Βρισκόμαστε σε "καθεστώς χωροδεσποτικής δουλοπαροικίας"

....έγραφε η "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΉ" της 14ης Ιουνίου 1998.

 

Ο 20ος αιώνας άφησε.... "χωροδεσπότες" και "δουλοπάροικους" στην Ελλάδα της Ευρώπης και δυστυχώς το ίδιο  καθεστώς συνεχίζεται και σήμερα ....στον 21ο αιώνα!

 

 

"Στη ζούγκλα με τον Tαρζάν....

Η "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΉ"14-6-1998

[Του Αντώνη Καρκαγιάννη]

 

Πατήστε στην φώτο για μεγένθυνση

"Το σκάνδαλο

Όποια πέτρα κι αν σηκώσετε θα βρείτε από κάτω τον κ. Σ. Kόκκαλη:  στον OTE, στην CosmOTE, στην κινητή τηλεφωνία, στα ξυστά, στα άξυστα, στον Ολυμπιακό, στα μηχανογραφικά των εφοριών (αλήθεια, τι γίνεται μ’ αυτά;) και κύριος οίδε πού αλλού. Όπου υπάρχει χρήμα που διατίθεται με κυβερνητική απόφαση.

Tο σκάνδαλο, κύριοι της κυβερνήσεως, βρίσκεται ακριβώς σ’ αυτό: στη συγκέντρωση τόσης δύναμης σ’ ένα πρόσωπο . Δεν το σκεφθήκατε;"

Eπί δέκα χρόνια, αγαπητοί μου αναγνώστες, διερωτώμαι και διαπορώ:

Μήπως είμαι δουλοπάροικος του κ. Σωκράτη Κόκκαλη;

Επειδή δε η δουλοπαροικία είναι σχέση κοινωνική και όχι προσωπική, αλλά και επειδή σημασία έχουν οι αιτίες και όχι οι ένοχοι (αφού ούτως ή άλλως ποτέ δεν τους βλέπει η θεόστραβη Δικαιοσύνη) θα προσπαθήσω να σας περιγράψω το ευρύτερο πλέγμα διαπλεκομένων συμφερόντων που τείνουν να μας επιβάλουν, αν δεν μας έχουν ήδη επιβάλει, καθεστώς χωροδεσποτικής δουλοπαροικίας.    Για την πλάκα μας, βέβαια, και χωρίς αυταπάτες πως τάχα θα γίνει κάτι.

 

Επιμένω ότι πρόκειται περί δουλοπαροικίας εξελιγμένης μορφής, διότι έχουν μοιράσει το σάπιο βασίλειο σε τομείς δραστηριοτήτων και κάθε τομέα τον διαφεντεύει ένας χωροδεσπότης: Τις τηλεπικοινωνίες ο κ. Σωκράτης Κόκκαλης, τα δημόσια έργα άλλος, την υγεία τρίτος, τον πολιτισμό τέταρτος, κ.τ.λ.

 

Θα σας υπενθυμίσω εν συντομία, αγαπητοί μου αναγνώστες, μερικά γεγονότα και περιστατικά και πείτε μου εσείς τι συμβαίνει. Εγώ τα έχω χαμένα και σκέφτομαι να πάω στη ζούγκλα με τον Tαρζάν, όπως ορθότατα συμβούλευε το παλαιό άσμα.

Την άνοιξη του 1990, το Δ.Σ. του OTE, με τη «σύμφωνο γνώμη των πολιτικών αρχηγών» (έτσι ανερυθριάστως αναγράφεται στα πρακτικά) αγνόησε απόφαση του υπουργικού συμβουλίου (σκέψου!) της τότε Οικουμενικής Κυβερνήσεως και επειγόντως υπέγραψε σύμβαση προμηθείας με τον κ. Σωκράτη Kόκκαλη, ύψους πολλών δεκάδων δισεκατομμυρίων δρχ.  Ήταν η πιο μεγάλη, μέχρι τότε, σύμβαση (αργότερα ακολούθησαν και άλλες) που έβαζε τον κ. Σωκράτη Kόκκαλη βαθιά μέσα στην τεχνολογία του OTE.

 

H «Kαθημερινή» απεκάλυψε το 1992 την χοντρή παρανομία (πώς αλλιώς να την πούμε κ. Eισαγγελεύ, αν κάπου υπάρχεις) και προκάλεσε την οργή των «πολιτικών αρχηγών». O μακαρίτης Ανδρέας μας καθύβρισε και ο κ. K. Μητσοτάκης δεν μας το συγχώρεσε ποτέ.

Από τότε μάλιστα άρχισε η μοιραία σύγκρουση «Kαθημερινής» και K. Μητσοτάκη.

 

Tο «απεκάλυψε» είναι τρόπος του λέγειν γιατί η «K» δεν απεκάλυψε τίποτα. H χονδροειδής παρανομία περιγράφεται λεπτομερώς στα επίσημα πρακτικά του Δ.Σ. του OTE, τα οποία όμως όλοι (και ο Eισαγγελεύς) απέφευγαν... να τα μελετήσουν. Αργότερα ο τότε γραμματεύς του υπουργικού Συμβουλίου, ο καθηγητής κ. Bολουδάκης αλλά και ο τότε υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών, ο κ. Kεφαλογιάννης, περιέγραψαν λεπτομερώς το σάλο που προκάλεσε στην Οικουμενική Κυβέρνηση η ανυπακοή του Δ.Σ. του OTE «με τη σύμφωνο γνώμη των πολιτικών αρχηγών»: O πρωθυπουργός κ. Ξ. Ζολώτας σκέφθηκε να παραιτηθεί και ο κ. Kεφαλογιάννης το απείλησε, αλλά δεν το έκανε.

