Πᾶμε λοιπόν γιά ἐκλογές. Τό γαλαζοπράσινο πολιτικό καθεστώς ἔχασε τή μάχη τῆς Προεδρίας καί ὁδηγεῖται – ἑκόν ἄκον – στίς κάλπες ὅπου τό ἀναμένει ἡ ἥττα. Εἶναι ὅμως αὐτός λόγος γιά νά πανηγυρίσουμε ἤ ἔστω γιά νά αἰσιοδοξοῦμε;
Ἡ γνώμη μας εἶναι πώς ναί, πρέπει νά δοῦμε τίς δυνατότητες πού ἐνδεχομένως θά προσφέρει μιά νέα κατάσταση, μέ τόν Σύριζα στήν Κυβέρνηση. Ἐννοεῖται πώς αὐτό τό λέμε χωρίς καμμία ψευδαίσθηση γιά τίς δυνατότητες καί τίς ἀντιλήψεις τοῦ συγκεκριμένου χώρου, γιά τίς ἀντικειμενικές συνθῆκες λαϊκῆς ἀποχαύνωσης καί πελωρίων προβλημάτων πού θά κληθεῖ νά ἀντιμετωπίσει, γιά τό ἀρνητικό διεθνές κλῖμα ἔναντι τῆς χώρας μας. Ὑπάρχουν ὅμως καί λόγοι πού στηρίζουν μιά κάποιαν αἰσιοδοξία.

Πρῶτον εἶναι πασίδηλο πώς πρέπει κι αὐτός ὁ χῶρος, τῆς so called Ἀριστερᾶς, νά
περάσει ἀπό τό γκουβέρνο. Ὅσο παραμένει στήν ἀσφάλεια τῆς ἀντιπολίτευσης, ὑποστασιάζοντας ὑποτίθεται μιά διέξοδο γιά τόν ἑλληνικό λαό, δείχνει σάν ἕνα χαρτί πού δέν παίχτηκε. Ἄς τό ρίξουμε λοιπόν κι αὐτό στό τραπέζι γιά νά δοῦμε τί μπορεῖ νά ἀποφέρει.
Δεύτερον μιά νίκη τοῦ Σύριζα – καί μιά Κυβέρνηση μέ τούς Ἀνεξάρτητους Ἕλληνες καί χωρίς μνημονιακά βαρίδια, ἐλπίζω – θά εἶναι μιά πολιτική τιμωρία γιά τούς πρωτεργάτες τῆς οἰκονομικῆς καί κοινωνικῆς καταστροφῆς. Ἀναφέρομαι στά πεπραγμένα τῶν κυβερνήσεων πρίν καί μετά τά Μνημόνια ἀλλά καί σέ ὅλα τά ἄλλα: στήν συνολική ἐκφύλιση τῆς κοινωνίας καί στόν διασυρμό τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος καί τῶν θεσμῶν του. Τελευταῖο δεῖγμα γραφῆς ὁ ἐλεεινός χειρισμός τῆς ἀπόπειρας ἐξαγορᾶς τοῦ βουλευτῆ Π. Χαϊκάλη. Ὁ ἐξευτελισμός κάθε θεσμικῆς λειτουργίας καί ἡ προσβολή τῆς κοινῆς λογικῆς ἀπό τούς κρατοῦντες καί ἀπό ὅλον τόν συρφετό τοῦ καθεστῶτος – πρώτη γραμμή τά βοθροκάναλα καί δεύτερη οἱ χασαποφυλλάδες – δέν μπορεῖ νά περάσει ἀβρόχοις
ποσί. «Μά θά εἶναι καλύτεροι οἱ ἑπόμενοι;» ἔρχεται αὐτομάτως ἡ ἔνσταση. Δέν μ’ ἐνδιαφέρει, ἀπαντῶ, ἄς πληρώσει μέ κάποιο τρόπο,
ἔστω, ὁ σεσημασμένος δολοφόνος καί μετά ἄς πάρει σειρά κι ὅποιος τόν μιμηθεῖ.
Τρίτον, μιά διάλυση τοῦ κατεστημένου σκηνικοῦ ἴσως ἀπελευθερώσει καί ἀναδιατάξει πολιτικές δυνάμεις πού σήμερα εἶναι ἀνενεργές ἤ ἐγκλωβισμένες. Σήμερα ὅ,τι «νέο» προκύπτει (ποτάμια, ρίζες κτλ) εἶναι ἐνεργούμενο τῆς διαπλοκῆς, αὔριο δέν μποροῦμε νά εἴμαστε σίγουροι τό τί θά συμβεῖ.
Τέταρτον καί κυριότερο: μπορεῖ πραγματικά νά φέρει τή «συντέλεια» μιά Κυβέρνηση Τσίπρα, ὅπως πολλοί εἰκάζουμε. Τότε θά ἔχουμε ἐνώπιόν μας δύο ἀκριβοθώρητα πράγματα: τήν γυμνή ἀλήθεια χωρίς τά παραισθησιογόνα τῆς καθημερινῆς, θηριώδους προπαγάνδας καί ἐπίσης τήν δυνατότητα ἀναπροσανατολισμοῦ τῆς συλλογικῆς ζωῆς μας, ἔξω ἀπό τόν ἀσφυκτικό νάρθηκα τῆς παγκόσμιας Νέας Τάξης. Δέν γνωρίζω ἄν ἔχουμε οἱ σημερινοί Ἕλληνες τίς προϋποθέσεις γιά νά ἀρθοῦμε στό ὕψος τῶν καινοφανῶν περιστάσεων. τίποτε δέν προδιαγράφει μιά καταφατική ἀπάντηση, ὅλα δείχνουν ἀλεσμένα ἀπό τήν τηλοψία ἀλλά κι ὅλα μένουν ν’ ἀποδειχθοῦν στήν πράξη.

antifonitis.gr