Μαζί τα φάγαμε; Μαζί χρεοκοπήσαμε;

Ποια χώρα ποτέ στην ιστορία προόδευσε χωρίς πρότυπα που να θέλει να μιμηθεί και να ακολουθήσει ο λαός της; Που να τον κάνουν υπερήφανο, να του χαρίζουν αξιοπρέπεια και να του προσφέρουν την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται, για να ξεφύγει από την παγίδα και να μεγαλουργήσει;  

.

Ανάλυση

Έχουμε γράψει πολλές φορές πως όταν δεν χρεοκοπεί επίσημα ένα κράτος, μετά από τη χειρότερη δυνατή διαχείριση της σκόπιμης κρίσης που προηγήθηκε, τότε χρεοκοπούν οι Πολίτες του – κάτι που δυστυχώς δεν έχουν κατανοήσει ακόμη οι Έλληνες, κρίνοντας από τα συμπεράσματα τους, σύμφωνα με τα οποία δεν υπάρχει Δικαιοσύνη στην Ελλάδα!

Δεν έχουν λοιπόν αντιληφθεί πως τα περιουσιακά τους στοιχεία μεταφέρονται μέσω των χαμηλών αμοιβών/εισοδημάτων, των υπερβολικών φόρων και της απαξίωσης τους στο κράτος και από εκεί στους πιστωτές – χωρίς όμως να μειώνεται το δημόσιο χρέος, παρά τα δήθεν
πλεονάσματα και το ξεπούλημα των επιχειρήσεων (κατ’ αναλογία με αυτά που συμβαίνουν όταν κάποιος Πολίτης χρωστάει στο δημόσιο και δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τις δόσεις του, οπότε επιβαρύνεται με τόκους υπερημερίας, με πρόστιμα, με προσαυξήσεις κάθε είδους κλπ. οπότε δεν ξεχρεώνει ποτέ).

Όσον αφορά τα δάνεια από την Τρόικα της τάξης των 280 δις €, κυρίως υπό τη μορφή εγγυήσεων και όχι χρημάτων, τα οποία θα αποπληρωθούν έντοκα, μας έχουν κοστίσει πάνω από 500 δις € από τη μείωση της αξίας των ιδιωτικών ακινήτων (έως το 2014 σύμφωνα με μελέτη της Credit Suisse), περί τα 250 δις € από την πτώση των τιμών της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου (εκτίμηση της το 2010 στα 300 δις € από το ΔΝΤ, πηγή), 41 δις € από τις τράπεζες συν τα 17 δις € των αναβαλλομένων φόρων, 150 δις € από την πτώση της χρηματιστηριακής αξίας των επιχειρήσεων, 106 δις € καταθέσεις που έφυγαν στο εξωτερικό, χρεοκοπίες εκατοντάδων χιλιάδων επιχειρήσεων, τεραστίου ύψους επιδόματα ανεργίας, κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων κοκ. – μία ζημία που υπερβαίνει ήδη το 1 τρις € το οποίο, εάν υποθέσουμε πως θα κερδηθεί ποτέ πίσω, θα απαιτήσει πολλές δεκαετίες σκληρής δουλειάς.

Στα πλαίσια αυτά το περιουσιολόγιο που δρομολογείται, η στελέχωση της γερμανικής ΑΑΔΕ με 12.000 καλοπληρωμένους φοροσυλλέκτες, με στόχο το άνοιγμα των τραπεζικών θυρίδων και την κατάσχεση του περιεχομένου αυτών που χρωστούν, οι κατασχέσεις, οι πλειστηριασμοί κοκ. δεν έχουν καμία σχέση με Δικαιοσύνη – πόσο μάλλον με εξυγίανση της οικονομίας μας.

Ο μοναδικός τους στόχος είναι η υφαρπαγή όλων όσων έχουμε και δεν έχουμε, παράλληλα με τη αλλαγή ιδιοκτησίας της χώρας – όπου αφενός μεν αναγκάζονται όλο και περισσότεροι Έλληνες να εγκαταλείψουν την Ελλάδα είτε για να επιβιώσουν, είτε για να αποφύγουν τη ληστεία, αφετέρου προσελκύεται η είσοδος ξένων μεταναστών, για να αλλοιωθεί ο πληθυσμός και να είναι ευκολότερα ελεγχόμενος, καθώς επίσης για να υπάρξει πολύ φθηνότερο εργατικό δυναμικό για τη γερμανική κυρίως βιομηχανία. Ήδη πάντως 2.300.000 εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα έχουν υποχρεωθεί να συντηρούν 4.000.000 δημοσίους υπαλλήλους και συνταξιούχους – ένας λογαριασμός που ασφαλώς δεν βγαίνει, οπότε ακόμη περισσότεροι Έλληνες θα μεταναστεύσουν.