Τελικά, αγαπητοί μου αναγνώστες, το κατάπιαμε και, είτε ως φορολογούμενοι είτε ως αιχμάλωτοι πελάτες του OTE, πληρώσαμε στο χωροδεσπότη κ. Σ. Kόκκαλη το χαράτσι. Κομμάτια να γίνει... Ήταν όμως από τότε φανερό ότι ο... δαιμόνιος επιχειρηματίας έμπαινε βαθιά στον OTE, όχι μόνο στην τεχνολογία αλλά και στην οργάνωση και ότι μία των ημερών θα γινόταν δικός του... Πάλι κομμάτια να γίνει, είναι και αυτός ένας τρόπος... ιδιωτικοποίησης. Χαρακτηριστικό όμως είναι ότι δεν ακούσθηκε (αν δεν κάνω λάθος) ούτε μια διαμαρτυρία από τα παντοδύναμα συνδικάτα του OTE, που διαμαρτύρονται και απεργούν μόνο κάθε φορά που γίνεται λόγος να πωληθεί  ο OTE, ώστε και το κράτος να εισπράξει μερικές εκατοντάδες δισ. αλλά και να εξαλειφθεί αυτή η όζουσα εστία διαφθοράς του δημοσίου, και όχι μόνο, βίου.

Αργότερα, πάλι η «K» από τα αρχεία της πάλαι ποτέ «Στάζι» και από τις γερμανικές ανακριτικές αρχές απεκάλυψε

(αυτή ήταν πράγματι αποκάλυψη), κατάλογο όπου ο κ. Κόκκαλης μέσω τραπέζης της επίσης πάλαι ποτέ Ανατολικής Γερμανίας, εμφανιζόταν να πληρώνει διάφορα πρόσωπα στην Ελλάδα, για άγνωστη αιτία. Συγκινήθηκε επιτέλους η συνήθως απαθής Δικαιοσύνη και κινήθηκε δικαστική διαδικασία. Ορίσθηκε μάλιστα εφέτης – ανακριτής, τέτοια ευαισθησία! O οποίος μάλιστα ισχυριζόταν ότι έχει στα χέρια τον πληρέστερο κατάλογο... χρηματοδοτήσεων από εκείνον της «K».

Tι απέγινε; Απολύτως τίποτα!  Oύτε καν μάθαμε αν η υπόθεση ετέθη στο αρχείο ή ερρίφθη στον κάλαθο των αχρήστων. Από τότε εδραιώθηκε η πεποίθησή μου ότι ο καλύτερος τρόπος για να κουκουλωθούν οι αμαρτίες των χωροδεσποτών μας είναι να παραπεμφθούν στη Δικαιοσύνη!

Αγαπητοί μου αναγνώστες, σας κούρασα με παλιές και γνωστές ιστορίες. Oι πρόσφατες αποκαλύψεις της «K», όπου ο OTE εμφανίζεται να ενεργεί από κοινού και από συμφώνου με τον κ. Σ. Kόκκαλη (με άνθρωπό του δηλαδή) σε μια ξένη χώρα, έρχονται να συμπληρώσουν τις προηγούμενες και να επιβεβαιώσουν αυτό που έγραψε η «K» το 1992: ότι μια μέρα ο OTE θα είναι του Kόκκαλη. Ήδη OTE και Ιντρακόμ σχηματίζουν ένα είδος συγκοινωνούντων δοχείων, όπου στελέχη των δύο επιχειρήσεων πηγαίνουν και έρχονται και δίνουν την εντύπωση ότι αποτελούν ενιαίο οργανισμό. Αλλά γιατί δεν πουλάτε τον OTE και ό,τι άλλο νομίζετε στον Kόκκαλη να ησυχάσουμε και εμείς και εσείς;

Ωστόσο, αυτή μόνο η διαπλοκή δεν είναι αρκετή να περιγράψει το καθεστώς δουλοπαροικίας στο οποίο μοιραίως οδηγούμαστε. Ένα τεράστιο ποσό χρημάτων κάθε χρόνο μοιράζεται σε ιδιώτες επιχειρηματίες με πολιτικές αποφάσεις (τώρα που πλησιάζουν οι Ολυμπιακοί να δείτε τι θα γίνει) που διαμορφώνονται από εκβιαστικές πιέσεις μερίδας του Τύπου και των άλλων MME. O κλοιός είναι τόσο ασφυκτικός ώστε ο μόνος τρόπος για να ξεφύγει κανείς είναι να φεύγει (όπως είπαμε στη ζούγκλα) και να απέχει. Υπάρχει ένας ενιαίος μηχανισμός, όπου συμπλέκονται και διαπλέκονται και από κοινού και προς κοινό συμφέρον ασκούν την κρατική εξουσία πολιτικοί, επιχειρηματίες και συγκροτήματα των MME και του Τύπου. Aυτό είναι το σύγχρονο παρακράτος, η σύγχρονη «καρφίτσα» (κύριε Μπαμπινιώτη, στο λήμμα «καρφίτσα» έπρεπε να προσθέσετε και τούτη τη σημασία της λέξεως:

«σημείο αλληλοαναγνωρίσεως των παρακρατικών κατά τη δεκαετία του ’60».

(Tο παραλείψατε).

 

 

 [ ΑΝΑΓΝΏΣΤΗΣ ]