Έχει οποιαδήποτε όρια ο Αλέξης;

Από τον Σαράντο Θεοδωρόπουλο

Υπάρχει μια  παλιά  παροιμία  που  λέει « βγήκε  η  Πομπή στους δρόμους και περιμένει τους διαβάτες», δηλαδή , η κατάσταση της ανεστραμμένης επίθεσης, όπου  ο εξευτελισμένος  εξευτελίζει όλους  τους  άλλους. Αυτό ζούμε  σήμερα.

Το  εντυπωσιακό  με  το  ΣΥΡΙΖΑ  δεν  είναι  η  μετάλλαξή  του. Είναι  ο  κυνισμός . Ο κυνισμός  ότι  είναι  το  πιο  μνημονιακό  κόμμα  που  έχει  περάσει  αυτή  την  οκταετία, ότι  είναι  το  μόνο  κόμμα  που  πειθήνια  εφαρμόζει  όλες , και τις  πλέον  αντιφατικές, και καταστροφικές,  πολιτικές  του  ευρωατλαντικού  μπλοκ  για  την  Ελλάδα  και  όχι  μόνο  αυτό . Επαίρεται  . Οι προηγούμενες  κυβερνήσεις , ακόμη  και  εκείνη  του κ. Σαμαρά, όταν  έφερναν  δυσβάστακτα  μέτρα, είχαν  και  λίγη  εντροπή. Στην κυβέρνηση Τσίπρα   είναι  εντελώς  ξετσίπωτοι .

Στην  τριετία  του  ο ΣΥΡΙΖΑ  έχει  πετύχει  να  νομοθετήσει  πράγματα  που  αν  τα  νομοθετούσε  το ΠΑΣΟΚ, ή  η  Νέα  Δημοκρατία , θα  είχαμε  γενικευμένες  βίαιες  εξεγέρσεις. Είναι ο  χρησιμότερος  πολιτικός  που  θα  μπορούσε  να  έχει  στην  επιρροή  του  το  ΝΑΤΟ  και  η  Ευρωπαϊκή Ένωση. Κάνει  τα  πάντα  τσάμπα και  επαίρεται  για  αυτό . Και  όχι  μόνο  επαίρεται  για  αυτό, αλλά  έχει  και  την  αλαζονεία  να  καυχάται  για  τις διομολογήσεις  του  ως  ιδιοκτήτης , προσπαθώντας να  αποδομήσει  με  το χυδαιότερο τρόπο όσους  του  ασκούν κριτική.

Η  στάση  του  ΣΥΡΙΖΑ   χαρακτηρίζεται  από  την,  ακραία  απαξιωτική, συμπεριφορά  της  Ύβρεως, όπως  αυτή  περιγράφεται από  την  Αρχαία  Τραγωδία. Ξεκινάει   από τη  δειλία , η  οποία , μαζί  με  τον εγωισμό , την  αλαζονεία, δηλαδή,  τυποποιείται  ως  η  πλέον  επικίνδυνη  και  καιροσκοπική  στάση  ζωής  από  την  Ελληνική  αρχαιότητα  ως  την  πατερική  ανατολική  παράδοση. Ο δειλός  είναι  αυτός  που  φοβάται  να  σταθεί  άξιος ,κατόπιν, ως αλαζών,  επαίρεται , και , τέλος, όπως  ο κ. Τσίπρας , κυνικά  βυσσοδομεί   ενάντια  σε  όλους  όσους  τον  ελέγχουν.

Μαζί με  τον υβριστή , καταστρέφονται  και  όλοι όσους καθοδηγεί ( Θηβαίοι, Τρώες κ.λπ.).

Ας  είμαστε  όμως  δίκαιοι, κοσμολογικά,   τόσο  στη  μυθική  αρχαιότητα , όσο  και  στον  ανατολικό  χριστιανισμό  υπάρχει  και  μία  δικαιολογία. Είτε  ο  αδυσώπητος  κακός δαίμων , στην αρχαιότητα, είτε  ο  διάβολος , στο χριστιανισμό.

Ο κ. Τσίπρας  δεν  έχει  καμία  από  τις  δύο  αυτές  δικαιολογίες. Είναι  η  πλέον  ακραία  προσωπικότητα  που  γέννησε  το  ελληνικό  πολιτικό σύστημα. Και    ο  αριβισμός  του φαίνεται  από  την  τελευταία  συνέντευξη  που  είχε  δώσει  στη  DIE WELT . Όπου  ο  αχαρακτήριστος  αυτός  άνθρωπος  μετανιώνει, μεταξύ άλλων,   ακόμη  και  για  το  δημοψήφισμα.

