Ποιο θα ήταν άραγε ένα από τα πρωταρχικά και βασικά Στοιχεία ανθρώπων και κοινωνίας που θέλουν να βαδίζουν στο δρόμο του Φωτός και της Αλήθειας; Ανθρώπων και κοινωνίας πραγματικά Ασυμβίβαστων με το Μέτριο, αναζητούντων εξ ιδίας προαιρέσεως το Τέλειο και δικαιωματικά Ελκυόντων την Του Θεού Ευλογία;
Θα ήταν Η ΒΙΑ! Ναι η Βία! Απορείς και αντιδράς αδελφέ μου; Σου φαίνεται παράλογο και ακατανόητο; Αν ναι, σε παρακαλώ διάβασε παρακάτω και κυρίως ξεκίνα μόνος σου Χριστιανικές Ορθόδοξες αναζητήσεις και σίγουρα τότε θα σου φαίνεται απλό και λογικό.
Αν ξεκινούσαμε διερωτώμενοι σχετικά με κάποια από τα χαρακτηριστικά της Σημερινής Εποχής, θα λέγαμε ότι στη Σημερινή Εποχή, παρά τις μεγάλες δυνατότητες του ανθρώπου, επικρατεί α) Το Ρηχό, β) η διαστρέβλωση και μετάλλαξη πραγμάτων απλών όπως οι λέξεις και οι έννοιες τους και πιο σύνθετων, όπως ο Τρόπος Ζωής, οι Νοοτροπίες και εν τέλει ο Πολιτισμός, αποτελέσματα όλα της Ρηχότητας που Συστηματικά προωθείται και εν τέλει επικρατεί. Ως Τρίτο χαρακτηριστικό της Σημερινής Κοινωνίας θα
αναφέραμε γ) την Ευκολία που επιδιώκει μετά μανίας ο άνθρωπος του Σήμερα έχοντας σε μεγάλο βαθμό διδαχθεί να πράττει έτσι. Μια Ευκολία η οποία είναι συνεπαγόμενη των δύο πρώτων χαρακτηριστικών και ουσιαστικά αποτελεί το επιστέγασμα της «Τύφλωσης» του Σύγχρονου ανθρώπου που τον καθιστά αδύναμο να αντιληφθεί το γιατί «Η Βία» αποτελεί ένα χαρακτηριστικό όχι απλά θεμιτό και χρήσιμο, αλλά απαραίτητο σε μια πραγματικά προοδευμένη κοινωνία.
αναφέραμε γ) την Ευκολία που επιδιώκει μετά μανίας ο άνθρωπος του Σήμερα έχοντας σε μεγάλο βαθμό διδαχθεί να πράττει έτσι. Μια Ευκολία η οποία είναι συνεπαγόμενη των δύο πρώτων χαρακτηριστικών και ουσιαστικά αποτελεί το επιστέγασμα της «Τύφλωσης» του Σύγχρονου ανθρώπου που τον καθιστά αδύναμο να αντιληφθεί το γιατί «Η Βία» αποτελεί ένα χαρακτηριστικό όχι απλά θεμιτό και χρήσιμο, αλλά απαραίτητο σε μια πραγματικά προοδευμένη κοινωνία.
Χρόνια τώρα ο άνθρωπος υπόκειται σε πλύση εγκεφάλου που πολλές φορές βαπτίζεται από «διδασκαλία» έως «ανοιχτόμυαλη ενημέρωση και προσέγγιση των πραγμάτων». Το να θέλεις να διδάξεις τον άνθρωπο όχι μόνο δεν είναι κακό, αλλά είναι απαραίτητο. Όμως όταν αυτή η διδασκαλία προέρχεται δεκαετίες τώρα από Συγκεκριμένα κέντρα τα οποία έχουν συγκεκριμένα αρνητικά, υποκριτικά και πονηρά χαρακτηριστικά, και για τα οποία δεν είναι του παρόντος να μιλήσουμε σε αυτό το κείμενο (αλλά μπορείτε να διαβάστε γι’αυτά κάνοντας ΚΛΙΚ ΕΔΩ), τότε πολύ καλώς και δικαιολογημένα μιλάμε όχι για διδασκαλία αλλά για πλύση εγκεφάλου και μάλιστα πολύ επιζήμια για τον άνθρωπο, διδασκόμενο και διδάσκοντα. Μια πλύση εγκεφάλου η οποία έχει αποκόψει τον άνθρωπο όχι μόνο από το Μεστό Σοφίας (αλλά και χρήσιμων και διδακτικών, για το παρόν, λαθών) Ιστορικό παρελθόν του, αλλά από την πηγή της Σοφίας αυτή καθ’αυτή.
Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ ΒΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΒΙΑΣΤΑΙ ΑΡΠΑΖΟΥΣΙΝ ΑΥΤΗΝ (Ματθ. 11,12)
Αυτό μας λέει στο Ευαγγέλιο ο Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός. Σε μια εποχή όμως όπως η Σημερινή πόσο διαστρεβλωμένα κακόηχο έχουν καταντήσει να ακούγεται ένα τόσο όμορφο, ελπιδοφόρο και Αληθινό μήνυμα; Πόσο ξένο στην καθημερινότητα και στη Ζωή του σύγχρονου ανθρώπου ακούγεται αυτό και πόσο δεν μπορεί να το κατανοήσει , αλλά μάλλον «σφυρίζει αδιάφορα», έχοντας α) υποστεί την πλύση εγκεφάλου που είπαμε παραπάνω σε όλη του την προσωπικότητα και β) έχοντας απαγκιστρωθεί από τις Ιστορικές του και Κυρίως Πνευματικές του Πηγές, Ικανές με λόγο Αλήθειας να τον προβληματίσουν, να τον Αφυπνίσουν, να τον Καθοδηγήσουν και εν τέλει να τον Αναζωογονήσουν, βγάζοντας τον από τον Ευρύ και Εύκολο δρόμο που αποδεδειγμένα τον οδήγησε σε καταστροφή, σε ψεύτικες χαρές, εφήμερες, που κράτησαν λίγο και τέλειωσαν ή για κάποιους κρατάνε ακόμη βυθίζοντάς τους στη ματαιότητα τους και στη μετριότητά τους, οδηγώντας τον άνθρωπο εδώ που είναι τώρα, στην κοινωνία και στην κατάσταση της θλίψης, της απογοήτευσης, της έλλειψης Ελπίδας και αποστερώντας τον από το Τέλειο και Αληθινό που και τα Αιώνια αγαθά παρέχει και την Τωρινή κοινωνία μπορεί να βελτιώσει αν οι άνθρωποι θελήσουν «ειλικρινή τη καρδία» να το ενστερνιστούν.
