Οι πλαστικές σακούλες και η περιβαλλοντική απάτη

ΠΕΝΗ ΓΑΛΑΝΗ

Ήδη λίγες μέρες από την έναρξη τoυ νέου έτους και η κυβέρνηση έρχεται να θέσει ένα «μικρό» μέτρο μεν, το οποίο όμως καταδεικνύει όλη τη διάσταση της μέχρι τώρα κυβερνητικής πολιτικής και της απάτης της δε. Το μέτρο αναφέρεται στο λεγόμενο «περιβαλλοντικό τέλος», σύμφωνα με το οποίο οι καταναλωτές θα καλούνται πλέον να πληρώνουν 4 λεπτά του ευρώ για τη χρήση πλαστικής σακούλας γιατί, όπως ενημερώνουν το καταναλωτικό κοινό «έγκυρες» και ευαίσθητες πηγές, «αυτός που ρυπαίνει πρέπει να πληρώνει αν θέλει να συνεχίσει να ρυπαίνει». Με άλλα λόγια, ένας νέος άδικος φόρος, που κατά κύριο λόγο πλήττει τα φτωχώτερα λαϊκά στρώματα (καθώς λειτουργεί αναλογικά και σωρευτικά), έρχεται να προστεθεί στο ήδη επιβαρυμένο από χαράτσια και φόρους
ελληνικό νοικοκυριό και μάλιστα υπό το μανδύα μιας αφήγησης που υπερασπίζεται το περιβάλλον και μάχεται με όλους τους τρόπους για την προστασία και τη διαφύλαξή του από τις βλαβερές συνήθειες. Μάλιστα, έχει λειτουργήσει τόσο επιτυχημένα αυτός ο μανδύας οικολογικής προστασίας που σχεδόν οποιαδήποτε διαφωνία ή ένσταση γύρω από το μέτρο της πληρωμής της πλαστικής σακούλας οξύνει αυτόματα ηθικά αντανακλαστικά και τις περισσότερες φορές κατατάσσεται με μεγάλη ευκολία σε «ασυνειδησία γύρω από το περιβαλλοντικό ζήτημα», «ελληνική νοοτροπία» που πρέπει να καταργηθεί μαζί με άλλες συνήθειες (όπως τα δημόσια αγαθά και τα εργασιακά δικαιώματα) ώστε να έρθουμε λίγο πιο κοντά σ’αυτό που ονομάζεται «πολιτισμένη Ευρώπη». Γι’ αυτό η συγκεκριμένη περίπτωση αποτελεί μια προσπάθεια εξαπάτησης της κυβέρνησης αφού κατάφερε –για άλλη μια φορά– να αποκρύψει εντέχνως την ουσία ενός νέου μέτρου που φέρνει, υποκαθιστώντας την με μια γενικόλογη και αόριστη συζήτηση γύρω από την οικολογική διάσταση του θέματος.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα και οι κάτοικοί της δεν αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση γύρω από τα ζητήματα της ανακύκλωσης ή της αντικατάστασης του πλαστικού από άλλα βιοδιασπώμενα υλικά σε σχέση με άλλες χώρες στην Ευρώπη και παγκοσμίως. Δεν είναι τυχαία άλλωστε τα τελευταία δημοσιοποιημένα δεδομένα από την Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία που δείχνουν ότι η χώρα μας κατευθύνει προς ταφή το 88,4% από το σύνολο των αποβλήτων που παράγει και βρίσκεται πέμπτη από το τέλος σε μια λίστα 33 χωρών και τρίτη από το τέλος στην Ευρώπη των 28. Όπως όμως δείχνουν και τα στοιχεία, δεν είναι η ατομική επιλογή στη χρήση της πλαστικής σακούλας που δημιουργεί πρωτίστως το πρόβλημα αλλά οι πολιτικές επιλογές των εκάστοτε κυβερνήσεων και φορέων που υπηρετούν τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων και ομίλων έναντι της προστασίας του περιβάλλοντος και της σύγκρουσης με την ασυδωσία του κεφαλαίου.

Η επίρριψη της «ατομικής» ευθύνης στους εργαζομένους και το λαό συνιστά στρουθοκαμηλισμό και κυρίως υποκρισία αφού μεταθέτει την ευθύνη του συνολικού προβλήματος στο «ανεύθυνο άτομο», ακολουθώντας το ίδιο μήκος κύματος της ρητορείας που ακολουθείται όλα αυτά τα χρόνια και στοχεύει στο να φορτωθούν τα βάρη της κρίσης τα εργατικά και λαϊκά στρώματα: «όλοι μαζί τα φάγαμε» (και τα τρώμε) και «όλοι φέρουμε την ίδια ευθύνη για το περιβάλλον» (και την κρίση).

Έχει άραγε την ίδια βλαβερή επίδραση στο περιβάλλον η ρίψη μιας πλαστικής σακούλας στο έδαφος με την εκπομπή τόνων ρύπων από τις μεγάλες βιομηχανίες και εταιρείες (που συνεχίζουν να ρυπαίνουν και να πληρώνουν πρόστιμα απ’το να πάρουν προστευτικά μέτρα για το περιβάλλον γιατί τους έρχεται πιο φθηνά);
Είναι εξ’ορισμού άδικος και αντιλαϊκός ένας νόμος που υποτίθεται ότι στοχεύει σε μια διαφορετική διαπαιδαγώγηση αν δεν συνοδεύεται από εναλλακτικές προτάσεις κι αν κατά βάση χρησιμοποιεί το οικολογικό πρόβλημα (που όντως είναι οξυμένο) για να διαμορφώσει μια φοροεισπρακτική πολιτική που συνεχίζει τα διαλύει το βιωτικό επίπεδο της πλειοψηφίας των κατοίκων αυτής της χώρας. Γι’αυτό δεν είναι τυχαίο που η τιμή της πλαστικής σακούλας θα φτάσει τα 9 λεπτά του ευρώ το επόμενο διάστημα. Αν το ζήτημα ήταν όντως το περιβάλλον, τότε οι πλαστικές σακούλες θα μπορούσαν να καταργηθούν, όχι να χρεώνονται. ‘Αλλωστε, αν η κυβέρνηση είχε τις ίδιες οικολογικές ευαισθησίες μπορούσε να τις δείξει στις Σκουριές, στο έγκλημα στη Σαλαμίνα και σε πολλά άλλα μέτωπα. Εκεί όμως δεν φαίνεται να ανησυχεί τόσο…

prin.gr