Γιατί είμαστε οι μόνοι σε κρίση μετά από 8 χρόνια

Του Άγη Βερούτη

Πριν οχτώ-εννιά χρόνια η Ελλάδα και 4 ακόμη ευρωπαϊκές χώρες μπήκαν σε βαθιά κρίση η οποία άλλαξε τον τρόπο με τον οποίον έκαναν τα πράγματα ως τότε. Ή μήπως όχι;

Η ουσία παραμένει πως οκτώ χρόνια μετά η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα η οποία δεν έχει καταφέρει να ξαναβρεί το βηματισμό της και ουσιαστικά έχει αρνητική προσδοκία για το μέλλον της. Όταν λέμε Ελλάδα φυσικά εννοούμε τους Έλληνες. 

Στην Ελλάδα οι συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί ήταν εξαιρετικά δυσοίωνες για την δυνατότητα της χώρας να αποφύγει την κατάρρευση. Όμως τα έχουμε ξαναπεί, και έχουμε ξαναγράψει ότι το αναλογιστικό έλλειμμα των €600 δις που έγινε αναλογιστικό έλλειμμα των €487 δις δεν έλυσε τίποτα, 

Το γεγονός ότι βρισκόμαστε οκτώ χρόνια μετά να συζητάμε για αυξήσεις της φορολόγησης η οποία πλέον είναι αδύνατον να πληρωθεί από τους πολίτες, το γεγονός ότι οι απλήρωτοι φόροι προς το κράτος ανεβαίνουν με ρυθμό €1 δισ. το μήνα, και το γεγονός ότι όλη η Ευρώπη αναπτύσσεται ενώ η Ελλάδα με το ζόρι αυξάνει το ΑΕΠ της κατά 80% των αυξήσεων των έμμεσων φόρων του 2017, δείχνουν ότι πάθαμε αλλά δεν μάθαμε. 

Όλοι καταλαβαίνουμε, ότι ένας σαρανταπεντάχρονος συνταξιούχος, δηλαδή "απόμαχος της ζωής" είναι σχήμα οξύμωρο, 

Όπως είναι οξύμωρο μία συνταξιούχος λόγω ανήλικου τέκνου της οποίας το τεκνό ενηλικιώθηκε λίγους μήνες αφού βγήκε στη σύνταξη, ενώ εκείνη συνεχίζει να λαμβάνει εκείνη την πενιχρή σύνταξη που της αναλογεί σύμφωνα με το νόμο, αλλά βγαίνει από την αγορά εργασίας χωρίς προοπτική πραγματικής ζωής στα 51 της. 

Όλοι ξέρουμε ότι ο λογαριασμός δεν βγαίνει με 2.800.000 εργαζόμενους στον παραγωγικό τομέα, να κουβαλούν στην πλάτη τους 1 εκατομμύριο δημόσιους υπαλλήλους + 3.000.000 συνταξιούχους + ενάμιση  εκατομμύριο ανέργους + ενάμιση εκατομμύριο εξαρτώμενους. 

Αυτό που όλοι ξέρουμε με την λογική μας ότι δεν είναι δυνατόν να επιβιώσει ως μοντέλο, ενδόμυχα ελπίζουμε ότι αυτός που μας λέει ότι μπορεί να το κάνει να δουλέψει μας λέει την αλήθεια. Ή μάλλον ξέρουμε ότι δε μας λέει την Αλήθεια, αλλά θα θέλαμε το παραμύθι που ακούμε να είναι αληθινό.

Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που αδυνατούμε να ξεκολλήσουμε από το τέλμα της κρίσης μετά από οχτώ χρόνια δοκιμών και προσπαθειών από μέρους του πολιτικού συστήματος να μεταθέσει όλο το βάρος της κρίσης στην παραγωγική οικονομία, και να διατηρήσει ανέπαφη την επιδοματική πολιτική των προσλήψεων στο Δημόσιο, των ακριβών φαρμάκων, του γρηγορόσημου, της διαφθοράς, της γραφειοκρατίας, των καθυστερήσεων στην απονομή δικαιοσύνης, και των ωμών παρεμβάσεων της εκτελεστικής εξουσίας στον τύπο και στην δικαιοσύνη. 

Τόσο το πολιτικό προσωπικό της χώρας όσο και οι πολίτες γνωρίζουν ότι είναι αδύνατον να επιβιώσει το σημερινό οικονομικό μοντέλο βάσει του οποίου λειτουργεί η χώρα. Όμως ελάχιστοι έχουν το σθένος να το παραδεχτούν ανοιχτά και να πάρουν τις αποφάσεις εκείνες που θα οδηγήσουν στην έξοδο από την κρίση. Θα έλεγε κανείς ότι η κρίση στην Ελλάδα έχει γίνει δεύτερη φύση.

Γίνεται να υπάρξει επιχειρηματικότητα με σαρανταπεντάρηδες συνταξιούχους; Γίνεται να υπάρξει ευημερία με διαφθορά και γραφειοκρατία; Γίνεται να έχουμε και την πίτα ολόκληρη, και το σκύλο χορτάτο; Όχι, δεν γίνεται! 

Όμως ώσπου να το παραδεχτούμε αυτό θα βρισκόμαστε σε συνεχή κρίση, θα κατάσχονται σπίτια για €500 διοικητικό πρόστιμο που έμεινε απλήρωτο, θα διογκώνονται τα μη-εξυπηρετούμενα δάνεια, θα διογκώνονται οι οφειλές φόρων προς το κράτος, και θα σερνόμαστε βαθύτερα στην οικονομική κρίση, αλλά κυρίως θα σερνόμαστε βαθύτερα στην άρνηση της πραγματικότητας όπως την εξηγεί η λογική και η αντιληπτική δυνατότητα του μέσου πολίτη.

Δυστυχώς ο Χάρι Πότερ είναι ένας φανταστικός χαρακτήρας που δεν υφίσταται στην πραγματικότητα, πόσω μάλλον στην πολιτική σκηνή. 

Δυστυχώς οι αποδέκτες των εισοδημάτων που αναδιανείμει το κράτος θα πρέπει να κοπάσουν τις ορέξεις τους.

Δυστυχώς επτωχεύσαμεν.

Απλά δεν θέλουμε να το αντιληφθούμε.

Ακολουθήστε τον Άγη Βερούτη στο Twitter: @Agissilaos
agissilaos@gmail.com 

capital.gr