Η Τάξη του Αγίου Κυπριανού: η Εκκλησία θέλει πίσω όσους έφυγαν προς νεοεποχίτικες δαιμονικές σκήτες...μπορεί όμως άραγε να υποδεχτεί σωστά και ν' "απορροφήσει" τους "Άσωτους Σκοτεινούς Επιστρέψαντες";

γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

Όπως είναι γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ (επίσημες έρευνες και αναφορές της Ελλαδικής Εκκλησίας σε σχετικά Ορθόδοξα Συνέδρια), το 99 % της «μάνδρας» το έχει ήδη σκάσει προς «αιρετικές σκήτες» και το 1% που απέμεινε «λοξοκοιτάει» κι αυτό προς τέτοιες κατευθύνσεις (http://aegeanhawk.blogspot.gr/2014/06/blog-post_22.html )

Γιατί άραγε;

Το «γιατί», το βλέπει τάχα κανείς εκ των «επαϊόντων»;

Ή το «ναι, ασφαλώς» εκφράζεται έτσι για να ειπωθεί με «ακαδημαϊκό/θεολογικό (κενό περιεχομένου) στόμφο»;

Πως υποδέχεται άραγε η Εκκλησία τον «Άσωτο Σκοτεινό Επιστρέψαντα»;

Στα λόγια, ναι, είναι γνωστό το τι πρέπει να γίνει...

Με "ανοιχτές αγκάλες", "αγάπη" και "πλήρη αποδοχή"...

Στην πράξη όμως;

Στην πράξη δυστυχώς μάλλον έχει κυριαρχήσει ένας (υπαρκτός βεβαίως) φόβος όπως εκφράστηκε (στο περίπου) δια στόματος του π. Ρωμανίδη:

«...το πραγματικό πρόβλημα για την Εκκλησία θ’ αρχίσει όταν η Νέα Εποχή θα πάψει να προκρίνει την (στρατολόγηση) έξοδο των πιστών  (Ορθοδόξων) από την Εκκλησία και θα επιλέγει την είσοδο των «μελών» της στην Εκκλησία (καθώς και την «παραμονή των νεοστρατολογηθέντων πρώην Ορθοδόξων») και την προσπάθεια ν’ αλλάξει η Εκκλησία (προς Οικουμενιστικές, νεοεποχίτικες θέσεις και στάσεις) εκ των ένδον»...

Υπ’ αυτό το πρίσμα, είναι άκρως δικαιολογημένη και "κατανοητή" η«διστακτικότητα» (sic!) της Εκκλησίας ως προς την «επιστροφή των νεοεποχιτών ανανηψάντων»...

Έχει περιέλθει, ας πούμε, σε «αμυντική θέση»...

Αυτή όμως είναι η «μία πλευρά»...

Η άλλη είναι ο «πραγματικά ανανήψας», ο ειλικρινά μετανοήσας πρώην νεοεποχίτης, πρώην αποκρυφιστής, πρώην «δαιμονοπαρμένος» που με όλη του την καρδιά επιθυμεί την επιστροφή του στην Ορθόδοξη Εκκλησία, μετά μεγάλων κόπων το επιτυγχάνει, αλλά...

(Όσον αφορά, δε, τις λογιών λογιών προτεσταντικές  «εναλλακτικές»...από την στιγμή που χρησιμοποιούν «παραληρηματικές (σαμανογενείς στην ουσία) μεθόδους και τακτικές» να «καλούν δαιμονικά Στοιχεία και Πνεύματα» (πείθοντας τα «θύματα πιστούς» τους πως «καλούν το Θεό»), τότε κι αυτοί στις «δαιμονοσκήτες» ανήκουν...

...αλλά το παρόν κείμενο περισσότερο αναφέρεται στους «λοιπούς καθαρόαιμουςνεοεποχίτικους χώρους - απόγονοι/επίγονοι Θεοσοφίας, αποκρυφισμός, καμπαλισμός, μαγεία, σατανολατρεία/δαιμονολατρεία, κλπ)

Μπορεί κάποιος να έχει όσα πτυχία Ορθόδοξης Θεολογίας θέλει, όσο υψηλό Εκκλησιαστικό Σχήμα θέλει, όσες αξιωματικές περγαμηνές θέλει, αν δεν έχει δει τον διάβολο κατάματα και να επιζήσει – και δη, ξανά και ξανά και ξανά – τότε δεν έχει την δυνατότητα, δεν έχει το «απαραίτητο status ψυχοπνευματικής δυναμικής» να καταλάβει «τι έχει απέναντί του»...ούτε βεβαίως και να το «χειριστεί» καθώς πρέπει...

