Πλησιάζει επικίνδυνα η ώρα μηδέν

Η Ελλάδα μπορεί ακόμη και σήμερα να τα καταφέρει, αλλά όχι χωρίς τη βοήθεια αυτών που παραμένουν ανενεργοί στη θεωρία – αρνούμενοι να «λερώσουν» τα χέρια τους, παρά το ότι βλέπουν καθαρά πως το οικοδόμημα καταρρέει.

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος 

Η Ελλάδα είναι μία μεγάλη χώρα, αφού η χερσαία έκταση της είναι σχεδόν 132.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα και η θαλάσσια 318.000 – άρα η συνολική εκμεταλλεύσιμη έκταση της με τα σημερινά μέσα φτάνει στα 450.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, έναντι 357.000 της Γερμανίας.

Ειδικά όσον αφορά τη θαλάσσια έκταση της, διακρίνεται στα εξής:

(α) στα εσωτερικά ύδατα ή γραμμή βάσης, όπως τα λιμάνια, οι όρμοι κλπ. – το καθεστώς των οποίων είναι σχεδόν όμοιο με εκείνο του χερσαίου εδάφους,

(β) στην αιγιαλίτιδα ζώνη, όπου κάθε κράτος έχει το δικαίωμα από το Διεθνές Δίκαιο και από το Δίκαιο της Θαλάσσης του ΟΗΕ να καθιερώσει έως και 12 ναυτικά μίλια πλάτος – ενώ η Ελλάδα έχει καθιερώσει μόνο 6 ναυτικά μίλια και


(γ) στην αποκλειστική οικονομική ζώνη ή ΑΟΖ, η οποία εκτείνεται μετά την αιγιαλίτιδα ζώνη έως και 200 ναυτικά μίλια από τις γραμμές βάσης – ενώ δεν είναι ζώνη κυριαρχίας όπως η αιγιαλίτιδα, αλλά κυριαρχικών δικαιωμάτων και δεν υπάρχει αυτοδικαίως, αλλά πρέπει να καθιερωθεί με ειδική πράξη του παράκτιου κράτους.

Εκτός από αυτά υπάρχει η έννοια της υφαλοκρηπίδας, όπως αποκαλείται ο βυθός της θάλασσας και το υπέδαφος των θαλάσσιων περιοχών που βρίσκονται μετά την αιγιαλίτιδα ζώνη, έως το σημείο που είναι δυνατή η εκμετάλλευση των πόρων τους – ενώ ακολουθεί ο διεθνής βυθός (χάρτης).

Μόνο η χερσαία έκταση της Ελλάδας είναι πάνω από τέσσερις φορές μεγαλύτερη από την Ολλανδία των 17 εκ. κατοίκων και 733 δις € ΑΕΠ (πηγή) – ενώ σχεδόν επτά φορές του Ισραήλ των 8,5 εκ. κατοίκων και 270 δις € ΑΕΠ. Ως εκ τούτου, θα μπορούσε να έχει ένα ακόμη πιο υψηλό ΑΕΠ από τις παραπάνω χώρες αντί μόλις 178 δις € και έναν πολύ μεγαλύτερο πληθυσμό, αρκεί να εξασφάλιζε τη σωστή οικονομική του διαβίωση (άλλωστε εκτός Ελλάδας υπάρχει ήδη μία δεύτερη, με τον ίδιο πληθυσμό).

Κάτι τέτοιο θα ήταν απόλυτα εφικτό, αφού η Ελλάδα είναι επίσης μία πολύ πλούσια χώρα σε φυσικούς πόρους, με ένα ιδανικό κλίμα, με μία πολύτιμη πολιτιστική κληρονομιά και με ένα πανέμορφο περιβάλλον – ενώ η οικονομία της διαθέτει τρεις ισχυρούς πυλώνες με σημαντικά ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα (πρωτογενής παραγωγή και μεταποίηση, τουρισμός, ναυτιλία), στους οποίους σύντομα θα προστεθεί ένας τέταρτος: τα τεράστια ενεργειακά της αποθέματα. Ως εκ τούτου η Ελλάδα δεν είναι καθόλου φτωχή, αλλά έχει «φτωχό μυαλό» και κανένα εθνικό όραμα – ενώ στο παρελθόν μεγαλούργησε επειδή οι κάτοικοι της είχαν φιλοδοξίες και δεν έδιωχναν τα παιδιά τους, κυρίως όμως τη στρατηγική για να τις πετυχαίνουν.

Από την άλλη πλευρά τώρα, το μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδας μετά την απελευθέρωση της ήταν και είναι το κομματικό, πελατειακό κράτος – το οποίο εμποδίζει την εξέλιξη και την ευημερία της, με ένα Σύνταγμα και με μία «Δημοκρατία» κομμένα και ραμμένα στα μέτρα τους. Ειδικότερα, η πολιτική είναι το κατ’ εξοχήν κλειστό επάγγελμα της χώρας, ενώ τα περισσότερα κόμματα λειτουργούν ως «συμμορίες» – εμποδίζοντας τη συμμετοχή στα κοινά των χιλιάδων ικανών και ανιδιοτελών Ελλήνων.