Η Βία λοιπόν είναι ένα από τα απαραίτητα χαρακτηριστικά του ανθρώπου και της κοινωνίας που θέλει να έχει πραγματική πρόοδο, να βελτιώσει το τώρα και να κερδίσει ΑΡΠΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ, ΤΟ ΜΕΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ. Ο ίδιος ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός μας βεβαιώνει λέγοντας: «ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐκ ἐγήγερται ἐν γεννητοῖς γυναικῶν μείζων Ἰωάννου τοῦ βαπτιστοῦ· ὁ δὲ μικρότερος ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν μείζων αὐτοῦ ἐστιν. ἀπὸ δὲ τῶν ἡμερῶν Ἰωάννου τοῦ βαπτιστοῦ ἕως ἄρτι ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται, καὶ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν. (Ματθ.11, 11-12)
Τι εννοεί όμως ο Κύριος και οι άνθρωποι του σήμερα δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε; Είναι δυνατόν «Βιασταί» να είναι οι Κληρονόμοι της τόσο Ποθούμενης Βασιλείας Των Ουρανών και όχι απλά οι «Καλοί άνθρωποι, οι Καθώς Πρέπει, οι φιλήσυχοι που είναι διαμορφωμένοι και πορεύονται όπως υπαγορεύεται από τις επικρατούσες τάσεις της κοινωνίας στον Κόσμο που ζούμε και μάλιστα της σύγχρονης κοινωνίας η οποία τους θέλει και τους αποδέχεται με βάση μόνον τα πρότυπα που αυτή θέτει;Αγαπητοί αδελφοί παρακαλώ διαβάστε παρακάτω και θα καταλάβετε ότι αυτού του είδους οι άνθρωποι, που μπορεί να είναι ο καθένας μας, είναι όχι απλά και μόνο τα θύματα των πονηρών διδασκαλιών και εν τέλει της πλύσεως εγκεφάλου που κάναμε λόγο παραπάνω αλλά ακόμη χειρότερα είναι αυτοί που λόγω της προσήλωσης τους μέχρι «φανατισμού» σε αυτά τα διαστρεβλωμένα διδάγματα συμβάλουν πραγματικά και σε βάθος στην έλλειψη προόδου των κοινωνιών και των ιδίων, τη στιγμή που πείθονται ότι πράττουν το αντίθετο. Αυτούς τους ανθρώπους, παρά τη συνηθισμένη εχθρότητα που έχουν μάθει να δίνουν σε όσους Ομολογούν και Πράττουν την Αλήθεια, είναι χρέος μας κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος να τους προσεγγίσουμε όπως ακριβώς αρμόζει σε Χριστιανούς Ορθοδόξους με Αγάπη, ενδιαφέρον, αλλά ταυτόχρονα ασυμβίβαστο Πνέυμα Αλήθειας , Ομολογίας και Αυτοθυσίας προς Δόξα του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού.
Τι μας Προτείνει όμως το ΕλληνΟρθόδοξο Χριστιανικό Πνεύμα διά μέσου Της Αγίας Γραφής και των Αγίων Πατέρων;
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας λέει σχετικά με την ανατροφή του ανθρώπου από μικρής ηλικίας: «Θρέψον αθλητήν τω Χριστώ και εν κόσμω όντα δίδαξον ευλαβή εκ πρώτης ηλικίας». Επειδή πολλοί ακούγοντας τα λόγια αυτά του Χρυσοστόμου, ακατήχητοι όντες, όπως πολλοί σήμερα, είχαν τον απολύτως λάθος προβληματισμό και έλεγαν «μήπως πρόκειται να κάνουμε τα παιδιά μας μοναχούς;» και τους βάζει ο Αγ. Ιωάννης στη θέση τους λέγοντας «Δε θέλω να του στερήσεις το γάμο και να τον στείλεις στις ερημιές και να τον παρασκευάσεις να προτιμήσει το βίο των μοναχών, ού τούτο λέγω. Επιθυμώ αλήθεια κι αυτό θα το ευχόμουν σε όλους αλλά επειδή μουφαίνεται φορτίο, δεν αναγκάζω κανένα, Τι δεδοικας δέος πολλού κέρδους ανάμεστον; Γιατί φοβάσαι φόβο που είναι γεμάτος από κέρδος; Χριστιανόν αυτόν ποίησον. Μάλιστα γαρ τοις κοσμικοίς αναγκαίον τα εντεύθεν ειδέναι διδάγματα, μάλιστα τοις παισί». Χριστιανούς κάντε τα παιδιά σας μας προτρέπει ο ΕλληνΟρθόδοξος πολιτισμός μας δια του «Χρυσού Στόματος» της Εκκλησίας μας και μάλιστα τόσο ειλικρινά και με τέτοιο ζήλο ώστε να είναι Αθλητές Χριστού» [1] ενώ αυτά τα χριστιανικά διδάγματα είναι Αναγκαίο (!) να τα ξέρουν και οι κοσμικοί και τα παιδιά γιατί από αυτά, λέει ο Χρυσόστομος, εκτός από τα Αιώνια Αγαθά, οι άνθρωποι θα αποκομίσουν καρπό και κέρδος και στον παρόντα βίο: “Ει τους παίδας Προ των άλλων Απάντων Επαιδεύομεν φίλους είναι Τω Θεώ και τα Πνευματικά εδιδάσκομεν μαθήματα αντί των Άλλων και Προ των άλλων απάντων πάντα αν απεπήδησε τα Λυπηρά και Μυρίων κακών Απηλλάγη ο Βίος ο Παρών, Εντεύθεν αν Εκαρποσώμεθα Πάντες» (Από αυτά τα Χριστιανικά διδάγματα και όντες Αθλητές Χριστού όλοι θα καρπωθούμε, θα ωφεληθούμε σ’αυτόν τον Βίο ο οποίος θα απαλλαχτεί έτσι από Μυριάδες κακά) [2].
