Διέγερση

Εάν η 28η Οκτώβριου 1940 θα έπρεπε να συμβολίζει κάτι, αυτό δεν είναι άλλο από την πρωτοβουλία και την ενεργητικότητα την οποία πρέπει να διαθέτει κάθε λαός εάν επιθυμεί να επιβιώσει. Αυτός ο συμβολισμός είναι αναγκαίος σήμερα, περισσότερο από ποτέ, να διαπεράσει την σκέψη του κάθε ενός από εμάς. Είναι τόσο απαραίτητο, όσο το αίμα που ρέει στις φλέβες μας.

Άρθρο

– του Γεωργίου Μιχαήλ[1]

Γιατί, για να αναβλύσει η απαραίτητη δημιουργικότητα σαν κινητήριος δύναμη του ανθρώπου, μια υψηλής έντασης διέγερση είναι πάντα αναγκαία. Η μνήμη της συλλογικής συμμετοχής ενός έθνους σε μια παγκόσμια πολεμική σύγκρουση, αποτελεί ίσως το πιο ισχυρό ηθικό και διεγερτικό υλικό ενός λαού. Ενός λαού, του οποίου τα εθνικά και θρησκευτικά θεμέλια έχουν γκρεμιστεί σε ερείπια και έχουν αντικατασταθεί από μια άλλη θρησκεία.

Την αναχρονιστική θρησκεία ενός σύγχρονου κρατισμού. Ενός κρατισμού, ο οποίος διαλύοντας με ένα καταστροφικό δηλητήριο τα πάντα μέσα στην Ελλάδα. Ο οποίος ταυτόχρονα, έχει καταφέρει να συντρίψει ότι πιο σημαντικό διαθέτει η πατρίδα μας. Την ψυχική υγεία των ανθρώπων της. Μια ψυχική υγεία, η οποία έχει μολυνθεί σε τεράστιο βαθμό με άμεση συνέπεια η πατρίδα μας να έχει μετατραπεί σε μια απέραντη πνευματική φυλακή.

Μια φυλακή, η οποία μας οδηγεί στην τελειωτική πτώση και πουθενά αλλού. Γιατί όταν την αγάπη για μια συλλογική ιδέα όπως η Ελλάδα την αντικαθιστά η αποκλειστική αγάπη προς τον εαυτό μας, τότε το αποτέλεσμα είναι αυτό το οποίο όλοι αντικρίζουμε γύρω μας. Ένα κράτος, το οποίο έχει εισχωρήσει παντού και ελέγχει τα πάντα, ακόμα και εμάς τους ιδίους, χωρίς να το έχουμε ακόμα πλήρως καταλάβει.

Γιατί αυτό το κράτος γνωρίζει πολύ καλά πως να καλλιεργεί και να εκμεταλλεύεται αυτή την ανθρώπινη αδυναμία. Αξίζει να αναλογιστεί κανείς με τι είδους όνειρα ξεκίνησε την ζωή του ως παιδί και πόσα από αυτά γκρεμίστηκαν μπροστά στα μάτια του από το ίδιο το κράτος. Γιατί ένα κράτος το οποίο αξιώνει παντοδυναμία επάνω στους πολίτες του, τους αναγκάζει να παραχωρούν χωρίς όρους την ίδια την ζωή τους σε αυτό.

Τους αναγκάζει να παραχωρούν απλόχερα την δημιουργική τους ικανότητα, την σκέψη τους, το μυαλό τους, την καρδιά τους, την φιλοδοξία τους, την ενέργεια τους, την περιουσία τους και στο τέλος ολόκληρη την υπόσταση τους. Τους αναγκάζει να μην αφιερώνουν την ζωή τους στην υπηρεσία όλων αυτών των δικαιωμάτων, τα οποία η θεία πρόνοια τους έχει παραχωρήσει. Αλλά να την αφιερώνουν στην εξυπηρέτηση των αποκλειστικών συμφερόντων τους.

Πότε ωστόσο στην ανθρώπινη ιστορία δεν προέκυψε κάτι καλό όταν το κράτος πρόσταζε τους πολίτες του να πράξουν το οτιδήποτε. Χωρίς αυτό να εκφράζει τις πραγματικές επιθυμίες τους. Η μεγαλύτερη ανθρώπινη επιθυμία δεν είναι άλλη από την ελευθερία.

Μια ελευθερία η οποία πάνω από όλα επιτρέπει σε κάθε άνθρωπο να αναπτύξει και να αξιοποιήσει τα ταλέντα του, μέσα στην χώρα στην οποία γεννήθηκε. Αυτήν την ελευθερία το σύγχρονο Ελληνικό κράτος την έχει περιορίσει. Την έχει σχεδόν αφαιρέσει από τον κάθε έναν από εμάς. Μπορεί κάποιος πραγματικά να υποστηρίξει πως ότι δεν κατάφεραν οι Ιταλοί και οι Γερμανοί το 1940, το έχουν καταφέρει σήμερα οι «Έλληνες πολιτικοί». Να υποδουλώσουν και να αποσυνθέσουν έναν περήφανο λαό. Έναν λαό ο οποίος αυτή τη στιγμή δεν έχει άλλη επιλογή εκτός από μια.

Την αποκαθήλωση της θρησκείας του κρατισμού. Η θρησκεία του κρατισμού πρέπει να αποκαθηλωθεί και να αντικατασταθεί από την ιδέα του συλλογικού φιλελευθερισμού. Το ταλέντο, η ικανότητα και η ενεργητικότητα των ανθρώπων μας πρέπει να απελευθερωθεί. Μέσα από αυτήν την απελευθέρωση πρέπει να αναβλύσουν η πρωτοβουλία και η δημιουργία. Δια μέσου αυτής της δημιουργίας να εξυπηρετηθεί το συλλογικό συμφέρον. Μόνον όταν η ανθρώπινη δημιουργικότητα αντικαταστήσει την απρόσωπη και ολέθρια κρατική παρέμβαση, η ζωή των Ελλήνων πολιτών θα αποκτήσει ξανά την αξία του παρελθόντος τους.

Επίλογος

Γιατί μόνον όταν ο ανθρώπινος οργανισμός διεγερθεί από μια ανώτερη αποστολή, μπορεί να αποδώσει το μέγιστο των ικανοτήτων του. Μόνο δια μέσου αυτής της απόδοσης μπορεί να ωφεληθεί το κοινό συλλογικό συμφέρον, όσο χρειάζεται για να ανυψωθεί η Ελλάδα ξανά εκεί όπου ανυψώθηκε το 1940. Η ιδιωτική πρωτοβουλία πρέπει να τεθεί στην υπηρεσία του Έθνους και όχι να παραχωρείται άνευ όρων στο κράτος. Αυτή είναι η μοναδική διέξοδος για την Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Αυτή είναι η μοναδική σκέψη η οποία πρέπει να κυριεύει το μυαλό μας. Αυτή πρέπει να είναι η αποστολή μας.

[1] Ο Γεώργιος Μιχαήλ είναι επιχειρηματίας, στέλεχος ναυτιλιακής εταιρείας και συγγραφέας του βιβλίου Πολικός Αστέρας, Αθήνα, Κύπρης , 2017

analyst.gr