Αλέξης Τσίπρας: Από την ΚΝΕ και τις καταλήψεις ως την εξουσία

Του Νίκου Λακόπουλου

Στις τρεις, ξημερώματα 4 Μαρτίου του 2008, στην Αθήνα το χιόνι του Φεβρουαρίου είχε λιώσει. Μια ξαφνική λιακάδα σαν να προσπέρασε την άνοιξη. Και μπήκαμε ξαφνικά στο καλοκαίρι. Ένα μικρό αριστερό κόμμα που αγωνιζόταν να μπει στη Βουλή πιάνοντας το όριο του 3% εμφάνισε στις δημοσκοπήσεις το εκπληκτικό ποσοστό 18,4%. Ένα χρόνο πριν, ο «Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς» κατέβαινε στις εκλογές για το Δήμο Αθήνας με έναν υποψήφιο που μόλις είχε περάσει τα τριάντα. Πολιτικός μηχανικός, κάτοικος Εξαρχείων, χαμογελούσε στην αφίσα

που διαφήμιζε την υποψηφιότητά του: ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΑΘΗΝΑΣ

Ο νεαρός κρατάει ένα κομμάτι από το παζλ της πόλης με ένα δέντρο και λέει:«Μπείτε στο παιχνίδι. Πάρτε την Αθήνα στα χέρια σας».Οι εκλογές τού έδωσαν κοντά στο 11%. Ο ραδιοφωνικός παραγωγός Γρηγόρης Ψαριανός, που δεν προερχόταν από το κόμμα, βγήκε πρώτος, ξεπερνώντας τα «ιστορικά» στελέχη. Φαίνεται πως κάτι παράξενο συμβαίνει. Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά την «Αλλαγή» του 1981 η πολιτική  ζωή εμφάνιζε εκφυλιστικά φαινόμενα που οδήγησαν τους πολίτες στην απάθεια. Οι δυο μεγάλοι ηγέτες που δημιούργησαν το νέο πολιτικό σύστημα της πιο μακρόχρονης αβασίλευτης δημοκρατίας έχουν πεθάνει.

Οι νέοι πολιτικοί είναι κάτι ανάμεσα σε κλόουν, μίμους και καρικατούρες. Ο τηλεθεατής βαριέται. Τα συνδικάτα αποτελούν τροχοπέδη. Aστοί και προλετάριοι χάθηκαν μέσα σε ένα πολύπλοκο σύστημα, όπου τη λύση δεν μπορεί να δώσει ούτε ο «Κόκκινος » ούτε άλλος στρατός. Τίποτα νέο δεν μπορούσε να προκύψει από αυτή την πολιτική ομοιομορφία. Όλα ήταν light. Τα «νέα» κινήματα μυρίζουν ναφθαλίνη. Δε θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά να μας οδηγήσουν πίσω σε «ειδυλλιακές» εποχές, που τις «νοσταλγούμε», ίσως γιατί δεν τις έχουμε ζήσει. Η Αριστερά αναζητά την  ανάστασή της στα κινήματα των μαθητών. Αλλά δε φαίνεται πουθενά το άλογο του Βελουχιώτη. Μόνο, αραιά και πού, οι αγρότες της Θεσσαλίας καταλαμβάνουν με τρακτέρ και Mercedes την εθνική οδό και λένε δυνατά στο κινητό: «ΑΠΟΨΕ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΚΙΛΕΛΕΡ». Κάπου εδώ εμφανίζεται από το πουθενά με ένα τσουλούφι ο Αλέξης.

Σε ένα περίπτερο στην πλατεία Κάνιγγος, δίπλα σε δεκάδες περιοδικά που βγάζουν τα «γκρουπούσκουλα» της Αριστεράς, κάνει και την εμφάνισή του ένα περιοδικάκι με εξώφυλλο τον αγκυλωτό σταυρό. «Θα ξανάρθουμε και η Γη θα τρέμει. Σκληροί κι αδίστακτοι με το ατσάλινο βλέμμα μας να πυρώνει από τον Ήλιο που ανατέλλει μέσα από τη Νέα Χρυσή Αυγή».

