Προικισμένο «παιδί» και κοινωνία... Συγγνώμη που υπάρχω...

Κάθε ειδικός των προικισμένων παιδιών που δεν είναι ο ίδιος προικισμένος, πρέπει ν' ακούει μέσα του κάθε προικισμένο παιδί να του λέει: συγγνώμη που υπάρχω.

Διότι σε μία κοινωνία όπου όλα είναι φτιαγμένα για τη μάζα, όπου η ιδιομορφία θεωρείται ως ιδιοτροπία, όπου η νοημοσύνη θεωρείται ως επικίνδυνη, είναι φυσιολογικό για τα παιδιά που είναι μόνο και μόνο προικισμένα, να νιώθουν ότι με την ύπαρξή τους ενοχλούν τη δομή της κοινωνίας.

Τα προικισμένα παιδιά όπως και τα παιδιά με ειδικές ανάγκες δεν είναι μόνο ένας γνωστικός τομέας όπως κάθε άλλος. Δεν είναι μόνο θέμα μιας εργασίας, είναι ζωές που είναι καταδικασμένες να ζήσουν σ' έναν χώρο που δεν τις θέλει και δεν τις αναγνωρίζει διότι ανατρέπουν με τα νοητικά τους σχήματα, τις κοινωνικές αρχές. Συνεπώς η μελέτη αυτού του θέματος δεν πρέπει να γίνεται μ' έναν κλασικό και παραδοσιακό τρόπο.

Κάθε βήμα του ερευνητή...

πρέπει να γίνεται μέσα σ' ένα στρατηγικό πλαίσιο, καθορισμένο όχι μόνο από τα δεδομένα του γνωστικού αντικειμένου αλλά και από τις κοινωνικές προεκτάσεις. Αλλιώς δεν μπορεί να γίνει κατανοητή η σχετική αποτυχία των προικισμένων παιδιών στο συμβατικό σχολείο. Διότι δεν υπάρχει πλαίσιο γενικής μάθησης, παρά μόνο ειδικές περιπτώσεις μαθητών. Το κάθε προικισμένο παιδί έχει διαφορετικές ανάγκες. Βέβαια θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό ισχύει για κάθε παιδί. Όμως με το προικισμένο παιδί όλα τα δεδομένα γίνονται πιο ακραία διότι είναι εξ αρχής διαφορετικό. Διαβάζει και γράφει πιο γρήγορα, πράγμα το οποίο του δίνει πρόσβαση σε πληροφορίες και γνώσεις που δεν έχουν άμεση σχέση με τη χρονολογική του ηλικία.

Συνεπώς το ανθρώπινο στοιχείο αναπτύσσεται πιο γρήγορα και οι απαιτήσεις του θα είναι πιο συγκεκριμένες. Κατά μέσο όρο θα είναι πολύ πιο παραγωγικό και δημιουργικό. Η νοόσφαιρά του είναι πιο αναπτυγμένη και πιέζει περισσότερο την πραγματικότητα. Και η ίδια η πραγματικότητα αποκτά ιδιότητες που δεν είναι προφανείς στα άλλα παιδιά. Το νοητικό μοντέλο της πραγματικότητας είναι πιο αποτελεσματικό διότι βασίζεται στη διαφορά που κάνει τη διαφορά. Επιπλέον ένα από τα χαρακτηριστικά των προικισμένων παιδιών είναι η υπερευαισθησία και όχι η ευαισθησία, ιδιότητα που μετατρέπεται σε αλτρουισμό στις πιο ακραίες περιπτώσεις.

Άρα η ανταπόκρισή τους σε πολλά θέματα είναι ριζικά διαφορετική. Είναι παιδιά των ανθρώπων και των βιβλίων, δηλαδή των ζωντανών και των νεκρών και όχι της ανωνυμίας και της αδιαφορίας. Γι' αυτόν τον λόγο προσέχουν τα ονόματα και έχουν πολλά ενδιαφέροντα. Επιπλέον όταν η νοητική ισχύς το επιτρέπει, αυτές οι τάσεις συντονίζονται και δημιουργούν ένα πεδίο δράσης που αγγίζει και την ουσία των πραγμάτων. Κατά συνέπεια αγγίζουν και τον μελετητή τους. Δεν προσπαθούν να είναι διαφορετικά. Απλώς είναι η κοινωνία που είναι τρομερά ομοιόμορφη.

Με άλλα λόγια, αν τα χαρακτηριστικά των προικισμένων παιδιών ενοχλούν κάποιους, είναι διότι τα άλλα κοινωνικά δεδομένα είναι απολύτως επίπεδα και δεν αντέχουν το βάθος του προβληματισμού τους. Τα παιδιά τα προικισμένα είναι ευάλωτα διότι η κοινωνία είναι επιθετική ως προς αυτά. Ακόμα και μέσα στο πεδίο δράσης τους πρέπει να προσέχουν διότι αγγίζουν τα ανθρώπινα στοιχεία μας ακριβώς επειδή τα θεωρούμε ακοινώνητα. Γι' αυτό μας ζητούν συγγνώμη που υπάρχουν.

Νίκος Λυγερός

by Siglitiki στο gerasimos politis