Η Ορθοδοξία λοιπόν μιλάει για «Αθλητές» και στο σημείο αυτό μπαίνει το ερώτημα «Πως ένας άνθρωπος αθλείται; Πως γίνεται «Αθλητής» και ποιο είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει αν όχι η Αποφασιστικότητα; Και εν τέλει ποιο στοιχείο χρειάζεται ο άνθρωπος για να υλοποιήσει και να ενεργοποιήσει την αποφασιστικότητα του να γίνει αθλητής αν δεν είναι το να ΕΠΙΒΑΛΕΙ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ να κάνει όσα χρειάζεται για να γίνει αθλητής στο αγώνισμα που έχει επιλέξει. Και με ποια λέξη μπορούμε να εκφράσουμε αυτήν ακριβώς την Επιβολή που κάνει ο αθλητής στον εαυτό του για να πάρει το μετάλλιο , αν όχι με τη λέξη ΒΙΑ; Στην Εποχή μας μια λέξη όπως «Η Βία» ακούγεται κακόηχα επειδή ακριβώς είναι μια Εποχή όπως είπαμε διαστρέβλωσης, έτσι και πολλές έννοιες έχουν χάσει ή έχουν μερικώς αλλοιωθεί από το αρχικό νόημα τους, δυσκολεύοντας τον άνθρωπο να διακρίνει αν έχουν κακή ή καλή σημασία ή με ποιες προϋποθέσεις μπορούν να αποκτήσουν καλή σημασία.
Σύμφωνα με το Λεξικό των Αρχαίων Ελληνικών Ρημάτων η λέξη «Βιάζω / Βιάζομαι» δε σήμαίνει κατ’ ανάγκη κάτι αρνητικό όπως σήμερα αλλά σημαίνει μεταξύ άλλων «Καταβάλλω κάθε προσπάθεια να πετύχω κάτι» [3] . Αυτό λοιπόν σημαίνει ότι εξαρτάται από α) το σκοπό που χρησιμοποιείται αυτή η «Βία», το να καταβάλλω δηλαδή κάθε προσπάθεια και β) σε ποιον ασκείται αυτή η «Βία» , για να μπορέσουμε να διακρίνουμε αν αυτή «Η Βία» είναι κάτι θετικό και θεμιτό ή κάτι αρνητικό και κατακριτέο. Άρα η «Βία» που ασκεί ο «Αθλητής» στον εαυτό του, το ότι δηλαδή επιβάλλει στον εαυτό του να ασκηθεί ή να στερηθεί, καταβάλλοντας κάθε προσπάθεια να γίνει αθλητής και μάλιστα τόσο καλός ώστε να κερδίσει μετάλλιο στο αγώνισμά του, είναι κάτι όχι απλά θετικό και θεμιτό αλλά απαραίτητο αν θέλει να επιτύχει τους επωφελείς σκοπούς του. Αντιθέτως όταν ο αθλητής ασκεί κατά τη διάρκεια του αγωνίσματος του «βία» σε άλλο αντίπαλο αθλητή, βάζοντας του π.χ τρικλοποδία τότε αυτό είναι αθέμιτο και δικαίως τιμωρείται.
Με τέτοιο τρόπο προσεγγίζεται και η «Βία» για την οποία κάνουμε λόγο σε αυτό το κείμενο και από την Ορθόδοξη Εκκλησία μας η οποία Βασιζόμενη στην διαβεβαίωση και προτροπή Ταυτόχρονα του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού «Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ ΒΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΒΙΑΣΤΑΙ ΑΡΠΑΖΟΥΣΙΝ ΑΥΤΗΝ» (Ματθ. 11,12) δια των Αγίων Πατέρων όπως ο Άγιος Βασίλειος ο Μέγας μας προτρέπει: “Ει τοίνυν βούλει αρπάσαι την βασιλείαν του Θεού», αν θέλεις να αρπάξεις τη Βασιλεία Του Θεού, «Γένου Βιαστής», Γίνε Βιαστής [4]. Επιπροσθέτως στο ερώτημα «Ποιος αρπάζει τη Βασιλεία των Ουρανών;” ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος απαντά: «Πάντες οι μετά σπουδής προσιόντες», όλοι εκείνοι δηλαδή που πλησιάζουν με προθυμία, Αυτοί που κοπιάζουν με πόθο [5] , με Θείο ζήλο θα λέγαμε καθότι ξέρουμε ότι «η σπουδή» για την οποία κάνει λόγο το «Χρυσό Στόμα» της Εκκλησίας μας αναφέρεται ακριβώς σε αυτή τη βία, στο θείο ζήλο [6] που έχοντας την επίγνωση μέσα του είναι όχι χρήσιμος απλά αλλά απαραίτητος για τους Συνειδητοποιημένους Χριστιανούς. Ο Άγιος Απόστολος Πέτρος άλλωστε μας λέει: “Σπουδήν πάσαν παρεισενέγκαντες» (Β΄Πέτρ. Α΄5), οφείλουμε δηλαδή να δείξουμε επιμέλεια, σπουδή, εγρήγορση, προσοχή.
