Η «ΔΙΕΘΝΗΣ» ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ

Η «ΔΙΕΘΝΗΣ» ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ

του Νικολάου Σταυριανίδη,

Πρωτοδίκη Διοικητικών Δικαστηρίων, διπλωματούχου (DEA)

στο Δημόσιο Δίκαιο και στη Φιλοσοφία του Δικαίου

   Από ξένα περιοδικά, πληροφορούμεθα ότι τα ακραία κινήματα τού διεθνοποιημένου «εθνικισμού» συνδέονται μεταξύ τους και ανταλλάσ­σουν ιδέες και συνθήματα μέσω τού Ιντερνέτ. Φαίνεται λοιπόν ότι βρισκόμαστε στην πραγμα­τικότητα ενώπιων μιας «διεθνούς» ενός ψευδοεθνικισμού.

Ο εθνικισμός ως απολυτοποίηση της ιδέας τού έθνους, χρησιμοποιήθηκε και χρησιμο­ποιείται στην ευρύτερη περιοχή μας για τη διαί­ρεση των ορθοδόξων λαών μεταξύ μας, όπως άλλωστε και η προώθηση τού Αντι-ορθοδοξισμού με το ένδυμα διεθνιστικών πολιτικών ιδεών.

Ήδη Από τον 19^ο αιώνα η Ορθόδοξη Εκκλησία καταδίκασε τον εθνικισμό που προσλαμ­βάνει -αντίθετα προς την φυσική αγάπη της πα­τρίδας, τον πατριωτισμό- διαστάσεις παραθρησκευτικού φαινομένου. Αλλά αυτό το νέο «φρούτο», του διεθνοποιημένου ψευδο-εθνικισμού, σε τι στοχεύει;

Νέοι οι οποίοι τελούν σε κοσμοθεωριακή σύγ­χυση λόγω των μορφών ελέγχου τού νου που χρησιμοποιούν τα μ.μ.έ., και οι οποίοι επιζητούν κάποια απάντηση στην εχθρική προς κάθε παραδεδομένη αλήθεια και αξία «Νέα Εποχή», αντί να βρεθούν σε χώρους υγιούς κοινωνικης δράσεως ώστε να καλλιεργήσουν την χριστιανι­κή φιλαληλία, εντάσσονται στον ψευδο-εθνικισμό, δηλαδή σε οργανώσεις που χρησιμοποιούν την δυναμική της ομάδας αλλά και μορφές παραθρησκευτικών μεθόδων για τον «έλεγχο τού νου», ώστε να προκαλούν ακραίες εκδηλώσεις ρατσισμού και ψευδο-εθνικισμού. Τούτο, όμως, ακριβώς εξυπηρετεί την... «Νέα Εποχή»!

Σε αυτήν υποτίθεται, δηλαδή στην πολυθρησκευτική ανοχή αλλά και στον αποκλεισμό κά­θε «ορθοδοξίας» ως θεμελίου κοινωνικής και πολιτικής συμβιώσεως, θα βρεθεί η απάντηση στις ακρότητες τού «εθνικισμού» και τού ρατσισμού της εποχής μας... Υποθάλπεται με άλλα λόγια ένας παγκοσμιοποιημένος δήθεν εθνικισμός, με βία και ιδέες προβαλλόμενες στα μ.μ.έ. ως «αντίπαλον δέος» έναντι της νεοεποχικής «ανοικτής κοινωνίας». Έτσι ο ψευδο-εθνικισμός καταλήγει στην ενίσχυση ενός γενικού ρεύματος υπέρ της πανθρησκείας της «Νέας Εποχής»!

Από την Σκύλα, στην Χάρυβδη.

Αλλά ο σύγχρονος ψευδο-εθνικισμός χαρα­κτηρίζεται και από την σύνδεσή του με τον νεοπαγανισμό. Σε κάθε χώρα της Ευρώπης, προ­βάλλεται ότι η επιστροφή στις «ρίζες» ταυτίζε­ται με την θέση «σε παρένθεση» της ιστορικής περιόδου του χριστιανισμού (!) και την άμεση αναγωγή στην ειδωλολατρεία, στον σαμανισμό, στους αρχαίους γερμανικούς «θεούς», ανάλογα την χώρα. Είναι η δεύτερη «θέση σε παρένθεση» του εικοστού αιώνος.

Η πρώτη, αφορούσε την θέση σε παρένθεση, από το φιλοσοφικό ρεύμα της «φαινομενολογί­ας», της λίγο ως πολύ χριστιανικής οντολογίας. Οδήγησε με τον υποκειμενισμό που εισήγαγε στις λεγόμενες επιστήμες τού ανθρώπου και στην τέχνη, στην υπόσκαψη τού «συλλογικού υποσυνειδήτου», δηλαδή της χριστιανικής αυτοσυνειδη­σίας των Ευρωπαϊκών λαών. 

Η δεύτερη «θέση σε παρένθεση» τού εικοστού αιώνος, η θέση σε παρένθεση της όλης χριστιανικής περιόδου της ιστορίας της ανθρωπότητος, κάτω από διάφορα προσχήματα, είναι χει­ρότερη: Με την ουσιαστική πλέον αντιστροφή στην ιστορικό-θρησκευτική αυτοσυνειδησία των λαών της όλης Ευρώπης, ο εθνικισμός-νεοπαγανισμός προβάλλει σαν λύση. Λύση όμως, που λόγω της ανεδαφικότητάς της στην εποχή της άνευ συνόρων επικοινωνίας πληροφοριών, διακι­νήσεως κεφαλαίων και μετακινήσεως προσώπων, οδηγεί στην «ρεαλιστική» λύση: Στην αποδοχή της Νέας Εποχής ως μοναδικής πολιτικο-θρησκευτικής ελπίδος της Ανθρωπότητος!

