Η λαϊκή ενότητα προϋπόθεση της Εθνικής κυριαρχίας έναντι στη Νέα Διεθνή Τάξη – Μια απάντηση στις απόψεις τύπου Θεοδωρίδη

Ασχοληθήκαμε σε αυτό το κείμενο με το γνωστό άρθρο του Νάσου Θεοδωρίδη (ο οποίος αφού πέρασε από τον ΣΥΡΙΖΑ κατέληξε στη… ΛΑΕ) που αναφέρει τη νίκη και αντίσταση του ελληνικού λαού κατά την ιταλική εισβολή ως «μύθο», ένα κείμενο το οποίο αναπαράγεται στην «Αυγή». Και αυτό γιατί είναι χρήσιμο να εξάγουμε κάποια χρήσιμα συμπεράσματα και να αντιληφθούμε πώς ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε) λειτουργεί ώστε να διαβρώνει τον πολιτισμικό χαρακτήρα του λαού. Ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος για να επιτευχθεί αυτό είναι η διαστρέβλωση της ιστορικής μνήμης των Ελλήνων, αυτή τη φορά από «αριστερή» μεριά, όπως αντίστοιχα με «αριστερή» κυβέρνηση επετεύχθη η πλήρης οικονομική κατοχή.

Το άρθρο δεν είναι τίποτε άλλο από ένα ανιστόρητο σύνολο συμπερασμάτων κομμένων και ραμμένων στα μέτρα των επιδιώξεων των υπερεθνικών χασάπηδων, που προωθούν την απάθεια, την αποχαύνωση των μαζών απέναντι στην απώλεια της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας των λαών. Είναι πολύ σημαντικό να αντιληφθούμε ότι μέσα από παρόμοια κείμενα που παρουσιάζονται πολλές φορές ως «προσωπικές απόψεις», τα «επιχειρήματα» και ο λόγος που χρησιμοποιείται είναι ουσιαστικά ο λόγος της Υ/Ε και των μηχανισμών της, ο οποίος ανακυκλώνεται από τους κατά τόπους πεμπτοφαλλαγγίτες.

Το κεντρικό μήνυμα του κειμένου στην «Αυγή» είναι το εξής:

Α) Ότι δεν ήταν ο ελληνικός λαός – και συγκεκριμένα τα λαϊκά στρώματα – που ενωμένα πέρα από ιδεολογίες πολέμησαν κατά των εισβολέων και  ούτε η νίκη τους οφείλεται στην αποφασιστικότητά τους για την υπεράσπιση  της εδαφικής και πολιτιστικής ακεραιότητας, αλλά μια «προετοιμασμένη» και «πολύ ισχυρή στρατιωτική μηχανή» κλπ.

Β) Σε άμεση σχέση με το παραπάνω, η εισβολή ενός ξένου στρατού δεν συνιστά κατοχή αλλά «απλή διέλευση»… που κακώς εμποδίστηκε και η Ελλάδα μπήκε σε ένα «ιμπεριαλιστικό πόλεμο».

Κοιτώντας προσεκτικότερα, διαπιστώνουμε ότι εδώ αναδιατυπώνεται η ίδια η ιδεολογία της Υ/Ε σε γενικό και σε τοπικό επίπεδο χρησιμοποιώντας μάλιστα και μαρξιστικά τσιτάτα («ιμπεριαλιστικός πόλεμος»).

Στο γενικό, η μόνιμη επιδίωξη των ιμπεριαλιστών τότε και της Υ/Ε σήμερα ήταν και είναι ο ευνουχισμός κάθε αισθήματος αντίστασης στα σχέδιά τους. Η έκβαση της κοινωνικής πάλης, είτε αυτή ήταν για εθνικο-απελευθερωτικούς σκοπούς είτε για αλλαγή του κοινωνικού συστηματος, εξαρτιέται από το βαθμό ενότητας που τροφοδοτεί και το επίπεδο συνείδησης των λαϊκών στρωμάτων. Με τη «λογική» της πεμπτοφαλαγγίτικης «αριστεράς», όλες οι περιπτώσεις αντίστασης κατά της στρατιωτικής κατοχής και κάθε εθνικο-απελευθερωτικός αγώνας που εμφανίστηκε πάνω στη γη αποτελούν «εθνικιστικό παροξυσμό».