Αντιλαμβανόμενοι λοιπόν ότι οι Θεάρεστοι Χριστιανοί είναι αυτοί οι οποίοι έχουν στόχο τη Βασιλεία Των Ουρανών, και ότι αυτή κατακτιέται «Με Βία», δηλαδή με αγώνα, με κόπο, με στερήσεις και όχι με άνεση, υπεισέρχεται τα το ερώτημα «σε ποιον πρέπει να ασκείται αυτή η Βία;» , το οποίο βεβαίως έχει ξεκάθαρη απάντηση για την Ορθοδοξία και κάθε Χριστιανό, καθ΄ότι είναι Θεάρεστη μόνο η «Βία» που ασκεί κάποιος στον εαυτό του (Δηλαδή το να επιβάλει κανείς στον εαυτό του να αγωνιστεί, όπως ακριβώς κάνει ο αθλητής, στον οποίο αναφερθήκαμε πριν, με σκοπό να κατακτήσει διακρίσεις και μετάλλια) ενώ είναι δαιμονική (όργανο δαιμονοποίησης του ανθρώπου) όταν αυτή η βία, η δύναμη του ανθρώπου, χρησιμοποιείται για να επιβληθεί, όχι στα πάθη του, αλλά στους άλλους (καλλιεργώντας και αυξάνοντας τον εγωϊσμό του και ουσιαστικά πράττοντας παρανόμως όπως ακριβώς και πάλι ο αθλητής ο οποίος όταν ασκεί βία αντικανονικά στους συναθλητές αντιπάλους του , τιμωρείται! Μας λέει χαρακτηριστικά ο Άγιος και Απόστολος του Θεού Πάυλος: “ Ουκ οίδατε ότι οι τω σταδίω τρέχοντες πάντες μεν τρέχουσιν, εις δε λαμβάνει το βραβείον, ούτω τρέχετε, ίνα καταλάβητε, πας δε ο αγωνιζόμενος πάντα εγκρατεύεται, εκείνοι μεν ουν ίνα φθαρτόν στέφανον λάβωσιν ημείς δε άφθαρτον. Εγώ τοίνυν ούτω τρέχω, ως ουκ αδήλως, ούτω πυκτεύω ως ουκ αέρα δέρων, αλλ’ υπωπιάζω μου το σώμα και δουλαγωγώ, μήπως άλλοις κηρύξας αυτός αδόκιμος γένωμαι» (Α΄Κορ. 9, 24-27). Μας προτρέπει λοιπόν ο Απόστολος Πάυλος, όπως αυτός μιμείται τους αθλητές έτσι και εμείς να πράξουμε επιβάλλοντας στον εαυτό μας , όσο μπορεί ο καθένας, έχοντας αυτοκυριαρχία και αγώνα κατά των κατωτέρων μας επιθυμιών, όπως κάνουν οι αθλητές για να μείνουν προσηλωμένοι στο στόχο τους, να εγκρατευόμαστε όπως οι αθλητές λένε όχι στη λαιμαργία τους για να έχουν την απαραίτητη φυσική κατάσταση έτσι ώστε να τρέξουν και να κερδίσουν το μετάλλιο το οποίο γι’αυτούς είναι φθαρτό και μάταιο ενώ για μας τους Χριστιανούς, όπως λέει ο Απόστολος, άφθαρτο και δοσμένο από τον Θεό, επιτυγχάνοντας έτσι τον Αγιασμό μας. [7]
Αφού λοιπόν εξηγήσαμε και καταδείξαμε γιατί είναι τόσο Θεάρεστη η «Βία» καθότι οδηγεί κάθε άνθρωπο εκέι που τον θέλει ο Θεός, δηλαδή στη Βασιλεία Των Ουρανών, και αφού υπενθυμίσουμε ότι αυτή η «Βία» επιφέρει ταυτόχρονα ως βραβείο στον άνθρωπο και το ανώτατο, δηλαδή το άφθαρτο αλλά και την ευλογία του Θεού για να πορεύεται ο άνθρωπος σε αυτόν τον μάταιο κόσμο { Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν , οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελλατωθήσονται παντός αγαθού , μας λέει, ο Δαυίδ στους Ψαλμούς του (Ψαλ. 33, 11 ), και με αυτό , φυσιολογικά συμφωνεί ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος διαβεβαιώνοντας μας ότι από τη Χριστιανική «Παιδέια» του ανθρώπου καρπώνεται όλη η κοινωνία [2] } δημιουργούνται κάποια ερωτήματα στα οποία θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε: Καταρχάς στο Ερώτημα «Γιατί να λείπει τόσο καταφανώς η Ευλογία Του Θεού από την κοινωνία μας;” (επέλαση ναρκωτικών, πολέμων, ανίατων ασθενειών, φτώχειας, δολοφονιών, ληστειών κλπ) θεωρούμε ότι έχουμε απαντήσει ήδη, και η απάντηση είναι «γιατί οι αμαρτωλοί άνθρωποι δεν θέλουμε να γίνουμε Αθλητές Του Χριστού, άρα γιατί απουσιάζει η Θεάρεστη Βία». Επομένως το ερώτημαπου προκύπτει μετά είναι «Γιατί να απουσιάζει αυτή η Θεάρεστη Βία;» και η απάντηση είναι απλή καθώς «απουσιάζει ο Θείος Ζήλος, η Αγάπη για τον Θεό εκ μέρους του ανθρώπου που θα του ενεργοποιήσει τη «Βία» για να γίνει «Αθλητής Χριστού» και να προσπαθεί να πράττει σύμφωνα με το Λόγο του Θεού, όπως ακριβώς λογικά συμβαίνει σε έναν άνθρωπο που αγαπάει τη δουλειά του και πιστεύει ότι αυτή είναι ωφέλιμη για τον ίδιο και τους συνανθρώπους του, έτσι αναπτύσσει αυτομάτως ζήλο γι’ αυτήν και επιβάλλει (η βία που λεμε) στον εαυτό του να τη φέρει εις πέρας όσο μπορεί καλύτερα και με μεγαλύτερη προσοχή.