Πολλά μ.μ.έ. συγχέουν τον δήθεν εθνικισμό της εποχής μας, τον μοχλό αυτόν της νέας τά­ξεως πραγμάτων (όρος χιτλερικός που σήμερα επαναλαμβάνεται από «ρεαλιστές» «δημοκρά­τες»), με την υπεράσπιση των δικαίων της πα­τρίδας μας και με την Ορθοδοξία! Υποτίθεται για τους κύκλους αυτούς, ότι κάπου υπάρχουν κοινοί «ιδεολογικοί μηχανισμοί εξουσίας» κρά­τους και Εκκλησίας, οι οποίοι εργάζονται για την καλλιέργεια εθνικισμού και ρατσισμού! Φυ­σικά, κοινός παρονομαστής αυτών των κύκλων είναι ο δογματικός υλισμός, είτε πολιτικώς δε­ξιός είναι αυτός (π.χ. πανθρησκειακός νεοφιλε­λευθερισμός), είτε πολιτικώς Αριστερός διανθι­σμένος με νεοεποχήτικη «πνευματικότητα» (βλ. συνέδριο Τάκι Αλεξίου, Μάιος 1998, εις ΔΙΑ­ΛΟΓΟ 13/1998).

Για τον λόγο και μόνον ότι ορθόδοξοι χριστια­νοί ποιμένες διδάσκουν όσα εδίδαξε ο Χριστός αντιπαρατιθέμενοι προς τις νεοφανείς αιρέσεις, ή για τον λόγο ότι εκφράζουν χωρίς μίσος για κα­νέναν την ιστορική αυτοσυνειδησία ενός ποιμενομένου ορθοδόξου χριστιανικού λαού, χαρακτηρίζο­νται ανενδοιάστως και ανερυθριάστως ως εθνικιστές, άρα ως ρατσιστές, ως φουνταμενταλιστές, ως φανατικοί.

Στόχος τέτοιων παρανοήσεων και δολιοτήτων είναι βέβαια να διαβρωθεί το φρόνημά μας και να αποδεχθούμε τα πλαίσια διαλόγων που στή­νει η Νέα Εποχή στα εγχώρια και στα διεθνή fora, με τα ψευδή διλήμματα και την προκαθο­ρισμένη έκβαση της πανθρησκειακής «ανοχής» σε μία «παγκοσμοιοποιημένη» και «πολυθρησκευτική κοινωνία». Γιατί, για τους ηγήτορες της Νέας Εποχής η αντίληψις περί μιας δήθεν αναποφεύκτου πολυθρησκευτικότητος κάθε κοινωνί­ας «σήμερα», είναι η ιδανική βάσις ώστε να χειραγωγούνται οι άνθρωποι, ακατήχητοι και θρεμ­μένοι με διάφορες θρησκειολογίες...

Είναι όμως δικό μας το σφάλμα, όταν στην προσπάθεια να απαλλαγούμε από αυτές τις ψευ­δείς κατηγορίες, εμείς, οι ορθόδοξοι χριστιανοί, ποιμένες ή λαϊκοί, απλώς εντασσόμεθα και συμ­μετέχουμε ως «παλαιοί» άνθρωποι εις τις προ­σφερόμενες δομές «πολυθρησκευτικών κοινω­νιών», εις εθνικά ή διεθνή fora, αντί να αντιπαρατιθέμεθα ως «καθολικοί άνθρωποι», με ακρί­βεια, διάκριση και επιμονή, προς την όλη Νέα Εποχή και προς τις, αποσπασματικώς ιδωμένες,δελεαστικές προτάσεις της για «διάλογο» και για «λύσεις». Με αυτό δε το φρόνημα, της «κα­θολικής», με διάκριση και προ παντός με ορθόδοξη χριστιανική ακρίβεια αντιπαραθέσεως προς την Νέα Εποχή, κρίνεται πότε πρέπει να συμμετέχουμε σε διαλόγους και πότε να απέχουμε από διαλόγους, πως να συμμετέχουμε σε αυτούς, και πότε να αποχωρούμε από αυτούς. Τούτο, δε, όχι μόνο στα πλαίσια εκκλησιαστικών διακονημάτων μας, αλλά και στα πλαίσια πολιτικών ή διοικητικών αρμοδιοτήτων μας.

Από την άλλη πλευρά, πρέπει να επισημαίνεται όπου δει, ότι εθελοτυφλούν ή και ενεργούν κα­κόβουλα όσοι στα μ.μ.έ. ή στην πολιτική, επιμένουν να αγνοούν την διεθνή φύση και νεοεποχήτικη λειτουργία του συγχρόνου ψευδο-εθνικισμού για να ταυτίζουν αβάσιμα με εθνικιστικές τάσεις και φανατισμούς την Ορθοδοξία και να επιτιμούν ή και να υβρίζουν αξίους εκπροσώπους της.

Από τον ΔΙΑΛΟΓΟ τεύχος 15

 Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον    www.egolpion.com

14  ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ  2011