Παντελής Σαββίδης: Ο ορίζοντας είναι σκοτεινός, Έλληνες γρηγορείτε!

Ο ορίζοντας είναι σκοτεινός. Τα δύσκολα είναι μπροστά. Κάτι περισσότερο και καλύτερο περιμέναμε μετά από οκτώ χρόνια βαθύτατης αξιακής κρίσης. Αντιθέτως, αυτό που είδαμε κατά τη συζήτηση στη Bουλή είναι μια υποχώρηση του πολιτικού βίου, ακόμη, και από το προ-κρισιακό επίπεδο. Το γιατί θέλει διερεύνηση. 
Τα πολιτικά κόμματα πάντοτε επιδίωκαν, αυτός είναι, άλλωστε, και ο στόχος τους, την εξουσία. Αλλά να ανάγεται η κατάκτηση και διατήρησή της σε κάτι το απόλυτο, πέραν κάθε πολιτικής και κοινωνικής αξίας και δέσμευσης, ίσως, είναι πρωτόγνωρο στο νεότερο πολιτικό βίο.
Ακόμη, όμως, και αν, όπως ενδεχομένως ισχυριστούν αρκετοί, αποτελούσε
φαινόμενο του πρόσφατου παρελθόντος αναμέναμε κάτι διαφορετικό ως λαός, μετά την τεράστια ταλαιπωρία που υποστήκαμε και συνεχίζουμε να υφιστάμεθα, λόγω της κρίσης..

Η αυτοαποκαλούμενη κυβερνώσα Aριστερά, περιμέναμε να παρουσιάσει το δικό της τρόπο διοίκησης και δημόσιου λόγου. Αυτό που βλέπουμε είναι χειρότερο από το προηγούμενο. Και ευλόγως, οι πολίτες αναρωτιούνται: είναι αυτό Aριστερά;

Μετά την «kolotuba» του 2015, την οποία τιμήσαμε προχθές δεόντως, φαντάζομαι στην πρωθυπουργική οικία με τα κλάματα της κ. Μπαζιάνα, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ υπέγραψε ένα τρίτο, και ίσως το σκληρότερο, μνημόνιο. Τώρα επιχειρεί να διαχειριστεί τις επιπτώσεις του στη δυνατότητα του λαού να επιβιώσει. Και, κυρίως, των συνταξιούχων. Θα περάσουν αρκετά χρόνια μέχρι οι άνεργοι της χώρας, που ανέρχονται σε υψηλό διψήφιο ποσοστό χωρίς να περιλαμβάνονται σ’ αυτούς όσοι έφυγαν στο εξωτερικό, να βρουν εργασία και να μπορέσουν να συντηρηθούν. Οι συντάξεις, οι οποίες περικόπηκαν γενναία, αποτελούν ένα μέσο επιβίωσης ολόκληρης της οικογένειας.

Η εύκολη νεοφιλελεύθερη αξίωση για περικοπή τους δεν λαμβάνει υπόψη της τον παράγοντα άνθρωπος και, κυρίως, την επιδείνωση των κοινωνικών αντιδράσεων. Μέχρι σήμερα, επετεύχθη μια χαοτική ισορροπία. Περιμένουμε κάτι που θα οδηγήσει προς τα εμπρός, όχι πίσω. Χρειάζεται, όμως, πολιτική. Όχι αλχημείες.

Η τυφλή προσκόλληση του Τσίπρα στο άρμα της Μέρκελ για ορισμένα αργύρια είναι επικίνδυνη. Ενέχει κινδύνους που πρέπει να αξιολογηθούν.

Το Προσφυγικό είναι ένα σοβαρό ζήτημα με ανθρωπιστικές διαστάσεις. Δεν μπορεί, όμως, σε ευρωπαϊκό επίπεδο να αντιμετωπιστεί μόνο από δύο χώρες: την Ελλάδα και την Ιταλία. Οι άλλοι Ευρωπαίοι δείχνουν απρόθυμοι να βοηθήσουν στην αντιμετώπισή του. Ιδίως, οι χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, οι χώρες του Βίζεγκραντ, όπως ονομάστηκαν. Και, βεβαίως, στην απροθυμία τους αυτή ενισχύονται, πλέον, και από τη γερμανική κυβέρνηση μετά τη συμφωνία της Μέρκελ με τον Ζεεχόφερ, τον υπουργό των Εσωτερικών.

Οι κεντροευρωπαϊκές χώρες, στις συναντήσεις τους καταλήγουν στο...
Η συνέχεια του άρθρου στο Pontos-news