Ευρωπαϊκή Ένωση: ένα απολυταρχικό όργανο με ανθρωπιστικό πρόσωπο

του Jiří Payne

Η Συνθήκη της Λισαβόνας θεωρεί τα συμφέροντα της Ένωσης ανώτερα από τα συμφέροντα των μεμονωμένων κρατών και πολιτών. Ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, διαμαρτυρήθηκε το 2016: «Πολλοί πολιτικοί ακούν αποκλειστικά την εθνική γνώμη. Και εφόσον ακούτε την εθνική σας γνώμη δεν αναπτύσσετε κοινή ευρωπαϊκή λογική ...» (Φωτογραφία από Dan Kitwood/Getty Images)

• Αυτό που στη πραγματικότητα δημιούργησε η Συνθήκη της Λισαβόνας ήταν ένα αυταρχικό πολιτικό σύστημα που παραβιάζει τα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα.
• Το Άρθρο 4 αναφέρει εν μέρει: «...Τα κράτη μέλη θα πρέπει να διευκολύνουν την εκπλήρωση των καθηκόντων της Ένωσης και να
  απέχουν από κάθε μέτρο που θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο την επίτευξη των στόχων της Ένωσης.» Με άλλα λόγια, τα συμφέροντα της Ένωσης είναι πάνω από τα συμφέροντα των μεμονωμένων κρατών και πολιτών.
  
• Σε ένα δημοκρατικό σύστημα με υγιή ισορροπία δυνάμεων, ένας κυβερνών συνασπισμός μπορεί να αμφισβητηθεί ή να αντικατασταθεί από την αντιπολίτευση. Αυτό ακριβώς λείπει από την ΕΕ, καθώς η Συνθήκη της Λισαβόνας απαιτεί τα μέλη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να επιλέγονται βάσει της «Ευρωπαϊκής τους δέσμευσης». Αυτό στη πράξη σημαίνει πως αν κάποιος έχει αντίθετη άποψη δεν πρόκειται ποτέ να γίνει μέλος της Επιτροπής. Όπως αποδεικνύει επανειλημμένα η ιστορία, όπου δεν υπάρχει αντίθεση, η ελευθερία χάνεται.

Η Συνθήκη της Λισαβόνας θεωρεί τα συμφέροντα της Ένωσης ανώτερα από τα συμφέροντα των μεμονωμένων κρατών και πολιτών. Ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, διαμαρτυρήθηκε το 2016: «Πολλοί πολιτικοί ακούν αποκλειστικά την εθνική γνώμη. Και εφόσον ακούτε την εθνική σας γνώμη δεν αναπτύσσετε κοινή ευρωπαϊκή λογική ...» (Φωτογραφία από Dan Kitwood/Getty Images)

Η Συνθήκη της Λισαβόνας -- που καταρτίστηκε για την αντικατάσταση της Συνταγματικής Συνθήκης του 2005 και υπογράφηκε το 2007 από τους ηγέτες των 27 κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης – περιγράφεται ως μία συμφωνία με σκοπό τη «μεταρρύθμιση της λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης ... ορίζει την ανθρωπιστική βοήθεια ως ειδική αρμοδιότητα της Επιτροπής.»
Αυτό που στη πραγματικότητα δημιούργησε η Συνθήκη της Λισαβόνας ήταν ένα αυταρχικό πολιτικό σύστημα που παραβιάζει τα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα.
Για παράδειγμα δείτε την εντολή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Σύμφωνα με το Άρθρο 17 της Συνθήκης:

«Η Επιτροπή οφείλει να προωθεί το γενικό συμφέρον της Ένωσης... Κατά την εκτέλεση των καθηκόντων της, η Επιτροπή πρέπει να είναι απολύτως ανεξάρτητη... τα μέλη της Επιτροπής δεν πρέπει να ζητούν ούτε να δέχονται οδηγίες από καμία κυβέρνηση ή άλλο θεσμικό όργανο, σώμα, γραφείο ή οντότητα.»

Επιπλέον, το Άρθρο 4 αναφέρει εν μέρει:

«... Τα κράτη μέλη θα πρέπει να διευκολύνουν την εκπλήρωση των καθηκόντων της Ένωσης και να απέχουν από κάθε μέτρο που θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο την επίτευξη των στόχων της Ένωσης.»

Με άλλα λόγια, τα συμφέροντα της Ένωσης είναι πάνω από τα συμφέροντα των μεμονωμένων κρατών και πολιτών. Αυτό δεν είναι απλώς εικασίες. Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, δήλωσε ανοιχτά το 2016:

«Πολλοί πολιτικοί ακούν αποκλειστικά την εθνική γνώμη. Και εφόσον ακούτε την εθνική σας γνώμη, δεν αναπτύσσετε κοινή ευρωπαϊκή λογική και αίσθημα ανάγκης για κοινή προσπάθεια. Έχουμε πάρα πολλούς Ευρωπαίους μερικής απασχόλησης.»

Την ίδια χρονιά, ο Εμανουέλ Μακρόν – τότε Υπουργός Οικονομίας της Γαλλίας – έδωσε συνέντευξη στο περιοδικό Time, στην οποία προειδοποίησε για το επερχόμενο δημοψήφισμα του Brexit στο Ηνωμένο Βασίλειο υποστηρίζοντας:

«Μπορεί ξαφνικά και άλλες χώρες να ξυπνήσουν και να λένε «θέλω το ίδιο καθεστώς με τους Βρετανούς», που στην πραγματικότητα θα είναι η αποσυναρμολόγηση της υπόλοιπης Ευρώπης. Δεν πρέπει να αναπαράγουμε την κατάσταση στην οποία μια χώρα δύναται να επηρεάσει την υπόλοιπη Ευρώπη, επειδή διοργανώνει ένα δημοψήφισμα.»