ΑΓΑΠΗΣ , ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟ , ΘΕΙΟΣ ΖΗΛΟΣ ΚΑΙ Η ΕΧΘΡΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΜΕΝΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ
Είναι γεγονός ότι η Έλλειψη της Αγάπης και της Πίστης στον Θεό, των στοιχείων που επαναλαμβάνουμε ενεργοποιούν τον Θείο Ζήλο και τη Θεάρεστη Βία παρατηρείται να υπάρχει στις εκκοσμικευμένες κοινωνίες αλλά δυστυχώς και εντός αυτής ακόμη της Εκκλησίας, λόγω ανθρώπων που κινούμενοι από πνεύμα πλάνης, αλλοιώνουν τα πράγματα προς το πνεύμα εκκοσμίκεύσεως. Τα στοιχεία της Αγάπης και της Πίστης είναι στοιχεία της Καρδίας και είναι η Καρδία του ανθρώπου το πεδίο στο οποίο κρίνεται η Σχέση του με το Θεό καθώς ο ίδιος ο Θεός θέλει την καρδιά του ανθρώπου (δια της αγάπης και πίστεως σ’ Αυτόν) λέγοντας : “Υιέ μου, δος μοι σην καρδίαν ( Παρ. κγ΄ 26 ) και ρωτώντας τους ασθενείς «Πιστεύεις στον Υιό του Θεού;» (Ιω. θ/9, 35-38) για να τους θεραπεύσει και βεβαιώνοντας τους « Η Πίστη σου σε έσωσε» (Ματθ. θ/9, 22) για να τους δώσει να καταλάβουν ότι μόνο η Πίστη στον Αληθινό Θεό και τον Υιό του μπορεί να σώσει τον άνθρωπο. Και βεβαίως ξέρουμε από την Αγία γραφή ότι η Πίστη για να είναι αληθινή και από καρδιάς πρέπει να μετουσιώνεται σε Έργα, καθώς «οράτε τοίνυν ότι εξ έργων δικαιούται άνθρωπος και ουκ εκ πίστεως μόνον» [ Από τα έργα δικαιώνεται ο άνθρωπος και όχι από πίστη μόνον γιατί «Ώσπερ γαρ το σώμα χωρίς πνεύματος νεκρόν εστίν, ούτω και η πίστις χωρίς των έργων νεκρά εστί» (Ιακώβου 2, 24 και 26). Πίστη χωρίς έργα δεν υπάρχει ]. Έτσι αντιλαμβανόμαστε ότι για να γίνουν τα Έργα όπως π.χ το να βάζει χαλινάρι κάποιος στη γλώσσα του του (να ελέγχει τα λόγια του όντας κύριος αυτών) όπως μας λέει στην ίδια επιστολή ο Άγιος Απόστολος Ιάκωβος (ιακώβου 1, 26) χρειάζεται να το επιβάλλει στον εαυτό, να ασκήσει δηλαδή βία στον εαυτό του έχοντας Θείο ζήλο. Και για να έχει Θείο ζήλο άρα και «Βία» πρέπει να το Θέλει, να το έχει στην καρδία του για να το κάνει, Άρα να έχει Πίστη στον Θεό.
Αυτή ακριβώς η από καρδιάς Πίστη και Αγάπη στο Θεό, που ενεργοποιεί τον Θείο ζήλο, και κατεπέκταση τη Βία, είναι που λείπει από τις Εκκοσμικευμένες Κοινωνίες ή Εκκλησιαστικά περιβάλλοντα καθώς μας λέει ο πατήρ Αλέξανδρος Σμέμαν: «Τι είναι εκκοσμίκευση;… Είναι μια παγκόσμια αντίληψη πραγμάτων και κατά συνέπεια ένας τρόπος ζωής στον οποίο τα βασικά θέματα της ανθρώπινης ύπαρξης –οικογένεια, επιστήμη, επάγγελμα, τέχνη κλπ- όχι μόνο δεν βασίζονται στη Θρησκευτική Πίστη , ούτε κάποια σχέση έχουν μ’αυτή, αλλά απορρίπτεται κάθε αναγκαιότητα ή πιθανότητα τέτοιας σχέσης», με λίγα λόγια ο «εκκοσμικευμένος» Χριστιανός δεν έχει την Αγάπη του Κυρίου σαν επίκεντρο και κριτήριο για το κάθε τι στη ζωή του, ενώ συνεχίζει ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν: «Ένας εκκοσμικευμένος Χριστιανός μπορεί να είναι ένας πολύ «Θρησκευτικός» άνθρωπος συνδεδεμένος με την εκκλησία του, τακτικός στην παρακολούθηση των ακολουθιών, γενναιόδωρος στις προσφορές του, ακριβής στην προσευχή. Θα εκπληρώσει τις θρησκευτικές του υποχρεώσεις, (κάτι όμως που) προέρχεται όχι από το «Πιστεύω» που ομολογεί στην Εκκλησία, ούτε από την ομολογημένη Πίστη του στην Ενσάρκωση, στο θάνατο και στην Ανάσταση του Χριστού , αλλά προέρχεται από τη φιλοσοφία της ζωής», δηλαδή από τις ιδέες και τις πεποιθήσεις που στην ουσία δεν έχουν καμία σχέση με το «πιστεύω», αν μάλιστα δεν είναι αντίθετες μ’αυτό. [8]
Η Εκκοσμίκευση και το πνέυμα της δεν είναι μόνο σύγχρονο φαινόμενο αλλά παρατηρείται από τους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού και ιδίως όταν αυτός έγινε επίσημη πλέον Θρησκεία του Κράτους (Ρωμανία) / Βυζαντίου) με αποτέλεσμα να εισέλθει μέσα στην Εκκλησία Εκκοσμίκευση και ως ευλογημένη αντίδραση να αναδεικνύεται ο Μοναχισμός ως προσπάθεια συνέχισης της βιώσεως αυτής της Αποστολικής Ζωής. Από τότε οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας πολέμησαν αυτό ακριβώς το πνεύμα της Εκκοσμίκευσης που διακατεχόμενο από την Έλλειψη Πίστεως αλλοίωσε έτσι τις αντιλήψεις των ανθρώπων ώστε μέχρι και σήμερα (που βεβαίως υπάρχει πολύ πιο έντονο το πνεύμα αυτό) να νομίζεται «ότι τάχα απαιτούνται λιγότερα από τους λαϊκούς για την Σωτηρία σε σχέση με τους μοναχούς» και Το «Χρυσό Στόμα» της Εκκλησίας μας αντικρόυοντας σφόδρα αυτό το πνεύμα πλάνης να απαντάει: “Αυτάπατάσαι και σφάλλεις πάρα πολύ αν νομίζεις ότι άλλα απαιτούνται από τον κοσμικό και άλλα από τον μοναχό. Διότι πρέπει το ίδιο να ανέβουν όλοι οι άνθρωποι και εκείνο το οποίο ανέτρεψε όλην την οικουμένη είναι αυτή η αντίληψη: νομίζουμε ότι μόνον από τον μοναχό απαιτείται μεγαλύτερη ακρίβεια (στην ζωή του) και ότι στους υπόλοιπους επιτρέπεται να ζουν με ραθυμία» [9]
