ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΤΟΥ "ΚΟΥΜΠΑΡΑ" ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ "ΣΦΥΡΑΚΙ" ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΤΟΝ ΕΤΗΣΙΟ ΦΟΡΟ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑΣ ΥΨΟΥΣ 73 ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΕΥΡΩ 

Η Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ και ο Donald Trump. Φωτογραφία αρχείου

Ιβάν Ντανίλοφ, συγγραφέας του blog Crimson Alter 

Η παράδοση της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής είναι λίγο σαν την παράδοση της εξωτερικής πολιτικής απέναντι στο πλούσιο λιμάνι της ακμής.

Με την έννοια ότι οποιαδήποτε επίσκεψη του ηγέτη του υποτελούς κράτους δεν θεωρείται τίποτα άλλο παρά ευκαιρία δημόσιας επίδειξης της ετοιμότητάς του να υπηρετήσει τον μεγάλο Σουλτάνο ή, υπό σύγχρονες συνθήκες, να εκπληρώσει τις απαιτήσεις του Προέδρου των ΗΠΑ.

Ταυτόχρονα, ο επισκέπτης υποχρεούται επίσης να χαμογελάει ευρύτατα και να μιλάει συναισθηματικά για το πόσο χαρούμενος είναι γιατί του δόθηκε η ευκαιρία να φιλήσει τα παπούτσια του Σουλτάνου. Ή, με σύγχρονους όρους, «να νιώθει την ηγεσία των ΗΠΑ και να εμπνέεται προσωπικά από τις ενέργειες του Αμερικανικού Προέδρου». 

Οποιαδήποτε άλλο πρωτόκολλο συμπεριφοράς απλά δεν ταιριάζει στον επικεφαλής του κατεστημένου της Ουάσινγκτον και επομένως στην παρούσα εποχή του μαρασμού της Αμερικανικής ηγεμονίας, οι ιδανικοί επισκέπτες στο Λευκό Οίκο είναι οι πρόεδροι της Ουκρανίας και των χωρών της Βαλτικής. 

Όλοι οι άλλοι ηγέτες του κόσμου που έρχονται στην Ουάσινγκτον, συμπεριλαμβανομένων των ηγετών της ΕΕ και ακόμη και μερικών Αφρικανών προέδρων, συμπεριφέρονται από την άποψη της Αμερικανικής αυτοκρατορικής παράδοσης ως θρασείς αστέρες που δεν στέκονται προσοχή, κολακεύοντας χωρίς ζέση και ενθουσιασμό και το πιο σημαντικό – δεν βιάζονται να εκπληρώσουν τις επιθυμίες του ηγέτη της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας.

Οι διαπραγματεύσεις του Donald Trump και της Angela Merkel, μπορούμε να πούμε, πήγαν κάτω από το σύνθημα [1] "Μην δώσετε στον Trump τίποτα" και είναι εύκολο να φανεί από τον απογοητευτικό τόνο των Αμερικανικών μέσων ενημέρωσης.

Ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Donald Trump και η Γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ κατά τη διάρκεια κοινής συνέντευξης Τύπου στην Ουάσινγκτον. 27 Απριλίου 2018

Αν δούμε τα πράγματα με ρεαλισμό, τότε ο Trump από τη Μέρκελ έπρεπε να πάρει μερικές παραχωρήσεις.

Πρώτον, χρειαζόταν τη συγκατάθεση της Γερμανίδας καγκελάριου τουλάχιστον για να επιβάλει τις κυρώσεις (και, ως επί το πλείστον, τη συγκατάθεσή της για τον πόλεμο) εναντίον του Ιράν, διότι για τη σημερινή κυβέρνηση της Ουάσιγκτον η εκκαθάριση της «συμφωνίας του Ιράν» και ο επακόλουθος πόλεμος με το Ιράν είναι το κύριο στοιχείο της ατζέντας της εξωτερικής της πολιτικής.

Δεύτερον, ο Trump έπρεπε να "αποσπάσει" από τη Μέρκελ την αύξηση των χρηματικών συνεισφορών της Γερμανίας στον προϋπολογισμό του ΝΑΤΟ. Σύμφωνα με τον Λευκό Οίκο, η Γερμανία θα πρέπει να πληρώνει 2% του ΑΕΠ ετησίως στον προϋπολογισμό της συμμαχίας (δηλαδή στο βιβλίο παραγγελιών των Αμερικανικών εταιρειών από το στρατιωτικό-βιομηχανικό συγκρότημα). 

