Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΜΑΣ ΘΕΛΕΙ ΕΥΚΟΛΗ ΛΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΝΤΟΓΑΝ

Αν προσπαθούσαμε να περιγράψουμε μια εικόνα που να αφορά τη γεωπολιτική πραγματικότητα της περιοχής, θα έπρεπε να πάμε μερικές δεκαετίες πίσω, όταν ακόμα οι μεγάλες γεωστρατηγικής σημασίας αποφάσεις, παίρνονταν στη βάση της αντιπαράθεσης ΗΠΑ – ΕΣΣΔ.

Ελλάδα και Τουρκία δυο χώρες σύμμαχοι κάτω από στενή επίβλεψη των ΗΠΑ, αλλά με οικονομικές σχέσεις κυρίως με το Βερολίνο, χώρες εξαρτημένες από πλευράς οικονομικής δομής, χώρες της Περιφέρειας του παγκόσμιου άνισα αναπτυγμένου παραγωγικού συστήματος. Σ’ αυτή την περίοδο η Τουρκία είναι το χαϊδεμένο παιδί των αμερικάνων, μιας και συνορεύει με την ΕΣΣΔ και φυσικά δημιουργεί καλύτερους όρους από στρατιωτικής πλευράς για τις ΗΠΑ.

Μπορεί για χρόνια να μιλούσαμε για την περιβόητη διπλωματία της Τουρκίας, αλλά στην ουσία δεν είχαμε να κάνουμε με Τουρκική διπλωματία, αλλά με την ευνοϊκή θέση της στους μεγάλους στρατηγικούς σχεδιασμούς, που ελάχιστα εκμεταλλεύτηκε από πλευράς ανάπτυξης. Αυτό όμως μετά το 1989 ήταν αναμενόμενο να αλλάξει.

Η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ οδήγησε σε αλλαγή, όσον αφορά τις αμερικανικές επιλογές της στην Ευρώπη. Η ίδια η Γερμανία έπαυε να είναι το μεγάλο ανάχωμα στην επέκταση του σοβιετικού μοντέλου και κατά συνέπεια υποβαθμίζονταν ο γεωστρατηγικής σημασίας ρόλος της, για τις ΗΠΑ. Παράλληλα και στην περιοχή μας ήταν αναμενόμενο να υπάρξουν επιλογές που άλλαξαν τους προσανατολισμούς των χωρών, στους γεωστρατηγικούς προσανατολισμούς τους.

Είναι η περίοδος που αλλάζουν και οι στόχοι της Γερμανίας. Με την επανένωση των δυο κομματιών, ανοίγει πάλι τα πανιά για να κυριαρχήσει στην Ευρωπαϊκή ήπειρο. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς να επανεξετάσει τις ανάγκες της και κατ επέκταση τους συμμάχους της. Είναι η περίοδος που επιλέγει να στηρίξει την ανάπτυξη της Τουρκίας ενώ παράλληλα να οδηγήσει την Ελλάδα σε αποδυνάμωση. Η Τουρκία την πηγαίνει στη καρδιά της Μέσης Ανατολής, ενώ παίζει παράλληλα τον ρόλο του διεκδικητή και για τους δυο, στην Ανατολική Μεσόγειο.

Μια χώρα για να μπορεί να χαράξει τους δικούς της γεωστρατηγικούς στόχους, χρειάζεται ισχυρούς τους δυο πλέον βασικούς πυλώνες, την οικονομία και τη άμυνα. Ισχυρή οικονομία για να αναπτύξει ισχυρή άμυνα. Ισχυρή άμυνα για να στηρίξει την ανάπτυξη της οικονομίας.

Στη περίπτωση βέβαια των εξαρτημένων χωρών όπου τη θέση τους στους μεγάλους σχεδιασμούς την χαράσσουν άλλοι, ούτε συμβούλια για τη χάραξη σχεδιασμών υπάρχουν, ούτε εθνικά συμβούλια άσκησης τέτοιας πολιτικής. Η χάραξη της όποιας πολιτικής, είναι αποτέλεσμα του ηγέτη και του πολύ στενού του κύκλου.