Μαζί τα φάγαμε;

Περαιτέρω, παρά το ότι έχουμε αναλύσει τεκμηριωμένα πως τα ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών πριν το 2009 ήταν μύθος (πηγή), καθώς επίσης ότι δεν ζήσαμε ποτέ πάνω από τις δυνατότητες μας με επί μέρους εξαιρέσεις φυσικά (πηγή), γεγονότα που αποδεικνύονται μεταξύ άλλων από το ότι, το συνολικό χρέος μας (δημόσιο και ιδιωτικό) το 2009 ήταν από τα χαμηλότερα στην Ευρώπη, ακόμη αναρωτιούνται αρκετοί εάν τα φάγαμε μαζί – επειδή το ισχυρίσθηκε ένας ανόητος πολιτικός, με στόχο να υπερασπίσει τη συμμετοχή του στο έγκλημα. Δυστυχώς όμως, κατάφερε να χειραγωγήσει μία μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, δημιουργώντας της ενοχές – με αποτέλεσμα να έχει επικρατήσει η σιωπή των αμνών, την οποία έχουμε επεξηγήσει (πηγή).

Έτσι πείσθηκαν οι Έλληνες πως η αιτία της υπερχρέωσης της χώρας τους έως το 2009 ήταν οι μεγάλες ή/και πρόωρες συντάξεις, η σπατάλη, η φοροδιαφυγή κοκ. – μη έχοντας τη δυνατότητα να συγκρίνουν τα συγκεκριμένα ποσά με αυτά άλλων χωρών, στις οποίες δεν συνέβαινε κάτι αισθητά καλύτερο και όμως δεν χρεοκόπησαν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Γερμανία, η οποία θεωρείται ως η πρωταθλήτρια της απάτης, της φοροδιαφυγής και του ξεπλύματος μαύρου χρήματος – ενώ δεν υστερούν πολλά άλλα κράτη, όπως η Ολλανδία ή το Λουξεμβούργο.  

Ειδικά όσον αφορά τη φορολόγηση των Ελλήνων, εάν προσθέσει κανείς τα επί πλέον χρήματα σε σχέση με τους Πολίτες άλλων χωρών που πληρώνουν για την παιδεία (φροντιστήρια), την υγεία κλπ., καθώς επίσης την ελάχιστη ανταποδοτικότητα των φόρων τους και τη μη αφαίρεση/συμψηφισμό πολλών δαπανών, θα διαπιστώσει πως ανέκαθεν φορολογούνταν πολύ περισσότερο από πολλά άλλα κράτη – με τη διαφορά πως ένα μεγάλο μέρος των φόρων υφαρπαζόταν από κόμματα και πολιτικούς, ως μίζες για έργα υποδομής, στρατιωτικό εξοπλισμό κλπ.

Όσον αφορά τώρα τους μισθούς, τις συντάξεις, τις κομματικές προσλήψεις κλπ. δεν ήταν οι Πολίτες αυτοί που αποφάσιζαν, αλλά οι εκάστοτε κυβερνώντες – ενώ είναι δεδομένο πως όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως εθνικότητας, δεν αρνούνται ποτέ τις αυξήσεις και τα λοιπά προνόμια που τους προσφέρονται.

Σε σχέση δε με τη μείωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, όπως της ιταλικής κλπ, ένα πρόβλημα εάν όχι μεγαλύτερο από την υπερχρέωση τουλάχιστον ανάλογο, η ευθύνη ανήκει κυρίως στη Γερμανία – η οποία υιοθέτησε ύπουλα, όπως έχουμε αναλύσει πολλές φορές, την πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα και το μισθολογικό dumping, καταστρέφοντας μεθοδικά όλους τους εταίρους της.