Οι περισσότεροι δε ικανοί Έλληνες, ειδικά αυτοί που είναι καταξιωμένοι, δεν το έχουν ανάγκη, καθώς επίσης δεν υποφέρουν από ψυχολογικά προβλήματα όπως ο ναρκισσισμός και η αυτοπροβολή, δεν το επιχειρούν καν – αρνούμενοι ακόμη και να πατήσουν το πόδι τους στη βρωμιά που βασιλεύει στην πλειοψηφία των κομμάτων. Εύλογα βέβαια, αφού μεταξύ άλλων φοβούνται πως θα χαρακτηρισθούν ανάλογα «βρώμικοι» και διεφθαρμένοι από τους φίλους, συναδέλφους και συμπολίτες τους – οι οποίοι θεωρούν πως οι πολιτικοί είναι συλλήβδην βρώμικοι και διεφθαρμένοι, καθώς επίσης η αιτία όλων τους των δεινών, δικαίως ή αδίκως.

Εν τούτοις, με τον τρόπο αυτό διαιωνίζεται και επιδεινώνεται το πρόβλημα της Ελλάδας, το οποίο έχει διογκωθεί σε τέτοιο βαθμό τα τελευταία χρόνια που την απειλεί κυριολεκτικά με τον αφανισμό της ως Έθνος – ενώ το γεγονός ότι, έχει τοποθετηθεί στο στόχαστρο της Γερμανίας που δρομολόγησε ήδη την οικονομική κατοχή της, για να υφαρπάξει τον τεράστιο πλούτο της και για να την εκδικηθεί (ανάλυση), καθιστά ακόμη πιο πιθανή μία τέτοια εξέλιξη.

Για την καγκελάριο βέβαια το πελατειακό κράτος, η «ποιότητα» των πολιτικών και η κομματική διαφθορά, η πολιτική βρωμιά γενικότερα, αποτελούν μεγάλα πλεονεκτήματα – αφού είναι σε θέση να επιβάλλει τις εντολές της, μεταξύ άλλων έχοντας πιθανότατα στη διάθεση της «φακέλους», με τους οποίους μπορεί να εκβιάζει αρκετούς πολιτικούς. Απόδειξη η ενδοτική παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας, η οποία αποτελεί μία μεγαλύτερη ίσως τραγωδία από τα μνημόνια και το PSI – έναντι 30 αργυρίων που ενδεχομένως δεν θα χρειαστεί καν να τα πληρώσει η Γερμανία.

Περαιτέρω, η εθνική καταστροφή που προβλέπεται μπορεί να καταπολεμηθεί μόνο μέσα από τα κόμματα, σε συνθήκες Δημοκρατίας – από αυτά βέβαια που δεν έχουν κυβερνήσει ποτέ και που δεν ευθύνονται για την τραγωδία μετά το 2009. Εναλλακτικά μέσω μίας αιματηρής εξέγερσης, μίας λαϊκής επανάστασης σε συνθήκες χάους, όπου είναι σχεδόν αδύνατον να προβλεφθούν οι συνέπειες και τα αποτελέσματα της – αν και όλα είναι προτιμότερα από τη αδράνεια, καθώς επίσης από τη συλλογική αποχαύνωση που βασιλεύουν.

Εάν όμως τα κόμματα αυτά δεν στελεχωθούν με εκείνους τους αξιόλογους ή απλά έντιμους Έλληνες που αρνούνται να συμβιβαστούν με την πολιτική βρωμιά, πώς είναι δυνατόν να συμβεί; Με την ίδρυση καινούργιων, όταν υπάρχουν ήδη 54 (εικόνα), ενώ ο χρόνος της Ελλάδας τελειώνει; Εκτός αυτού εάν όχι σήμερα, πότε; Όταν η Ελλάδα αναγκαστεί να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη εξαθλιωμένη και λεηλατημένη, υπενθυμίζοντας πως πάντοτε τα κράτη εγκατέλειπαν τις νομισματικές ζώνες όταν ήταν αδύνατον πλέον να αντιμετωπίσουν τα οικονομικά τους προβλήματα εντός της;
Πιστεύει αλήθεια κανείς πως έχει ακόμη πολύ χρόνο στη διάθεση της η πατρίδα μας; Ή ότι θα της προσφερθούν οι προϋποθέσεις (άρθρο) για μία μακροπρόθεσμα βιώσιμη προσφυγή της στις αγορές συν την έξοδο από τα μνημόνια, από τη  Γερμανία; Δεν είναι ευνόητο ότι απλά θα επιμηκυνθούν τα χρέη της αφού έτσι και αλλιώς δεν μπορεί να τα εξυπηρετήσει, έως ότου εξασφαλιστεί η πλήρης λεηλασία του δημοσίου και ιδιωτικού της τομέα, με την υποθήκευση των πάντων; Ενδεχομένως επίσης με το διαμελισμό της για να ελέγχεται ευκολότερα;

Ολοκληρώνοντας, ενδεχομένως κάνουμε λάθος σκέψεις και εκτιμήσεις. Εν τούτοις, δεν μπορούμε να διακρίνουμε κάτι άλλο, παραμένοντας ρεαλιστές και χωρίς περιττά ευχολόγια – ενώ ο χρόνος που περνάει ανεκμετάλλευτος είναι εις βάρος της χώρας μας, για την οποία η ώρα μηδέν πλησιάζει επικίνδυνα.
Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα μπορεί ακόμη και σήμερα να τα καταφέρει – αλλά όχι χωρίς τη βοήθεια αυτών που παραμένουν στη θεωρία, αρνούμενοι να «λερώσουν» τα χέρια τους παρά το ότι βλέπουν καθαρά πως το οικοδόμημα καταρρέει.
Εν προκειμένω, η ευθύνη δεν είναι ασφαλώς της Γερμανίας που απλά κάνει τη δουλειά της, αλλά των συγκεκριμένων Ελλήνων – αυτών δηλαδή που μπορούν πραγματικά να προσφέρουν και δεν το επιχειρούν/τολμούν.

Analyst