Το 2008 δυο νεαροί εμφανίζονται μπροστά στο Προεδρικό Μέγαρο με μια χιλιάρα μηχανή, κοστούμι και σκουλαρίκι ο ένας, κράνος και street παπούτσια ο άλλος. Φυσικά η μηχανή στηρίζεται στο σταντ. Ο Αλέξης Τσίπρας ποζάρει στο φακό πάνω στην BMW κι ανεβαίνει με το συνοδό του να συζητήσει με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Είναι ο νέος αρχηγός του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Όταν εμφανίστηκε στην πολιτική ζωή αυτός ο πολιτικός μπόμπιρας, κανένας δε φανταζόταν ότι θα ήταν –κατά το Spiegel– «ένας από τους δέκα πιο επικίνδυνους πολιτικούς της ανθρωπότητας»! Μερικοί ανέσυραν από το παρελθόν ένα βίντεο. Ένας τινέιτζερ με μαλλί και φαβορίτα τύπου «Ο Έλβις ζει» μιλάει για την κατάληψη του σχολείου του. Ο δεκαεξάχρονος Αλέξης. Ζητά «να κρίνουμε εμείς πότε θα λείψουμε από το μάθημα». Ανήκει στην  απτόητη Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας.

H Eλλάδα δεν έχει συνέλθει από μια πρωτοφανή πολιτική θύελλα. Ο «μεγαλοαπατεώνας» Κοσκωτάς έχει συλληφθεί από το FBI στη Μασαχουσέτη. Είχε διαφύγει από την Ελλάδα, μετακινήθηκε από τη Βραζιλία στην Τζαμάικα και από κει βρέθηκε στην Αμερική. Μια επιστολή, που εκ των υστέρων αποδείχτηκε πλαστή, φαίνεται να είναι του Ανδρέα. Η τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη» στις 26 Σεπτεμβρίου 1989 περίμενε το θύμα στο ασανσέρ μιας πολυκατοικίας στην οδό Ομήρου στο Κολωνάκι. Ήταν οχτώ το πρωί. Ο Παύλος Μπακογιάννης, αντιστασιακός στη χούντα, φτωχόπαιδο από την Ευρυτανία, γαμπρός του Μητσοτάκη, πυροβολήθηκε πισώπλατα πέντε φορές και έπεσε νεκρός μπροστά στα μάτια των περαστικών. Οι άγνωστοι έφυγαν με μοτοσικλέτα.

Τα Χριστούγεννα του ’89, ο ισόβιος γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρουμανίας Νικολάι Τσαουσέσκου και η γυναίκα του Έλενα έχουν συλληφθεί. Η τηλεόραση δείχνει ένα τρίλεπτο βίντεο. Το ζεύγος πέρασε από συνοπτική δίκη. Κρίθηκαν ένοχοι για γενοκτονία, καταστροφή κρατικής ιδιοκτησίας, υπεξαίρεση, λαθραία εξαγωγή συναλλάγματος στο εξωτερικό και υπονόμευση της εθνικής οικονομίας. Ένα απόσπασμα από τρεις εκτελεστές πυροβόλησε το δικτάτορα και τη γυναίκα του τριάντα φορές. «Θάνατος στους προδότες. Η ιστορία θα μας δικαιώσει», φώναξε ο Τσαουσέσκου και έψαλε την κομμουνιστική «Διεθνή».

Στο Πολυκλαδικό Λύκειο Αμπελοκήπων στην Αθήνα ο πρόεδρος του δεκαπενταμελούς μπαίνει στο γραφείο των καθηγητών με το τσουλούφι του, φαβορίτα ροκαμπίλι και σπουδαιότητα: «Η μαθητική κοινότητα του σχολείου αποφάσισε να προχωρήσουμε  σε κατάληψη. Το νομοσχέδιο δε θα περάσει». Από το ύφος του καταλαβαίνει κανείς πως τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Ο ιμπεριαλισμός κινδυνεύει!