Μαζί χρεοκοπήσαμε;      

Μετά το 2009 τώρα, όπου η Ελλάδα διασύρθηκε από τον κ. Παπανδρέου διεθνώς, διογκώθηκε τεχνητά το έλλειμμα από την ΕΛΣΤΑΤ κοκ., ασφαλώς δεν ήταν οι Πολίτες η αιτία της χρεοκοπίας της χώρας τους – η οποία ήταν ξεκάθαρα το αποτέλεσμα της κακοδιαχείρισης ή/και της προδοσίας των κυβερνήσεων τους.

Πόσο μάλλον όταν η Ελλάδα είχε πολλές δυνατότητες στη διάθεση της έως τη στιγμή που διαπράχθηκε το μεγαλύτερο οικονομικό έγκλημα στην παγκόσμια ιστορία, το PSI (ανάλυση), αλλά και αργότερα – ενώ αποδεδειγμένα τα μνημόνια, υπέρ των οποίων τέθηκαν όλες οι κυβερνήσεις, ήταν καταστροφικά, με κριτήριο διεθνείς αναλύσεις (άρθρο). Εν τούτοις υπάρχουν ορισμένοι που ισχυρίζονται ακόμη πως τα μνημόνια δεν ήταν η αιτία της χρεοκοπίας της Ελλάδας, αλλά το αποτέλεσμα της – γεγονός που δυστυχώς σημαίνει πως η χειραγώγηση των Ελλήνων καλά κρατεί.

Συμπερασματικά λοιπόν ούτε τα έφαγαν μαζί με τους πολιτικούς οι Πολίτες (τουλάχιστον όχι τις ίδιες μερίδες αλλά εντελώς μη συγκρίσιμες μεταξύ τους), ούτε μαζί τους χρεοκόπησαν τη χώρα – ενώ για ένα μεγάλο μέρος των δημοσίων χρεών είναι υπεύθυνο το διεφθαρμένο κομματικό-πελατειακό κράτος. Το έκτρωμα δηλαδή που  ιδρύθηκε το 1981 και απομυζεί έκτοτε την ιδιωτική οικονομία – ενώ είναι το μόνο που συνεχίζει σήμερα να ζει και να βασιλεύει, παρά τα εγκλήματα του.

Από την άλλη πλευρά ορισμένοι ισχυρίζονται ότι, είναι υπεύθυνοι οι Έλληνες Πολίτες, επειδή αυτοί επέλεγαν ανέκαθεν τις διεφθαρμένες ή/και ανίκανες κυβερνήσεις τους – ενδοτικές σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως στο θέμα της Μακεδονίας. Με απλά λόγια πως οι πολιτικοί είναι καθ’ εικόνα και ομοίωση των Πολιτών που τους εκλέγουν – οι οποίοι Πολίτες, εάν είναι συνειδητοί, τότε είναι δήθεν σε θέση να επιλέγουν σωστά τα πολιτικά κόμματα, να «καθαιρούν» τις κυβερνήσεις που δεν διοικούν ορθολογικά τη χώρα, που κλέβουν, που προδίδουν κοκ.

Είχαν όμως αλήθεια ποτέ επιλογές οι Έλληνες; Τους επέτρεπε το Σύνταγμα τους να λειτουργήσουν σωστά, όταν τα κόμματα το έχουν διαστρεβλώσει με τέτοιον τρόπο που να εξυπηρετεί μόνο τα δικά τους συμφέροντα (ανάλυση); Δεν ήταν κοροϊδία η πρόσφατη συζήτηση για συνταγματική μεταρρύθμιση, όπου δεν προτάθηκε καν η πλήρης κατάργηση του άρθρου 86 περί ευθύνης υπουργών;  Τι μπορούσαν να κάνουν όταν δεν έγινε σεβαστό ούτε το δημοψήφισμα του 2015, ούτε το γεγονός ότι, πάνω από το 70% τέθηκε εναντίον της παράδοσης του ονόματος της Μακεδονίας, πλημμυρίζοντας τα μεγάλα αστικά κέντρα για να διαμαρτυρηθεί; Πως να αντιδράσουν όταν όλοι σχεδόν οι Θεσμοί είναι προβληματικοί, ακόμη και αυτός του προέδρου της Δημοκρατίας;