Αφού, εν συνεχεία, ξεκαθαρίσουμε ότι η παναίρεση του Οικουμενισμού βασίζεται στο πνεύμα αυτό της πλάνης της Εκκοσμικεύσεως [10] να διευκρινίσουμε την ταπεινή γνώμη μας, ότι στη Χιλιόχρονη Ρωμανία / Βυζάντιο, η οποία είναι αναπόσπαστο μέρος του Ελληνισμού και συνέχεια και εξέλιξη της Αρχαίας Ελλάδος, όχι μόνο δεν ήταν όλα καλά αλλά υπήρχαν πολλά θέματα που χρήζουν έρευνας και προβληματισμού, αλλά δεν είναι του παρόντος κειμένου η αναφορά σε αυτά παρά μόνο οι εξής επισημάνσεις: α) Όσα (τα περισσότερα δηλαδή) γίνονται στο Νεοελληνικό κράτος από την ίδρυση του τον 19ο αιώνα και μετά είναι κατά κόρον αντίθετα με αυτά του πολιτισμού μας όπως διαμορφώθηκε στην υγιή (αν και σίγουρα όχι τέλεια) εξέλιξή του που λέγεται Ρωμανία / Βυζάντιο και τις αξίες που αυτή αντιπροσωπεύει και ως εκ τούτου αυτά που γίνονται στο Νεοελληνικό Κράτος σχεδόν 2 αιώνες τώρα πιστεύουμε βαθύτατα ότι συνιστούν όχι μόνο Προδοσία αλλά και Βιασμό του Πολιτισμού μας και φυσικά κάθε ένας που θέλει να βλέπει τα πράγματα σε βάθος καταλαβαίνει και τα γιατί και β) Κάποιοι θα αναρωτιούνται «καλά αφού και στη Ρωμανία / Βυζάντιο υπήρχε όντως το πνεύμα της εκκοσμίκευσης και όντως υπήρχαν πολλά στραβά, πως γίνεται να κράτησε 1000 και πλέον Χρόνια; Απαντούμε εν συντομία σε αυτό ότι: κατά την ταπεινή μας άποψη κράτησε τόσο πολύ η Ρωμανία επειδή παρά την εκκοσμίκευση (που δεν είχε βέβαια τόση ένταση όσο σήμερα) και τα στραβά που υπήρχαν, υπήρχαν και πολλά θετικά και κυρίως ότι πολλοί απλοί άνθρωποι πίστευαν από καρδιάς (με την Ορθή Πίστη) και αναζητούσαν τον Θεό, γι’ αυτό το λόγο ξέρουμε πως σε αυτή την περίοδο της Ιστορίας μας «Αληθινοί ηγέτες, με ανυπολόγιστη δύναμη και επιρροή πάνω στο λαό, δεν ήταν ο αυτοκράτορας ή οι πολιτικοί άρχοντες, αλλά οι Πνευματικοί – οι διακεκριμένοι Γέροντες – έστω και αν δεν ήταν παρά απλοί μοναχοί [11] πράγμα το οποίο δείχνει ότι οι Καρδίες πολλών ήταν στον Κύριο άρα κατ’ επέκτασιν υπήρχε Θείος Ζήλος και η Θεάρεστη Βία, άρα και Ευλογία του Θεού να κρατήσει, παρά τα πολλά λαθη επαναλαμβάνουμε, 1000 και πλέον Χρόνια η Ρωμανία / Βυζάντιο.
Έχοντας απαντήσει λοιπόν στο ερώτημα «Γιατί δεν υπάρχει Ευλογία στην Κοινωνία μας;» (κάτι το οποίο είναι τόσο προφανές με τις τόσες χιλιάδες εκτρώσεις / δολοφονίες αθώων ανθρώπων κάθε χρόνο, την επέλαση της φτώχειας, της απογοήτευσης και απαισιοδοξίας του κόσμου και τόσα άλλα) με το εξής: «Επειδή δεν υπάρχει η Πίστη / Αγάπη στο Θεό, άρα και ο Θείος Ζήλος και κατ’ επέκταση η Θεάρεστη Βία που φέρνει τα Έργα, γι’αυτό δεν υπάρχει Ευλογία Θεού στην κοινωνία μας, ένα φαινόμενο που αποδείξαμε ότι συνδέεται και βασίζεται στην εκκοσμίκευση , να απαντήσουμε και στη λογική ερώτηση που προκύπτει «Δηλαδή εν τέλει η Εκκοσμίκευμένη κοινωνία δεν είναι η λύση στα προβλήματα; Και αν όχι, είναι προτιμότερες οι κοινωνίες που βασίστηκαν στις θρησκείες όπως τα Ισλαμικά ή Παπικά Συστήματα;” Σε αυτό το ερώτημα οι απαντήσεις είναι ξεκάθαρες: όσον αφορά το πρώτο σκέλος, η εκκοσμικευμένη κοινωνία είναι η κοινωνία του Σήμερα και τουλάχιστον των τελευταίων 200 χρόνων (Για την Ευρώπη περισσότερο) και εν τέλει παρά την επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο Συνεχίζει να είναι Κοινωνία πολέμων σε παγκόσμιο επίπεδο, φτώχειας,πορνείας, αδικιών, δολοφονιών, ληστών και πάσης φύσεως παρακμιακών και επιζήμιων καταστάσεων για το ανθρώπινο σώμα και κυρίως την ανθρώπινη ψυχή. Και αυτό το γεγονός δεν είναι καθόλου ανεξήγητο καθ’ ότι η Εκκοσμικευμένη κοινωνία έχει βάση της το πνεύμα, όχι του Θεού, αλλά του Κόσμου τούτου και της