«Αυτός που γύρισε από το Κρύο και την φωτιά της Δαιμονικής Κόλασης» δεν μπορεί να κατανοηθεί εύκολα...

...ούτε και να τον «χειριστεί» κανείς μπορεί εύκολα...η "αφύσικη ανησυχία" μπροστά του είναι εν πολλοίς κατανοητή...απλά δεν θα έπρεπε να υπάρχει από την πλευρά της Εκκλησίας και του Κλήρου...ναι, είναι άνθρωποι μεν κι αυτοί...πλην όμως, εν αντιθέσει με τους υπόλοιπους ανθρώπους, η "δουλειά" τους είναι το "μεταφυσικό"...συνεπώς, θα έπρεπε να είναι πιο "καταρτισμένοι", πιο "εξοικειομένοι", πιο "ετοιμοπόλεμοι", πιο "άφοβοι" και πιο έτοιμοι να προσφέρουν αγκαλιά αντί καχυποψία και αποδιωκτική συμπεριφορά...

Εν πολλοίς, όσα κηρυγματικά γλυκόλογα «αγάπης στον Άσωτο» κι αν πει κάποιος από άμβωνος, όταν μετά από λίγο θα βρεθεί δίπλα δίπλα με έναν «τέτοιον Αδερφό» (ΑΥΤΟΣ ο ίδιος ο Ιερωμένος που «κήρυσσε αυτή την Αγάπη πριν λίγο»), το βλέμμα του – μόλις αντικρύσει το βλέμμα του «ανανήψαντος Αδερφού» - θα παγώσει...θα συγχυστεί...ακόμη και Πνευματικός να είναι...και δυστυχώς, θα του γυρίσει την πλάτη...(πλην ελαχίστων τιμητικών εξαιρέσεων βεβαίως, εννοείται)...

Ακόμη και την ώρα της Θείας Λειτουργίας (άλλοτε μέσα από το Ιερό, άλλοτε με το Ευαγγέλιο ή/και τα Δισκοπότηρα ανά χείρας εν μέσω Ναού και των ιερότερων Λειτουργικών Στιγμών) δεν θ’ αντισταθεί στον Πειρασμό να ρίχνει κλεφτές ανήσυχες ματιές προς «εκείνον τον παράξενο Πιστό» εκεί έξω, τον ανακατεμένο με το πλήθος των λοιπών Πιστών...των «κανονικών»...

...είτε «χλιαρών» είτε θερμών, είναι οι «κανονικοί» βλέπεις αυτοί...εκείνοι που ποτέ δεν έφυγαν απ’ την «μάνδρα» και που ποτέ δεν μπλέχτηκαν στα σκοτεινά νερά των δαιμόνων...

...και συνήθως, ενώ όλους τους υπόλοιπους θα τους Κοινωνήσει «ονομαστικά», αυτόν θα τον Κοινωνήσει μεν αλλά «σιωπηλός»...ακόμη κι αν τολμήσει να του πει το όνομά του ο «ανανήψας Πιστός», ο Ιερέας (και δη, η «συντριπτική πλειοψηφία» τους) θα τον κοινωνήσει μεν, αλλά με φανερή «δυσφορία» και θα ΑΡΝΗΘΕΙ να τον «ονοματίσει»!

Μέσα του – προφανώς – εξακολουθεί να τον βλέπει ως «απροσδιόριστο κατοικητήριο δαιμόνων» εχθρό της Εκκλησίας, βδέλυγμα της κολάσεως...χωρίς μεν να μπορεί να αποδείξει τίποτα (εφόσον είναι ένας άγνωστος αυτός μπροστά του) πλην όμως η«βαριά αίσθηση» που έχει του προκαλεί τόση «ανησυχία και ταραχή» που του είναι αρκετά για να τον «καταδικάσει» μέσα του...και φυσικά, αυτομάτως να "του επιβάλλει και την δέουσα τιμωρία" κατά το Ιερό Μυστήριο της Θείας Μετάληψης...

Όχι, δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολη υπόθεση ν’ ανήκει ένας Πιστός στην «Τάξη των Αγίων Κυπριανού και Σεραφείμ Ρόουζ»...

