Το ΔΝΤ ομολόγησε το έγκλημα, η Ευρωζώνη όχι.

Το ΔΝΤ είχε αναφερθεί αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια σε αστοχίες που έγιναν στα ελληνικά μνημόνια, αλλά για πρώτη φορά κατέγραψε τόσο αναλυτικά και συστηματικά τις εσφαλμένες επιλογές σε απολογιστική έκθεση-αξιολόγηση των προγραμμάτων του, η οποία δόθηκε στη δημοσιότητα την περασμένη εβδομάδα.

Το ενδιαφέρον είναι ότι για πρώτη φορά αναφέρεται καθαρά ότι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη ήταν ότι το 2010 το Ταμείο δέχτηκε να καθυστερήσει η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και να δώσει δάνειο στην Ελλάδα, παρότι κάτι τέτοιο απαγορευόταν από το καταστατικό του. Η λέξη «λάθη» χρειάζεται ασφαλώς εισαγωγικά, αφού, όπως φαίνεται, πολλές ενέργειες ήταν σκόπιμες.

Για πρώτη φορά καταγράφεται και η εκτίμηση ότι από την καθυστέρηση της αναδιάρθρωσης του χρέους ωφελήθηκαν οι ευρωπαϊκές τράπεζες, οι οποίες ήταν φορτωμένες με ελληνικά ομόλογα που είχαν αγοράσει πριν από την κρίση και θα είχαν υποστεί τεράστιες ζημίες εάν το κούρεμα είχε γίνει το 2010. Μέχρι το 2012, όμως, οπότε και έγινε τελικά το κούρεμα, οι τράπεζες πούλησαν μεγάλο μέρος των ελληνικών ομολόγων στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία παρενέβη αγοράζοντας μαζικά.

Το ΔΝΤ ομολογεί ότι οι ευρωπαϊκές τράπεζες διασώθηκαν με κόστος για την Ελλάδα, αφού η καθυστέρηση της αναδιάρθρωσης υπονόμευσε τη σταθεροποίηση και την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, αλλά και την αναδιάρθρωση που ήρθε πολύ αργά και ήταν ανεπαρκής. Η επίσημη δικαιολογία για την ολιγωρία του ΔΝΤ είναι ότι υπήρχε συστημική απειλή για την Ευρωζώνη, ότι μπορεί να κατέρρεε μια μεγάλη ευρωπαϊκή τράπεζα και το ίδιο το ευρώ, με κίνδυνο να διαλυθεί η Ευρωζώνη.

Σημειωτέον ότι ο τότε γενικός διευθυντής του ΔΝΤ, ο Ντομινίκ Στρος-Καν, Γάλλος πολιτικός του Σοσιαλιστικού Κόμματος -ο οποίος μάλιστα, θεωρούνταν και ισχυρό φαβορί για τη γαλλική προεδρία- ήταν υπέρ του κουρέματος των ελληνικών ομολόγων. Ηταν, μάλιστα, τότε η Κριστίν Λαγκάρντ που από τη θέση της υπουργού Οικονομικών της Γαλλίας πίεζε το ΔΝΤ για να αποφευχθεί το κούρεμα του ελληνικού χρέους – πιο επίμονα μάλιστα από τη Γερμανία, σύμφωνα με καταγεγραμμένες μαρτυρίες του τότε αντιπροσώπου της Ελλάδας στο ΔΝΤ Παναγιώτη Ρουμελιώτη.

Τον Μάιο του 2011, όμως, εν μέσω εντατικών διαπραγματεύσεων για το ελληνικό χρέος, ο Στρος-Καν βρέθηκε κρατούμενος με την κατηγορία βιασμού μιας γυναίκας που εργαζόταν στο ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης όπου διέμενε ο Γάλλος πολιτικός. Η παραίτηση ήταν αναπόφευκτη και τη θέση του στο ΔΝΤ ανέλαβε η σημερινή γενική διευθύντρια Κριστίν Λαγκάρντ. Για την ιστορία, να αναφέρουμε ότι τρεις μήνες μετά τη σύλληψή του Στρος-Καν η Εισαγγελία της Νέας Υόρκης ζήτησε να αποσυρθούν οι κατηγορίες, δεδομένου ότι είχε πληγεί η αξιοπιστία της καμαριέρας και το δικαστήριο συμφώνησε.

Οι εγκυρότεροι οικονομολόγοι και τα σημαντικότερα ινστιτούτα έχουν πολλάκις επισημάνει ότι, εάν η αναδιάρθρωση χρέους είχε γίνει το 2010, η κατάσταση στην Ελλάδα θα ήταν τελείως διαφορετική – πιθανότατα, βέβαια, θα είχαν κλονιστεί και ενδεχομένως καταρρεύσει κάποιες μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες.

Είναι επίσης αντικειμενικό γεγονός ότι το ζήτημα του ελληνικού χρέους παραμένει ανεπίλυτο, αφού έχει γίνει μια προσωρινή διευθέτηση με σχετικά χαμηλές πληρωμές για περίπου δέκα χρόνια.

Παρά την ομολογία του ΔΝΤ -η οποία αφορά και πολλές άλλες παραμέτρους των ελληνικών μνημονίων-, ουδείς δείχνει να ενοχλείται από την καταγραφή ενός πολιτικού και οικονομικού εγκλήματος από έναν θεσμό που υποτίθεται ότι είναι εγγυητής του διεθνούς οικονομικού συστήματος. Ολα όσα συνέβησαν στην Ελλάδα δεν οφείλονται, όμως, μόνο στο ΔΝΤ, αλλά και σε αποφάσεις της Κομισιόν, του Eurogroup, του ESM, της ΕΚΤ, καθώς και σε πολιτικές αποφάσεις σε Ευρώπη και Ελλάδα.

Η ομολογία του ΔΝΤ εγείρει τεράστιο πολιτικό ζήτημα.

Ουδείς απολογείται όμως, ουδείς παραιτείται.

Πηγή: Πρώτο θέμα