Ο λόγος που εκτοξεύτηκε το ελληνικό χρέος

Όταν πιάσαμε τα ευρώ στα χέρια μας, τα πρώτα χρόνια ζούσαμε ένα όνειρο. Υπήρχε μια ευφορία, μια διάχυτη αίσθηση θετικής προσδοκίας.

Τα περιουσιακά μας στοιχεία, οι καταθέσεις, τα ακίνητα, ήταν σε ευρώ. Όχι δραχμούλες. Ο φόβος για υποτιμήσεις ή ανεξέλεγκτο πληθωρισμό ήταν παρελθόν.

Νιώθαμε άνεση, σιγουριά. Τα σύνορα μας ήταν πλέον ευρωπαϊκά.

Το σκληρό νόμισμα ήταν ένα ανέλπιστο δώρο για τους καταναλωτές. Ανεκπλήρωτοι πόθοι  εισαγόμενων ειδών, όπως ηλεκτρονικά ή αυτοκίνητα, μπορούσαν να γίνουν πραγματικότητα.

Τα ταξίδια και οι σπουδές στο εξωτερικό δεν ήταν προνόμιο μόνο των λίγων, αλλά πλέον ήταν προσιτά στην συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών.   

Η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού

Ενώ οι καταναλωτές ζούσαν το όνειρο, οι παραγωγοί βαδίζανε σε ολοένα και πιο δύσκολα μονοπάτια. Κλείσανε πολλές βιοτεχνίες και εργοστάσια, υπό το βάρος του ανταγωνισμού.

Η ασπίδα που παραδοσιακά προστάτευε την εγχώρια παραγωγή, χάθηκε μαζί με την δυνατότητα της υποτίμησης. Όσο δεν διολίσθαινε η ισοτιμία, η ανταγωνιστικότητα μειωνόταν.

Για να επιβιώσουν στην νέα πραγματικότητα, οι περισσότεροι επιχειρηματίες διακόψανε την παραγωγική δραστηριότητα και στραφήκανε προς τις εισαγωγές.

Το απόφθεγμα ότι δεν παράγουμε τίποτα, παραγνωρίζει τον βασικό λόγο που συμβαίνει.

Ποιος ο λόγος να ανοίξεις ή και να διατηρήσεις ένα εργοστάσιο, από την στιγμή που μπορείς να εισάγεις τα ίδια προϊόντα στην ίδια ή και σε καλύτερη τιμή;

Για τη συνέχεια liberal