Σε τοπικό επίπεδο, επιχειρείται η διαστρέβλωση της πρωτοφανούς ενότητας που έδειξε ο ελληνικός λαος απέναντι στην εισβολή και της διαχρονικής της αξίας. Ενότητα και αποφασιστικότητα που ήταν αυτές βέβαια που έδωσαν το τελειωτικό νικηφόρο χτύπημα στην ιταλική εισβολή. Η νίκη κατά της ιταλικής εισβολής αποτέλεσε για το σύνολο του ελληνικού λαού ορόσημο για τις μετέπειτα ραγδαίες εξελίξεις. Το μήνυμα της νίκης ήταν πλέον σαφέστατο για τα λαϊκά στρώματα: «Ενωμένοι μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα» και ήταν αυτό το μήνυμα που είχε γίνει πια συνείδηση και που καθόρισε για αρκετές δεκαετίες μια μακρόχρονη αντιστασιακή περίοδο. Η ενότητα «από τα κάτω» του ελληνικού λαού έμελε να μετουσιωθεί επί γερμανικής κατοχής στο εθνικο-απελευθερωτικό μέτωπο  του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ που στις τάξεις του τα λαϊκά στρώματα πέρα από ιδεολογίες αγωνίστικαν μαζικά πρώτιστα για την εθνική απελευθέρωση.

Αλλά και μετά την ήττα του ΕΑΜ και σε κάθε εξεγερσιακό ξέσπασμα αναδυόταν πάντα ένα άτυπο μέτωπο των λαϊκών στρωμάτων που ξεπέρναγε κάθε ιδεολογικό προτσές, απαιτώντας και διεκδικώντας συνεχώς την αυτοδιάθεσή του, την οικονομική, εθνική και πολιτισμική κυριαρχία. Έτσι, μεταπολεμικά, αυτό συνέβη με τα Ιουλιανά, που φανέρωσαν, όπως και στην περίπτωση του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, ότι όποτε αναπτύσσεται η λαϊκή ενότητα σε τέτοια έκταση και έχει ως βασικό της αίτημα την εθνική κυριαρχία, τότε οι ελίτ δεν έχουν άλλη διέξοδο παρά να καταφύγουν στη βία, που στην προκειμένη περίπτωση ήρθε υπό τη μορφή της χουντικής επταετίας. Αντίστοιχα, σήμερα η (οικονομική κυρίως) βία στοχεύει στην συντριβή κάθε απόπειρας να δημιουργηθεί ένα μαζικό κίνημα από τα κάτω που θα ενώσει το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων.

Η ιστορική αλήθεια δεν είναι βέβαια οι ηλίθιες διαστρεβλώσεις του κάθε «Θεοδωρίδη» ή της κάθε «Ρεπούση». Η νίκη του ελληνικού λαού δεν οφείλεται ούτε στο «δύσβατο» των βουνών της Αλβανίας που καθυστέρησαν υποτίθεται τον ιταλικό στρατό ούτε σε μια καλοστημένη ελληνική στρατιωτική μηχανή όπως τα παρουσιάζει ο κάθε νεοταξίτης κονδυλοφόρος της «Αυγής».

Αποτελεί ιστορικό τεκμήριο ότι ήταν τα λαϊκά στρώματα της Ελλάδας που πολέμησαν για την εθνική τους ανεξαρτησία και η αποφασιστικότητά τους ήταν αυτή που παρέσυρε και τα ανώτατα στελέχη του στρατού να τους ακολουθήσουν. Τα τεκμήρια επ’ αυτού είναι πάρα πολλά. Ενδεικτικά:

Ταξίαρχος Μayers: «Αν πολέμησε κάποιος στο αλβανικό μέτωπο αυτός ήταν μόνο ο λαός της Ελλάδας. Η θέληση του λαού ανάγκασε τον τακτικό στρατό να πολεμήσει για να μην ντροπιαστεί. Ο λαός πολέμησε και πέρασε στην επίθεση παρόλο που οι αριστοκράτες αξιωματικοί όχι μόνο δε θέλησαν να πολεμήσουν, αλλά και στάθηκαν ανίκανοι για κάτι τέτοιο, ούτε είχαν το θαρρος να οδηγήσουν τον ελληνικό στρατό ενάντια στους εισβολείς» (αναφέρεται από τον Heinz Richter,  στο «Δυο επαναστάσεις και δυο αντεπαναστάσεις στην Ελλάδα 1936-1946»)

Ο στρατηγός Καθηνιώτης περιγράφει την διάχυτη ηττοπάθεια που είχε προσβάλει όλα τα επιτελικά στελέχη του ελληνικού στρατού, όπως  επίσης ότι το υπό τον Παπάγο ΓΕΣ είχε καταλήξει σε ένα σύντομο αγώνα για την τιμή των όπλων. (Στρατηγού Δ. Καθηνιώτη, «Αι κυριότεραι στρατηγικαί φάσεις του πολέμου 40-41», Αθήναι 1946)

Είναι σαφές ότι παρόμοιοι φίλο-παγκοσμιοποιητές κονδυλοφόροι όχι μόνο διαστρεβλώνουν τα ιστορικά γεγονότα, άλλα στοχεύουν στις πιο ουσιώδεις αγωνιστικές παρακαταθήκες της ιστορίας αυτού του λαού και στα διαχρονικα μηνύματά τους, που σήμερα είναι πιο επιτακτικά και χρήσιμα από ποτέ.

