Το μέλλον του Τσίπρα στο παρελθόν

 Έχει παρέλθει ικανός χρόνος για να κάνει κάποιος αποτίμηση της προσωπικότητας και του πολιτικού βάρους του σημερινού πρωθυπουργού. Σε αυτό το εγχείρημα συνηγορούν και πρώην σύντροφοί του, οι οποίοι, για διαφορετικά πραγματικά γεγονότα ο καθένας – αλλά στην πραγματικότητα για τον ίδιο λόγο – σιχαίνονται πλέον τον κ. Τσίπρα.

Υπενθυμίζουμε, πως:

 

- ο πολιτικός του δικαιοπάροχος κ. Αλέκος Αλαβάνος έχει χαρακτηρίσει τον κ. Τσίπρα προδότη,

- η κα Ζωή Κωνσταντοπούλου αποκάλυψε πως ο κ. Τσίπρας είχε εκφράσει την άποψη πως μόνο μια δικτατορία μπορεί να αντεπεξέλθει στην κατάσταση που βιώνει η χώρα, 

- ο κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης δήλωσε με αφορμή το πρόσφατο Γιούρογκρουπ πως "οι δανειστές τούς πήραν τα σώβρακα" και 

-ο κ. Γιάννης Βαρουφάκης ομολόγησε πως όλοι στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. γνώριζαν εξαρχής ότι το περίφημο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης με τις 12 δις ευρώ παροχές ήταν ένα παραμύθι για τους ιθαγενείς. 

Οι παραπάνω ενδεικτικά αναφερόμενοι πρώην σύντροφοι και νυν εχθροί του κ. Τσίπρα απομακρύνθηκαν από εκείνον εξαιτίας διαφορετικών συμβεβηκότων, αλλά στην ουσία όλοι τους προδόθηκαν από τον άνθρωπο, στον οποίο πίστευαν.

Οι απόψεις των ανωτέρω μπορεί να πει κάποιος πως πυροδοτήθηκαν ακριβώς επειδή ο κ. Τσίπρας τούς έπαυσε από συνεργάτες του και αφού πικράθηκαν, αποφάσισαν να περιγράψουν το πραγματικό πρόσωπο του συνήθως χαμογελαστού Έλληνα πρωθυπουργού. Είναι εύλογος και σωστός ο ισχυρισμός. Άλλωστε, θα είχαν τεράστια αξία όλα αυτά εάν διατυπώνονταν τότε που ακόμη όλοι τους ήταν σύντροφοι «εν πολιτικοίς όπλοις» και όχι αφότου διέκοψαν την πολιτική τους συνεργασία. Όμως ακόμη κι έτσι, οι δηλώσεις τους έχουν πολιτική και πραγματική ουσία, διότι ιχνογραφούν και το πρόσωπο του κ. Τσίπρα αλλά και το προσωπείο του.

Πέραν των δηλώσεων των πρώην συντρόφων του, ο κ. Τσίπρας έχει προσφέρει απλόχερα και τηλεοπτικές αποδείξεις για τον ψυχισμό του και τα πολιτικά πιστεύω του ουκ ολίγες φορές. Όλοι αισθανθήκαμε ντροπή από την θλιβερή του παρουσία ενώπιον του παγκόσμιου κοινού σε μια εκπομπή που τον φιλοξένησε ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον. Σε αυτήν την εκπομπή που είχε μεσολαβήσει για την πρόσκληση η κα Γιάννα Αγγελοπούλου Δασκαλάκη. Εκεί, θεωρώντας ίσως πως το θράσος αρκεί σε έναν πολιτικό για να τον αναδείξει, ο κ. Τσίπρας προέβη σε απρέπεια κατά της ίδιας της χώρας του. Γιατί τί άλλο είναι η εν γνώσει του και με πρόθεση πλήρης αποτυχία ενός πρωθυπουργού να προωθήσει τα συμφέροντα του κράτους που εκπροσωπεί, μόνο και μόνο επειδή δεν ήθελε να μιλήσει στην γλώσσα του παρουσία διερμηνέα; Έπειτα, στην ομιλία του επί των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησής του στη Βουλή ο κ. Τσίπρας έκλεισε συγκινημένος με τη φράση: «Είμαστε κάθε άρθρο του Συντάγματος». Πριν παρέλθουν έξι μήνες ο κ Τσίπρας συνέχισε να νομοθετεί με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Ό,τι είχε εξεμέσει εναντίον των δανειστών και των προηγούμενων κυβερνώντων άρχισε να το υφίσταται ο ίδιος (και ο ελληνικός λαός). Ισοφάρισε στα Μνημόνια τις (διαφορετικές) προηγηθείσες κυβερνήσεις και μάλλον θα προηγηθεί. Και τέλος, εκεί που έφτυνε γλείφει, όπως λέει ο λαός μας, δεδομένου πως όσους ως αντιπολίτευση ύβριζε και λοιδωρούσε (Μέρκελ, Ολάντ), όταν ανέλαβε την εξουσία τούς προσεταιρίσθηκε και πλέον τους κατανοεί(!). Και δεν αναφερόμαστε φυσικά στις παλαιές δηλώσεις πως το ΝΑΤΟ έχει ολοκληρώσει την αποστολή του, οι οποίες μόλις χθες έγιναν: «Το ΝΑΤΟ μάς έχει βοηθήσει στο προσφυγικό».