Δηλαδή, στους «ανανήψαντες απ’ το Σκοτεινό Μπλόκ»...

(κι επ’ ουδενί γίνεται απόπειρα να εξομοιωθεί κάποιος απλός Πιστός με την Αγιοσύνη των εν λόγω (πρώην Μάγων και Δαιμονολατρών) Αγίων...με αυτήν την «τιτλοδοσία» απλώς χαρακτηρίζονται κάποιοι Πιστοί βάση της «προέλευσής» τους...ποιητική αδεία αν θέλετε)...

Αυτοί που πήγαν στην Κόλαση, αντίκρυσαν – σαν το Λάζαρο – κατάματα το Θάνατο, την Γέενα, τον Τρόμο, τον Διάβολο και τα δαιμονικά του σε πλειάδα μορφών και – χάρη στην μεγαλοθυμία του Θεού – επέζησαν και γύρισαν...

...χάρη επίσης στην δική τους «πρόθεση» και «θέληση» (την οποία «δέχτηκε και τίμησε» ο Θεός) και χάρη βεβαίως και σε κάποιον θαρραλέο Πνευματικό που δεν φοβήθηκε να τους αποδεχτεί, να τους αγκαλιάσει πατρικά και ν’ "ασχοληθεί μαζί τους"...

...παρ’ ότι πολλές ίσως ήταν οι φορές που ανησύχησε μήπως ο δαίμονας της βίας κυριαρχήσει στιγμιαία και κινδυνεύσει ο γέροντας από ένα ταχύτατο ανεξέλεγκτο δαιμονικό ξέσπασμα του «υπό ανάνηψιν» Πνευματικού του τέκνου...παρ’ όλα αυτά, ΔΕΝ ΈΚΑΝΕ ΠΊΣΩ...

Εντέλει, μετά κόπων και βασάνων επέστρεψαν...

...κουβαλώντας μαζί τους όμως – ως «προίκα»; Ως «ουλή βαθιά κι οδυνηρή»; Όλα μαζί; - το ίδιο το «Βλέμμα/Όψη του Λάζαρου»...την μόνιμη «Σκοτεινή Σκιά» πάνω και γύρω απ’ το κεφάλι τους...

...είναι οι άνθρωποι που όντες επί μακρόν βαθιά μέσα στη χώρα των δαιμόνων έκαναν προσπάθειες να «βγουν», να «φύγουν» από εκεί και βεβαίως δεχόντουσαν τις «ανάλογες δαιμονικές επιθέσεις»...ακατάπαυστα...

...το μόνο που τους έσωσε ήταν οι προσευχές που είχαν μάθει στα παιδικά τους χρόνια και που έλαμψαν μέσα τους σωτήρια και η διαρκής «ενστικτώδης» επίκληση του Ιησού Χριστού και της Παναγίας Μητέρας Του...

...το να χτυπιούνται επί εβδομάδες και μήνες μόνοι τους στο πάτωμα σ’ ένα κλειστό δωμάτιο για να μην γίνει αντιληπτή η αγωνία και η οδύνη τους απ’ τον περίγυρο, ψελλίζοντας ακατάπαυστα: 

«...Σώσε με Χριστέ μου...σώσε με Παναγιά μου...», 

μέχρι να ισορροπήσουν Θεία Χάριτι και να πάρουν το δρόμο μέσα τους προς την ψυχοπνευματική επάνοδο στην Εκκλησία – άτακτα στην αρχή, πιο τακτικά και συντεταγμένα έπειτα - είναι κάτι που ουδείς μπορεί να το αντιληφθεί και να το κατανοήσει εάν δεν το έχει βιώσει...

...ή, αλλιώς, αν δεν έχει πλούσια αποθέματα «Πνευματικής Ιερωσύνης» ( http://aegeanhawk.blogspot.gr/2016/05/blog-post_23.html )ώστε και "διορατική αντιληπτικότητα" να έχει αλλά και να μην «φοβηθεί πως θα λερωθεί» από την επαφή με «τέτοιους νεοαφιχθέντες με σκοτεινό παρελθόν πιστούς»...