Ο Αλέξης πλησιάζει τα δεκαεφτά. Η κατάρρευση ενός ολόκληρου κόσμου για αυτή τη γενιά συνέπεσε με την έκρηξη της εφηβείας. Μέσα σε ένα χρόνο έχουν συμβεί τόσο πολλά. Φαίνεται πως υπάρχουν πιο σοβαρά προβλήματα από το πότε θα γυρίζουμε στο σπίτι, και ο τινέιτζερ μιλάει στην τηλεόραση με περισπούδαστο ύφος για την κατάληψη του σχολείου του. «Στα δεκαπέντε μου θεωρούσα παρά πολύ γοητευτικό, μαγικό σχεδόν, να ενταχθώ σε μια διαδικασία συλλογικότητας με το στόχο να αλλάξουν τα πράγματα. Μου άρεσε η ιδέα να περάσω σε μια πιο οργανωμένη δράση. Να φύγω από το “εγώ” και να πάω στο “εμείς”», θα πει αργότερα στο περιοδικό Schooligans. «Ήμουν, λοιπόν, πρόεδρος όταν είχαν έρθει οι μαθητές του λυκείου να ζητήσουν συμπαράσταση στις πρώτες τότε μαθητικές κινητοποιήσεις – μιλάμε για το 1988. Κάποιοι απ’ αυτούς ήταν οργανωμένοι στην ΚΝΕ, οπότε κουβέντα την κουβέντα οργανώθηκα κι εγώ. Θυμάμαι, κάναμε ατέλειωτες συζητήσεις για το αν μπορούμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο, διαβάζαμε Μαρξ, Λένιν, Χέγκελ… Γοητεύτηκα από κείνη την περίοδο».

Η Άννα Παναγιωταρέα έδωσε ιδιαίτερη σημασία στο γεγονός ότι ο Αλέξης γεννήθηκε ταυτόχρονα με την πτώση της χούντας.  Η δημοσιογράφος, σημαδεμένη και η ίδια με μια λευκή τούφα ανάμεσα στα μαύρα της μαλλιά, θα κάνει το ντεμπούτο της ως προφήτης, όταν λέει στον αέρα αντί επιλόγου σε κείνη την εκπομπή: «Αλέξη, σήμερα είσαι δεκαεφτά χρόνων, αν μου δώσει ο Θεός χρόνια να ζήσω, θα σε έχω και πάλι κάποια στιγμή απέναντί μου. Εγώ θα είμαι μια απλή δημοσιογράφος και εσύ αρχηγός κόμματος». 

«Είναι σημαδιακό!» θα πει στο Web TV στην Ειρήνη Νικολοπούλου ο Αλέξης για την ημερομηνία που γεννήθηκε. Μαζί με την προφητεία ο Αλέξης φαίνεται να κουβαλάει ένα βάρος. Του αρέσει το σύνθημα «Εμπρός για της Γενιάς μας τα Πολυτεχνεία». Μάλλον αισθάνεται ότι μπήκε στο έργο όταν έπεφταν οι τίτλοι του τέλους.

«Δεν έζησα τα ηρωικά χρόνια», λέει με πίκρα. Οι γονείς του ήταν με την ΕΔΑ και μετά τη Μεταπολίτευση ψήφισαν ΠΑΣΟΚ.  Ο παππούς μου πρόσφυγας και συνειδητός αριστερός, όντας και οικοδόμος το επάγγελμα». Το χωριό του μπαμπά, το Αθαμάνιο Άρτας, είναι γεμάτο φαντάσματα ανταρτών. Η πατρίδα της μαμάς, η Ελευθερούπολη Καβάλας, το παλιό Πράβι, γεμάτη αερικά, ξωτικά και νεράιδες. Ο Αλέξης μεγαλώνει με μύθους που αρχίζουν από τον Μεγαλέξανδρο και φτάνουν στον Άρη Βελουχιώτη. Καθώς είναι ο Βενιαμίν της οικογένειας, του κάνουν όλα τα χατίρια. Οι γονείς διαβάζανε Ελευθεροτυπία. Ήταν τεράστια και ο μικρός Αλέξης την έβαζε στο πάτωμα για να τη διαβάσει. Η εφηβεία θα τον βρει –όταν «δεν ήταν της μόδας να ’σαι αριστερός»– να πουλάει, ενώ οι άλλοι πήγαιναν στην ντισκοτέκ, Οδηγητή στην Ομόνοια.