Όπως είπε ο Trump ποιητικά, "το ΝΑΤΟ είναι σπουδαίο πράγμα, αλλά το ΝΑΤΟ βοηθά την Ευρώπη περισσότερο από εμάς, γιατί να πληρώνουμε εμείς το μεγαλύτερο μέρος του κόστους;"

Τρίτον, οι ΗΠΑ έπρεπε να επιτύχουν την συνθηκολόγηση των

Ευρωπαίων ηγετών, και ιδιαίτερα της Μέρκελ, στους δασμολογικούς πολέμους μεταξύ των ΗΠΑ και της ΕΕ και, στην καλύτερη περίπτωση, να πάρουν τη βοήθεια της ΕΕ στον εμπορικό πόλεμο με την Κίνα που πρόσφατα ξεκίνησε ο Trump.

Όσον αφορά την αποτελεσματικότητα του, ο πρόεδρος δεν έχει τίποτα να καυχηθεί. Στα τρία σημεία η Μέρκελ έφερε στην Ουάσινγκτον μια ευγενική άρνηση. Κρίνοντας από την τελική συνέντευξη Τύπου, δεν είχε άλλη επιλογή: η τήρηση αυτών των απαιτήσεων ήταν απολύτως αδύνατη για εσωτερικά πολιτικούς λόγους. 

Πριν από πέντε χρόνια, αυτή την κατάσταση ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς, αλλά τώρα είναι μια αντικειμενική πραγματικότητα, στην ύπαρξη της οποίας ούτε Αμερικανοί εμπειρογνώμονες ούτε ένα σημαντικό τμήμα της Ρωσικής και Ευρωπαϊκής τάξης των μέσων μαζικής ενημέρωσης, που εξακολουθεί να θεωρεί την Ευρωπαϊκή Ένωση ένα τέτοιο " Puerto Rico "δεν μπορεί να το συνηθίσει. 

Δηλαδή, η μη ενσωματωμένη επικράτεια των Ηνωμένων Πολιτειών, η οποία ελέγχεται στην πραγματικότητα από την Ουάσιγκτον, αλλά δεν έχει δικαίωμα να την επηρεάζει η Αμερικανική πολιτική. 

Παρεμπιπτόντως, ο επίσημος λόγος της Ουάσινγκτον για την Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ήδη αλλάξει ριζικά [2] και σύμφωνα με την ίδια τη δήλωση του Trump αποδεικνύεται ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση "δημιουργήθηκε για να χρησιμοποιήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες με κέρδος", αν και επίσημα η δυτική αφήγηση της ΕΕ περιγράφηκε αποκλειστικά με όρους «ιδεαλιστικών ελευθεριών», «υπεράσπισης της δημοκρατίας» και ενός «κοινού ευρωπαϊκού πεπρωμένου και αξιών».

Μετά από το αίτημα του Trump για την υποστήριξη της διάρρηξης της "πυρηνικής συμφωνίας του Ιράν", η Μέρκελ απάντησε [3] με μια αποκρουστική αποκάλυψη, λέγοντας ότι εγκρίνει πρόσθετα μέτρα για τον περιορισμό του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν, αλλά η "πυρηνική συμφωνία" είναι μία από τις " ανυποχώρητες θέσεις (τούβλo)" του Ιράν. 

Προφανώς, η θέση αυτή είναι ριζικά αντίθετη με τις απόψεις του Trump, για τις οποίες η κύρια «συμφωνία» στις σχέσεις με το Ιράν είναι ακριβώς η «συμφωνία» που πρόκειται να σπάσει στις 12 Μαΐου. Επιπλέον, η απροθυμία της Γερμανίας να αποχωρήσει από τη συμφωνία σημαίνει επίσης ότι η Γερμανία αντιτίθεται στην εισαγωγή νέων αντι Ιρανικών κυρώσεων, επειδή είναι αντίθετες προς τις υποχρεώσεις που έχουν αναλάβει οι υπογράφοντες.

Η διάκριση του θέματος της χρηματοδότησης του Αμερικανικού στρατιωτικο-βιομηχανικού συγκροτήματος από τον Γερμανικό προϋπολογισμό επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο. Ο Trump ζήτησε [4] αύξηση των δαπανών στο επίπεδο του 2% του Γερμανικού ΑΕΠ. 

Στην μετάφραση με πραγματικά χρήματα, μπορούμε να πούμε ότι η Αμερικανική πλευρά θέλει τώρα και για πάντα, συγκεκριμένα η Γερμανία, να αγοράζει Αμερικανικά όπλα και να επενδύει περίπου 73 δισεκατομμύρια Ευρώ ετησίως στο ΝΑΤΟ [5] (το ονομαστικό ΑΕΠ της Γερμανίας για το 2017 σύμφωνα με το ΔΝΤ είναι 3684 δισεκατομμύρια Ευρώ. 

