Βάλτος από χυλό, ή το αντίστροφον…(εξαιρετικό!)

ΣΤΑΘΗΣ
Τώρα που η σοσιαλδημοκρατία στας Ευρώπας (παρ’ ημίν Κεντροαριστερά) ψυχομαχάει πληρώνοντας τις αμαρτίες της, ο Τσίπρας κάνει εν Ελλάδι (αλλά και εις την Εσπερία) ανοίγματα στα αποκαΐδια της. Την ίδια ώρα ανοίγματα στην Κεντροαριστερά κάνει και ο Κυριάκος. Το αποτέλεσμα ένας βάλτος με όρια ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. εν είδει κινούμενης άμμου.

  «Εκσυγχρονιστές», παλαιοπασόκοι, νεοκεντρώοι, ανανήψαντες δεξιοί (στον ΣΥΡΙΖΑ) μετανοηθέντες Αριστεροί (στη Ν.Δ.), νεόκοποι πάσης φύσεως, δρομείς από το ένα κόμμα στο άλλο, καιροσκόποι, λαμόγια, σχηματίζουν έναν πηχτό χυλό που σκληρίζει κι από πάνω ότι… «δεν είμαστε όλοι ίδιοι»!
  Όλος αυτός ο συρφετός που κοχλάζει στη χύτρα του δικομματισμού βυθίζει σε ακόμα μεγαλύτερη ανυποληψία στα μάτια του λαού το πολιτικό σκηνικό, το κάνει τοις πράγμασι ατελέσφορο, τονίζει την παθολογία του και προδιαγράφει ακόμα πιο γελοίες εξελίξεις – θανατηφόρες.

  Συριζαίοι από ΠΑΣΟΚ, τυχοδιώκτες από ΑΝΕΛΛ, τυχάρπαστοι από Ποτάμι, αποστάτες προς πάσαν κατεύθυνση, Νεοδημοκράτες από Λεβέντη, ακροδεξιοί και εθνομηδενιστές, λιγούρηδες και γλίτσες, σοφιστές της κακιάς ώρας, πονηρά πρακτόρια των εταιρειών (και των ξένων κρατών), μπαφόπληκτοι, καθαρόαιμοι ηλίθιοι και άλλα είδη σχηματίζουν έναν αχταρμά
  που ακυρώνει κάθε ζωτική δύναμη σε κάθε κόμμα - συγκοινωνούν δοχείο με άλλα κόμματα. Αυτή είναι η κινητικότης του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος, αυτές είναι και οι διαφορές που επικαλούνται για να υβρίζουν ο ένας στον άλλον, πριν να αυτομολήσουν όλοι προς όλους. Το φαινόμενο αυτού του βαλτοχυλού δεν είναι παράδοξο. Τα ίδια αφεντικά υπηρετούν αυτά τα κόμματα, με μόνη διαφορά ποιοι θα τα υπηρετήσουν καλύτερα. Η πόλωση είναι για τους οπαδούς, είναι προς άγραν θηραμάτων – κατά τα άλλα ουδεμία διαφορά έχουνΠολάκης - Άδωνης, Νοτοπούλου - Παπακώστα, Πιτσιόρλας - Χατζηδάκης και πάει λέγοντας.
  Τον εκφυλισμό αυτόν απεικονίζουν ακόμα περισσότερο πολλοί δημοσιογράφοι. Τσιράκια άλλου αφέντη χθες, απολογητές άλλων σήμερα και κήνσορες των πάντων πάντα, οργιάζουν για ένα δίφραγκο, πολλοί κακοπληρωμένοι, άλλοι απλήρωτοι, σκάβουν (αμετανόητοι απ’ την κρίση) τον λάκκο του λαού, γλείφουν εκεί που έπτυαν, γενναίοι στη δειλία τους, άφρονες περί την κατάληξή τους. Κολλητάρια και κλίκες, πεμπτοφαλαγγίτες στα μετόπισθεν των κομμάτων, σταχανοβίτες της προπαγάνδας, χρυσοκάνθαροι της κρατικοδίαιτης διαφήμισης παραπληροφορούν και αποπροσανατολίζουν τους πολίτες, «απεργάζονται της πατρίδας τον χαμό» για ένα ποτάκι, ένα μπαράκι, ένα τσίτινο κινέζικο ταγεράκι – ο «τρόμος και η αθλιότητα» του ξεπεσμού.
  Η Ελλάδα των μνημονίων, βυθισμένη στον βάλτο αυτών των ανθρώπων, σπαρταράει και βυθίζεται ακόμα περισσότερο, λάμιες και βδέλλες την απομυζούν, σπρώχνοντας τις οικογένειες στην απελπισία, τους πολίτες στην ακινησία – παράλυτους και ενεούς από όσα συμβαίνουν στις γειτονιές, στις δουλειές, παντού! Μόνη ελπίδα το φιλότιμο. Ό,τι λειτουργεί, 
  λειτουργεί απ’ το φιλότιμο εκείνων που δεν έχασαν τις ιδεολογίες τους, που είναι έντιμοι, που ακολουθούν κώδικες αξιών, που αγωνίζονται, που ονειρεύονται, που συμπάσχουν, που συμπαραστέκονται. Που συναποτελούν το λαϊκό μέτωπο των ανθρώπων, των πολιτικοποιημένων πολιτών και των υψηλού επιπέδου πολιτικών. Όλοι αυτοί, παρ’ ότι αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού,
  οδηγούνται μονίμως στο Βατερλώ. Άλλοτε ως «τεμπέληδες» και «διεφθαρμένοι», κι άλλοτε ως «ετερόκλητοι όχλοι». Είναι ιστορική ειρωνεία (ή πανάρχαιη και πάγια πολιτική πρακτική χειραγώγησης) να κατηγορούν οι θύτες για τα δικά τους χαρακτηριστικά τα θύματα. Διεφθαρμένοι πολιτικοί κατηγορούν για διαφθορά τον λαό, κι ετερόκλητα κόμματα για «ετερόκλητο όχλο» τους πολίτες.
  Σε αυτόν τον βάλτο θα κληθεί να βαδίσει ο λαός στην προεκλογική περίοδο που ανοίγεται μπροστά μας. Μεταξύ μιας Σκύλλας που δεν είναι ιδιαιτέρως ευδιάκριτη απ’ τη Χάρυβδη. Και με πλήθος πολιτικών και κομμάτων να μεταλλάσσονται και να μεταμορφώνονται πιο γρήγορα απ’ όσο μπορούσε να μεταμορφώνει ανθρώπους σε ζώα η Κίρκη…

Υ.Γ.: Κι αίφνης η ΕΣΗΕΑ παραπέμπει στο Πειθαρχικό τον συνάδελφοΚαψώχα! Επικαλείται μάλιστα τον Κώδικα Δεοντολογίας, άρθρο 1 παρ. 4, όστις δηλοί ότι «ο δημοσιογράφος οφείλει να μεταδίδει την είδησηκαι την πληροφορία ανεπηρέαστα από τις προσωπικές, πολιτικες (κ.τ.λ.) πεποιθήσεις του». Μα ο Σ. Καψώχας ούτε είδηση μετέδωσε ούτε πληροφορία. Σχόλιο έκανε, την άποψή του διετύπωσε. Σωστή ή λάθος, κρίνεται. Αλλοίμονό μας όμως αν η ΕΣΗΕΑ ή οποιοσδήποτε άλλος μπει μπάστακας στον σβέρκο μας για ό,τι γράφουμε ή λέμε σε επίπεδο γνώμης! Έχουμε χαζέψει;!

 ΠΗΓΗ: 
topontiki.gr