Καθώς, αυτοί οι άνθρωποι, όσες εξομολογήσεις κι αν κάνουν, έστω κι αν «ξαναμυρώθηκαν», έστω κι αν γονάτισαν (εμμέσως πλην σαφώς) μπροστά σε εκατοντάδες Πιστούς και διάβασαν συγκεκαλυμμένους ή φανερούς Λίβελλους και το Πιστεύω, έστω κι αν τους διαβάστηκαν ξανά και ξανά Ευχές κι Εξορκισμοί, έστω κι αν επί χρόνια βρίσκονται με το κομποσχοίνι στο χέρι από βαθιά χαράματα στους Όρθρους και στις Θείες Λειτουργίες, στα Σκηνώματα, στα Σεβάσματα, σε Ευχέλαια, Αγιασμούς και Αγρυπνίες και με την Νοερά Ευχή ακατάπαυστα στο νου τους 

η «Σκιά» αυτή δεν φεύγει από πάνω τους...

....και ίσως δεν φύγει ποτέ...

....λες και είναι μια «Σφραγίδα ανεξίτηλη»...

...είναι εκεί, μαζί τους πάντα, σιαμαία αδέρφια, σαν δύο "Μεγάλα Σκοτεινά Μαύρα Φτερά" από πάνω τους να προκαλούν εκείνον τον «απροσδιόριστο ανεξήγητο φόβο/ανησυχία» σε Πιστούς και Ιερωμένους...όπου σταθούν κι όπου βρεθούν...

...έναν «απροσδιόριστο ανεξήγητο φόβο»...

...είναι μια «κατάρα», ναι...

...αλλά όχι...

...η «μάνδρα» - αν και ισχυρίζεται πως «ειδικεύεται στην αντιμετώπιση σκοτεινών καταστάσεων» - δεν έχει τη δυνατότητα να δεχτεί όπως πρέπει – καλόκαρδα και μεγαλόψυχα – αυτούς τους ανθρώπους...

...στα λόγια ναι...στην πράξη όχι...

...στην πράξη, τους έχει ΠΑΝΤΑ στην «γωνία»...

...δεν έχει μια θέση, έναν ρόλο ισότιμο με των υπολοίπων γι' αυτούς...

...αυτοί οι άνθρωποι είναι αναγκασμένοι κάθε τρεις και λίγο ν’ «αλλάζουν Ναό όπου εκκλησιάζονται»...

...παρ’ ότι επιλέγουν να «χάνονται διακριτικά μέσα στο πλήθος» ΠΑΝΤΑ μα ΠΑΝΤΑ γίνονται «αντιληπτοί»...

...και δέκτες της «βαρύτατης δυσφορίας των κληρικών» ... 

...μια παγερή απόμακρη συμπεριφορά του κληρικού από τον "ανανήψαντα" είναι το «ελάχιστο σύνηθες»...

...αρκετό όμως γι’ αυτές τις «ευαίσθητες ψυχές» ώστε να νοιώσουν για μια ακόμη φορά «ανεπιθύμητοι και διωχθέντες» που πρέπει ν’ αλλάξουν (για μια ακόμη πολλοστή φορά) «Ιερό Περιβάλλον»...

...κανείς δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει τι αποθέματα «ισχυρής πρόθεσης» χρειάζονται για να «απεμπλακεί κάποιος από το Βασίλειο του Σκότους»...ναι, από τη στιγμή που το αποφάσισε ειλικρινά – και μόνον η «ειλικρινής πρόθεση» είναι αρκετή - έχει αμέσως την στήριξη της Θείας Χάριτος...

...αλλά...δεν είναι τόσο απλό, όσο θα νόμιζε κανείς εκ των «εκτός νυμφώνος»...

...ούτε μπορεί να συνειδητοποιήσει κανείς τα απανωτά (δαιμονικά) πλήγματα που δέχεται αυτός ο «προδότης των Σκοτεινών» στην πορεία του επιστροφής στο Φως...

...το βασικότερο που χρειάζεται είναι έναν «ζεστό χώρο υποδοχής»...να νοιώσει αποδεκτός στην Εκκλησία και να εισπράξει στήριξη απ’ αυτήν...και όχι διωγμό...η στήριξη βεβαίως του Πνευματικού του είναι δεδομένη...πλην όμως όχι επαρκής...

...το να προσπαθεί (και να γίνεται αποδεκτό) να επικοινωνήσει λίγο πιο πολύ, λίγο πιο ζεστά με τους ιερείς στους Ναούς που καταφεύγει για Εκκλησιασμό θα ‘πρεπε να είναι ότι πιο φυσικό...και όχι να του γυρίζουν φοβισμένοι την πλάτη...

