Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΟΡΤΑΛΙΟΥ*
Α. Η νεοφιλελεύθερη στρατηγική των ιδιωτικοποιήσεων
Οι
ιδιωτικοποιήσεις, δηλαδή η υφαρπαγή της δημόσιας περιουσίας από το
ιδιωτικό κεφάλαιο, αποτελούν σήμερα βασικό πυλώνα της στρατηγικής της
νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Επιβάλλονται σε όλα τα κράτη από
υπερεθνικούς, ανεξέλεγκτους οργανισμούς, όπως το ΔΝΤ, ο ΟΟΣΑ, η
Παγκόσμια και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και οι εθνικές
κυβερνήσεις.
Στη
μεταπολεμική περίοδο που χαρακτηρίστηκε από την ανάπτυξη συγκρουσιακών
κινημάτων στην Ευρώπη και την Αμερική και εθνικοαπελευθερωτικών
κινημάτων στον Γ΄ Κόσμο υπήρξαν σημαντικές κοινωνικές κατακτήσεις. Το
κοινωνικό κράτος, δηλαδή η δημόσια παιδεία, η δημόσια υγεία, η κοινωνική
ασφάλιση, κ.λπ., με λίγα λόγια ένας πολιτισμός των δημόσιων και γι’
αυτό κοινών αγαθών, δημιουργήθηκε ως αποτέλεσμα μεγάλων αγώνων.
Ταυτόχρονα, το κράτος ανέλαβε κεντρικούς τομείς της οικονομίας, μέσω των
οποίων η λεγόμενη ανάπτυξη μπορεί να κατευθύνεται σε στόχους που
αποφασίζει το δημόσιο και όχι οι ιδιώτες. Στην Ελλάδα, η Αγροτική
Τράπεζα παρενέβαινε στην αγροτική οικονομία, η Ελληνική Τράπεζα
Βιομηχανικής Ανάπτυξης στη βιομηχανική/βιοτεχνική παραγωγή και ο
Ελληνικός Οργανισμός Μικρών-Μεσαίων Επιχειρήσεων και Χειροτεχνίας
κατεύθυνε τη μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα. Βασικές κοινωφελείς
επιχειρήσεις όπως οι Εταιρείες Ύδρευσης, η Δημόσια Επιχείρηση
Ηλεκτρισμού, η Δημόσια Επιχείρηση Φυσικού Αερίου, τα Ελληνικά
Ταχυδρομεία και οι υπηρεσίες μεταφορών ήταν, επίσης, δημόσιες. Δημόσιες
ήταν και βασικές υποδομές : λιμάνια και αεροδρόμια.
Δεν
υπήρχαν προβλήματα στη λειτουργία τους ; Βεβαίως υπήρχαν. Αλλά το
φάρμακο που υποτίθεται θα θεραπεύσει τα κακώς κείμενα, δηλαδή οι
ιδιωτικοποιήσεις, είναι δηλητήριο. Όλος ο πλούτος του Ελληνικού κράτους
μεταβιβάζεται σήμερα, χαρίζεται κυριολεκτικά με σκανδαλώδεις μεθοδεύσεις
οι οποίες επισύρουν σοβαρές ποινικές ευθύνες, στο μονοπωλιακό κεφάλαιο,
σε πολυεθνικές αλλά και κρατικές εταιρίες άλλων κρατών. Γνωρίζουμε ότι
συχνά τα κράτη βρίσκονται ανίσχυρα απέναντι στην εξουσία τόσο των
πολυεθνικών όσο και του χρηματοπιστωτικού συστήματος - των αγορών και
των τραπεζών, που αποτελούν από κοινού την κυρίαρχη παγκόσμια οικονομική
εξουσία.
Οι
απαρέγκλιτες αρχές της νεοφιλελεύθερης ενιαίας οικονομικής σκέψης έχουν
συνταγματοποιηθεί στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα (ισοσκελισμένοι
προϋπολογισμοί, απόλυτη ανεξαρτησία της ΕΚΤ, απαγόρευση κάθε
νομισματικής χρηματοδότησης των ελλειμμάτων, στενή σχέση με
χρηματοπιστωτικές αγορές). Καταργείται βάναυσα κάθε έννοια δημοκρατίας,
κρατικής, εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, με αποτέλεσμα να υφαρπάζεται
και να σπαταλιέται ο κοινός πλούτος, να καταστρέφεται η ανθρώπινη
εργασία και να υπονομεύεται η επιβίωση του πλανήτη.
Β. Η υφαρπαγή της δημόσιας περιουσίας πραγματοποιείται
στο όνομα της αποπληρωμής του φερόμενου ως δημόσιου χρέους.
Η
στρατηγική υφαρπαγής της δημόσιας περιουσίας στη χώρα μας αποτελεί μια