Η στάση του Μακρόν αντικατοπτρίζεται στη Συνθήκη της Λισαβόνας, η οποία επιβάλλει κανονισμούς στα κράτη μέλη για να διασφαλιστεί ότι εκπληρώνουν τα καθήκοντα που καθορίζει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Στο πλαίσιο αυτό, αξίζει να σημειωθεί ότι από τις 36 φορές που η λέξη «ευθύνη» εμφανίζεται στη Συνθήκη, μόνο μία φορά αναφέρεται σε υποχρέωση της Επιτροπής - δηλαδή ότι «ως όργανο, είναι υπεύθυνη έναντι του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.» Οι υπόλοιπες 35 αναφέρονται σε υποχρεώσεις των κρατών μελών.
Σε ένα δημοκρατικό σύστημα με υγιή ισορροπία δυνάμεων, ένας κυβερνών συνασπισμός μπορεί να αμφισβητηθεί ή να αντικατασταθεί από την αντιπολίτευση. Αυτό ακριβώς λείπει από την ΕΕ, καθώς η Συνθήκη της Λισαβόνας απαιτεί τα μέλη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να επιλέγονται βάσει της «ευρωπαϊκής τους δέσμευσης». Αυτό στη πράξη σημαίνει πως αν κάποιος έχει αντίθετη άποψη δεν πρόκειται ποτέ να γίνει μέλος της Επιτροπής – κάτι που θυμίζει έντονα τον Κομμουνισμό. Το Άρθρο 4 του Συντάγματος του 1960 της Τσεχοσλοβακίας, για παράδειγμα, ορίζει:

«Η κυρίαρχη δύναμη στην κοινωνία και στο κράτος είναι οι πρωτοστάτες της εργατικής τάξης, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Τσεχοσλοβακίας, μια εθελοντική πολεμική ένωση των πιο ενεργών και καταρτισμένων πολιτών των τάξεων των εργατών, των αγροτών και των διανοούμενων».

Το Άρθρο 11 του Συντάγματος της Βόρειας Κορέας περιλαμβάνει παρόμοια οδηγία:

«Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας θα ασκεί όλες τις δραστηριότητες υπό την ηγεσία του Κόμματος των Εργαζομένων της Κορέας.»

Όπως αποδεικνύει επανειλημμένα η ιστορία, όπου δεν υπάρχει αντίθεση, η ελευθερία χάνεται.
Στο βιβλίο «Η Δημοκρατία στην Αμερική» το 1840, ο διάσημος Γάλλος διπλωμάτης και ιστορικός Αλεξίς ντε Τοκβίλ έγραψε:

«... Εάν ο δεσποτισμός επρόκειτο να εδραιωθεί στα σημερινά δημοκρατικά έθνη, θα είχε πιθανώς διαφορετικό χαρακτήρα. Θα ήταν πιο εκτεταμένος και πιο ήπιος, και θα υποβάθμιζε τους ανθρώπους χωρίς να τους βασανίζει...
«Ο ηγεμόνας, αφού πάρει σταδιακά ένα ένα τα άτομα στα ισχυρά του χέρια, τους πλάθει βάσει των προτιμήσεών του και έπειτα επεκτείνεται στην ευρύτερη κοινωνία ως σύνολο. Πάνω από αυτό, απλώνει ένα λεπτό πλέγμα ομοιόμορφων, λεπτών και περίπλοκων κανόνων, από το οποίο ούτε τα πιο πρωτότυπα μυαλά και οι πιο δραστήριες ψυχές δεν μπορούν να διαφύγουν. Δεν σπάει το ηθικό του ανθρώπου, αλλά το μαλακώνει, το λυγίζει και τον καθοδηγεί. Σπάνια αναγκάζει κάποιον να δράσει αλλά καταπιέζει διαρκώς τη δράση. Δεν καταστρέφει πράγματα αλλά εμποδίζει τη δημιουργία τους. Αντί να τυραννήσει, αναστέλλει, καταπιέζει, καταπνίγει, αποχαυνώνει και τελικά μειώνει κάθε έθνος σε τίποτα άλλο παρά ένα σμήνος από δειλά και εργατικά ζώα, με την κυβέρνηση ως ποιμένα του...»

Ο ντε Τοκβίλ τα έγραψε αυτά πριν περίπου δύο αιώνες, αλλά εύκολα – και τρομακτικά -- θα μπορούσαν να εφαρμοστούν στην Ευρώπη σήμερα.

Ο Δρ. Jiří Payne είναι Τσέχος συντηρητικός βουλευτής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και της Ομάδας: Ευρώπη της Ελευθερίας και της Άμεσης Δημοκρατίας. Είναι πρώην μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων της Τσεχικής Δημοκρατίας (1993-2002) και συνιδρυτής και συμπρόεδρος των Φίλων της Ιουδαίας και της Σαμαριάς στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Είναι συν-συγγραφέας των It Can Work Differently: Searching for an Alternative Arrangement of the Continent (2018) και Stolen Europe (2015).

Μετάφραση του πρωτότυπου κειμένου: The European Union: An Authoritarian Body with a Humanitarian Face

Πηγή: gatestoneinstitute