ματαιότητας και πλάνης αυτού, το οποίο ακριβώς πνεύμα του κόσμου ξέρουμε ότι είναι ένα δαιμονικό / διαβολικό πνεύμα και μας το πιστοποιεί ο Άγιος Παίσιος ο Αγιορείτης λέγοντας: «Όταν είπε ο Χριστός για τον διάβολο “ο άρχων του κόσμου τούτου” (Ιω. 16,11), δεν εννοούσε ότι είναι κοσμοκράτορας, αλλά ότι κυριαρχεί στην ματαιότητα, στην ψευτιά. Αλλοίμονο, θα άφηνε ο Θεός τον διάβολο κοσμοκράτορα! Όσοι όμως έχουν δοσμένη την καρδιά τους στα μάταια, στα κοσμικά, αυτοί ζουν υπό την εξουσία “του κοσμοκράτορος του αιώνος τούτου” (Εφ. 6,12). Ο διάβολος δηλαδή κυβερνάει την ματαιότητα και τους ανθρώπους που είναι κυριευμένοι από την ματαιότητα, από τον “κόσμο”. “Κόσμος” τι θα πη; Δεν θα πη κόσμημα, μάταιο στολίδι; Όποιος λοιπόν είναι κυριευμένος από την ματαιότητα είναι υπό την κατοχή του διαβόλου. Η αιχμαλωτισμένη καρδιά από τον μάταιο κόσμο διατηρεί και την ψυχή ατροφική και τον νου σκοτισμένο. Τότε, ενώ φαίνεται κανείς ότι είναι άνθρωπος, στην ουσία είναι πνευματικό έκτρωμα.» [12]
Συμπεραίνουμε λοιπόν και βάσει των λεγομένων του Αγίου Παϊσίου αλλά και όσων συμβάινουν στην εκκοσμικευμένη κοινωνία και οδηγούν στο κακό, ότι ο τύπος αυτός της κοινωνίας δεν είναι ο κατάλληλος για τον άνθρωπο. Και βεβαίως, ως προς το δεύτερο σκέλος του παραπάνω ερωτήματος, ούτε και ο Τύπος των κοινωνιών που βασίστηκαν στις θρησκείες όπως το Ισλάμ και το Παπικό Κράτος, είναι ο κατάλληλος γιατί απλά αφενός βλέπουμε ότι και σε αυτές τις κοινωνίες επικρατεί το κακό και αφετέρου γιατί ακριβώς οι Θρησκείες αυτές δεν έχουν να κάνουν καθόλου με τον Αληθινό Θεό που αποκαλύφθηκε ο ίδιος και υπάρχει στην Ορθοδοξία, αλλά είναι αποτελέσματα ανθρώπινης επινοήσεως και πλάνης και ότι Πνευματικά είναι Πλάνη ξέρουμε ότι προκύπτει από δαιμονική επιρροή όπως δηλαδή ακριβώς είναι οι άλλες θρησκείες και Αιρέσεις και διδασκαλίες, πράγμα που μας πιστοποιούν ο γνωστός διακεκριμένος πατέρας Αθανάσιος Μυτιληναίος και ο άλλος μεγάλος σύγχρονος Άγιος, ο Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης ο οποίος μας λέει : «Λοιπόν, μέσα στην Θρησκεία λέει ο Χριστός είναι ο ιδρυτής της Ορθοδόξου Πίστεως και ότι όλες οι Θρησκείες δεν είναι όσο είναι αυτή η Θρησκεία. Μια Θρησκεία μόνον είναι: η Ορθόδοξος Χριστιανική Θρησκεία και το Πνεύμα αυτό το Ορθόδοξον είναι το Αληθές. Τα άλλα πνεύματα είναι πνεύματα πλάνης και οι διδασκαλίες είναι μπερδεμένες.» [13] Άρα σύμφωνα με όλα αυτά αντιλαμβανόμαστε ότι και η Εκκοσμικευμένη σημερινή κοινωνία ως έχει και οι κοινωνίες βασισμένες σε άλλες θρησκείες και αιρέσεις οδηγούν στο κακό επειδή ακριβώς είναι προϊόντα δαιμονικής πλάνης , δηλαδή του κακού.
Εν κατακλείδι συμπεραίνουμε ότι η μόνη κοινωνία που μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο, έχουσα την Ευλογία του Θεού, σε Ευλογημένη και Αρμονική Ζωή σε αυτό τον μάταιο κόσμο και ταυτόχρονα στην κατάκτηση της Αιωνίου Ζωής, Δίπλα στον Αληθινό Θεό Ιησού Χριστό, είναι μόνον η Κοινωνία στην Οποία οι Καρδίες Των Ανθρώπων από τους Άρχοντες έως τους τελευταίους Πολίτες είναι Δοσμένες με Πίστη και Αγάπη σε Αυτόν τον Τριαδικό Θεό, ένα δόσιμο που εκφράζεται αφενός με τη διαφύλαξη Αυτής της Σωστής και Ορθής Πίστεως ως Κόρης Οφθαλμού και αφετέρου με το Θείο Ζήλο, την Θεάρεστη Βία και τα Θεάρεστα Έργα που Αρμόζουν σε πραγματικούς Χριστιανούς Αγαπώντες τον Αληθινό Θεό και Μόνο Σωτήρα Ιησού Χριστό, Τον Έναν Τριαδικό Θεό Πατέρα, Υιό και Άγιο Πνέυμα στον Οποίο Ανήκει κάθε Ύμνος, Κάθε Δόξα, Τίμή και Προσκύνησις εις τους Αιώνας Των Αιώνων Αμήν.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ / ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
[1] ( ΕΠΕ,30, 640 ) και (ΕΠΕ, 21, 250) Από το Βιβλίο «Χρυσοστομικό Συμπόσιο, εκδ. Αποστολική Διακονία, Αθήνα, σελ. 137-145 του κ. Ιωήλ, Μητροπολίτου Εδέσσης, Πέλλας και Αλμωπίας. Από το κείμενο «Το ενδιαφέρον του ιερού Χρυσοστόμου για τους νέους»
[2] (Ε.Π. 47, 381) , Από το Κείμενο « Οι Τρεις Ιεράρχες, Παιδεία Επί της Ουσίας: Αγωγή της Ψυχής και του Νού του Ανθρώπου, του Ακαδημαϊκού Καθηγητή κ. Γεωργίου Μπαμπινιώτη, Απόσπασμα ομιλίας που πραγματοποιήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 1996 στο Λονδίνο.
