Τα Σ/Μ Σκλαβενίτης και οι κινεζικοί γίγαντες

.

Δεν είναι «άκομψο» να πακετάρουν προϊόντα ξένης προέλευσης τα ελληνικά Σούπερ Μάρκετ; Γιατί να αδιαφορούν για τις θέσεις εργασίας στην Ελλάδα, αφού αυξάνουν την εγχώρια ζήτηση και την κατανάλωση, άρα τις δικές τους πωλήσεις;

.

Επικαιρότητα

Πολλοί Έλληνες, συνειδητοποιώντας πως η αγορά ελληνικών προϊόντων εκ μέρους τους είναι πολύ σημαντική για την οικονομία της χώρας, αφού στηρίζει σημαντικά τις ελληνικές επιχειρήσεις, τις ισχυροποιεί έτσι ώστε να μπορούν να εξάγουν στο εξωτερικό, προκαλεί την αύξηση των επενδύσεων και δημιουργεί θέσεις εργασίας στην Ελλάδα, προσπαθούν πολύ σωστά να τα επιλέγουν στα καθημερινά τους ψώνια.

Εν τούτοις αρκετές φορές παραπλανόνται αγοράζοντας εν αγνοία τους ξένα – όπως στο παράδειγμα του φίλου που μας έγραψε ότι, δεν μπορούσε να φαντασθεί πως προϊόντα με «ιδιωτική ελληνική ετικέτα», με την ονομασία δηλαδή του Σούπερ Μάρκετ και όχι του παραγωγού, θα μπορούσαν να είναι ξένης προέλευσης. Ειδικότερα, αγοράζοντας από το «ΣΜ Σκλαβενίτης» γίγαντες, δεν φαντάσθηκε ποτέ πως θα ήταν κινεζικής προέλευσης (φωτογραφία) – όπως επίσης η φάβα, ενώ παραδόξως το ρύζι ήταν ελληνικό. Γίγαντες όμως; Λείπουν από την Ελλάδα;

Φυσικά το ΣΜ ενέργησε νόμιμα, αφού έγραφε πως είναι ξένης προέλευσης, ενώ πίσω στην ετικέτα αναφερόταν καθαρά πως επρόκειτο για γίγαντες Κίνας! Δεν θα έπρεπε όμως αλήθεια τα ΣΜ και ειδικά αυτά που ανήκουν σε Έλληνες (για παράδειγμα, τα LIDL είναι γερμανικά, ενώ τα ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ ολλανδικά-βελγικά), να στηρίζουν επίσης τα ελληνικά προϊόντα και τη χώρα τους; Δεν είναι «άκομψο» να πακετάρουν προϊόντα ξένης προέλευσης, «καλύπτοντας» τα πίσω από τη δική τους ελληνική, μέσω της ιδιωτικής ετικέτας τους; Γιατί να αδιαφορούν για τις θέσεις εργασίας στην Ελλάδα, αφού αυξάνουν την εγχώρια ζήτηση και την κατανάλωση, άρα τις δικές τους πωλήσεις; Πρέπει να διαμαρτύρονται οι ίδιοι οι Έλληνες καταναλωτές, για να σταματήσουν να το κάνουν;

Περαιτέρω, διαπιστώνεται καθημερινά πως η εγχώρια παραγωγή κυριολεκτικά «στραγγαλίζεται» από το κράτος, όπως συμβαίνει γενικότερα με την επιχειρηματικότητα – από μία κυβέρνηση που επικεντρώνει την προσοχή και τη φροντίδα της στο δημόσιο τομέα, ο οποίος ουσιαστικά ευθύνεται για τη χρεοκοπία μας, τιμωρώντας όλο και αυστηρότερα τον ιδιωτικό.

Για παράδειγμα, αυξάνει συνεχώς τους φόρους, επιβαρύνοντας ανάλογα τα προϊόντα που παράγει η χώρα μας – τα οποία γίνονται συνεχώς ακριβότερα. Το κόστος τους δεν κλιμακώνεται βέβαια μόνο από τους φόρους. Αυξάνεται επίσης από το κατά πολύ υψηλότερο επιτόκιο δανεισμού των ελληνικών επιχειρήσεων, συγκριτικά με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές (εάν βέβαια υποθέσουμε πως καταφέρνουν να χρηματοδοτηθούν από τις χρεοκοπημένες και αφελληνισμένες τράπεζες), από την αδυναμία επενδύσεων σε νέες μεθόδους παραγωγής που συνήθως βελτιώνουν την ανταγωνιστικότητα, από τη συνεχώς μειούμενη κατανάλωση, από τη γραφειοκρατία, από τη διαφθορά του δημοσίου, από τα εμπόδια που τοποθετούνται στο άνοιγμα, ιδίως στο κλείσιμο των επιχειρήσεων κοκ.