...πάνω που γνωρίζονται λοιπόν με έναν χώρο και εξοικειώνονται με τους ανθρώπους γύρω τους, κοσμικούς και ιερείς, πρέπει ν’ «αλλάξουν χώρο»...ν’ αρχίσουν πάλι από την αρχή...

...συνειδητοποιούν κάθε φορά πως είναι καταδικασμένοι να ζουν και να περιφέρονται «μόνοι» και «άγνωστοι»...και μόλις «γίνουν παρατηρητέοι και αντιληπτοί», μόλις διαπιστώσουν πως (ξανα)έγιναν «αντικείμενο ερεύνης» , πρέπει πάλι ν’ αλλάξουν «περιβάλλον» (όχι μόνον γι' αυτούς τους ίδιους, αλλά και για να μην προκαλούν αναστάτωση στους ιερείς)...πάλι και πάλι και πάλι....

...συνεπώς, ότι και να λέει στην θεωρία η Εκκλησία, δεν έχει τη δυνατότητα να φιλοδοξεί να επιστρέψουν όλοι αυτοί – το 99% - που ήδη έχει «μεταναστεύσει» προς «άλλες αιρετικές διαδρομές»...και κυρίως προς τις Νεοεποχίτικες Ομάδες (όπως ειπώθηκε πιο πάνω: ανατολικού τύπου – Μαγεία – Καμπαλισμό – WICCA – και πολύ περισσότερο «ξεκάθαρα» Μαύρες Ατραπούς)...

...εάν δεν βιώσει κάποιος την καταστροφική σκοτεινή ενέργεια,  τα «δαιμονικά θαύματα καταστρεπτικής ισχύος» και αμέσως μετά την Λυτρωτική Θεία Χάρη που με αυτή την επανειλημμένη, επίμονη σωτήρια παρέμβασή της τον «σώζει» ξανά και ξανά και τον φέρνει τελικά στην οδό της επιστροφής» δεν μπορεί να κατανοήσει το τι κοσμογονία και αντιπάλεμα του Λευκού και του Σκότους λυσσομανάει μέσα σ’ αυτόν τον άνθρωπο...

...το τι ισχυρές δυνάμεις συγκρούονται μέσα του διεκδικώντας τον...

...κάποιοι απ’ αυτούς δέχτηκαν «κλήση θανάτου» δεκάδες φορές...περιστατικά που «αντικειμενικά δεν επιβιώνει άνθρωπος»...κι όμως, άλλες τόσες φορές η «Θεία Πρόνοια» τους έβγαλε αλώβητους...και ζωντανούς φυσικά...

...άλλοι, διαπερνώνται ξανά και ξανά από ένα σωρό ασθένειες, βαριές, χρόνιες ασθένειες...ασθένειες με υψηλό δείκτη ιδιαίτερα κακής πρόβλεψης, νευροπαράλυσης ή/και θνησιμότητας...κι όμως, μετά από λίγο αυτές «αποδράμουν»...φεύγουν...αποχωρούν από πάνω τους...χωρίς καμία θεραπεία...και καμία δυνατότητα εξήγησης απ' τους γιατρούς βεβαίως...

...τόσο πριν – κατά την «σκοτεινή περίοδο» της ζωής τους, όσο και μετά την «ανάνηψη», την «Μετάνοια» και την επάνοδο στην Εκκλησία...

...αλλά, παρ’ όλα αυτά, το μόνο που «προσλαμβάνει» η Εκκλησία (κλήρος και λαός) απ’ αυτούς, είναι «ανησυχία», «φόβος»....και το «ανταποδίδει» βάζοντάς τους στο «περιθώριο»...

...συνεπώς, η «μάνδρα» - κλήρος και λαός – μήπως είναι μόνο για τα «εύκολα»;

Πως φιλοδοξούν να έλξουν, να καλέσουν, να πείσουν να επιστρέψουν και εντέλει να αγκαλιάσουν αυτήν την «μεγάλη πλειοψηφία»,  τους «επιστρέψαντες» όταν ΑΔΥΝΑΤΟΥΝ να «αντέξουν» αυτή την «σκοτεινή αύρα» που ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ φέρει κανείς μαζί του όταν ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ από το «σκοτάδι»;

Είναι σίγουροι όλοι αυτοί πως όντως επιθυμούν να γεμίσει η «μάνδρα» από Σεραφείμ Ρόουζ και Κυπριανούς;

Το «αντέχουν»;

Δεν νομίζω να χρειάζεται καν να μπει κανείς στην διαδικασία να πει «να αυτός κι αυτός είναι που φοβήθηκαν και γύρισαν την πλάτη σε μια ή πολλές τέτοιες περιπτώσεις...»

