Τό «Δόγμα» τῶν ἰδιωτικοποιήσεων καί ἡ πορεία στό χάος

Εἶναι γνωστό ὅτι ἡ παγκόσμια οἰκονομία σήμερα βασίζεται στόν Νεοφιλελευθερισμό, βασικό δόγμα τοῦ ὁποίου εἶναι ἡ ἐλάχιστη κρατική παρέμβαση, συνεπῶς ἡ προώθηση τῶν ἰδιωτικοποιήσεων.

Κοινωνικό ὀφέλος προκύπτει ἀπό τίς ἰδιωτικοποιήσεις, μόνο ὅταν οἱ Δημόσιες καί Δημοτικές ἐπιχειρήσεις δέν λειτουργοῦν οὔτε διοικοῦνται μέ τόν σωστό τρόπο. Καί τό κοινωνικό ὄφελος αὐτό πρέπει νά ἐννοηθεῖ μόνο ὡς περιορισμός τῆς κρατικῆς ζημιᾶς καί ὄχι ὡς πηγή ἐσόδων.

Στήν Ἑλλάδα εἶναι λανθασμένος ὁ τρόπος διοίκησης καί λειτουργίας αὐτῶν τῶν ἐπιχειρήσεων καί αὐτό ὀφείλεται σέ πολύμορφες στρεβλώσεις οἱ ὁποῖες ἔχουν βασικές αἰτίες τήν κομματοκρατία καί τον «ἀρρωστημένο» συνδικαλισμό. Ἡ πρώτη, δημιουργεῖ μεταξύ ἄλλων,ἀναξιοκρατία,διαφθορά, κακοδιαχείριση καί ἀτιμωρησία. Ὁ δεύτερος σύρεται συνήθως, στό ἅρμαστενῶν κομματικῶν ἀλλά καί συντεχνιακῶν συμφερόντων και προσωπικῶν φιλοδοξιῶν. Οἱ δέ ἐκπρόσωποί του, σέ πάμπολλες περιπτώσεις, λειτουργοῦν ὡς«κράτος ἐν κράτει»,ἔχοντας ἀποκτήσει μία κακῶς ἐννοουμένη ἰδιοκτησιακή ἀντίληψη για τήν ἐπιχείρηση.

Τό γεγονός τῆς μή εὔρυθμης λειτουργίας τῶν Δημόσιων καί Δημοτικῶν ἐπιχειρήσεων καί ἰδιαιτέρως ἡ ἀνάγκη, αὐτήν τήν περίοδο, νά συμμαζευτεῖ τό οἰκονομικό τους, «ξεχαρβάλωμα» καί νά γίνουν αὐτές ἀποδοτικές, ἀναπόφευκτα ὁδηγεῖ τον ἁπλό πολίτη σέ σκέψεις γιά τήν ἰδιωτικοποίησή τους. Σκέψεις πού ἐνισχύονται, γιά εὐνόητους λόγους, ἀπό τήν ἐσκεμμένη ἐπιχειρηματολογία πολιτικῶν προσώπων, ἀλλά καί ἄλλων τάχα εἰδικῶν των ΜΜΕ.

Εἶναι ἄκρως ἀπαραίτητες ἄμεσες παρεμβάσεις, διοικητικές και νομοθετικές, ὥστε νά ἐπέλθει ἐξορθολογισμός στήν λειτουργία τους, ἀπεξάρτηση ἀπό τήν κομματοκρατία καί τόν καταστρεπτικόσυνδικαλισμό. Αὐτά καί ὅσα ἀκόμη ἀπαιτοῦνται, εἶναι προφανές, ὅτι δέν μπορεῖ νά τά ἐπιτύχει τό ἀνίκανο καί διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα τῆς Χώρας, πού στηρίζεται στή διαπλοκή καί εἶναι αὐτό πού δημιούργησε καί ἀνέχθηκε τίς ἀνωτέρω στρεβλώσεις.

Μονάχα ὑγιεῖς πολιτικές δυνάμεις, οἱ ὁποῖες ἑδράζουν τίς ἀρχές τους σέ αἰώνιες καί ἀναλλοίωτες ἀξίες –ὅπως ἡ «ΚΟΙΝΩΝΙΑ»– καί ἀδιαφοροῦν γιά τό ὅποιο πολιτικό κόστος, μπροστά στο ὄφελος τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου, μποροῦν νά δρομολογήσουν εὐεργετικές ἐξελίξεις.