Στο  οικονομικό  επίπεδο , στην ίδια  συνέντευξη  μετανιώνει  επί της  ουσίας, και  για  το  ότι   απέστη  από  την  πολιτική   Βενιζέλου – Παπαδήμου – Σαμαρά , την  οποία, σαν στρατιώτης, εφαρμόζει  από το  Σεπτέμβρη  του  2015 – πιο  ανάλγητα , πιο αδέξια  και  πιο  αλαζονικά , είναι η  αλήθεια .

Με  όλα  όσα  λέει  και  όσα  κάνει  ο κ. Τσίπρας  μου  γεννά  το  ερώτημα , γιατί  επέλεξε  να  σταδιοδρομήσει   στην Αριστερά  και  όχι  στη  Νέα Δημοκρατία .

Πίστευε , έστω  κατ΄ ελάχιστο,  τις  πολιτικές  αποφάσεις  των  συνδιασκέψεων  και  των  συνεδρίων  ο κ. Τσίπρας ;  Πίστευε  το πολιτικό  πρόγραμμα  για  το  οποίο  δεσμεύτηκε  το Γενάρη  του 2015; Πίστευε  τις  προγραμματικές  δηλώσεις  που  ανέγνωσε  στη Βουλή  των Ελλήνων  το  Φεβρουάριο  του  2015;  Πίστευε  την  πολιτική  που  άσκησε  μέχρι  το  δημοψήφισμα  του 2015;

Επειδή  λοιπόν  δεν  πιστεύω  ότι  ο Τσίπρας  τρελάθηκε  ένα  ωραίο πρωί, πιστεύω  ότι  ο  άνθρωπος  αυτός  εξ  αρχής  υλοποιούσε  προσυμφωνημένη  ατζέντα. Την  ατζέντα  που  ουδείς  άλλος  πέρα  από  αυτόν  και  το  Γεώργιο Α. Παπανδρέου, θα  μπορούσε  να  δεχτεί  να  υλοποιήσει.

Αυτή  τη  στιγμή  ο κ. Τσίπρας  έχει  καταφέρει  την  κοινωνική  αποσάρθρωση, τη  νομοθετική  απορρύθμιση, την  οικονομική  εξαθλίωση  και  πλέον  την  καθήλωση της  Ελλάδας  στο  ΝΑΤΟ  και  την  Ε.Ε.  με  φρικώδεις  αλυσίδες.

Έχω  αναλύσει  πολλά  σημεία  ενάντια  στη  συμφωνία  με  τη «Βόρεια Μακεδονία» .

Ας δούμε  και  μία  πολιτική οπτική «αστυνομικού χαρακτήρα»

Δε  συζητάμε  με τι θα  έχουμε  να  αναμετρηθούμε, αν  κάποια  στιγμή  ο Ελληνικός  Λαός  αποφασίσει  να  ανακτήσει  την Εθνική Ανεξαρτησία του και  τη Λαϊκή Κυριαρχία  Σε τέτοια περίπτωση,  για  να  οικοδομήσουμε  αποτρεπτική ισχή , ώστε να επιζήσουμε, , πρέπει  να  κάνουμε από τώρα  εισαγωγή  από τη Βόρεια Κορέα  όλα τα πυρηνικά  που θα  διώξει  ο  Κιμ.

Υποθέτουμε κάτι  πιο απλό , αν π.χ.  έχουμε  ένα  ζήτημα  με  τη  γείτονα  Τουρκία  δεν  θα  έχουμε   στη φαρέτρα μας  ούτε  το  προσχηματικό  όπλο  της  αποχώρησης  από  το  στρατιωτικό σκέλος  του ΝΑΤΟ, που  χρησιμοποίησε  ο Καραμανλής  το 1974( για  να  μας  ξαναβάλει ο Ράλλης, λίγο πριν μπούμε στην ΕΟΚ, το 1980).

Την  εποχή  εκείνη, 1974,  η  Ελλάδα  είχε  στα  βόρεια  σύνορά  της  μία  δύναμη  που  συμμετείχε  στο σύμφωνο  της Βαρσοβίας ( Βουλγαρία) , μια χώρα  που συμμετείχε  στο κίνημα  των  αδεσμεύτων ( Γιουγκοσλαβία ) , και  μία  χώρα  που  είχε  , μέχρι το 1976 , είχε ευθείες  σχέσεις μόνο  με  την  Κίνα.  Ανάλογη  ποικιλότητα  και  πολυπλοκότητα  είχαν  και  οι  διεθνείς  οικονομικές  σχέσεις. Η Ελλάδα ήταν  το  μόνο  συνδεδεμένο  μέλος  με  την  ΕΟΚ , από  τις  Βαλκανικές Χώρες, που  εκείνη  την  εποχή  ήταν  εντελώς  αδύνατο  να  γίνουν  μέλη  της , ενώ  η  Τουρκία  είχε   πολλά  προβλήματα  σε  σχέση  με  την  τελωνειακή  της  σύνδεση, που  κατέληξαν  στο πάγωμα  των διαπραγματεύσεων  το 1978 , μέχρι το 1986.

