Δὲν τὰ φέραμε μαζί μας...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΙΣ ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΙΕΡΕΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΥ ΣΠΡΩΧΝΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ. ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ ΟΛΟΥΣ...

Πηγαίνοντας μία Πέμπτη στὴν διακονία τοῦ κοιμητηρίου βρέθηκα μπροστὰ σὲ 4 ταφές, οἱ 2 τῶν ὁποίων προέκυψαν ἀπὸ αὐτοκτονίες. Στὰ μάτια μου ἦταν ὑπερβολικό. Σὲ μία μέρα, σὲ ἕνα περιφερειακὸ κοιμητήριο, ποὺ θάπτει μόνο δημότες, δύο αὐτόχειρες νὰ περιμένουν ταφή...

Λέμε πλέον γιὰ νὰ δικαιολογήσουμε τὰ ἀδικαιολόγητα, «συνεπεία ψυχολογικῶν προβλημάτων» καὶ αὐτομάτως ὅλα κατανοοῦνται, ἀπὸ τοῦ τυπικοῦ της ἀποδόσεως ἐκκλησιαστικῆς κηδεύσεως ἕως τῆς ἀποδοχῆς τοῦ γεγονότος ἐλαφρὰ τὴ καρδία. Δὲν εἶναι τὰ πράγματα ὅμως τόσο ἁπλά, καὶ δὲν μᾶς ἐπιτρέπεται νὰ τὰ προσπερνᾶμε εὔκολα γιατί στὸ ἐρώτημα τί φταίει; Ἡ ἀπάντηση θὰ πρέπει νὰ εἶναι γιὰ τὸν καθένα μας, «ἐγὼ φταίω». Ναὶ ἐγὼ φταίω, γιατί σὰν γονιός, κατανόησα τὴν γονικὴ ἀγάπη σὰν παροχές, χρῆμα, ἄνεση, ἀσυδοσία. Ναὶ ἐγὼ φταίω, γιατί σὰν ἀνάδοχος, δὲν ἔδωσα στὸν ἀναδεκτό μου τὴν γνώση τῆς ἀγάπης, ὡς τὸ ἰδανικό της ἐν Χριστῷ ζωῆς. Ναὶ ἐγὼ φταίω, γιατί σὰν δάσκαλος, προσπέρασα τὸ κάθε παιδὶ σὰν μέλος ἑνὸς συνόλου ποὺ δὲν ἀγάπησα, γιατί τὸ συνέδεσα μὲ τὴν δουλεία μου.
Ναὶ ἐγὼ φταίω, γιατί σὰν παπὰς τῆς ἐνορίας, δὲν...

ἔκανα τὴ θεωρία τῆς ἀγάπης πράξη, ὥστε νὰ ξέρω τὸ ὄνομα τοῦ καθενὸς ἀπὸ τὸ ποίμνιό μου.
Ναὶ ἐγὼ φταίω, γιατί σὰν μέλος τῆς ἐκκλησίας, τοῦ δήμου, τῆς πολιτείας, δὲν ἐνδιαφέρθηκα μὲ ἀγάπη γιὰ τὸν ἄλλο, τὸν ἐλάχιστο ἀδελφό του Κυρίου, ἀλλὰ πολιτεύτηκα ἱκανοποιημένος μὲ τὰ ὅσα μὲ ἀξία ἢ ἀπάτη, μὲ ἀγώνα ἢ δόλο, μὲ νομιμότητα ἢ παράνομα, ἀπέκτησα.
Καὶ τώρα τί;
Τουλάχιστον ἂς φωνάξουμε γιὰ ὅποιον ἀκούσει … ἐλᾶτε ἀδέλφια μου νὰ ἀγαπήσουμε τὸ Θεὸ καὶ τὴν δημιουργία Του.
Νὰ τὸν ἀγαπήσουμε μὲσ΄ ἀπὸ τὰ πρόσωπα τῶν ἀνθρώπων καὶ τὴ φύση.
Καὶ ὅταν τὰ λάθη μας, μᾶς σέρνουν μπροστὰ σὲ ἀδιέξοδα, ἂς μὴ γονατίσουμε μὲ ἀπόγνωση, ἂς μὴν ἀπογοητευτοῦμε.

Κάποτέ μου ἔλεγε ὁ πνευματικὸς τῶν γονιῶν μου, ἔφυγε καὶ αὐτὸς καὶ οἱ ἀδελφές του γιὰ τὸ μοναστήρι πρὶν τὰ 20, καὶ φεύγοντας ἐκεῖνος ἀπεστέγασε τὸ σπίτι γιὰ νὰ μὴν βρεθεῖ κανεὶς σὲ πειρασμὸ ἐπιστροφῆς ἀπὸ τὴν ἄσκηση, δὲν ἔχει πάει σὲ τρανὰ σχολεῖα ἀλλὰ στὸ πανεπιστήμιο τῆς προσευχῆς, τῆς ὑπακοῆς, τῆς ἀκτημοσύνης, τῆς μελέτης, σήμερα κοντεύει τὰ 90, μοῦ ἔλεγε λοιπὸν μὲ τὴν σοφία τῶν ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ «ἀδελφέ μου, ὁ Χριστιανὸς δὲν μπορεῖ νὰ πέφτει σὲ ἀπόγνωση γιατί γνώση εἶναι ὁ Χριστός, ἀλλὰ οὔτε νὰ ἀπογοητεύεται γιατί τὰ παιδιὰ τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι γόητες».