Ἀπεναντίας, τό ὑπάρχον πολιτικό κατεστημένο καί ἰδιαιτέρως ὁ κυβερνητικός σχηματισμός, ἀγκυλωμένος στίς ἰδεοληψίες του, ἀλλά καί πειθαρχῶντας στίς ἐντολές τῆς Τρόικας, ἑτοιμάζεται να ἰδιωτικοποιήσει ἕνα πλῆθος Δημοσίων ἐπιχειρήσεων, μέ στόχο τή μείωση τοῦ Δημοσίου χρέους. Προβάλλει δέ σάν μονόδρομο τήν ἐπιλογή αὐτή μέσω τῶν ΜΜΕ.

Ὅμως οἱ ἰδιωτικοποιήσεις σέ περίοδο ὕφεσης, ὅπου ἔχει καταρρεύσει ἡ ἀξία τῶν ἐπιχειρήσεων, εἶναι ἀσύμφορη. Ἐπίσης, ἡ ἰδιωτικοποίηση μιᾶς κερδοφόρου ἐπιχειρήσεως σέ ξένους φορεῖς, ἀποφέρει ἕνα τίμημα στό Δημόσιο –ἰδιαίτερα χαμηλό σήμερα– το στερεῖ ὅμως ἀπό τά κέρδη τῶν ἑπομένων ἐτῶν. Δηλαδή ἔχουμε ἁπλᾶ προσωρινή μείωση τοῦ Δημοσίου χρέους. Μιά ἀπεγνωσμένη προσπάθεια σάν τοῦ ἀνθρώπου πού ξεπουλάει τά πολύτιμα τιμαλφή του γιά να ἀντιμετωπίσει ἔξοδα λίγων ἡμερῶν! Εἶναί, λοιπόν, εὐνόητο, πώς ὅταν σταματοῦν νά εἰσρέουν τά κέρδη τῶν ἐπιχειρήσεων αὐτῶν στό Δημόσιο Ταμεῖο, αὐξάνεται τό ἔλλειμμα καί ἡ αὔξηση αὐτή τοῦ ἐλλείμματος ὁδηγεῖ σέ νέα χρέη!

Ἐπίσης, πρέπει νά μᾶς ἀπασχολήσει τόσο ὁ κοινωνικός, ὅσο καί ὁ στρατηγικός χαρακτήρας κάποιων ἐπιχειρήσεων Ἡ ἐπιμονή λοιπόν τῆς κυβέρνησης στίς ἰδιωτικοποιήσεις κερδοφόρων ἐπιχειρήσεων, δέν ὀφείλεται στήν ἐπιδίωξη καλυτέρου Ἐθνικοῦ συμφέροντος ἀλλά στήν πίεση πού ἀσκοῦν οἱ δανειστές στούς ἡμέτερους ἐντολοδόχους, ἀφοῦ αὐτή εἶναι ἡ ἀπαραίτητη προϋπόθεση τῆς Νεοφιλελεύθερης οἰκονομικῆς πολιτικῆς, τῆς ὁποίας οἱ ἰδιωτικοποιήσεις ἀποτελοῦν «πιστεύω» και δόγμα. Σχεδιάζεται ἡ πώληση τῶν ὑποδομῶν γιά ἀποπληρωμή χρέους, θυσιάζεται δηλαδή μέρος τῆς μελλοντικῆς παραγωγικῆς βάσης τῆς Χώρας γιά νά πληρωθοῦν οἱ τόκοι στούς “εὐεργέτες” μας! Ὁδηγούμεθα, τελικά, ἔτσι, στήν ἐκχώρηση Ἐθνικοῦ πλούτου, με καταστρεπτικές συνέπειες γιά τό μέλλον τῆς Χώρας γιά νά ἀποκομίσουν τεράστια ὀφέλη οἱ ἰδιῶτες ἐπενδυτές. Ἡ ἀπερίγραπτη δυσλειτουργία τῶν Δημόσιων καί Δημοτικῶν ἐπιχειρήσεων δέν εἶναι συστατικό στοιχεῖο τοῦ δημόσιου χαρακτήρα τους, ὅπως δείχνει ἡ διεθνής ἐμπειρία. Εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ποικιλότροπης διαφθορᾶς τοῦ ἤθους τῆς πολιτικῆς διακυβέρνησης τῆς Πατρίδος μας καί αὐτό εἶναι πού χρειάζεται «ὁλική» ἐπαναφορά μέσω ἄλλων προσώπων καί πολιτικῶν στή Δημόσια ζωή.