Τι να κάνουν οι Έλληνες όταν τα κόμματα που κατέστρεψαν, χρεοκόπησαν και πρόδωσαν την Ελλάδα έχουν το θράσος να διεκδικούν ξανά την ψήφο τους,διαθέτοντας τα μέσα να το επιτύχουν ακόμη και αν χρειαστεί να «δολοφονήσουν» τους αντιπάλους τους, όπως τα χρήματα, τα ΜΜΕ, τις οικονομικές ελίτ κλπ.;

Δεν είναι η συντριπτική πλειοψηφία των σημερινών Ελλήνων πολιτικών νάρκισσοι, ψεύτες, ιδιοτελείς, δολοπλόκοι, καιροσκόποι κοκ., για να μην αναφέρουμε χειρότερες λέξεις; Δεν προδίδουν διαχρονικά την εμπιστοσύνη των εκλογέων τους; Πότε σεβάσθηκαν τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις; Δεν τους δημιουργούν συναισθήματα απέχθειας, εάν όχι μίσους; Πώς να δείξουν ειλικρινή εμπιστοσύνη οι Πολίτες σε κάποιο κόμμα, έχοντας όλες αυτές τις απίστευτα τραυματικές εμπειρίες; Είναι δυνατόν ποτέ όμως, χωρίς συλλογική στήριξη και εμπιστοσύνη, να πάει καλά μία χώρα;

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, υπάρχουν εκείνα τα πρότυπα πολιτικών που θα μπορούσαν να εμπνεύσουν με το ήθος, τις ικανότητες και τη συμπεριφορά τους το Έθνος, έτσι ώστε να μεγαλουργήσει; Για παράδειγμα, δεν ήταν ο Γκάλης, ένα και μόνο άτομο δηλαδή, αυτός που έδωσε πνοή στο μπάσκετ στην Ελλάδα, εμπνέοντας χιλιάδες Έλληνες και οδηγώντας τις ομάδες της στην κορυφή του πλανήτη, από ανύπαρκτες έως τότε;

Ποια χώρα ποτέ στην ιστορία προόδευσε χωρίς πρότυπα που να θέλει να μιμηθεί και να ακολουθήσει ο λαός της; Που να τον κάνουν υπερήφανο με το ήθος τους, να του χαρίζουν αξιοπρέπεια και να του προσφέρουν την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται, για να ξεφύγει από την παγίδα και να μεγαλουργήσει;

Ως εκ τούτου, δεν είναι υπεύθυνοι σε καμία περίπτωση οι Έλληνες Πολίτες, αλλά αυτοί που αυτοανακηρύσσονται πολιτικοί, κοινωνικοί ή πνευματικοί τους ηγέτες – χωρίς να διαθέτουν τίποτα που να δικαιολογεί τη θέση που θέλουν να κατέχουν, εκτός από το απύθμενο θράσος και το ναρκισσισμό τους.

Δυστυχώς δε έχουμε φτάσει ξανά σε εκλογές, κατά τις οποίες τα ίδια κόμματα που χρεοκόπησαν τους Έλληνες μετατρέποντας την πατρίδα τους σε μία εξαθλιωμένη γερμανική αποικία, χωρίς καμία μελλοντική προοπτική, έχουν καταφέρει να στηρίζονται από το 70% σχεδόν των ψηφοφόρων, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις – γεγονός που σημαίνει πως η χειραγώγηση του πληθυσμού έχει φτάσει στο ζενίθ της, οπότε πως δεν υπάρχει σωτηρία για την Ελλάδα.  

Λύσεις πάντως για την Ελλάδα και ειδικά για τους Έλληνες ασφαλώς υπάρχουν και μάλιστα πάρα πολλές – όχι όμως με αυτούς τους καιροσκόπους βουλευτές και με αυτά τα κόμματα που προσβάλλουν ανερυθρίαστα το Έθνος μας τόσο με τις συγκρούσεις τους με αγοραίες, άθλιες εκφράσεις, όσο και με την πολιτική της υποτέλειας, των υποκλίσεων και της διεθνούς επαιτείας, αντί να λειτουργούν ορθολογικά, να συνεργάζονται μεταξύ τους για το κοινό καλό, καθώς επίσης να είναι πρότυπα προς μίμηση για τους Πολίτες.

analyst.gr