Όλα αυτά και εκατοντάδες άλλα γεγονότα αποδεικνύουν πως ο κ. Τσίπρας δεν πολιτεύεται επί τη βάσει αρχών, αλλά επί τη βάσει ευκαιριών. Εξάλλου κάπως έτσι ήρθε στα πράγματα. Διατράνωνε παντού και με κάθε ευκαιρία πως δεν πρόκειται να δεχθεί τίποτε από όσα ο τότε πρωθυπουργός κ. Αντώνης Σαμαράς θα έφερνε, με αποτέλεσμα οι δανειστές σε συνδυασμό με την κατακόρυφη δημοσκοπική άνοδο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και την επικείμενη ψηφοφορία για Πρόεδρο της Δημοκρατίας να εγκλωβίσουν την κυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Αυτό είχε ως συνέπεια να μην πάρει η χώρα το εισιτήριο για την έξοδο από τα Μνημόνια, επειδή ο κ. Τσίπρας ηρνείτο την συνέχεια του κράτους και έμενε πιστός στην παγίδα που είχε στήσει στους πολιτικούς του αντιπάλους. Ο κ. Τσίπρας θεώρησε ευκαιρία το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης για να εκπορθήσει το κάστρο του Μαξίμου, μετά θεώρησε ευκαιρία να εξαπατήσει κατά δήλωση του κ. Βαρουφάκη τον ελληνικό λαό με ένα πρόγραμμα που δεν πίστευε κανείς τους, κατόπιν θεώρησε ευκαιρία για απόδραση το παράνομο και διχαστικό δημοψήφισμα και βέβαια κορόιδεψε με τον χειρότερο τρόπο όσους τον εμπιστεύθηκαν και ψήφισαν «ΟΧΙ», διότι τους είχε συνεπάρει η δήθεν επαναστατική του ρητορική.

Δεν θα τελείωνε ένα κείμενο εάν ο σκοπός του ήταν να καταγράψει και να αναφέρει τις παλινωδίες του κ. Τσίπρα και τα ψέματα με τα οποία πολιτευόταν, πολιτεύεται και προσπαθεί να επιβιώσει πολιτικά. Είναι γνωστό πως όσοι αποσκοπούν στο ιδιοτελές προσωπικό τους συμφέρον αδιαφορώντας για το εθνικό βλέπουν την Πολιτική σαν κατάστημα με πολύτιμα εμπορεύματα που πρέπει να δηώσουν. Με τον τρόπο αυτόν λειτουργεί και ο κ. Τσίπρας.

Ποιά θα ήταν λύση που θα τον διέσωζε; Μα φυσικά η παραίτηση. Όχι όμως σε αυτόν τον χρόνο. Ακόμη κι εάν αύριο ο κ. Τσίπρας δηλώσει πως παραιτείται και οδηγηθεί σε σχηματισμό κυβέρνησης από την ίδια Βουλή, τα κακά που έχει σωρεύσει στο πληγωμένο κορμί της Ελλάδος είναι ανεπανόρθωτα. Ψήφισε την παραχώρηση ολόκληρης της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια, έχει πετσοκόψει τους ελεύθερους επαγγελματίες με την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών και την φορολογία, διέλυσε τα νησιά του ανατολικού  και βορείου Αιγαίου με την λανθασμένη διαχείριση του μεταναστευτικού, δέσμευσε τη χώρα για δεκαετίες σε Μνημόνιο διαρκείας, το οποίο απλώς θα επικαιροποιείται, τσακίζει τους συνταξιούχους και τους μισθωτούς και γκρεμίζει ό,τι υγιές, όπως για παράδειγμα τα πρότυπα σχολεία. Σε αυτά προσθέστε την ζημιά που έχει προκαλέσει η παντελής άγνοιά του στα δημοσιονομικά και στα οικονομικά, χρεώνοντας τη χώρα με 100 περίπου δις ευρώ αχρείαστα, αλλά πάντοτε στην υγειά της ευκαιρίας και των κορόιδων.

Το μέλλον του κ. Τσίπρα βρίσκεται στο παρελθόν του. Αν είχε παραιτηθεί κάπου γύρω στον Μάιο του 2015, πριν αρνηθεί δηλαδή τις δήθεν αρχές και αξίες που είχε, τότε θα δοξαζόταν από φίλους και θα ήταν σεβαστός από αντιπάλους ως ο μόνος πολιτικός που δεν καταπάτησε την πίστη του, ασχέτως εάν κάποιος συμφωνούσε με αυτήν ή όχι. Αν έστω είχε αδράξει την ευκαιρία της συγκυρίας (είπαμε, είναι και θα είναι ένας οπορτουνιστής) και διατηρούσε την αξιοπρέπειά του θα είχε πολιτικό μέλλον, ακόμη κι έξω από την πολιτική κονίστρα. Εφόσον δεν έκανε αυτήν την πράξη θάρρους, είναι φυσικό επόμενο πως μετά τον στροβιλισμό που τώρα βιώνει θα αναγκαστεί να υποκύψει στη διάσπαση που επωάζεται μέσα στο ίδιο του το κόμμα. Οι δανειστές θα ζητούν όλο και περισσότερα και εκείνος θα σκύβει το κεφάλι, διότι αποβλέπει στην πολιτική του μακροημέρευση. Πού να ξέρει πως μερικές φορές στα κοινά ο πολιτικός θάνατος σημαίνει πολιτική επιβίωση…    

Παναγιώτης Μπαλακτάρης

 

infognomonpolitics.blogspot