Θά ἤθελα νά επιμείνω λίγο στό θέμα τῆς ἰδιωτικοποιήσεως τοῦ νεροῦ. Σύμφωνα μέ τήν ὁδηγίαπλαίσιο τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κοινοβουλίου (2000/60), ἡ ὕδρευση συνιστᾶ ὑπηρεσία κοινῆς ὠφελείας καί τό νερό δέν ἀποτελεῖ ἐμπορικό προϊόν, ἀλλά κληρονομιά πού πρέπει νά προστατεύεται. Στήν δεκαετία τοῦ 1990, ἡ οἰκονομική κρίση σέ χῶρες τῆς πρώην Ἀνατολικῆς Εὐρώπης ἀλλά καί τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς, ὑπῆρξε μιά πρώτης τάξεως εὐκαιρία γιά ἄσκηση πίεσης ἀπό τήν πλευρά τῶν δανειστῶν, μέ στόχο τήν πώληση κρατικῆς περιουσίας. Πολλές φορές ὁ δανεισμός τῶν χωρῶν, ἔχει ὡς ἀντάλλαγμα τήν ἰδιωτικοποίηση τῶν πλουτοπαραγωγικῶν πηγῶν καί τῶν φυσικῶν πόρων τους, μεταξύ των ὁποίων καί τό νερό.

Ποιά ὅμως εἶναι τά ἀποτελέσματα ἀπό τήν ἐμπειρία τῆς ἰδιωτικοποίησης τοῦ νεροῦ σέ Εὐρώπη καί Λατινική Ἀμερική: Σημαντική αὔξηση τῆς τιμῆς τοῦ νεροῦ, καθώς καί ἐλλιπής συντήρηση τῶν ὑποδομῶν καί ἀνύπαρκτες ἐπενδύσεις στήν κατασκευή καί ἐπέκταση τῶν δικτύων. Εἶναι πολλοί οἱ κίνδυνοι γιά τή Δημόσια Ὑγεία, πού προέκυψαν μετά τήν ἰδιωτικοποίηση τοῦ νεροῦ, σέ χῶρες ὄχι μόνο της Ἀφρικῆς, τῆς Ἀσίας καί τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς ἀλλά καί τῆς Εὐρώπης. Ἀποτέλεσμα τῶν ἀνωτέρω, εἶναι νά ἔχει παγιωθεῖ σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο, ἡ τάση τῆς ἐπιστροφῆς τῶν δικτύων ὕδρευσης καί ἀποχέτευσης στόν ἔλεγχο τοῦ Δημοσίου ἢ τῆς Τοπικῆς Αὐτοδιοίκησης.

Αὐτό πού ὁδήγησε στήν τάση αὐτή δέν εἶναι μονάχα τά ἀνωτέρω φαινόμενα, οὔτε ἁπλᾶ ἡ λογική ὅτι ἕνα δημόσιο ἀγαθό το διαχειρίζεται μία Δημόσια ἤ Δημοτική Ἀρχή, ἀλλά τό ἐπιπλέον γεγονός, ὅτι μιά τέτοια διαχείριση, συμφέρει τούς πολίτες για κοινωνικούς, γιά περιβαλλοντικούς, ἀλλά καί γιά καθαρά οἰκονομικούς λόγους. Ἡ ἀξιολόγηση αὐτή, μιᾶς δηλαδή ἀποδοτικῆς ἐπένδυσης, ἦταν αὐτή πού ὁδήγησε τόν Δῆμο τοῦ Παρισιοῦ νά ἀναλάβει καί πάλι τό δίκτυο ὕδρευσης, τό ὁποῖο εἶχε ἰδιωτικοποιηθεῖ ἀπό το 1985. Τό οἰκονομικό ἀποτέλεσμα ἦταν ἡ μείωση τῶν τιμολογίων καί ἡ ἐξοικονόμηση 35 ἐκ. € το χρόνο, χωρίς καθόλου νά παραγνωρίζεται ἡ ἐφαρμοζόμενη πολιτική τῆς προστασίας τῶν ὑδάτινων πόρων καί τῆς ἀντίστοιχης εὐαισθητοποίησης τῶν πολιτῶν. Τό παράδειγμα τοῦ Παρισιοῦ ἔχουν ἀκολουθήσει πάνω ἀπό 40 πόλεις μόνο στή Γαλλία!

