξασφαλισθεί η παραμονή των εποίκων στα δικά τους σπίτια!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

«Κύπρος, η άλλη πραγματικότητα»

"Πιστεύω ότι το ευάλωτο κυπριακό κράτος εγκλωβίστηκε τόσο μέσα στην ανάγκη αυτοσυντήρησης, που δεν άφησε πολλά περιθώρια στη γενιά μας να αμφισβητήσει τις δομές εξουσίας και να ανοίξει νέους δρόμους …"

Οι παλαιότεροι θυμούνται και οι νεότεροι έχουμε ακούσει πως γύρω στα 1970 μια πολιτική ταινία είχε ταράξει τα νερά της κλειστής μας επαρχίας: Η ταινία με τον εύγλωττο τίτλο «Κύπρος, η άλλη πραγματικότητα», είχε αποσπάσει δύο σημαντικά βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1976, είχε κάνει μια λαμπρή σταδιοδρομία στην Ελλάδα με 500.000 θεατές και είχε απαγορευθεί στον τόπο που τη γέννησε.

Οι τολμηροί νέοι -τότε- σκηνοθέτες Θέκλα Κίττου και Λάμπρος Παπαδημητράκης, ανέντακτοι αριστεροί διανοούμενοι, τόλμησαν «να βγάλουν το μέικ-άπ από το κυπριακό ζήτημα… να πουν ότι το νησί παραμένει δέσμιο της αποικιοκρατικής αλλοτρίωσης… για τον τρελό χορό των πολυεθνικών μονοπωλίων πάνω στο τραυματισμένο σώμα του… να καταγγείλουν την πολιτική της ελληνικής και κυπριακής ηγεσίας που οδηγεί «ντε φάκτο» στη διχοτόμηση, με την αποδοχή της ανταλλαγής των πληθυσμών… και να κάνουν μια ταινία όλο κουράγιο για πολλές αλήθειες πάνω σε πολλά ψέματα…» (απάνθισμα από τις κριτικές στον ελληνικό Τύπο). Με την ευκαιρία της επαναπροβολής της ταινίας στο κινηματογραφικό Φεστιβάλ, που οργάνωσε από 4-10 Δεκεμβρίου η «Ένωση Σκηνοθετών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης Κύπρου» στο Πάνθεον, συναντήσαμε τους δυο σκηνοθέτες και είχαμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση.

Τριάντα-έξι χρόνια μετά την παραγωγή και βράβευσή της η ταινία σας παίρνει μέρος σε ένα κυπριακό Φεστιβάλ, τι έχετε να πείτε γι’ αυτή την καθυστέρηση;

Θ.Κ: Στην πραγματικότητα είναι 38 ολόκληρα χρόνια μετά το τράβηγμα του πρώτου πλάνου σε έναν τόπο που εξακολουθεί να μας πληγώνει, σε μια γη που φέρει ακόμα τις ίδιες πληγές, πληγές που από σωματικές γίνονται όλο και περισσότερο ψυχοσωματικές και μόνιμες. Τα γυρίσματα ξεκίνησαν τον Αύγουστο του 1974 και κράτησαν -με ενδιάμεσες διακοπές- μέχρι τον Απρίλιο του 1976. Βλέποντας ξανά τις σκηνές της ταινίας, πονάω γιατί η δική μας γενιά δεν μπόρεσε να σηκώσει το βάρος μιας απελευθερωτικής πορείας… Πιστεύω ότι το ευάλωτο κυπριακό κράτος εγκλωβίστηκε τόσο μέσα στην ανάγκη αυτοσυντήρησης, που δεν άφησε πολλά περιθώρια στη γενιά μας να αμφισβητήσει τις δομές εξουσίας και να ανοίξει νέους δρόμους …

Λ.Π.: …Απόδειξη, πόσο στενόκαρδα και κοντόφθαλμα αντιμετώπισε μια ταινία ανοικτής ανάγνωσης, όπως η δική μας… Η ταινία είπε τότε, την ώρα που ήταν απόλυτα αναγκαίο να ειπωθεί, για να υπήρχε δυνατότητα αλλαγής τροχιάς, αυτά που όλοι σήμερα διαγιγνώσκουν, αλλά είναι, πλέον, πολύ αργά. Πρέπει να πούμε ότι η ταινία κτυπήθηκε από το κυπριακό κράτος από την προβολή της ήδη στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: παρενέβησαν υψηλοί παράγοντες για να μη βραβευθεί, ακολούθησαν δύο αλλεπάλληλες απορριπτικές αποφάσεις της Επιτροπής Λογοκρισίας το 1978. Μας υποχρέωσαν μάλιστα να επανεξαγάγουμε την ταινία στην Ελλάδα, δηλαδή την απέλασαν, ωσάν να επρόκειτο για μολυσματική νόσο. Ακολούθησε πολυετής αγώνας δικαστικός και πολιτικός, και τελικά την επέτρεψε η κυβέρνηση Σπύρου Κυπριανού το 1984. Ακόμα και μετά τη νίκη μας, που σήμανε μια νέα εποχή στην ελευθερία της έκφρασης και στην αποαποικοποίηση των θεσμών, το κρατικό ΡΙΚ μας αρνήθηκε συνέντευξη και παρουσίαση όταν προβλήθηκε..