....κοιτάξτε γύρω σας και θα τους δείτε...

...ιδίως εάν ανήκετε στις Τάξεις των Σεραφείμ Ρόουζ και των Κυπριανών και υπομονετικά, επί χρόνια επίμονα προσπαθείτε να βρείτε την θέση σας μέσα στην Εκκλησία και απλώς σκύβετε το κεφάλι όταν σας φέρονται έτσι ξανά και ξανά, τότε όχι μόνον τους βλέπετε, αλλά το βιώνετε υποφέροντας καθημερινά απ’ την πλειοψηφία τους...

...πολλές είναι οι φορές δε που σκεφτήκατε πως ίσως ήταν λάθος που επιστρέψατε...ή που σας πέρασαν σκέψεις του τύπου: 

μήπως γύρισα στο λάθος μέρος; 

Μήπως έπρεπε να πάω κάπου αλλού, σε κάποια άλλη Ομολογία όπου δεν θα με φοβούνται και δεν θα μ’ έχουν στο περιθώριο;

Και μην ξεχνάμε βεβαίως το "κερασάκι της τούρτας"...


....δυστυχώς, η Εκκλησία τα τελευταία χρόνια έχει ανοίξει διάπλατα τις πύλες της στους Ψυχιάτρους - Ψυχολόγους - Ψυχοθεραπευτές... 

(σχετική αρθρογραφία στο http://aegeanhawk.blogspot.gr/2016/10/blog-post_53.html )

...έχει γίνει τόσο αποδεκτός ο ρόλος τους - τείνει δε να υπερβεί σε "αποδοχή" αυτόν των Πνευματικών - που η "δική τους ορολογία/ερμηνευτική/αιτιολογία" είναι αυτή που σταδιακά επικρατεί εντός της Εκκλησίας...(εις βάρος του "Γεροντικού" και της Φιλοκαλικής - Ησυχαστικής Παράδοσης)

...ποιός τολμάει πια να μιλήσει για δαιμόνια στους κόλπους των Πιστών και της Εκκλησίας;

Οι ψυχίατροι και οι ψυχολόγοι (ναι, της Εκκλησίας) καραδοκούν για να τον χαρακτηρίσουν ως "ψυχικά διαταραγμένο" !!! 

(δείτε στο διάγραμμα εάν υπάρχει ΚΑΙ αυτός ο ρόλος πια στις "υποχρεώσεις του κληρικού")

http://aegeanhawk.blogspot.gr/2016/04/blog-post_66.html

...ο παραπάνω "ανανήψας εκ του σκότους Αδερφός" λοιπόν, κινδυνεύει σοβαρά αντί να βρει τις "ανοιχτές αγκάλες" της Εκκλησίας, να βρεθεί "χαρακτηρισμένος ως ψυχοπαθής ή ψυχωσικός ή/και σχιζοφρενής" από κάποιον κληρικό που θα ζητάει την "ιατρική παραπομπή" του ή που το λιγότερο θα τον "στολίσει καταλλήλως" με έναν τέτοιον τίτλο τον οποίο και θα φέρει μονίμως πια στην πορεία του στους κύκλους της Εκκλησίας...

...κι ας επιμένει ο Πνευματικός του πως πρόκειται για "δαιμονικές καταστάσεις" (που πρέπει να αντιμετωπιστούν με "Θεολογικά μέτρα") και όχι για "ψυχωτικά σύνδρομα" (που κάποιοι θα επιμείνουν να τα αντιμετωπίσουν με "άλλα όπλα"...πχ φαρμακευτικά σχήματα και ψυχοθεραπείες)....

...η ρετσινιά θα έχει ριχτεί...τα υπόλοιπα θα τα κάνει η "ανακύκλωση της ταμπέλας" μεταξύ των πιστών, των κληρικών και των δομών της Εκκλησίας...

...Κουράγιο...