Στή Χώρα μας, παρά τήν ριζικά ἀντίθετη τάση, πού παγκοσμίως παρατηρεῖται, προγραμματίζεται ἡ πώληση τῆς ΕΥΔΑΠ καί τῆς ΕΥΑΘ, οἱ ὁποῖες εἶναι καί οἱ δύο κερδοφόρες ἐπιχειρήσεις. Το Δημόσιο κατέχει τό 61% τῆς πρώτης καί τό 74% τῆς δεύτερης. Στή Θεσσαλονίκη τόν Αὔγουστο τοῦ 2011 ἱδρύθηκε ἀπό πολίτες ἡ «κίνηση 136» μέ στόχο νά πάρει τό 40% καί τή διαχείριση τῆς ΕΥΑΘ μέ σκοπό τόν κοινωνικό ἔλεγχο καί τήν προστασία τοῦ περιβάλλοντος.

Ὁ Ἑλληνικός λαός πρέπει νά ἀγρυπνεῖ καί να ἀγωνισθεῖ γιά νά περισώσει, ὄχι τά ὅποια ὑλικά ἀγαθά του ἔμαθαν νά βλέπει σάν ἀναγκαῖα, ἀλλά αὐτά πού πράγματι τοῦ ἀνήκουν. Κι αὐτά εἶναι τόσο ὁ πνευματικός πλοῦτος τῆς Ρωμιοσύνης, ὅσο καί ὁ φυσικός πλοῦτος τῆς Χώρας μας, οἱ ὑποδομές της καί τά ἀπαραίτητα ὑλικά ἀγαθά γιά μιά ζωή με ἀξιοπρέπεια.

Τίς πνευματικές του Παραδόσεις πρέπει ὁ λαός μας νά τίς περισώσει καί νά τίς καλλιεργήσει, γιατί εἶναι αὐτές πού τοῦ διδάσκουν τό ἀπαράμιλλο Ὀρθόδοξο ἦθος, τήν ἀλληλεγγύη, τή λιτότητα καί τήν ὀλιγάρκεια, σέ ἀντίθεση μέ τόν ἀτομισμό, τόν καταναλωτισμό καί τήν ἀπληστία, τά “ἰδανικά”, δηλαδή, τῆς “πολιτισμένης” Δύσης πού ἔχουν “εἰσβάλλει” ἐδῶ καί χρόνια στήν Πατρίδα μας.

Ἡ ἐφαρμογή τῶν δογμάτων τοῦ Νεοφιλελευθερισμοῦ ἀπό τούς «Ἕλληνες»πολιτικούς ὁδηγεῖ στήν οἰκονομική ἐξάρτηση τῆς Χώρας, στήν ἀπώλεια τῆς Ἐθνικῆς κυριαρχίας καί στήν ἐξαθλίωση τῶν Ἑλλήνων, ἀφοῦ, σύν τοῖς ἄλλοις, δίνει προτεραιότητα στήν ἀμοιβή τῶν ξένων δανειστῶν.