Το «Κύπρος η άλλη πραγματικότητα» είναι μια καθαρά πολιτική ταινία. Ποιος ήταν ο στόχος της;

Θ.Κ: Η ταινία έθεσε το κυπριακό στη ρίζα του. Σαν ένα ζήτημα ελευθερίας, που παρά την κυριαρχία ισχυρών δυνάμεων στην περιοχή, με τις οποίες οι ηγεσίες συνδιαλλάσσονται, παρά τις επιμέρους όψεις του, παραμένει ένα ζήτημα σύγκρουσης ανάμεσα στο αναφαίρετο δικαίωμα αυτοδιάθεσης και στην παλιά αγγλική και νέα αγγλοαμερικανοτουρκική αποικιοκρατική αρπακτικότητα. Ένα, εντέλει, ζήτημα πολιτικής ηθικής και ανθρωπισμού. Η ταινία, ξεπερνώντας τα πολιτικά ταμπού, μίλησε για τα ιστορικά λάθη όλων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, που οδήγησαν στην εθνική απώλεια του ’74. Με άλλα λόγια, θέσαμε το εθνικό θέμα της Κύπρου με όρους ιδεολογικής και ταξικής ηγεμονίας. Μιλήσαμε χωρίς παρωπίδες και ιδεοληψίες για το δίκαιο της Ένωσης, μιλήσαμε χωρίς αποκρύψεις για τα εγκλήματα εναντίον των Τουρκοκυπρίων.

Πώς νομίζετε ότι θα λειτουργήσει η ταινία στο σημερινό κοινό και, μάλιστα, στους νέους;

Λ.Π: Η ταινία υπήρξε προφητική. Σε μια εποχή που όλοι μιλούσαν για αγώνα επιστροφής, μέχρι και ένοπλο, που οι κυπριακές πόλεις κατακλύζονταν καθημερινά από μάζες εξαθλιωμένων και προδομένων ανθρώπων, που γεμάτοι οργή ήταν δυνητικοί φορείς ανατροπής, μπορούσε ένας στοχαστικός παρατηρητής να διακρίνει τις δυνάμεις που δρομολογούσαν την υποταγή και τη διχοτόμηση. Η ταινία τελειώνει με μια σκηνή στο Χίλτον -στην οποία καθόλου τυχαία εστίασαν όλοι οι κριτικοί- όπου ήδη ένας κόσμος από πολυεθνικούς ατζέντηδες, τραπεζίτες, ξένους πράκτορες και ντόπιους μεγαλοεπιχειρηματίες στήνει τη νέα Κύπρο. Τη νέα Κύπρο, όπου οι μαυροφορεμένες και οι απελπισμένοι, που ακολουθούν στην επόμενη σκηνή, δεν έχουν θέση...

Θ.Κ: Η ταινία αυτή, όσο η Κύπρος παραμένει υπόδουλη, είναι πάντα επίκαιρη, γιατί ανέδειξε τα βαθύτερα αίτια της τραγωδίας. Που δεν είναι παρά η γεωπολιτική ομηρία και μια αδυναμία να την αποτινάξουμε, οφειλόμενη στη μη ανάληψη της ιστορικής ευθύνης σε βάθος. Και υπαινίχθη τη μόνη αποτελεσματική διέξοδο για την κάθαρση. Που δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα μακροχρόνιο αγώνα ελευθερίας. Από την άποψη αυτή, ειδικά οι νέοι θα μπορέσουν να παρακολουθήσουν ένα βιωμένο ντοκουμέντο εκείνης της ταραγμένης εποχής, θα δουν μέσα από ποιες συνθήκες επιβίωσαν οι πατεράδες και οι μανάδες τους, και θα αντιληφθούν τις βαθιές αλήθειες και τις δικές τους ευθύνες απέναντι στην ανάγκη να επιβιώσει, όχι μόνο υλικά, αλλά με όλη του την πνευματική σκευή, ο κυπριακός Ελληνισμός. Η ταινία, τέλος, αποτελεί έκφραση μιας ανάγκης για αυτοσυνειδησία των Ελλήνων της Κύπρου.

[Πηγή Συνέντευξης: sigmalive]

 

pylitonfilon.blogspot