... O tempora o mores

...αργά ή γρήγορα κάποιοι θα πρέπει ν’ αντιληφθούν πως ή θα πάψουν να γυρίζουν την πλάτη σ' αυτούς τους "Αδερφούς" ή αλλιώς σύντομα θα δουν να ξεπετιέται μέσα απ’ τις στάχτες των φόβων τους μια άλλη Εκκλησία που δεν θα φοβάται ν’ αγκαλιάσει τους «επιστρέψαντες Σκοτεινούς Ασώτους» και δεν θα τους γυρνάει την πλάτη τρομαγμένη απ’ τα υπολείμματα των Σκοτεινών «οικειοθελώς ξεριζωμένων» Φτερών τους και του μόνιμου ίσκιου στο βλέμμα τους...

...οι άνθρωποι αυτοί, μέσα σ’ όλα αυτά τα μαρτύριά τους, έστω κι αν σιωπηρά δακρύζουν, δεν αντιδρούν...επιδεικνύουν αυτοέλεγχο...έχουν χαρίσματα που δεν έχουν οι υπόλοιποι πιστοί...και που σμιλεύτηκαν στις φωτιές της κόλασης απ' όπου προήλθαν...

...Μπορεί να θυμώνουν, αλλά έχουν επίγνωση πως αυτός είναι ο χειρότερος δαίμονάς τους, που παλεύει να τους φουντώσει την θύελλα των παθών και των οργίλων συναισθημάτων και το αντιπαλεύουν...

...έχουν συνείδηση πως πρέπει να συνεχίσουν να κρατάνε χαμηλά το βλέμμα...ότι προκλήσεις κι αν δέχονται...

...γνωρίζουν τα «παιγνίδια» του Πονηρού...και επίμονα συνεχίζουν ν’ αγνοούν εκείνη την αρχέγονη δαιμονική εντολή που σφυροκοπάει στο κεφάλι τους και που ζητάει «αίμα για αίμα και κάθε προσβολή»...βίαιη κάθαρση της "απειλής"...

...και βήμα βήμα συνεχίζουν αυτό που ήδη έμαθαν από τον Πνευματικό τους να κάνουν...

...Ακατάπαυστη Προσευχή...συχνή συμμετοχή στα Θεία Μυστήρια έστω και «διωκόμενοι» από τους Ιερείς...τακτική νηστεία...τακτική εξομολόγηση...υπακοή στον Πνευματικό τους...και προπάντων, έμαθαν να «καραδοκούν» για την «πλάγια προσβολή του εχθρού»...

...έμαθαν να μην ενδίδουν στη Φωνή που τους προστάζει να τον προδώσουν, να τον μισήσουν, να του επιτεθούν...

...έχουν απόλυτη επίγνωση πως ο Πνευματικός τους είναι ο ανώτερος φίλος, άγγελος προστάτης, πατέρας και μάνα...και ίσως ο μόνος ειλικρινής, επίμονος κι ασάλευτος βοηθός σ’ αυτήν την καταιγιστική βασανιστική πορεία...

...και έμαθαν επίσης έναν ακόμη κανόνα...

...πως έστω και υπό την «δυσφορία» των Ιερέων, τακτική Θεία Κοινωνία...

...Ξέρουν πως δεν πρέπει επ’ ουδενί ν’ αφήσουν τα «Μαύρα Φτερά» και τα «νύχια» τους να «ξαναφυτρώσουν»...όσο κι αν τους προκαλεί αφόρητη αγωνία και πόνο το αντιπάλεμά τους....

Ξέρουν πως επ’ ουδενί δεν πρέπει να «ενδώσουν στις Σκοτεινές Εντολές»...

...και ξέρουν πως το κυριότερο όπλο που έχουν είναι να κλείσουν την πόρτα στους «Σκοτεινούς Λογισμούς» που τους κατακλύζουν το νου...

Παλεύουν πιστεύοντας βαθιά μέσα τους – και ελπίζοντας – πως θ’ αλλάξουν τα πράγματα...σύντομα...

Και η αλήθεια είναι πως ο μόνος τρόπος – νομοτελειακά – και αυτοί οι καταδιωχθέντες (από δαίμονες κι ανθρώπους, κλήρο και λαϊκούς) να βρούν ένα «σπίτι» όπου θα νοιώθουν ευπρόσδεκτοι αλλά και η Εκκλησία να πάψει ν’ ανησυχεί για μια πιθανή σιωπηρή κυριαρχία των «δήθεν ανανηψάντων νεοεποχιτών» στους κόλπους της (δια του «εισοδισμού») είναι ένας και μόνον...