Το πρόβλημα είναι ότι η Μέρκελ έχει ήδη υπογράψει την συμφωνία του συνασπισμού στην οποία δεν προβλέπεται κάτι τέτοιο και δεν υπάρχουν πιθανότητες για αλλαγή αυτής της σύμβασης, ακόμη και αν το ζητήσει η Ουάσινγκτον. 

Ένα επιπλέον πρόβλημα είναι ότι η Γερμανία, ακριβώς κάτω από τη μύτη της Ουάσινγκτον, έχει ήδη οργανώσει ένα πρωτότυπο [6] ενός "παράλληλου Ευρωπαϊκού ΝΑΤΟ" χωρίς τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Μεγάλη Βρετανία και για τη χρηματοδότηση αυτού του Γερμανικού στρατιωτικού σχεδίου χρήματα χρειάζονται από τον ίδιο στρατιωτικό προϋπολογισμό, στον οποίο αναφέρεται ο κ. Trump. 

Για τους παραπάνω λόγους, η καγκελάριος στην τελική συνέντευξη τύπου απλώς τόνισε ότι η Γερμανία είναι εξαιρετικό μέλος του ΝΑΤΟ, χωρίς άμεσες παρατηρήσεις για το "δύο τοις εκατό του Trump".

Όσον αφορά τον εμπορικό πόλεμο με την Ευρώπη, ο ηγέτης της Αμερικής δεν έχει τίποτα να καυχηθεί - απέτυχε να επιτύχει τη συνθηκολόγηση του Macron και απέτυχε να επιτύχει την παράδοση της Μέρκελ. 

Η μόνη "επιτυχία" είναι ότι κανένας από τους Ευρωπαίους ηγέτες δεν θα μπορούσε να πείσει τον πρόεδρο των ΗΠΑ να εγκαταλείψει την ίδια την ιδέα ενός διατλαντικού εμπορικού πολέμου. Αλλά αυτό δεν είναι σαφώς το αποτέλεσμα που θα μπορούσε να ικανοποιήσει τον ίδιο τον Trump και εκείνους που εξακολουθούν να πιστεύουν στην Αμερικανική ηγεμονία. 

Η όλη ουσία των νέων διατλαντικών σχέσεων εκφράζεται στη θέση του Macron, που αναφέρεται από τον Bloomberg [7]: " δεν μπορούμε να πούμε τίποτα εάν ένα όπλο είναι τοποθετημένο στο κεφάλι μας ", δηλαδή, οι Ευρωπαίοι πολιτικοί απαιτούν ισότιμη συζήτηση, την οποία η Ουάσινγκτον κατ 'αρχήν δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά. Επιπλέον, ακόμη μικρότεροι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι απειλούν τις ΗΠΑ με τη χρήση οικονομικής δύναμης. 

Ο υπουργός Οικονομίας της Γαλλίας, Μπρούνο Λε Mayor, δήλωσε: «Κατά τη διάρκεια της εβδομάδας που πέρασα στις ΗΠΑ με τον Πρόεδρο Macron, συνειδητοποίησα ένα πράγμα: οι Αμερικανοί σέβονται μόνο την επίδειξη εξουσίας».

Περιττό να πούμε, σε έναν πραγματικό κόσμο οι ηγεμόνες με τέτοιους όρους δεν μιλούν.

Ο Γάλλος Πρόεδρος Εμμανουήλ Μακρόν και ο Αμερικανός Πρόεδρος Donald Trump κατά τη διάρκεια συνάντησης στο Λευκό Οίκο των ΗΠΑ. 24 Απριλίου 2018

Ανεξάρτητα από το τέλος όλων των διπλωματικών και οικονομικών συγκρούσεων μεταξύ των δύο ακτών του Ατλαντικού, μπορούμε τώρα να πούμε με βεβαιότητα ότι η Ευρώπη έχει απομακρυνθεί από τα χέρια των ΗΠΑ και ότι η περαιτέρω αλληλεπίδραση μεταξύ των ΗΠΑ και της ΕΕ θα είναι όλο και περισσότερο σύγκρουση. 

Για τη Ρωσία και την Κίνα, αυτό είναι μόνο μεγάλη είδηση, και για την ίδια την Ευρώπη, είναι επίσης μια ευκαιρία να κερδίσει μια χαμένη ελευθερία.

ΠΗΓΗ

oimos-athina.blogspot