«Δε θα ξεχάσω ότι την πρώτη μέρα που πήγα στην Α. λυκείου και τα παιδιά στο σχολείο, στο προαύλιο, παίζανε μπάσκετ, κάνανε τις παρέες τους, κάνανε καμάκι στα κοριτσάκια, εγώ ήμουν στην είσοδο και πούλαγα Οδηγητή». Τα δυο μεγαλύτερα αδέλφια του, ένα αγόρι και ένα κορίτσι,ήταν κι αυτά στην Κομμουνιστική Νεολαία. Ήταν μαθητής του 10ου Πολυκλαδικού Αθηνών όταν στα σχολικά του τετράδια εμφανίστηκε το «φάντασμα του κομμουνισμού», ο Μαρξ και ο Λένιν.  Και ο ύμνος της ΚΝΕ: Περπατά και βροντά και τα σκότη περνά /Η Κομμουνιστική Νεολαία! /Των ανόμων εχθρός και του κόσμου φρουρός /Δυνατή, ενωμένη κι ωραία!

«Κάπου εκεί με τσίμπησαν οι κνίτες στο σχολείο και με ψήσανε. Σε αυτές τις ηλικίες θέλεις να ανήκεις σε μια ομάδα με κανόνες λειτουργίας, με βεβαιότητες και στέρεες απαντήσεις στα προβλήματα. Πίστευα τότε ότι βοηθάω να αλλάξει ο κόσμος. Ήταν μια αυταπάτη που την είχα ανάγκη». Το γήπεδο του Παναθηναϊκού ήταν πίσω από το  σχολείο. Στα διαλείμματα οι μαθητές του λυκείου ανέβαιναν στην ταράτσα να δουν τον Σαραβάκο. «Παρότι κνίτης, ήμουνα συνειδητός Παναθηναϊκός!» λέει.

Οι παλιοί συμμαθητές του τον θυμούνται με τον Αστερίξ διάπλατα ανοιχτό, θα γράψει η Μαριλή Μαργωμένου στην εφημερίδα Καθημερινή. Τον γοήτευε η ανυπότακτη στάση του μικρόσωμου Γαλάτη και οι περιπέτειές του. «Όταν δεν υπήρχε κατάληψη, διάβαζε στα παγκάκια του Αϊ-Γιώργη δίπλα στο Λυκαβηττό, εν μέσω σκασιαρχείου από το Πολυκλαδικό. Το μόνο που τον χώριζε από την εμβληματική φυσιογνωμία του Αστερίξ ήταν η έλλειψη μαγικού φίλτρου, αλλά κι αυτό θα το ’βρισκε στην πορεία».

Και όντως. Λίγα χρόνια μετά ο μικρός Αλέξης βρίσκεται στο Παρίσι και μιλάει στο ραδιοφωνικό σταθμό Flash. Γίνονται μεγάλες κινητοποιήσεις μαθητών και φοιτητών στη Γαλλία, ένας ακόμα «Μάης». «Είμαι εδώ», λέει γελώντας ο Αλέξης, «μπας και πάρω λίγο από το μαγικό φίλτρο της εξέγερσης από τους δρυΐδες Γάλλους μαθητές και φοιτητές!» Μπορεί ο Μαρξ να πέθανε, αλλά ο Αστερίξ εξακολουθεί να αντιστέκεται.

Το Σαββατόβραδο 16 Σεπτεμβρίου 1989, στο Άλσος Βεΐκου στο Γαλάτσι, στο Φεστιβάλ της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας, ο γραμματέας της, ένας σαραντάρης γυψαδόρος, θα μιλήσει για το «σοκ» που προκάλεσε η συνεργασία Αριστεράς και Δεξιάς –με την κυβέρνηση Τζαννετάκη– στον κόσμο της Αριστεράς.  Ο μικρός Αλέξης, δεκατεσσάρων χρονών, είναι εδώ, ανάμεσα στις 40.000 άτομα που ακούνε με κομμένη την ανάσα την ομιλία του Γράψα, όταν η Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος αποφάσισε να διαλύσει την ΚΝΕ και να την ανασυγκροτήσει εκ του μηδενός. «Τα πολιτικά νεκροταφεία είναι γεμάτα ομοφωνίες και ομοψυχίες », λέει ο Γιώργος Γράψας. «Η ΚΝΕ είναι μόλις 21 χρόνων και δε σκοπεύει να συνταξιοδοτηθεί σύντομα. Φυσικά και δε θα υπακούσω!» 