Ἡ ἐφαρμογή αὐτῶν τῶν δογμάτων σηματοδότησε καί τίς πρόσφατες ἐξελίξεις στήν Ἀγροτική Τράπεζα. Εἶναι προφανές ὅτι ὑπῆρξαν ἀδιαφανεῖς μεθοδεύσεις γιά νά ὁδηγηθοῦμε στήν «λύση» πού δόθηκε. «Λύση» πού πιθανόν νά ἀποτελέσει μοχλό ἀποδόμησης τῆς ἀγροτικῆς μας οἰκονομίας. Συγχρόνως, εἶναι ἡ ἀρχή τῶν συγχωνεύσεων στόν τραπεζικό κλάδο, μέ στόχο τή δημιουργία πολύ λίγων ἰσχυρῶν τραπεζικῶν ὁμίλων. Οἱ ὅμιλοι αὐτοί, παρότι ἀμιγῶς ἰδιωτικές ἑταιρεῖες, θά ἔχουν σωσίβιο τόν Ἑλληνικό λαό γιά νά πληρώνει τίς ζημιές τους. Δημιουργεῖται ἔτσι μονοπωλιακός ἀνταγωνισμός στόν τραπεζικό χῶρο, πού θά λειτουργήσει εἰς βάρος τῶν πολιτῶν, ἐνῶ προμηνύειχιλιάδες ἀπολύσεις ἐργαζομένων. Στή δεινή οἰκονομική θέση πού βρίσκεται ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἀπαραίτητο νά γίνει κατανοητό ἀπό τόν Ἑλληνικό λαό, ὅτι βρισκόμαστε σέ μία παράλογα λανθασμένη πορεία, γιατί εἶναι μαθηματικῶς ἀδύνατο νά πληρωθεῖ τό συσσωρευμένο χρέος. Ἡ σημερινή κυβέρνηση ἀδυνατεῖ νά καταλάβει ὅτι ἐφαρμόζοντας τίς ὁδηγίες τῶν δανειστῶν, θυσιάζει ἄκριτα τόν Ἑλληνικό λαό, τίς ἐλπίδες καί τά ὄνειρά του. Ἕλληνες καί ξένοι οἰκονομολόγοι καί ἀναλυτές, κυρίως μακριά ἀπό τά φῶτα τῆς δημοσιότητας, τῶν Μέσων Μαζικῆς Ἐξαπάτησης, τονίζουν τήν ἀναγκαιότητα μιᾶς ἄλλης πολιτικῆς: ἡ Χώρα πρέπει οἰκειοθελῶς νά ἐξέλθει ἀπό την Εὐρωζώνη, μετά ἀπό διαπραγματεύσεις μέ τόν τρόπο πού ἔχει ἀναλυτικά περιγράψει ἡ«ΚΟΙΝΩΝΙΑ», νά ἐπιστρέψει στό Ἐθνικό νόμισμα, νά ἀκολουθήσει ἐξωτερική ὑποτίμηση καί νά ἐπιδιώξει ριζικές διαρθρωτικές ἀλλαγές καί μεταρρυθμίσεις στή δομή τῆς Ἑλληνικῆς οἰκονομίας. «Ἡ κίνηση αὐτή ἴσως εἶναι ἐπώδυνη γιά τήν Ἑλλάδα βραχυπρόθεσμα, ἀλλά εἶναι ἀπίθανο ὅτι τά κόστη αὐτά θά εἶναι συγκριτικά μεγαλύτερα μέ τά πολλά χρόνια βαθιᾶς ὕφεσης, στασιμότητας, καί μεγάλης ἀνεργίας πού προσφέρουν οἱ Εὐρωπαϊκές Ἀρχές...» ἔγραφαν ἀπό τίς 5-10-2010 οἱ New York Times, καί δυστυχῶς ἐπαληθεύονται μέ τραγικές συνέπειες γιά τούς Ἕλληνες.

Ἡ κυβέρνηση πρέπει, παρά τίς ἰδεολογικές της ἀγκυλώσεις, παρά τίς ὅποιες πιέσεις τῶν «ἑταίρων»μας καί παρά τό γεγονός ὅτι ἔχει «δαιμονοποιήσει» αὐτό τό σενάριο, νά ἐπεξεργαστεῖ ἄμεσα ἕνα τέτοιο σχέδιο οἰκειοθελούς ἐξόδου ἀπό τήν Εὐρωζώνη. Ἡ προετοιμασία καί ὁ προσεκτικός σχεδιασμός ἑνός τέτοιου ἐνδεχόμενου, πρᾶγμα ἀναπόφευκτο γιά νά διατηρηθεῖ ἡ φυσιογνωμία μιᾶς ἀνεξάρτητης Ἑλλάδος, θά ὁδηγήσει σέ ἐλαχιστοποίηση τῶν ἀρνητικῶν συνεπειῶν.

Ἀπεναντίας ἡ ἄρνηση νά «δοῦν» καί νά προετοιμάσουν τή Χώρα γιά ἕνα τέτοιο ἐνδεχόμενο –μιά πραγματικότητα δηλαδή πού πιθανότατα καί ἀναπόφευκτα ἔρχεται ἂν δέν ὑπάρξουν ἄμεσες ἀνατροπές στή λειτουργία τῆς Εὐρωζώνης– αὐξάνουν τίς τεράστιες εὐθύνες τούς ἀπέναντι στον Ἑλληνικό λαό, γιά τό χάος πού θά ἐπακολουθήσει.

Μιχαήλ Ε. Ἠλιάδης

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, Αρ φύλλου 16,