Είναι ξεκάθαρο σήμερα ότι οι αιτίες της σημερινής καταστροφής οφείλονται στην συστηματική υπονόμευση της ενότητας του ελληνικού λαού, ενότητα που θα έπρεπε να μετουσιωθεί σε ένα μέτωπο με πρωταρχικά αιτήματα την οικονομική και εθνική του κυριαρχία. Είναι αλλωστε θέσφατο ότι ένας λαός υπό κατοχή – και η σημερινή οικονομική κατοχή είναι πολύ χειρότερη από την στρατιωτική – δεν δύναται να αγωνιστεί για την κοινωνική απελευθέρωσή του παρά μόνο όταν επιτύχει την εθνική απελευθέρωση. Και σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης η εθνική απελευθέρωση δε σημαίνει την ανάδυση μιας «αστικής τάξης» όπως λένε καποιοι ημιμαθείς βολεμένοι ψευτο-επαναστάτες αλλά τον έλεγχο της οικονομίας και της κοινωνίας από τα λαϊκά στρώματα μέσω μιας κυβέρνησης λαϊκού μετώπου που θα προκύψει «από τα κάτω» με συγκεκριμένους στόχους και αμεσοδημοκρατική οργανωτική δομή. (βλ. στόχους ΜΕΚΕΑ). Γι’ αυτό το λόγο οι ευθύνες της σημερινής εξαθλίωσης των λαϊκών στρωμάτων βαραίνουν ιδιαίτερα εκείνες τις πολιτικές οργανώσεις που υιοθετούν επί της ουσίας τα αντιδραστικά μηνύματα του άρθρου της «Αυγής». Η βάση του ΚΚΕ θα έπρεπε να αναρωτηθεί σήμερα για τα κοινά σημεία ενός πρακτόρικου λόγου που αποκαλεί «εθνικισμό» την λαϊκή αντίσταση με τον χαρακτηρισμό ως «εθνικιστικού» του αγώνα του ΕΑΜ από στελέχη της ηγεσίας του κόμματος.

Ο Ελληνικός λαός σήμερα είναι υπό οικονομική κατοχή, η οποία συνεπάγεται την απώλεια της οικονομικής, πολιτικής και πολιτισμικής κυριαρχίας. Το καθεστώς προτεκτοράτου στο οποίο μας έχουν εγκλωβίσει ανατρέπεται μόνο από ένα νέο μέτωπο των λαϊκών στρωμάτων που αποτελούν τα θύματα της Νέας Διεθνούς Τάξης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, δηλαδή του ανοίγματος και της απελευθέρωσης των αγορών (οι 4 ελευθερίες του Μάαστριχτ) προς όφελος τον Πολυεθνικών. Η ενότητα πέρα από ιδεολογίες και μεσσιανικά «αντικαπιταλιστικά» τσιτάτα είναι ξανά το ζητούμενο και το θεμέλιο που θα βασιστεί πάνω της ένα νέο, συμπαγές, συνειδητοποιημένο κίνημα με ξεκάθαρους στόχους και προοπτική. Γιατί σήμερα ακόμα μια προυπόθεση για την δημιουργία κινήματος είναι η συνειδητοποίησή του για το ποιος είναι ο εχθρός. Ένας εχθρός που δεν φοράει απαραίτητα στρατιωτική στολή αλλά λειτουργεί μέσα από τους υπερεθνικούς μηχανισμούς ΕΕ/ΟΝΕ, ΕΚΤ, ΠΤ, ΠΟΕ, ΝΑΤΟ κλπ και ένα καλοστημένο παγκόσμιο δίκτυο που σκοπός του είναι να διαχέει την συστημική προπαγάνδα μέσα στη νεολαία και τα κινήματα, με προμετωπίδα την «υπεράσπιση των δικαιωμάτων».

Η ΣΟ του πόρταλ “Αντιπαγκοσμιοποίηση – Αυτοδυναμία – Περιεκτική Δημοκρατία”

antipagkosmiopoihsh.gr