Η ηγεσία του ΚΚΕ καθαιρεί το εκλεγμένο Κεντρικό Συμβούλιο της ΚΝΕ, ενώ εκατοντάδες μέλη της περιφρουρούν τα γραφεία  της οργάνωσης στην οδό Ρήγα Φεραίου για να αποτρέψουν τυχόν κατάληψή τους από τους «κομματικούς». Τον Οκτώβρη οι διαφωνούντες, στο κατάμεστο γήπεδο του Σπόρτιγκ, με κεντρικό σύνθημα «Η ΚΝΕ παλεύει και αμφισβητεί, πάντα θα είναι στην πρώτη γραμμή», δημιουργούν το Νέο Αριστερό Ρεύμα. Ένας δικαστικός κλητήρας επέδωσε στο Κεντρικό Συμβούλιο της ΚΝΕ αίτηση ασφαλιστικών μέτρων, της ηγεσίας  του ΚΚΕ κατά των υπευθύνων της εφημερίδας Οδηγητής που εξακολουθούσε  να την εκδίδει το εκλεγμένο Κ.Σ. της οργάνωσης: « Να απαγορευτεί η έκδοση νέου φύλλου της εφημερίδας Οδηγητής της Νεολαίας».

Τώρα έχουμε δύο ΚΝΕ. Το 13ο συνέδριο του ΚΚΕ ήταν θυελλώδες. Οι ανανεωτικοί, όπως πάντα, θα μειοψηφήσουν, αλλά αυτή τη φορά με 48%. Ο Χαρίλαος Φλωράκης θα επιβάλει με «κοπτάτσια» γραμματέα την Αλέκα Παπαρήγα και θα αποχωρήσει από το «Συνασπισμό» των κομμάτων της Αριστεράς. Η πρόεδρός του, Μαρία Δαμανάκη, ο Γρηγόρης Φαράκος, ο Αλέκος Αλαβάνος… συνολικά πέντε βουλευτές και 39 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής θα προτιμήσουν να αποχωρήσουν από το κόμμα. Είναι η «ανανεωτική», η «δεξιά πτέρυγα », που θα παραμείνει στο Συνασπισμό, με τη Μαρία Δαμανάκη στην προεδρία του, αλλά το 1993 θα μείνει εκτός Βουλής. Ό,τι απέμεινε στο ορθόδοξο ΚΚΕ θα πάρει το πιο μικρό ποσοστό στην ιστορία του: 4,93%. Το Κόμμα έγινε –τρία– κομμάτια.

Μια έρευνα το Μάιο του 2009 δείχνει ότι μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό των νέων τοποθετεί τον εαυτό του στην Αριστερά. Από τους νέους 15-19 ετών εμφανίζεται μια τάση προς την Ακροδεξιά.  Ωστόσο, δεν μπορούμε να βγάλουμε εύκολα πολιτικά συμπεράσματα.  Οι «Λυσσασμένοι» των Αθηνών πολλές φορές δε διεκδικούν τίποτα. Μονάχα να σπάσουν και συχνά να κλέψουν τις βιτρίνες των καταστημάτων. Ένα από τα λουλούδια που ανθίζουν μέσα στην παγωνιά του Δεκέμβρη είναι ο νάρκισσος. Σε έναν τοίχο στην Πεσμαζόγλου κάποιος θα γράψει με κόκκινη μπογιά: «Ιστορία, ερχόμαστε!»

Το τέλος της Μεταπολίτευσης εκκρεμούσε από το 1981. Δεν ήρθε τότε, ούτε το 1989. Το πολιτικό σύστημα βρήκε τρόπο να ανανεώσει το ρεπερτόριό του, χάρη στα νέα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Η τηλεόραση ομοιομορφοποίησε τα κόμματα, ισοπέδωσε τις παρατάξεις και έκανε τους πολιτικούς χώρους συγκοινωνούντα δοχεία. Πιθανόν, όμως, η Μεταπολίτευση να τέλειωσε όταν ο γενικός γραμματέας Πολιτισμού, πολύ στενός φίλος και παλιός κομματικός καθοδηγητής του πρωθυπουργού, αποπειράται να αυτοκτονήσει με λάθος τρόπο: Πέφτει από το δεύτερο όροφο του σπιτιού του στο Κολωνάκι και, καθώς είναι ευτραφής, σφηνώνει στα κάγκελα.