[3] Με Βάση το Λεξικό Ρημάτων της Αρχαίας Ελληνικής, Β.Δ Αναγνωστοπούλου, εκδόσεις Πατάκη, σελ. 179, 180
[4] Από το κείμενο «Ησυχαστικός μοναχισμός του Μ. Βασιλείου (Α΄) της Ιστοσελίδας «Ορθοδοξία – Παράδεισος» ,
[5] Κείμενο «Η Βασιλέια των Ουρανών Βιάζεται» από την ιστοσελίδα της «Χριστιανικής Φοιτητικής Δράσης» του Ορθοδόξου Συλλόγου «Ο Μέγας Βασίλειος»
[6] Με βάση το «Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας» του Παν. Ε. Γιαννακοπούλου , Εκδόσεις Πελεκάνος: σπουδή: ο ζήλος, το ενδιαφέρον, η βία, σελ. 488
[7] Κείμενο «Η Θεάρεστη και η Δαιμονική Βία» από την Ορθόδοξη Χριστιανική Ιστοσελίδα vimaorthodoxias.gr
[8] Από το Βιβλίο «Μεγάλη Σαρακοστή: Πορεία προς το Πάσχα» του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν, κείμενο «Εκκοσμίκευση. Η Ασθένεια της σύγχρονης Εκκλησίας» της Χριστιανικής Ορθόδοξης ιστοσελίδας orthodoxos.com.gr
[9] Από το Βιβλίο «Τα ασκητικά Της Ενορίας» του Ιερομονάχου Σάββα Αγιορείτου. Κείμενο «Οι Προϋποθέσεις της Σωτηρίας» στην Χριστιανική Ορθόδοξη Ιστοσελίδα agiameteora.net
[10] α) «ακριβώς η Εκκοσμίκευση πάνω στην οποία φύεται τόσο το πνεύμα του Οικουμενισμού όσο και του μοντερνισμού», Απόσπασμα επιφυλλίδος στην εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος» αρ. φ 1887 / 15.07.2011, κείμενο « Η Εκκοσμίκευση και ο Οικουμενισμός – Εικόνα και Οικουμενισμός» του Σπυρίδωνος Μαρίνη στην Ιστοσελίδα christianvivliografia.wordpress.com
και β) Βιβλίο «Οικουμενισμός, γένεση, προσδοκίες, διαψέυσεις», κείμενο εισήγησης Αρχιμανδρίτου Σαράντη Σαράντου, «Οικουμενισμός και Εκκοσμίκευση» σελ. 121-148, εκδόσεις Θεοδρομία.
[11] Από το Βιβλίο «Ελληνισμός Μετέωρος» του πρ. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού ομοτίμου καθηγητού Θεολογικής Σχολής Αθηνών, σελ. 10
[12] Από το βιβλίο «Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου – Λόγοι Α΄ – Με Πόνο και Αγάπη Για τον Σύγχρονο Άνθρωπο» κείμενο «Το κοσμικό πνεύμα – ο διάβολος κυβερνάει την ματαιότητα.
[13] α) Από το Βιβλίο «Ο Χριστός είναι το Πάν» και το κείμενο «Μια θρησκεία μόνον είναι: η Ορθόδοξος Χριστιανική Θρησκεία» της Ιστοσελίδας Porphyrios.net
β) «Αίρεση είναι η θρησκευτική διδασκαλία που παρεκκλίνει από τη γνήσια και αυθεντική χριστιανική πίστι και επομένως πλανεμένη, αντορθόδοξη και αντιχριστιανική.
(Αιρέσεις, Αίρεση, Αίρεσις)
O Διάβολος, όταν είδε ότι πλέον η ισχύς του κυριολεκτικά κατερρακώθη με τον Σταυρό και την Ανάστασι του Χριστού, άρχισε να πολεμά την Εκκλησία με μίαν νέαν μέθοδον, με την μέθοδον της νοθείας. Δεν έρχεται να πη ότι ο Χριστός δεν είναι τίποτε γιατί ενικήθη∙ έρχεται όμως να μιλήση με την γλώσσα της νοθείας και να πη: «Ναι, βεβαίως! εγώ δέχομαι τον Ιησούν Χριστόν. Βεβαίως! Αλλά, ξέρετε, ο Ιησούς Χριστός – σπουδαίος άνθρωπος!- αλλά…δεν είναι Θεός»! Ή το άλλο: «Βεβαίως! είναι Θεός!… Αλλά δεν έγινε άνθρωπος ήτανε φαινομενικά άνθρωπος»! Και ούτω καθ΄ εξής. Δηλαδή με κάθε τρόπο επιδιώκει να δημιουργήση ο Διάβολος μίαν απόκλισιν από την αλήθεια. Κι αυτή η απόκλισης από την αλήθεια λέγεται αίρεσις.»
Του πατρός * Αθανασίου Μυτιληναίου, Από τη Χριστιανική Ορθόδοξη Ιστοσελίδα «Impantokratoros.gr»
* Ο Αρχιμανδρίτης π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, Καθηγούμενος της Ι. Μ. Κομνηνείου- Στομίου Λαρίσης υπήρξε ένας από τους πιο διακεκριμένους και δημοφιλέστερους Ορθόδοξους ομιλητές του 20ου αιώνος. Ο λόγος του πάντοτε μεστός, προσεγμένος, επιστημονικός αλλά συνάμα κατανοητός και προσιτός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα μηνύματα που δημοσιεύονται στο χώρο αυτό εκφράζουν τις απόψεις των αποστολέων τους. Το ιστολόγιο μας δεν υιοθετεί καθ’ οιονδήποτε τρόπο τις απόψεις αυτές. Ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει την γνώμη του, όποια και να είναι αυτή.
Παρακαλούμε να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες, επίσης οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν από τα όρια της ευπρέπειας.
Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις, θα διαγράφονται.
Τα σχόλια πλέον ελέγχονται από τους διαχειριστές του ιστολογίου, γιαυτό θα υπάρχουν καθυστερήσεις στην εμφάνιση τους. Γενικά γίνονται όλα αποδεχτά, εκτός από αυτά που είναι διαφημίσεις ή απάτες.
Σας ευχαριστούμε για την κατανόηση.
(επικοινωνία:eleftheroi.ellines@gmail.com)