Ἂς μετανοήσουμε, ἂς παραδεχθοῦμε, ἂς ζήσουμε τὶς συνέπειες.
Δὲν εἶναι λύση ἕνα ὅπλο, μία θηλιά, λίγο φαρμάκι.
Θὰ πάω φυλακή, καὶ ὁ Χριστὸς μᾶς πῆγε.
Θὰ χάσω τὸ σπίτι καὶ τὸ αὐτοκίνητό «μου», ἐ καί, δὲν τὰ ἔφερες μαζί σου ὅταν γεννήθηκες οὔτε θὰ τὰ πάρεις μαζί σου ὅταν πεθάνεις.
Θὰ μείνω χωρὶς ρεῦμα καὶ τηλέφωνο, μὰ πρὶν ἑκατὸ μόνο χρόνια, οἱ ἄνθρωποι εὐτυχοῦσαν καὶ χωρὶς αὐτά.

Μία μπουκιὰ ψωμὶ καὶ μία γουλιὰ νερὸ καὶ μπορῶ νὰ ζήσω τὴν ζωὴ ποὺ δὲν ἐπέλεξα νὰ ἀποκτήσω ἀλλὰ γι’ αὐτὸ καὶ δὲν μπορῶ νὰ σταματήσω.
Βέβαια ἐγὼ ποὺ «τρώω», ἐσὺ ποὺ καπνίζεις, ὁ ἄλλος ποὺ «πίνει», εἴμαστε δυνάμει αὐτόχειρες, ἀλλὰ προϊόντος του χρόνου, ἔρχεται ὁ παιδαγωγὸς Θεὸς καὶ παραχωρεῖ μία ἀσθένεια, μία δοκιμασία, γιὰ νὰ ζήσουμε μὲ μετάνοια τὴν ἐπιστροφὴ στὸ χαμένο παράδεισο.
Καὶ ὅσοι θέλουν, μὲ ταπείνωση καὶ ὑπομονὴ τὸ ἐπιτυγχάνουν.
Ὄχι ὅμως, μὰ ποτὲ ὄχι νὰ ἐρχόμαστε στὸ πάσχα τοῦ θανάτου μὲ αὐτοχειρία, γιατί τότε αὐτὸ τὸ πάσχα, θὰ εἶναι κόλαση γιὰ νεκροὺς καὶ ζωντανούς.

Διαβάσαμε εἰδησεογραφικὰ ὅτι γονιὸς αὐτοκτόνησε γιατί ἄνεργος δὲν μποροῦσε νὰ ἱκανοποιήσει τὶς «ἀνάγκες» τῶν παιδιῶν του ἢ ἄλλος ἀπὸ ντροπὴ γιατί τὸν συνέλαβαν νὰ κλέβει «μπλουζάκια» γιὰ τὰ παιδιά του.
Μὰ καλὰ σ' αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους δὲν τοὺς εἶπε κάποιος ὅτι ὁ Θεὸς ποὺ ταΐζει τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ ντύνει τὰ λουλούδια τοῦ ἀγροῦ, θὰ τοὺς ἔδινε φαγητὸ καὶ ροῦχα μέσω τῆς τοπική τους ἐκκλησίας;
Ποιὸς νὰ τοὺς τὸ πεῖ ὅμως;
Ἐγὼ δὲν τὸ εἶπα καὶ οὔτε φαντάζομαι καὶ ἐσύ.

Κάμουμε κηδεῖες αὐτοχείρων ποὺ ντράπηκαν νὰ ζητήσουν βοήθεια ἀπὸ τὸν γείτονά τους, τὰ ἀδέλφια τους, τὸν παπά τους.
Ἐμπρὸς λοιπὸν ἂς ἀρχίσουμε νὰ χτυπᾶμε πόρτες.
Νὰ γνωρίσουμε τοὺς γείτονές μας.
Νὰ ἀφουγκραστοῦμε τὴν ἀνάγκη τους.
Νὰ μοιραστοῦμε τὸ ψωμί μας καὶ νὰ τοὺς ποῦμε - Ἔλα ἀδελφέ μου, βγὲς ἀπὸ τὸ κουστούμι τοῦ ἐγωισμοῦ Σου, ἐσὺ τὸ λὲς ἀξιοπρέπεια, μοιράσου τὸ πρόβλημά Σου καὶ «ὁ αἰτῶν λαμβάνει καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει καὶ τῷ κρούοντι ἀνοιγήσεται»

Ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησιὰ ὑπάρχει, ἐντάξει γιὰ μερικοὺς ὡς τόπος ἐπίγειας καταξίωσης, ἀλλὰ γιὰ ὅλους ὡς ὁ μοναδικὸς τόπος σωτηρίας.
Ἔλα μὲ πίστη καὶ ἀγάπη καὶ πότε δὲν θὰ χάσεις τὴν ἐλπίδα Σου.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΚΑΛΟΜΑΘΑΜΕ ΣΤΙΣ ΑΝΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΥΛΙΚΑ ΑΓΑΘΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΑΠΟΧΩΡΗΣΤΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΤΙΠΟΤΕ.
ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑΜΕ ΤΗΝ ΥΛΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΣΤΕΙΛΕ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΟΒΑΡΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΜΑΣΤΙΓΑ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ.


by Siglitiki στο Δι' ευχών των αγίων