Οι πρόωρες εκλογές άρχισαν με μια έκπληξη. Ο Αλαβάνος δε θα είναι στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ! Οι δημοσκοπήσεις έπεσαν έξω. Ο Γιώργος Παπανδρέου εκλέγεται με 43,92%. Η Νέα Δημοκρατία έχει καταποντιστεί στο 33,47%. Ο ΛΑΟΣ πανηγυρίζει με 6,7%. Ο αρχηγός του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού Γιώργος Καρατζαφέρης βάζει πλώρη για πρωθυπουργός, λέει. Υπάρχει σήμα από τον ουρανό. Ένα περιστέρι τον είχε κουτσουλήσει στον αγιασμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα περιοριστεί στο 4,6%.

Η «Φούσκα Τσίπρα» έσκασε. Πολλοί λένε πως ο Τσίπρας θα είναι ο ηγέτης του μεγαλύτερου εξωκοινοβουλευτικού κόμματος της Αριστεράς. Ο Γιάννης Λούλης γράφει στις 4 Σεπτέμβρη 2009: «Ο νεαρός αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, με την υπερέκθεσή του στα ΜΜΕ, χωρίς έρμα και σύνεση, έκαψε σε χρόνο ρεκόρ όλα του τα επιφανειακά πλεονεκτήματα. Η φρεσκάδα ισοπεδώθηκε από ένα «υφάκι» αλαζονικό και από ξύλινο πολιτικό λόγο ξεπερασμένων τσιτάτων. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Συνασπισμός δώσουν την επόμενη εκλογική μάχη –όποτε αυτή γίνει– με προμετωπίδα τον Τσίπρα, θα οδηγηθούν στον πολιτικό αφανισμό».

Φαινομενικά ο Αλέκος Αλαβάνος έδωσε τόπο στα νιάτα, αλλά όταν έλεγε ότι θα φύγει δεν το εννοούσε κιόλας! Αντιθέτως, λίγο πριν από τις εκλογές είπε στους συντρόφους του ότι τελικά το παιδί δεν κάνει. Η κατάσταση ήταν τεταμένη. Με τις προστριβές για το ποιος θα πάει στο debate των πολιτικών αρχηγών οι σχέσεις των δυο τους είχαν διαρραγεί. Ο Αλαβάνος θα πει τον Τσίπρα «καριερίστα» και «αριβίστα» και θα πάει διακοπές στην Κρήτη. Οι εφημερίδες θα γράψουν πως «η κόντρα τους έχει πάρει διαστάσεις προσωπικής βεντέτας. Δε θα λήξει εάν ένας από τους δύο δεν αποχωρήσει ηττημένος από το παιχνίδι».

Το 2010 ο Αλέξης επισκέφτηκε τον παλιό του μέντορα για να ανταποδώσει την εμπιστοσύνη που του έδειξε. Τον προτείνει για δήμαρχο! Ο Αλέκος Αλαβάνος είχε σταματήσει να πηγαίνει στο γραφείο του στη Βουλή. Τηλεφώνησε μόνο μια μέρα για να ρωτήσει πού βρίσκεται ένα μαγαζί. Ήθελε να αγοράσει ένα ζευγάρι παπούτσια. Αντί να πάει στο συνέδριο, στέλνει ένα e-mail με χαιρετισμό ως επικεφαλής του «Μετώπου Αλληλεγγύης». Ο Τσίπρας θα μάθει από την τηλεόραση ότι θα είναι υποψήφιος περιφερειάρχης Αττικής. Οι εκλογές θα είναι –με 2,16%– μια συντριβή για τον «Ναπολέοντα » της Αριστεράς. Οι εκλογές θα δώσουν το Δήμο Αθηναίων στον Καμίνη και το Δήμο Θεσσαλονίκης στον Μπουτάρη. Ήταν  μια ιδέα του προέδρου του ΠΑΣΟΚ που μάλλον τρίπλαρε τον εαυτό του. Η Δεξιά έχασε, αλλά το κόμμα του Ανδρέα εξαφανίστηκε από τους μεγάλους δήμους. Σε λίγο θα εξαφανιζόταν κι από το κάδρο του δικομματισμού.

