Περί Καζάκου και... προδοτών

Παναγιώτης Μπαλακτάρης

Το πάσχον πολιτικό σύστημα στη χώρα μας ευθύνεται για μια σειρά από νοσηρά φαινόμενα. Ευνοιοκρατία, φαυλοκρατία, πελατειακές σχέσεις, υποβάθμιση και υπονόμευση της Δημοκρατίας, πολιτική – ηθική – κοινωνική και οικονομική κρίση, φυγή των νέων στο εξωτερικό και πολλά πολλά άλλα.

Από την αρχή της κρίσης μέχρι σήμερα 400.000 περίπου νέοι, Ελληνίδες και Έλληνες, έχουν αναγκαστεί να μεταναστεύσουν για να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη. Άλλοι για σπουδές, άλλοι για εργασία, άλλοι απλώς για απόλαυση καλύτερου βιοτικού επιπέδου, επέλεξαν να κρατήσουν στο μυαλό τους την όμορφη εικόνα της Ελλάδας.

Είναι αυτοί οι άνθρωποι που επιθυμούσαν και επιθυμούν να κοπιάσουν για να βγάλουν τα προς το ζην. Εάν αρέσκονταν να τεμπελιάζουν δεν θα έκαναν ένα τόσο μεγάλο και δύσκολο βήμα εξάλλου. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που βαρέθηκαν τα μικροπολιτικά πάθη και σιχάθηκαν το ψέμα και τους ψεύτες. Είναι οι άνθρωποι που θα μπορούσαν να προσφέρουν πολλά στη χώρα, αλλά συνήθως τούς έπαιρναν τη θέση άλλοι με λιγότερα προσόντα, επειδή «είχαν μπάρμπα στο…Μαξίμου». Είναι οι άνθρωποι που ήθελαν να σπουδάσουν, αλλά δεν μπορούσαν, διότι τα Πανεπιστήμια ήταν κλειστά λόγω καταλήψεων και έχοντας ήδη μετατραπεί σε κέντρα ανομίας. Είναι οι άνθρωποι που όταν παρέστη ανάγκη για τους ίδιους ή για κάποιον δικό τους να πάνε σε ένα δημόσιο νοσοκομείο οι εικόνες που αντίκρισαν και οι καταστάσεις που βίωσαν τούς έκαναν να ντρέπονται για το κατάντημα της ελληνικής δημόσιας διοίκησης. Είναι οι άνθρωποι που είχαν απηυδήσει από τον αποκλεισμό του κέντρου της Αθήνας και άλλων οργανισμών του Δημοσίου ή εθνικών οδών από συνδικαλιστές που έπαιζαν το παιχνίδι τους στις πλάτες των εργαζομένων που υποτίθεται πως εκπροσωπούσαν. Είναι εκείνοι που είχαν φτάσει στο μη παρέκει με τις καταλήψεις στα σχολεία τους. Καταλήψεις που επιδοκιμάζονταν από πολιτικούς, οι οποίοι βεβαίως είχαν τα δικά τους παιδιά σε ιδιωτικά σχολεία. Είναι όσοι ήθελαν να είναι άριστοι, αλλά μετά έμαθαν πως «η αριστεία είναι ρετσινιά».

Όλοι αυτοί μάζεψαν τον πόνο τους για την πατρίδα και έλαβαν την σκληρή απόφαση να μεταναστεύσουν. Υπεύθυνο για όλη αυτή τη φυγή, η οποία είναι τεράστια και μαζί με το δημογραφικό πρόβλημα δυναμιτίζει τα θεμέλια του κράτους, της οικονομίας και της κοινωνίας, είναι το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Άλλοι λίγο, άλλοι πολύ από το πολιτικό προσωπικό της Μεταπολίτευσης συνέβαλαν στην κορύφωση μιας κατάστασης που έχει οδηγήσει στο εξωτερικό 400.000 νέους ανθρώπους στην πιο παραγωγική ηλικία. Αυτό επιδρά στην μείωση της (όποιας) παραγωγής της Ελλάδας και φυσικά στο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας. Το πολιτικό προσωπικό προκάλεσε αυτή τη φυγή με τις στρεβλές του πολιτικές. Το πολιτικό προσωπικό ακολούθησε τις μοιραίες και εσφαλμένες οικονομικές πορείες, την διόγκωση της απεριόριστης σπατάλης, τις μίζες, τις προμήθειες, οτιδήποτε εξυπηρετούσε το ιδιοτελές και ατομικό και αντιστρατευόταν το ανιδιοτελές και εθνικό. Πρωτίστως, όμως, η φυγή των νέων οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην σοβιετική νοοτροπία που επικράτησε στη χώρα μας απολύτως. Στη νοοτροπία ενός εσωστρεφούς κράτους, μιας βαριάς γραφειοκρατίας και μιας ευθυνόφοβης δημόσιας διοίκησης.   

Αυτοί οι νέοι άνθρωποι, λοιπόν, αντί της απογοήτευσης και της κατάθλιψης επέλεξαν να αγωνιστούν έστω και σε άλλη χώρα, διότι ως γνωστόν η ζωή δεν έχει συνέχειες. Είναι μία και μοναδική. Και είναι πραγματικά εξοργιστικό να θέλει κάποιος στανικά να κρατά φυλακισμένους ανθρώπους που θέλουν να παράγουν, όταν το ίδιο το κράτος δεν θέλει.

Αυτούς αποκάλεσε πριν λίγες ημέρες ο ηθοποιός Κώστας Καζάκος προδότες. Επειδή, λέει, δεν μένουν στη χώρα τους. Προφανώς, γαλουχημένος με τα ιδανικά του παραπετάσματος και της αναγκαιότητα του Τείχους, δεν μπορεί να δεχθεί πως υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να προσφέρουν ή να σπουδάσουν ή να εργαστούν, σε πείσμα της ανικανότητας του κράτους τους. Και εκτοξεύει μύδρους εναντίον ανθρώπων που αποτελούν τα θύματα της πολιτικής του κόμματός του και της νοοτροπίας των λοιπών. Ήτοι, ένας εκπρόσωπος του θύτη (πολιτικό σύστημα) χαρακτηρίζει προδότες τα θύματα (νέοι άνθρωποι, επιστήμονες).

Τοιουτοτρόπως, έμαθε το πολιτικό σύστημα να πορεύεται. Με το να εφευρίσκει εχθρούς, να τους στοχοποιεί και να βάλει κατ’ αυτών. Τελευταίος εχθρός οι πολίτες. Προσοχή όμως, διότι η έξοδος από αυτήν την ατραπό είναι ο ολοκληρωτισμός. Αν και σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο οι «προδότες» θα είναι αυτοί που θα μιλήσουν…

 

 infognomonpolitics.blogspot