...όλοι αυτοί να ενταχθούν σε μια Αδελφότητα που θα ιδρυθεί από την ίδια την Εκκλησία και στην οποία συνδεδεμένοι θα είναι και οι Πνευματικοί αυτών των ανθρώπων...οι ίδιοι οι Πνευματικοί τους άλλωστε υπό την αιγίδα της Εκκλησίας θα πρέπει να ηγηθούν ενός τέτοιου εγχειρήματος...

...έτσι, οι κληρικοί όταν θα εντοπίζουν «τέτοιον τύπο πιστών» θα τους «προσεγγίζουν ανθρώπινα» αντί να τους γυρίζουν την πλάτη και μόλις βεβαιωθούν για την «προέλευσή» τους θα τους παραπέμπουν στην Αδελφότητα (ή αυτοί θα πηγαίνουν σ' αυτήν "αυτοβούλως" ή η Αδελφότητα θα τους "προσεγγίζει διερευνητικά" με σκοπό να "διαγνώσει το τι συμβαίνει" και να τους "χειριστεί κατάλληλα")...

...ούτως ή άλλως, η «απλή ενορία» αδυνατεί προφανώς να «χειριστεί τέτοιες σκοτεινές βαριές ιδιόμορφες και περίπλοκες καταστάσεις» (προκαλώντας δυσάρεστα "απόνερα" με την συστηματική αποφυγή τους)...

...συνεπώς, με κάποιον τρόπο (αλλά «καλό και ωφέλιμο και για τις δύο πλευρές») θα πρέπει να φύγει από πάνω της αυτό το «βάρος»...

...έτσι, από την μια δεν θα επιτραπεί στο «αναμενόμενο κύμα νεοεποχίτικης επίθεσης εισοδισμού» να πλημμυρίσει τις ενορίες και να διασπείρει το δηλητήριό του (εφόσον μέσα στην Αδελφότητα και δη εν μέσω πλήθους ισχυρών Πνευματικών αλλά και Πιστών «ειλικρινών ανανηψάντων» που θα «εντοπίζουν αμέσως τους υποκρινόμενους ανάνηψιν» δεν θα έχουν κανένα περιθώριο «επιβίωσης» της άνομης δράσης τους)...

...κι από την άλλη, αυτοί οι βασανισμένοι γνήσιοι ανανήψαντες θα βρούν το «σπίτι τους»...θα πάψουν πια να αντιμετωπίζουν την «καχυποψία» και την «δυσθυμία» των ιερέων και των λοιπών πιστών...

...θα γνωρίζουν πως λόγω της «ιδιαιτερότητάς» τους, ο μόνος Ιερός Τόπος που μπορούν να βρουν «αποδοχή και ισότητα» θα είναι αυτή η Αδελφότητα...

...κατά δε τα φαινόμενα, είναι μάλλον υποχρεωμένη εκ των πραγμάτων η Εκκλησία να προβεί σε μια τέτοια «αμυντικοεπιθετική» ενέργεια...μη υπαρχούσης άλλης εναλλακτικής...

Σε άλλη περίπτωση, είναι εύκολο να υποθέσει κανείς, πως, δεδομένου του "διωγμού" και της "συστηματικής περιθωριοποίησης" που υφίστανται 
αυτοί οι άνθρωποι (οι "ανανήψαντες"), μόλις συγκεντρωθούν μερικές δεκάδες απ' αυτούς που θα συμφωνούν, θεωρείται βέβαιο πως θα προβούν μόνοι τους στην ίδρυση μιας τέτοιας Αδελφότητας.

Μόνον που τότε, η Εκκλησία θα έχει χάσει την ευκαιρία να "έχει τον έλεγχο των πραγμάτων" εξ' αρχής...

Με άγνωστες πιθανές συνέπειες...ιδίως εάν συνδυαστεί με τους γενικότερους "μεταπατερικούς (και όχι μόνον) τεκτονικούς κλυδωνισμούς" που βαίνουν όλο και πιο επιδεινούμενοι...

πχ αρκεί να βρεθεί μια ή περισσότερες "ισχυρές Ιερατικές Μορφές" που να ηγηθούν ενός τέτοιου εγχειρήματος και θ' ακολουθήσουν μετά και τα υπόλοιπα...

Σε ένα τόσο "ρευστό Εκκλησιαστικό περιβάλλον" όπως αυτό που υφίσταται αυτή την ιστορική στιγμή στην Ελλαδική Εκκλησία, πόσο απίθανο θα ήταν κάτι τέτοιο;

Γιώργος Ανεστόπουλος