Τα πρόσωπα έχουν καθοριστική σημασία στις εξελίξεις βάζοντας την προσωπική τους σφραγίδα στη μοίρα του λαού. Είτε θετικά είτε αρνητικά. Στην Ελλάδα της χρεοκοπίας έγιναν αλλεπάλληλα λάθη επί δεκαετίες, λόγω κυριαρχίας του σοσιαλιστικού μοντέλου και του αριστεροκομμουνιστικού αφηγήματος. Αυτοί που σήμερα λένε ότι "δεν κυβερνήσαμε 40 χρόνια" είναι βασικοί υπαίτιοι. Η νοοτροπία τους δηλητηρίασε οριζοντίως και καθέτως την ελληνική κοινωνία. Τη μετέτρεψαν σε εξαρτημένη από τον κρατισμό, τον λαϊκισμό και τη δημαγωγία. Ο δημιουργικός Έλληνας των περασμένων δεκαετιών μπήκε στο περιθώριο. Το Δημόσιο κυριαρχούσε παντού. Είτε για να βολευτούν ημέτεροι με διορισμούς, είτε να ωφεληθούν ημέτερα συμφέροντα από τις "μπίζνες" της... Σοβιετίας!
Το 2009 ήταν η τελευταία χρόνια ελεύθερης πρόσβασης στις αγορές και ταυτόχρονα η τελευταία χρονιά ενός δεκαπενταετούς κύκλου κρατικής σπατάλης
και διόγκωσης των ελλειμμάτων του ασφαλιστικού. Το 2000 έγινε μια προσπάθεια από την τότε κυβέρνηση Σημίτη με τον υπουργό Εργασίας Τάσο Γιαννίτση, για να αντιμετωπιστεί ο βασικός τροφοδότης του χρέους, δηλαδή τα ελλείμματα της κοινωνικής ασφάλισης. Δυστυχώς όμως, η απειλή της ομάδας Τσοχατζόπουλου για πτώση της κυβέρνησης Σημίτη "φρενάρισε" την εθνικής σημασίας αυτή μεταρρύθμιση. Οι ισχυρές συντεχνίες και οι θρασύτατοι σφετεριστές της δημόσιας περιουσίας που ανδρώθηκαν κατά τη δεκαετία του ΄80, δεν άφησαν να περάσει η συγκεκριμένη μεταρρύθμιση, η οποία αποτελούσε θέμα ζωής και... χρεοκοπίας.
Το 2009, μετά από έναν πενταετή δημοσιονομικό εκτροχιασμό που έμοιαζε ανεξέλεγκτος, εμφανίστηκε το πρώτο μοιραίο πρόσωπο: ο Γιώργος Παπανδρέου. Ήταν αυτός που με αφορμή την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας "μπλόκαρε" το σχέδιο με τις καθαρές αλήθειες που είπε ο Κώστας Καραμανλής για την κατάσταση της χώρας. Αν είχε την ελάχιστη διορατικότητα ο Γιώργος Παπανδρέου θα άφηνε για δύό ακόμη χρόνια την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να βγάλει το φίδι από την τρύπα λαμβάνοντας τα απαραίτητα μέτρα που θα ήταν υποπολλαπλασίως σκληρότερα σε σχέση με αυτά που ακολούθησαν. Ίσως, αυτό θα μπορούσε να το δει και ως... τιμωρία για το γεγονός ότι δεν έβαλε φρένο στο δημοσιονομικό ξεχαρβάλωμα της περιόδου 2004-2009.  
Με το ανόητο σύνθημα "Λεφτά υπάρχουν", ο Γιώργος Παπανδρέου μας θύμισε τη σκηνή του Τιτανικού την ώρα της βύθισης όπου η ορχήστρα έπαιζε... απτόητη μουσικά σύνολα! Αν άφηνε την κυβέρνηση Καραμανλή τότε να πάρει τις δύσκολες αποφάσεις,, συναινώντας στην εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας, τότε στις εκλογές που θα γίνονταν το 2011 δεν θα έβγαινε απλά με 44% που πήρε το 2009, αλλά με 60%! Θα είχαν κάνει οι άλλοι τη... βρώμικη δουλειά και αυτός θα μπορούσε να είναι ίσως για δύο και τρεις θητείες πρωθυπουργός. Αλλά πού να υπάρχει καθαρό μυαλό! Ή, εκτός και αν υπήρχε μυαλό, αλλά την ίδια στιγμή κάποια συμφέροντα ήθελαν να πετύχουν τους σκοπούς τους αδιαφορώντας αν η χώρα γίνει... Κούγκι! Εξαιρετικά πιθανό να συνέβη και κάτι τέτοιο για όσους γνωρίζουν το παρασκήνιο εκείνης της περιόδου.
Ο Γιώργος Παπανδρέου οδήγησε το ΠΑΣΟΚ στο 12% τον Μάιο χωρίς να είναι αρχηγός. Την... πελατεία του την πήρε ένας άλλος που φέρει τον τίτλο του ανόητου και λέγεται Αλέξης Τσίπρας. Αντί και αυτός να αφήσει τη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου να τελειώσει την ιστορία των μνημονίων, αράδιασε τα ψέματα του αιώνα χωρίς ίχνος τσίπας και φιλότιμου. Εκβίασε την προσφυγή στις κάλπες μέσω της Προεδρικής εκλογής του Ιανουαρίου 2015. Τις κέρδισε και μετά μπήκαμε στο τρίτο μνημόνιο, το οποίο θα μας... κυνηγάει για πολλές δεκαετίες. Και όμως, αν άφηνε τη συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ να τελειώσει τη δουλειά, ο ίδιος θα έπαιρνε στις εκλογές που κανονικά θα γίνονταν το 2016 πολύ μεγαλύτερο ποσοστό. Θα έβρισκε την... τάβλα στρωμένη και θα ενέγραφε υποθήκες για δεύτερη και τρίτη θητεία. Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με ένα μείγμα δογματισμού, λαϊκισμού, τυχοδιωκτισμού κια απόλυτης βλακείας!
Αν δεν υπήρχαν ο... μοιραίος Παπανδρέου το 2009 και ο ανόητος Τσίπρας το 2015, η χώρα θα είχε επιστρέψει στην κανονικότητα μέσα σε χρόνο ρεκόρ εν μέσω επενδυτικής άνοιξης και βελτίωσης των οικονομικών και κοινωνικών δεικτών. Δυστυχώς όμως, έμελλε να φάμε στη... μάπα δύο άκρως μοιραίους τύπους, οι οποίοι με τον λαϊκισμό και τον τυχοδιωκτισμό τους μας οδήγησαν σε μεγαλύτερα αδιέξοδα. Για τον συγκυβερνήτη του σημερινού ενοίκου του Μαξίμου, τον Καμμένο, δεν μπορούμε να τον εντάξουμε σε κάποια κατηγορία, αλλά ούτε και να τον χαρακτηρίσουμε. Για κάποιους φροντίζει η ιστορία να έχουν το θλιβερό τέλος που τους αρμόζει χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες...