Ο νεοφιλελεύθερος ρατσισμός

Όσο πιο πλούσιος είναι ένας άνθρωπος ή ένα κράτος, τόσο λιγότερο νοιώθει συναισθήματα αλληλεγγύης για τους άλλους – ενώ όσο πιο πολύ μειώνεται το βιοτικό επίπεδο των Πολιτών από τις σκόπιμες κρίσεις που προκαλούνται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, τόσο περισσότερο χαμηλώνει η πολιτισμική τους στάθμη, οπότε γίνονται πολύ πιο εύκολα ελεγχόμενοι.

.

«Ο μετά-ναζιστικός οικονομικός ρατσισμός της Γερμανίας και όχι μόνο, δεν
περιορίζεται στους Έλληνες, στους Ευρωπαίους του Νότου ή στους ξένους μετανάστες που διαμένουν στη χώρα. Αφορά και τους ίδιους τους Γερμανούς φτωχούς, οι οποίοι θεωρούνται ένοχοι, όταν δεν είναι πλούσιοι, πόσο μάλλον όταν χρεοκοπήσουν, επειδή δεν τα κατάφεραν στη ζωή τους.

Η φτώχεια δηλαδή θεωρείται «ρατσιστική ρετσινιά», μεγάλη ντροπή και για τους ίδιους τους Γερμανούς Πολίτες – πολλοί από τους οποίους, βιώνοντας τέτοιες καταστάσεις, φοβούνται περισσότερο από εμάς την επιστροφή του ναζισμού, όταν καταφέρει τελικά να μετατρέψει εντελώς την Ευρώπη σε γερμανική, η πρωσική ηγεσία της.

Όσον αφορά τους ξένους μετανάστες που διαμένουν στη Γερμανία, εάν είναι πλούσιοι και επιτυχημένοι, δεν βιώνουν κανέναν ρατσισμό. Αντίθετα, οι Γερμανοί τους υπηρετούν και τους συμπεριφέρονται απείρως καλύτερα, συγκριτικά με τη δική τους μεσαία ή κατώτερη εισοδηματική τάξη».

.

Ανάλυση

Ορισμένες διαπιστώσεις πρέπει να επαναλαμβάνονται, ανανεωμένες φυσικά, έως ότου γίνουν συνείδηση σε όσους τις διαβάζουν – μία διαδικασία που απαιτεί ασφαλώς πολύ χρόνο, κόπο και πραγματική προσπάθεια. Στα πλαίσια αυτά υπενθυμίζουμε ότι, προφανώς δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς τεκμηριωμένα τους πολυεθνικούς ομίλους, για την έλλειψη αναπτυξιακής πολιτικής στις αναδυόμενες οικονομίες ή να τους θεωρήσει υπεύθυνους για τις συνεχείς αποτυχίες των κυβερνήσεων – οι οποίες αδυνατούν να ανταπεξέλθουν με την αποστολή τους, για πολλές διαφορετικές αιτίες, όπως είναι η ανικανότητα, η ανεπάρκεια, η πολιτική διαφθορά, η αμετροέπεια, η ιδιοτέλεια κοκ.

Άλλωστε το πρόβλημα ευρίσκεται κάπου αλλού – στην έλλειψη κοινωνικού ελέγχου, καθώς επίσης στο ότι ο πλανήτης σήμερα λειτουργεί ολοκληρωτικά με βάση το αξίωμα του μεγαλύτερου εφικτού κέρδους, με το ελάχιστο δυνατό κόστος. Με μία «ιδεολογία» δηλαδή, η οποία έχει επικρατήσει σε όλα τα επίπεδα: στην Πολιτική, στην Οικονομία, καθώς επίσης σε όλες τις ομάδες κοινών συμφερόντων.

Η ψευδής «γνώση» δε, σύμφωνα με την οποία η σημερινή, ακραία νεοφιλελεύθερη Οικονομία ακολουθεί τους φυσικούς νόμους, φροντίζοντας για τη μεγαλύτερη δυνατή ευημερία των ανθρώπων ευρύτερα, αμφισβητείται πλέον σπάνια – ακόμη περισσότερο θεωρείται νομοτελειακή, δεδομένη, τόσο στην Ευρώπη, όσο και στις Η.Π.Α. ή στην Αφρική.

Η ιδεολογία αυτή οδηγεί αυτόματα στην κλοπή «αντικειμένων» που ανήκουν σε όλους – μία διαδικασία που ξεκίνησε από τότε που «ανακαλύφθηκε» η έννοια της ιδιοκτησίας. Ο P.J. Proudhon, το 1846, είχε γράψει πως «Η ιδιοκτησία είναι κλοπή», ενώ ο J.J. Rousseau είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι, «Η δυστυχία ξεκίνησε όταν ο πρώτος άνθρωπος περιέφραξε ένα κομμάτι γης, χαρακτηρίζοντας το δικό του».

Ελπίζουμε βέβαια να μην δημιουργηθεί η παρανόηση, σύμφωνα με την οποία υποστηρίζουμε τις πρώην σοβιετικές κοινωνίες, επειδή δεν επιτρεπόταν η ιδιοκτησία σε αυτές – αφού η παράλληλη ύπαρξη της διαφθοράς, της αδικίας, της καταπίεσης και της ανελευθερίας που τις χαρακτήριζε, είναι ένας σημαντικός λόγος, για να τις απορρίψει κανείς εξ ολοκλήρου.

Η κεντρική μας θέση είναι άλλωστε εντελώς αντίθετη – το ότι ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, ενώ οι κοινωνίες πρέπει να κάνουν ότι καλύτερο μπορούν, έτσι ώστε να έχει ο καθένας την ευκαιρία να επιδιώξει τη δική του ατομική ευτυχία, χωρίς να είναι εις βάρος κανενός άλλου (ούτε του φυσικού περιβάλλοντος).

Η εποχή της αφθονίας

Περαιτέρω ο K. Marx πίστευε μέχρι τη στιγμή που πέθανε ότι, η αντικειμενική έλλειψη αγαθών θα ήταν αυτή που θα καθόριζε το μέλλον της ανθρωπότητας. Σύμφωνα με τις προβλέψεις του εκείνης της εποχής, οι άνθρωποι θα συγκρούονταν διαχρονικά για να εξασφαλίζουν τα λίγα σε απόλυτους αριθμούς αγαθά – τα οποία δεν θα επαρκούσαν για να καλύψουν τις βασικές ανάγκες όλου του πληθυσμού.

Σε αυτήν την παραδοχή στήριξε ουσιαστικά τη θεωρία του για την πάλη των τάξεων – η οποία εξελίχθηκε αργότερα στον «εφαρμοσμένο κομμουνισμό», με εντελώς εσφαλμένο τρόπο κατά την υποκειμενική μας άποψη.

Από την εποχή που πέθανε όμως ο Marx μέχρι σήμερα, ο πλανήτης βίωσε μία εντυπωσιακή εξέλιξη, αυξάνοντας κατακόρυφα την παραγωγική του δυναμικότητα – με αφετηρία την πρώτη βιομηχανική επανάσταση και σε επίπεδα που ήταν αδύνατον να φαντασθεί ποτέ κανείς. Το αποτέλεσμα ήταν να μην υπάρχουν πλέον αντικειμενικές ελλείψεις σε αγαθά – να έχει εξαφανισθεί δηλαδή το πρόβλημα που βίωναν οι άνθρωποι στους περασμένους αιώνες.

Στα πλαίσια αυτά, η παγκόσμια γεωργική οικονομία έχει τη δυνατότητα να εκθρέψει τουλάχιστον 12 δις ανθρώπους – οπότε στα 7 δις που ζουν σήμερα θα μπορούσε να εξασφαλισθεί, σε συνθήκες ελευθερίας, ένα βασικό βιοτικό επίπεδο, χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα.

Ως εκ τούτοι, οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν σήμερα επειδή η παραγωγή τροφίμων δεν είναι αρκετή, αλλά λόγω του ότι δεν έχουν πρόσβαση σε αυτά – τους έχει απαγορευθεί για να εξασφαλισθεί η κερδοφορία των απίστευτα δικτυωμένων πολυεθνικών, καθώς επίσης η δυσανάλογη ευημερία των υπολοίπων.

Για να εκλείψει το πρόβλημα, στο οποίο οφείλονται μεταξύ άλλων τα «μεταναστευτικά ρεύματα» των πεινασμένων προς τη Δύση, οι εξεγέρσεις σε χώρες όπως η Αίγυπτος κλπ., θα έπρεπε να εξασφαλισθεί στους ανθρώπους η κάλυψη των αναγκών τους εκεί που διαμένουν. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει, ενώ φαίνεται πως δεν ενδιαφέρει κανέναν – με εξαίρεση τα τείχη που κατασκευάζονται, για την παρεμπόδιση των «εισβολέων».

Οι ευθύνες των Πολιτών

Συνεχίζοντας πολλοί θα επιθυμούσαν, έστω για μία και μοναδική φορά, να τοποθετηθεί το ΔΝΤ όχι με την πλευρά των τραπεζών, των δανειστών γενικότερα, αλλά με την πλευρά των ανθρώπων – ακόμη καλύτερα, να επιδιώξει τη διαγραφή των χρεών των 50 πιο φτωχών χωρών του πλανήτη. Εάν συνέβαινε, τότε θα μπορούσαν επιτέλους αυτές οι χώρες να επενδύσουν στη γεωργική παραγωγή τους, διασώζοντας αρκετά εκατομμύρια ζωές ανθρώπων.

Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο, θα έπρεπε να το θέλουν οι Πολίτες των πλουσίων χωρών – οι οποίοι όμως ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους και διαδηλώνουν μόνο όταν θιγούν τα δικά τους ιδιοτελή συμφέροντα. Σε κάθε περίπτωση, δεν διαπιστώνεται καμία σοβαρή πίεση των Πολιτών προς τις ελίτ, με στόχο την αλλαγή κάποιων πραγμάτων, τα οποία θα ωφελούσαν συνολικά την ανθρωπότητα.

Η αιτία είναι η αποξένωση της συνείδησης των ανθρώπων – η οποία αυξάνεται δυστυχώς ευθέως ανάλογα με το βιοτικό τους επίπεδο. Με απλά λόγια, όσο ποιο πλούσιος είναι ένας άνθρωπος ή ένα κράτος, τόσο λιγότερο νοιώθει συναισθήματα αλληλεγγύης για τους άλλους – γεγονός που διαπιστώνεται σήμερα ακόμη και μεταξύ των «εταίρων» της Ευρωζώνης, όσον αφορά την κρίση στην Ελλάδα, στην Ιταλία κοκ.

Φαίνεται λοιπόν πως η βασική δομή των ανθρώπων, η οποία τους κάνει να διαφέρουν από τις άλλες μορφές ζωής, έχει δυστυχώς «ενταφιασθεί» μετά την επικράτηση της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας – με αποτέλεσμα η πλειοψηφία των Πολιτών να τοποθετείται εκούσια εναντίον της αλληλεγγύης για τους αδύνατους.

Συχνά δε παρατηρείται η τοποθέτηση των ανθρώπων ακόμη και εναντίον των δικών τους συμφερόντων, εάν πεισθούν μέσω της χειραγώγησης πως αυτοί είναι υπεύθυνοι για τα δεινά τους – πως οι ίδιοι είναι εκείνοι οι αδύναμοι, στους οποίους δεν επιτρέπεται να δείξει κανείς αλληλεγγύη, αφού δεν την αξίζουν!

Συνεχίζοντας, ακόμη και στις πλούσιες χώρες του πλανήτη, όλο και περισσότεροι άνθρωποι δυσκολεύονται να διατηρήσουν το βιοτικό τους επίπεδο, ενώ αρκετοί καταδικάζονται στο περιθώριο – αφού οι πραγματικοί μισθοί μειώνονται συνεχώς, τα ενοίκια αυξάνονται, το κόστος ζωής ακριβαίνει κοκ.

Η αιτία είναι το ότι, η παγκόσμια δικτατορία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, καθώς επίσης των πολυεθνικών, επιβάλλεται μέσω της πολιτικής, των κεντρικών τραπεζών και του χρέους στις ανθρώπινες κοινωνίες – με στόχο τη συνεχή αύξηση των κερδών μίας συνεχώς μειούμενης, ευθέως ανάλογα ισχυροποιούμενης ελίτ του 1% (γράφημα).

Εάν δε καταφέρει τελικά να κερδίσει τον πόλεμο εναντίον της συνείδησης μας, τότε θα έλθει το οριστικό τέλος του Διαφωτισμού και των Δημοκρατικών ιδεολογιών. Αμέσως μετά θα ακολουθήσει κάτι εντελώς διεστραμμένο: n ζούγκλα, στην οποία θα κερδίζει πάντοτε ο ισχυρότερος. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή θα έχουν χαθεί όλα τα επιτεύγματα της Δημοκρατίας – οπότε ο άνθρωπος θα επανέλθει στην αρχική του κατάσταση, στη ζωώδη.

Επίλογος

Η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας του ανεξάρτητου κράτους που ευρίσκεται σήμερα σε εξέλιξη, ιδίως στην ΕΕ, η αποξένωση των κυρίαρχων τάξεων, καθώς επίσης η εθελοντική υποταγή στη λογική του κεφαλαίου, είναι σε τέτοιο βαθμό «προόδου» που μάλλον δεν επιτρέπει την αντιστροφή της τάσης – εκτός εάν επαναστατήσουν από κοινού οι Πολίτες της ανεπτυγμένης Δύσης ακούγοντας, όπως έλεγε ο Marx, το γρασίδι να μεγαλώνει.

Δεν φαίνεται όμως να συμβαίνει κάτι τέτοιο, αφού ακόμη και οι άνθρωποι, οι κοινωνίες ή τα κράτη που αρνούνται να υποταχθούν στη δικτατορία του κεφαλαίου, μη αποδεχόμενοι το νεοφιλελεύθερο ρατσισμό, συμβιβάζονται «πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρεις» – όπως στα πρόσφατα παραδείγματα της Ελλάδας, της Κύπρου, της Ισπανίας κοκ.

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει πάντως το γεγονός ότι, προωθούνται στις αδύναμες χώρες αριστερές κυβερνήσεις που στη συνέχεια εξαναγκάζονται να «αλλάξουν πίστη» – εφαρμόζοντας με πολύ χειρότερο τρόπο τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό, κατά κάποιον τρόπο όπως οι «γενίτσαροι». Το γεγονός βέβαια ότι, εξαναγκάζονται να σκύψουν το κεφάλι από τα χρέη των χωρών τους, από τη δική τους κομματική διαφθορά που καθιστά εύκολο τον εκβιασμό τους, από τις πιέσεις των χρηματαγορών, από τα ισχυρά κράτη ή από οποιαδήποτε άλλη αδυναμία τους, όπως είναι η έλλειψη κυβερνητικής εμπειρίας, δεν απασχολεί κανέναν – αφού αυτό που μετράει σε τελική ανάλυση είναι το αποτέλεσμα.

Έτσι οι κοινωνίες τους γυρίζουν την πλάτη «άπαξ και δια παντός» (για παράδειγμα, ακούγεται συχνά το «ποτέ πια αριστερά στην Ελλάδα»), επιλέγοντας όλο και πιο συχνά αυταρχικά ή παραδοσιακά διεφθαρμένα από τις ελίτ καθεστώτα, όπως τα πρόβατα τους λύκους για αρχηγούς – ενώ την ίδια στιγμή η σοσιαλδημοκρατία υποχωρεί άτακτα σε ολόκληρη τη Δύση, αφού έχει πλέον στιγματισθεί (έντεχνα και σκόπιμα) ως η μεγάλη ένοχη της υπερχρέωσης, των μεταναστευτικών ροών, της μη ισορροπημένης αναδιανομής των εισοδημάτων κοκ.

analyst.gr