Σήμερα , αν  έχουμε  μια  δυσμενή  εξέλιξη ,  με  τι  επιτυχία  θα  μπορέσουμε  να  αντιτάξουμε , έστω και για το θεαθήναι , όπλα ;

Θα  μπορούσε  να διανοηθεί κανείς ανάλογες αποφάσεις με  τη  Βουλγαρία  μέλος  του  ΝΑΤΟ  και  της  Ε.Ε., τη Βόρεια  Μακεδονία  μέλος  του ΝΑΤΟ  και  της Ε.Ε. ,  την  Αλβανία μέλος  του ΝΑΤΟ  και  της Ε.Ε., το Μαυροβούνιο  μέλος  του ΝΑΤΟ  και σε  φάση ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Ε.Ε.  , την  Τουρκία μέλος του ΝΑΤΟ  και  με  σχέση  προνομιακή  με  την Ε.Ε , και μάλιστα, την  ίδια  στιγμή  που  η  Κυβέρνηση  Τσίπρα  έχει  διαλύσει  το  παραδοσιακό, και εθιμικό,  πλαίσιο  διεθνών  και  διμερών  σχέσεων,  που  είχε  η  χώρα  με  τη  Σερβία  και  τη  Ρωσία ;

Ο κ. Τσίπρας  έχει δέσει τους  πάντες  χειροπόδαρα.

Η  αποστολή  του κ. Τσίπρα  θα  ολοκληρωθεί  με  την  πλήρη  υποχώρηση  του  γεωστρατηγικού  ρόλου  της  Χώρας  με  την  αναμενόμενη  συμφωνία με  την  Αλβανία και  για  το  Κυπριακό. Υφίσταται  κίνδυνος  να  δράσει ο κ. Κοτζιάς καλοκαιριάτικα , σαν τον δάκο, πριν τις διακοπές του. Μετά  δεν  θα  χρειάζεται ούτε καν ελληνοτουρκική  συμφωνία  για  το  μοίρασμα  του Αιγαίου, καθώς  η  Τουρκία  θα  έχει  ικανοποιηθεί  εμμέσως  και  δεν θα  χρειάζεται  ούτε  να  ασχοληθεί .

Μπράβο  στην  Ε.Ε  , στο ΝΑΤΟ και στον κ. Τσίπρα.

Αυτή  τη  στιγμή  δεν  θα  ήθελα  με  τίποτα  να  είμαι  στη  θέση  του κ. Μητσοτάκη, στη Διοίκηση του οποίου θα  σκάσουν, κατά μαθηματική πιθανολόγηση, τα  περισσότερα  από  τα  εκρηκτικά  με  τα  οποία  έχει  υπονομεύσει  το  μέλλον  της Ελλάδας  ο κ. Τσίπρας.

Το κατάλαβε  αυτό ακόμη η  Νέα Δημοκρατία ,  και  αποτραβήχτηκε  από  τα  συλλαλητήρια . Η  Νέα Δημοκρατία  , η οποία με  την  καθυστερημένη και θνησιγενή πρόταση δυσπιστίας, μετά την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, , φενάκισε  όποια  δυνατότητα  είχε  να  αναπτύξει  λόγο  που  θα  της  έδινε , αν όχι  προγραμματική  προοπτική για  διακυβέρνηση,  τουλάχιστον  μια μικρή δυνατότητα δημαγωγικής  παροχολογίας  για  να  έχει ευνοϊκό εκλογικό αποτέλεσμα.

Ο εγκλωβισμός  μας σε  αυτή  την κατάσταση   δεν  είναι  άμοιρος σοβαρών κινδύνων , καθώς  κανείς  δεν μπορεί  να  εκτιμήσει  πως  θα  κινηθεί  η  Ρωσία  μέσα  σε  ένα  τέτοιο περιβάλλον.

Η  απάντηση στη  ζοφερή  κατάσταση  που  ζούμε ,  μοιραία,   πρέπει  να  έρθει  από  ένα  άλλο πολιτικό πόλο , φιλολαϊκό  και  ριζοσπαστικό, που  αντιλαμβάνεται το διακύβευμα και ενημερώνει το Λαό , και  κάτι  μπορεί να  κάνει  ακόμη  και  τώρα. Ένα χώρο όμως, που η πολυδιάσπασή  του  καθιστά εντελώς αμφίβολη  την  αποτελεσματικότητά  του.

Πηγή: “iskra”