Το Μάιο του 2010 η κυβέρνηση κάνει συμφωνία για δάνειο 80  δισ. Ο Μίκης Θεοδωράκης μιλάει για κατοχή. Το δημόσιο χρέος από τα 201 δισ. το 2004 θα φτάσει στα 340 δισ. Στο μεταξύ πολλοί άνθρωποι αρχίζουν να ψάχνουν για φαγητό στα σκουπίδια.«Ο άνθρωπος που κρατά την Ευρώπη στα χέρια του» όπως έγραψε το 1997 ο Guardian- και κρατά τη μοίρα του ευρώ φαίνεται πως πραγματοποίησε την απειλή του. Η Ελλάδα βρίσκεται σε δρόμο εξόδου από την Ευρώπη, αν και ο ίδιος διακήρυξε σε όλους τους τόνους πως θέλει να μείνει η Ελλάδα στο «κοινό μας σπίτι». Οι Los Indignados γεμίζουν τις πλατείες, αγανακτισμένοι, στην Ισπανία. «Ησυχία! Θα ξυπνήσετε του Έλληνες!» Τα συνδικάτα κυκλώνουν τη Βουλή.

Η παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου θα μετατραπεί σε πανελλαδική εξέγερση. Βουλευτές, υπουργοί, κόμματα αποδοκιμάζονται με μούντζες. Για πρώτη φορά –στις 4 Νοεμβρίου 2011– μια κυβέρνηση παίρνει ψήφο εμπιστοσύνης για να φύγει ο πρωθυπουργός. Η τρικομματική «μνημονιακή» συγκυβέρνηση διασπά τη Νέα Δημοκρατία, διαλύει το ΠΑΣΟΚ και εξαφανίζει από τη Βουλή το κόμμα του «θα γίνω κι εγώ πρωθυπουργός»-Καρατζαφέρη. Βουλευτές δε θα εκλεγούν, υπουργοί θα καταποντιστούν, «δελφίνοι» θα μείνουν χωρίς κόμμα. Από εκατόν εξήντα βουλευτές που είχε το ΠΑΣΟΚ θα περιοριστεί σε τριάντα τρεις. Το δικομματικό πολιτικό σύστημα έχει καταρρεύσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ πανηγυρίζει.

Ο τριανταεφτάχρονος πλέον Αλέξης από «μικρός πολιτικός της αντιπολίτευσης», σύμφωνα με το περιοδικό Time «διαταράσσει την Ευρωπαϊκή Ένωση» καθώς «ενδέχεται να κληθεί να σχηματίσει κυβέρνηση με σκληρούς κομμουνιστές και «μπορεί και να κρατάει το μέλλον της Ευρώπης στα χέρια  του»! «Σοβαρά μιλάτε; Θα μας ξεπεράσει ο Τσίπρας;» έλεγε με απαξίωση ένας υπουργός δυο μέρες πριν από τις εκλογές στις 6 Μαΐου 2012 που θα δώσουν 17% στο ΣΥΡΙΖΑ και 13% στο ΠΑΣΟΚ!

Ο Σταύρος Θεοδωράκης συναντάει τον Αλέξη Τσίπρα έξω από το Μέγαρο Μαξίμου, σε ένα παγκάκι. Κάθονται στην πλάτη του παγκακιού. Πολλές δημοσκοπήσεις δείχνουν το ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα. Ο Αλέξης θα είναι ο νεότερος πρωθυπουργός της Ελλάδας. Θα είναι και ο πρώτος που θα ορκιστεί χωρίς γραβάτα, σκέφτεται  ο Σταύρος Θεοδωράκης. «Πάντως έχει ωραίο κήπο για να κάνει κανείς βόλτες», λέει ο Αλέξης. «Το Μαξίμου είναι ωραίο κτίριο. Έχει πολύ μεγάλους χώρους, αλλά είναι μάλλον δυσλειτουργικό για πρωθυπουργικό γραφείο».

Από το βιβλίο Ο ΑΛΕΞΗΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ (Εκδόσεις Λιβάνη-2014).

anoixtoparathyro.gr