Με την είσοδο στον 21 αιώνα έχουμε δυο τάσεις, όπως αυτές μπορούμε τώρα να τις καταγράψουμε καθαρά. Από τη μια η Τουρκία μπαίνει στο δρόμο της οικονομικής ανάπτυξης, πράμα που θα οδηγήσει τη χώρα με 200 δολ ΑΕΠ να φτάνει το 2014 στα 800 δολ. Τεράστια ποσά αρχίζουν να εισρέουν ενώ την ίδια στιγμή παίρνει άλλη ώθηση η στρατιωτική μηχανή της Τουρκίας.

Από τη άλλη η Ελλάδα μπαίνει στη διαδικασία που θα την οδηγήσει στην οικονομική καθίζηση με τη κατάρρευση του χρηματιστηρίου, την Ολυμπιάδα, τα τοξικά ομόλογα, την ένταξη στο ευρώ τα μνημόνια και με ηγεσίες σε διατεταγμένη υπηρεσία να εξυπηρετούν τα σχέδια της Γερμανίας, όπου εγκαταλείπεται ο εκσυγχρονισμός της άμυνας. Μια καθαρή πολιτική με παλγιοκοπήματα από το Βερολίνο μέσω των εδώ ενεργούμενων του. Η Πέμπτη Φάλαγγα των Γερμανών στη Αθήνα στρώνει το χαλί στη Άγκυρα.

Τα πράγματα για το Βερολίνο θα ήταν πιο απλά, αν οι επιλογές του δεν σκόνταφταν στις επιλογές των ΗΠΑ. Η ενίσχυση της Τουρκίας ανοίγει την όρεξη στην Άγκυρα για τη δημιουργία του μεγάλου χαλιφάτου, με ηγέτιδα δύναμη την Τουρκία και φυσικά το πέρασμά της στη πλευρά των χωρών της Μητρόπολης. Το γεγονός αυτό από μόνο του ανατρέπει την ιστορία της αποικιοκρατίας, όπου πέραν δυο τριών εξαιρέσεων όπως της Ιαπωνίας ή του Καναδά, δεν έχει επαναληφθεί χώρα να αλλάζει στρατόπεδο. Ο λόγος απλός. Αν το έκαναν όλες οι χώρες της Περιφέρειας, θα κατέρρεε το παγκόσμιο άνισα δομημένο καπιταλιστικό σύστημα.

Η ίδια η Γερμανία προσπαθεί να δημιουργήσει το δικό της όνειρο, την Γερμανική Ευρώπη και φυσικά επιλέγει την Τουρκία έναντι της Ελλάδας μιας και μέσω του χαλιφάτου θα μπορούσε να διεισδύσει σε χώρες πολύ πιο μακριά και από την Ευρώπη. Παράλληλα όμως υπολογίζει και στη στρατιωτική δύναμή της, για τη βρώμικη δουλειά του Βερολίνου στην Ανατολική Μεσόγειο, την πλούσια με υδρογονάνθρακες.

Όπως όμως γνωρίζουμε δεν έχει υπάρξει ιμπεριαλιστική δύναμη από κτίσεως κόσμου, που να έχει διάθεση να μοιράζει τους χώρους επιρροής της με τρίτους. Φυσικά οι όροι συνύπαρξης και αντιπαράθεσης έχουν αλλάξει και σήμερα περισσεύει ο καθωσπρεπισμός και η υποκρισία, μιας και ο πόλεμος με όπλα, θα ήταν κάτι το καταστροφικό για όλους.

Στις επιλογές της Γερμανίας για ενίσχυση της οικονομίας, άρα και της στρατιωτικής δύναμης της Τουρκίας με παράλληλη αποδυνάμωση της Ελλάδας στον οικονομικό και στρατιωτικό τομέα, οι ΗΠΑ διατηρώντας το υποκριτικό ύφος, μπορεί να μην ενίσχυσαν την Ελλάδα οικονομικά, διατηρώντας και τις καλές επισήμως σχέσεις με το Βερολίνο, άρχισαν τα πλαγιοκοπήματα στην Τουρκική οικονομία.

Με την αλλαγή της στάσης στη Συρία όπου η διατήρηση του πολέμου ανάγκασε να χαθούν μεγάλες αγορές για τα Τουρκικά προϊόντα, με την ενίσχυση των Κούρδων στη Συρία και το Ιράκ, με τις αλλεπάλληλες οδηγίες προς τους αμερικάνους πολίτες, με τη χρήση στην ουσία έμμεσων παρεμβάσεων, δημιουργήθηκε ένα κλίμα αρνητικό για το οικονομικό περιβάλλον στη γείτονα χώρα. Φυσικά όλα αυτά μαζί με μια σειρά γεγονότα που αφορούν τις σχέσεις, τόσο των ΗΠΑ με τη Γερμανία όσο και της Τουρκίας με τη Ευρωπαϊκή Ένωση, σιγά σιγά μεγαλώνουν τα αδιέξοδα για την Άγκυρα.

Εκρήξεις σε ευρωπαϊκές πόλεις, απόφαση για τη γενοκτονία των Αρμενίων, μεγάλα χρηματικά πρόστιμα από ΗΠΑ σε Γερμανία, ειδησεογραφία που δειχνει τςι στενές σχέσεις του Ερντογάν με το ΙΣΙΣ, απομακρύνουν όλο και πιο πολύ το Βερολίνο από τον εταίρο και βαστάζο Τουρκία, που οι νεοαποικιακού τύπου σχέσεις τους ξεκινάνε από τη δεκαετία του 1870 και μεγαλουργούν με τις γενοκτονίες των Ελλήνων των Αρμενίων και των άλλων λαών από τους Νεότουρκους. 

Όπως όλα δείχνουν ο πόλεμος δι αντιπροσώπων, έχει να αναδείξει μια αλήθεια. Και στις δυο περιπτώσεις τα πιόνια δέχονται τα οικονομικά χτυπήματα του προστάτη του αντιπάλου, ώστε η γεωστρατηγικής σημασίας παρουσία τους να μειώνεται προς όφελος των υποκινητών. Οι ΗΠΑ δεν βγήκαν ανοιχτά να στηρίξουν οικονομικά την Ελλάδα (μόνο λεκτικά), παρά έκαναν αυτό που θεωρούνταν δεδομένο και αποδεκτό για όλους, να κατευθύνουν τις αμυντικές κινήσεις της χώρας μας ώστε να αναπτυχθούν συνεργασίες σε αμυντικό επίπεδο, με Αίγυπτο και Ισραήλ. Άλλωστε σε μια θετική έκβαση για μας, μια αποδυναμωμένη Ελλάδα, θα παραχωρήσει περισσότερο πλεόνασμα προς τα αμερικάνικα μονοπώλια αντί στα Γερμανικά.

Ποια θα είναι η συνολική έκβαση, ακόμα κανείς δεν ξέρει όσον αφορά την Ελλάδα και την Τουρκία. Το πιο πιθανό είναι, ακόμα και αν σταματήσει ο πόλεμος στην ευρύτερη περιοχή, από την αραβική χερσόνησο μέχρι την Τουρκία και την Ουκρανία, ότι η υπόθεση της συνύπαρξης των δεκάδων εθνοτήτων στον χώρο της Μ. Ασίας, δεν θα είναι κάτι το εύκολο και δεν θα λήξει σύντομα…

Παράλληλα το Βερολίνο συνεχίζει τη διάλυση της Ελληνικής οικονομίας, διαμορφώνοντας ευνοϊκότερους όρους για την Άγκυρα σε μια ενδεχόμενη σύρραξη. Ξεπερνώντας κάθε πρόσχημα, απαιτεί να επιταχυνθεί η οικονομική κατάρρευση ακόμα και να κοπούν κεφάλαια που προορίζονται για την άμυνα, όταν ο Ερντογάν στη καθημερινή του ατζέντα δεν ξεχνάει να απειλήσει την χώρα μας με στρατιωτική επίθεση.

Στον ακήρυχτο αυτό πόλεμο δι αντιπροσώπου, οφείλουμε να αντιδράσουμε. Η παθητική αποδοχή των όρων που απαιτεί η Γερμανία δεν έχει να κάνει με οικονομικές διορθωτικές κινήσεις. Μας θέλει αδύναμους εύκολη λεία για την Άγκυρα και αυτό θα πρέπει να σταματήσει.

 

dynati-ellada.com