Συνεχίζοντας, όλα τα παραπάνω προβλήματα έχουν σαν αποτέλεσμα τη συνεχή μείωση της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων, οπότε γίνονται ασύμφορα τόσο στην εγχώρια αγορά, όσο και στις εξαγωγές – επιδεινώνοντας τρομακτικά το εμπορικό έλλειμμα της πατρίδας μας (γράφημα). Όταν την ίδια στιγμή δε μειώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις, ενώ αυξάνεται η φορολογία των ιδιωτών, οπότε περιορίζεται η αγοραστική τους δυνατότητα, είναι δύσκολη η επιλογή ελληνικών προϊόντων εκ μέρους τους, όσο και αν το επιθυμούν.

Για παράδειγμα, όσο καλή διάθεση και αν έχει ένα νοικοκυριό, πώς είναι δυνατόν να προτιμήσει ένα ελληνικό τυρί για τοστ, όταν κοστίζει 4,50 € έναντι 1,50 € του ολλανδικού; Πώς μπορεί να αγοράσει ελληνικό κρέας, όταν είναι σχεδόν κατά 50% ακριβότερο από το γαλλικό ή το ολλανδικό;

Φυσικά η ποιότητα των ελληνικών προϊόντων είναι κατά πολύ ανώτερη των ξένων – αφενός μεν λόγω του κλίματος, αφετέρου επειδή οι ξένοι εξάγουν συνήθως στην Ελλάδα ότι πιο φθηνό διαθέτουν. Εν τούτοις, όταν ένας καταναλωτής έχει στη διάθεση του όλο και λιγότερα χρήματα, τότε δεν είναι σε θέση να προσφέρει στον εαυτό του ποιότητα ή να στηρίξει τα ακριβότερα ελληνικά προϊόντα – οπότε αναγκαστικά μειώνονται οι πωλήσεις τους, αυξάνεται το κόστος τους, χάνονται θέσεις εργασίας, κλιμακώνονται οι ζημίες τους, χρεοκοπούν κοκ.

Με τον τρόπο αυτό λοιπόν η Ελλάδα αργοπεθαίνει, ο εναπομένων παραγωγικός της ιστός καταστρέφεται, ενώ η κυβέρνηση αδυνατεί να κατανοήσει πως με την πολιτική της δεν προστατεύονται καθόλου οι φτωχοί. Με απλά λόγια, κανένα κράτος δεν μπορεί να επιδοτεί στο διηνεκές τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα όσο και αν το θέλει – όταν την ίδια στιγμή κλείνουν οι εγχώριες επιχειρήσεις, μειώνονται τα δημόσια έσοδα και «καίγονται» θέσεις εργασίας. Ως εκ τούτου, αν και βραχυπρόθεσμα φαίνεται πως ωφελούνται οι φτωχοί εις βάρος των πλουσίων, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Πρόκειται λοιπόν για μία «κοντόφθαλμη» πολιτική, την οποία θα πληρώσει πολύ ακριβά η μεσαία και κατώτερη εισοδηματική τάξη – σε καμία περίπτωση η ανώτερη η οποία, μεταξύ άλλων, μπορεί εύκολα να μεταναστεύει, μαζί με τα χρήματα και τις επιχειρήσεις της. Ειδικά όσον αφορά τους άμεσους φόρους, είναι σε όλους γνωστό πως όσο αυξάνονται οι συντελεστές, τόσο κλιμακώνεται η φοροδιαφυγή – οπότε, σε τελική ανάλυση, αφενός μεν μειώνονται τα έσοδα του δημοσίου, αφετέρου εκτρέφεται η παραοικονομία, εις βάρος όλων εκείνων που επιχειρούν έντιμα.

Ολοκληρώνοντας, εύλογα αναρωτιέται κανείς γιατί το κάνει η κυβέρνηση, αφού γνωρίζει προφανώς τα αποτελέσματα των συγκεκριμένων ενεργειών της. Η απάντηση εν προκειμένω είναι πάρα πολύ απλή: αφενός μεν για να διατηρηθεί στην εξουσία όσο περισσότερο μπορεί, αφετέρου επειδή δεν διοικεί η ίδια αλλά η Τρόικα, η οποία έχει εντελώς διαφορετικά σχέδια για την Ελλάδα (ανάλυση).

analyst.gr