ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΙΑΒΕΡΗ

Στη χώρα μας δρα ένα τεράστιο δίκτυο από το διεθνές παρακράτος των ΜΚΟ και διακινείται πακτωλός χρημάτων

Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη*
Οι «Αθλιοι» του σπουδαίου Βίκτωρος Ουγκό είναι ένα από τα μνημεία του ανθρώπινου λόγου κατά της κοινωνικής αδικίας και υπέρ της αληθινής δικαιοσύνης. Η ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ δίπλα σε αυτή τη δικαιοσύνη θέλει να ξαναθυμίσει την ύπαρξη άλλης μίας σπουδαίας έννοιας: της εθνικής αλληλεγγύης. Δεν μπορείς να αδιαφορείς για τα αδέρφια σου και να διαρρηγνύεις τα ιμάτιά σου μόνο για τους ξένους. Η χριστιανική αγάπη απαιτεί να συνδράμεις αδιάκριτα και τον ξένο. Αν όμως περιθάλπεις, έστω και με ξένα χρήματα, τον ξένο και αδιαφορείς για τον αδερφό, τότε δεν είσαι αλληλέγγυος, αλλά ύποπτος.
Αφορμή για τις σκέψεις αυτές είναι μία σύλληψη για δυο κλεμμένα γάλατα, όπου, και αλήθεια να μην ήταν το συγκεκριμένο, υπάρχει μια ζοφερή
πραγματικότητα κατά των Ελλήνων. Η δε στάση έναντι αυτής ξεχωρίζει τους πατριώτες από τους μηδενιστές της Αριστεράς και τους κανιβάλους του νεοφιλελευθερισμού. Οι μεν προτάσσουν την αλληλεγγύη τους σε κάθε φαντασιακό ή πραγματικό κατατρεγμένο, αρκεί να μην είναι Ελληνας, οι δε προτάσσουν τα συμφέροντα μιας ψευτοελίτ, που είναι πάνω από τον Νόμο και την Πατρίδα. Οι μεν θέλουν το κράτος να ρυθμίζει τα πάντα αλλά ως εργαλείο εναντίον του Εθνους, οι δε δεν θέλουν καθόλου κράτος, παρά μόνον για να φυλάει τα κεκτημένα τους. Και οι δυο αδιαφορούν για τους Ελληνες.

Η κρίση και οι ισοπεδωτικές μνημονιακές πολιτικές έχουν οδηγήσει πολλούς συμπολίτες μας στην έσχατη φτώχεια. Οι τραγικότερες για την κοινωνία συνέπειες είναι από την επίθεση στη μεσαία τάξη. Θα το ξαναπώ. Οι χώρες που ευημερούν είναι αυτές που έχουν ισχυρή μεσαία τάξη. Αυτή δίνει ραχοκοκαλιά στην κοινωνία, ισορροπία, συνοχή.

Οι χαοτικές τριτοκοσμικές κοινωνίες των τεράστιων αντιθέσεων και των μεγάλων ταξικών και κοινωνικών συγκρούσεων είναι αυτές όπου ακριβώς δεν υπάρχει μεσαία τάξη, μόνο μια πολύ μικρή τάξη υπερπλουσίων και ύστερα το χάος. Αυτή την κοινωνία φτιάχνουν οι μνημονιακές πολιτικές, αυτή την κοινωνία οραματίζονται οι ξεπαρθενεμένοι από τον καπιταλισμό αριστεροί μας αλλά και οι κρατικοδίαιτοι νεοφιλελεύθεροι γόνοι τύπου Κυριάκου και σία, όπου όλοι οι επιστήμονες και οι ελεύθεροι επαγγελματίες να γίνουμε χαμηλά αμειβόμενοι υπάλληλοι και να μη μείνει ούτε δείγμα ελληνικής επιχείρησης. Βλέπε Λιθουανία.

Στη χώρα μας δρα ένα τεράστιο δίκτυο από το διεθνές παρακράτος των ΜΚΟ και διακινείται πακτωλός χρημάτων από τα Ηνωμένα Εθνη και την Ε.Ε. για την πάσης φύσεως αρωγή σε παρανόμως εισελθόντες στη χώρα. Κάποιοι από αυτούς είναι πραγματικοί πρόσφυγες, πολλοί όχι. Αρκετοί από αυτούς έχουν όμως εξασφαλισμένη την ικανοποίηση όλων των βασικών αναγκών τους: προπληρωμένο ενοίκιο διαμερίσματος για ένα έτος, πληρωμένους όλους τους λογαριασμούς παροχών κοινής ωφελείας και ένα γερό επίδομα ανά κεφαλή. Δεν το λες απλά ανθρωπισμό αλλά χλιδάτο κράχτη για να έρθει εδώ όλο τους το σόι.

Οι μακροχρόνια άνεργοι Ελληνες τι έχουν; Τίποτα. Ψίχουλα και μόνο την αλληλεγγύη των γονιών τους, αν ζουν, από τη σύνταξή τους, κάποιου αδερφού, αδερφής, αν έχουν κι αυτοί δουλειά και μισθό που να τους επιτρέπει να αναπνέουν έστω με τη μύτη πάνω από τον βάλτο της υπερφορολόγησης, της ανεργίας και του κοινωνικού δαρβινισμού. Παρά το τεράστιο κοινωνικό έργο της Εκκλησίας μας, με συσσίτια και πάσης φύσεως αρωγή στους χειμαζόμενους Ελληνες, αυτή δεν αρκεί. Αυτή δε η καθημερινή διάκριση, με σίτιση, στέγαση, περίθαλψη και επιδόματα για ξένους, κατά συντριπτική πλειονότητα μουσουλμάνους, και η εγκατάλειψη πολλών νόμιμων πολιτών της χώρας, ελλείψει πόρων, είναι ένας ατιμώρητος και προκλητικός ρατσισμός.

Το γεγονός πως υπάρχουν συμπολίτες μας που ψάχνουν στα σκουπίδια, που δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τις στοιχειώδεις ανάγκες των παιδιών τους είναι η πιο κραυγαλέα απόδειξη της παντελούς αποτυχίας της μεταπολιτευτικής παράγκας με την αριστερή επικυριαρχία. Κι όμως, υπάρχουν και τώρα άνθρωποι στην πολιτική που, ενώ δέχονται αδιαμαρτύρητα την πολιτική του επιδοτούμενου λαθροεποικισμού, θέλουν κατάλυση κάθε παρεμβατικότητας, περαιτέρω μείωση μισθών και συντάξεων, ως «παράγοντα ανάπτυξης».

Θυμίζω πως ο Γιάννης Αγιάννης δεν ήταν απλά κλέφτης, αλλά ένας αδικημένος γενναίος πατέρας. Ο δε Ιαβέρης δεν συμβόλιζε γενικά την Αστυνομία, αλλά την αυθαίρετη δύναμη της κοινωνικής αδικίας. Κάθε τίμιος πατριώτης, με εθνική και κοινωνική συνείδηση, οφείλει να είναι με τον Αγιάννη. Ποτέ με τον Ιαβέρη, φίλο του Αλέξη και του Κυριάκου από τις ίδιες βρυξελλιώτικες κακές παρέες.

*Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ
www.neadexia.gr

δημοκρατία