Η τραυματισμένη ανθρωπιά της εποχής μας

 
Δρόμοι γεμάτοι αποστεωμένες αναπαραστάσεις του πόνου. Ατροφικά χέρια και αρρωστημένα βλέμματα πασχίζουν να επιβιώσουν. Άλλοι είναι αρτιμελείς, άλλοι ανάπηροι. Όλοι τους πονεμένοι. Κάποιοι άλλοι προσπερνούν με αδιαφορία, σχεδόν με απάθεια. Δεν αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει; Δεν τους ενδιαφέρει; Δεν ξέρω. Όμως ξέρω ότι αυτοί «οι άλλοι» είναι πιο κοντά απ' ότι νομίζουμε. Είναι πολλοί από εμάς, αν όχι εμείς οι ίδιοι.

Δεν είναι ούτε ανοίκειο ούτε ακατανόητο το γεγονός ότι η ανθρωπιά τα τελευταία χρόνια περνά μια μεγάλη κρίση. Έχει υποστεί έντονα χτυπήματα, τεράστια τραύματα και βαθύτατες πληγές οι οποίες ίσως χρειαστούν χρόνο να επουλωθούν αν φυσικά το προαναφερθέν είναι εφικτό. Γιατί συμβαίνει αυτό; Ποιος είναι υπεύθυνος για τις πληγές που έχει υποστεί ο ανθρωπισμός; Η επιταγή του υλιστικού πνεύματος της εποχής μας ως απόρροια της καταναλωτικής κοινωνίας, η δυσλειτουργία βασικών θεσμών όπως είναι αυτός της οικογένειας και της δημοκρατίας ή μήπως ο ατομικισμός και η χρησιμοθηρία που διέπει τον σύγχρονο άνθρωπο; Το πιο πιθανό είναι το ζήτημα να είναι πιο σύνθετο απ' ότι φαντάζει με ριζωμένες κάποιες αιτίες βαθιά
τόσο στην μεταβολή των αξιών όσο και την αλλαγή των προτεραιοτήτων του ατόμου.
Τι συμβαίνει με το αξιακό μας σύστημα;

Μπερδέψαμε την καλοσύνη με την αφέλεια, τη γενναιοδωρία με την ανοησία, τη συμπαράσταση με την κουταμάρα και ξεχάσαμε ότι αυτές οι θεωρούμενες ανοησίες θα ήταν οι αιτίες που θα πεινούσαν και θα υπέφεραν σήμερα λιγότεροι άνθρωποι.

Ξεχάσαμε να δίνουμε σκεπτόμενοι τρόπους για να αυξήσουμε τα κεκτημένα μας, μετατρέψαμε τις σχέσεις μας σε σχέσεις δούναι και λαβείν, αμελήσαμε τους γύρω μας και πολλές φορές ακόμη και τους ίδιους μας τους εαυτούς παρασυρμένοι από τη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία. Από μια κοινωνία που μας θέλει πειθήνια όργανα, παραγωγικά στρατιωτάκια μέχρι φυσικά να αχρηστευτούν και να τα ξεράσει σαν ξένους οργανισμούς, μικρόβια που προσπάθησαν να εισβλλουν στο σώμα της αλλά τελικά δεν κατόρθωσαν να ενσωματωθούν. Από μια κοινωνία που μας έμαθε να ορθώνουμε πάνω από όλα το εγώ μας, το κέρδος και την κατανάλωση παραμερίζοντας οτιδήποτε ενδέχεται να αποβεί ζημιογόνο για τα παραπάνω, ξεκληρίζοντας κάθε αίσθηση συμπόνιας και πνίγοντας όλες τις δεύτερες σκέψεις που μας εμποδίζουν να φτάσουμε το στόχο.Νομίζω έχουμε υποστεί ανοσία στον πόνο, ανοσία στη θλίψη, ανοσία στις οστεώδεις αυτές μορφές των πεζοδρομίων που αποτελούν καθημερινό θέαμα. Έχουμε συνηθίσει να τους βλέπουμε πάντα εκεί, αντιμετωπίζοντάς τους με τον ίδιο προβληματικό τρόπο. Να τους ρίχνουμε το ίδιο απαξιωτικό βλέμμα και το πιο τρομακτικό: να τα προσπερνούμε όλα αυτά σαν μια απολύτως φυσιολογική συμπεριφορά στα πλαίσια πάντα της δύσκολης εποχής που βιώνουμε. Ίσως το γεγονός ότι ένας τέτοιος άνθρωπος ξέρει κυρίως να κρυώνει, να πεινάει και να φοβάται και όχι να προσφέρει και να παράγει -γιατί βλέπετε ένα κομμένο πόδι ή χέρι μοιάζει αρκετό για να αποβάλλει κάποιον από το παιχνίδι- αυτό το γεγονός να απορρίπτει την ομαλή ενσωμάτωσή του στο κοινωνικό σύνολο. Και από κει και πέρα είναι παντελώς αδιάφορες οι αυξημένες χιονοπτώσεις που αντιμετώπισε φέτος η χώρα και ο παγερός χειμώνας που βιώνουμε, γιατί εμείς είμαστε βολεμένοι στα ζεστά μας σπίτια και ικανοποιημένοι από το λευκό θέαμα γύρω μας, ξεχνώντας εντελώς πόσο επίπονο και εφιαλτικό φαντάζει το χιόνι για έναν άστεγο.
Ο «χειμώνας» χειροτερεύει με το πέρασμα τον χρόνων. Εμείς προχωρούμε με την ίδια στάση. Κι αν καμιά φορά τα ξεπαγιασμένα απομεινάρια της ευαισθησίας μας εμφανιστούν έστω και σε μια γωνιά των σκέψεών μας για το υπερφορτωμένο μας πρόγραμμα, έχουμε μάθει καλά να τα εξοντώνουμε. Ο ανθρωπισμός πιο τραυματισμένος και ξεχασμένος από ποτέ. Άραγε να μιλάμε για μια προσωρινή αποδημία της ανθρωπιάς ή για μια μόνιμη εγκατάλειψή της;

huffingtonpost.gr