«ΑΝΑΤΡΕΠΟΜΕΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»

23/12/2013

ΠΑΝΕΠΟΠΤΗΣ ή ΠΑΝΤΕΠΟΠΤΗΣ;

(Προς γνώση και απόφαση)

ΠΡΟΛΟΓΙΖΟΝΤΑΣ

            Κατά την ανάγνωση του κειμένου κάποιοι ίσως να υποστηρίξουν ότι παρεισφρέω την Πίστη προς Τον Θεό, σε θέματα πολιτικού περιεχομένου. Οφείλω να καταθέσω ότι ουδέποτε διαχώρισα την πολιτική από την αναγκαιότητα συνύπαρξης αυτής με την πνευματική καλλιέργεια. Ούτε τον πολίτη από το πνεύμα, με το οποίο ούτως ή άλλως συνάδει τον βίο του. Η Δημοκρατία γεννήθηκε σ’ αυτόν τον τόπο από ανθρώπους του πνεύματος. Όχι από τεχνοκράτες και οικονομολόγους.

Εκείνοι που θεμελίωσαν την διαδικασία κυβέρνησης βάση του Δημοκρατικού πολιτεύματος ανήγαγαν αυτή σε επιστήμη. Ο λόγος αυτής της αναγωγής ήταν διότι η άσκηση της διαχείρισης της εξουσίας, απαιτούσε από τους διαχειριστές την εναρμόνιση των σχέσεων μεταξύ χρείας (χρησιμότητας), και ουσίας (αλήθειας).

Η επιτυχία του εκάστοτε πολιτικού προσώπου βρισκόταν στην αναλογία του τρόπου με τον οποίο ο πολίτης μπορούσε να λαμβάνει την πνευματική του καλλιέργεια παράλληλα με την εξυπηρέτηση των βιοτικών αναγκών του. Το δε ποσοστό αυτής της επιτυχίας αναλογούσε με την όσο το δυνατόν μικρότερη απόκλιση του ενός από το άλλο.

Ως προς τον διαχωρισμό του πνεύματος, αυτός βρίσκεται στο ίδιο το πνεύμα το οποίο διακρίνεται ως καλό ή κακό.

            Από γεννήσεως βρισκόμαστε σε εμπόλεμη ζώνη στην οποία ούτως ή άλλως, δεν υπάρχουν αποστάτες. Αποδέκτες ή όχι αυτού του γεγονότος, η σημασία του δεν αλλάζει, όσο και το ότι αυτός ο πόλεμος που διεξάγεται δεν προσχωρεί σε μεσοβέζικες ενέργειες ή παρεμβάσεις. Ή πολεμάς το κακό, ή πολεμάς το καλό. Αν πιστεύει κάποιος πως κλείνοντας μάτια και αυτιά βρίσκεται εκτός της εμπόλεμης αυτής ζώνης, πλανάται πλάνην οικτρά, διότι αδρανοποιώντας το σύστημα ελέγχου των δυνατοτήτων του χρησιμοποιείται (ίσως δίχως να το ξέρει ή να το καταλαβαίνει) από εκείνους που πολεμούν το καλό, με τρόπους που δεν μπορεί να γνωρίζει ή να φαντάζεται. Αυτή είναι η αλήθεια, και αν κάποιοι δεν τη πιστεύουν, δεν σημαίνει ότι αυτή δεν υπάρχει.     

Α. ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΑΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ

            Όταν στο Σύνταγμα του κράτους, κάποιες παρεμβάσεις τύπου: «Διατάξεις, ή πράξεις νομοθετικού περιεχομένου» αλλοιώνουν την αρχική του μορφή σε κάποια σημεία, όχι προκειμένου να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες των πολιτών, σε μια προσπάθεια προσαρμογής σε προκύπτοντα δεδομένα, αλλά βάζοντας φραγμούς στην αύξηση του βιοτικού τους επιπέδου, προκύπτει ως άμεση συνέπεια, η αφετηρία της αντίστροφης μέτρησης στο δημιουργικό παράγοντα, και στο επίπεδο της παραγωγικής προσπάθειας, το δυναμικό του πολίτη ως  μονάδα να μειωθεί, και σταδιακά να εκμηδενιστεί.  Η Δημοκρατία τότε καταλύεται και υποκαθίσταται από μια μορφή διοίκησης η οποία έχει ως κατάληξη την διαπραγμάτευση της μιζέριας, στο πλαίσιο της αγοράς εργασίας, σε σχέση με την προσφορά και την ζήτηση.

Αυτή ακριβώς τη στιγμή αποκαλύπτεται η διάσταση της ευθύνης εκείνων οι οποίοι συνέβαλαν σ’ αυτό το αποτέλεσμα. Η αιτία και η αφορμή, δεν αποδίδεται σε κάτι άγνωστο και αόριστο. Οφείλεται στον ανθρώπινο παράγοντα, της «κοινωνίας των πολιτών». Χρεώνεται στου πολιτικούς και στους πολίτες.

-2-

Το δε αποτέλεσμα εισπράττεται από όλους. Σε μια ανατρεπόμενη Δημοκρατία όπου το κράτος ως εξουσία δεν υπηρετεί τον πολίτη, άλλα στρέφεται εναντίον του, επιβάλλεται να μπει φραγμός. Η ανοικοδόμηση είναι αναγκαία. Η σύσταση της νέας δομής της Δημοκρατίας είναι απαραίτητο να θεμελιωθεί στη βάση της δημιουργίας της. Την εξουσία που αποτυγχάνει δεν την επαναφέρεις, την εξουσία όμως που καταστρέφει, την απορρίπτεις δια παντός. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η ευθύνη των πολιτών. Στο σταμάτημα του καταστρεπτικού έργου της εξουσίας. Αν δούμε την κατάντια στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα ως μια ευκαιρία οικοδόμησης ενός νέου κράτους, αυτομάτως το ενδιαφέρον μας θα στραφεί στον οικονομικό παράγοντα, και τις πηγές πλούτου τις οποίες διαθέτει. Και οι δύο αυτοί παράγοντες είναι απεριόριστοι όσο αφορά την Ελλάδα, διότι και χρήμα ρευστό διαθέτει, και ορυκτό πλούτο, και γεωργικά προϊόντα, και κτηνοτροφία, και οπλικά συστήματα, και ανοικτή συνεργασία με την Ρωσία. (Ο έλεγχος για τα για τα προλεγόμενα είναι εφικτός μέσω διαδικτύου, και ο καθένας έχει την δυνατότητα πρόσβασης προς αυτόν). Η Ελλάδα αν και μια από τις πλουσιότερες χώρες στον κόσμο, -η πλουσιότερη αν λάβουμε υπόψη και την ιστορία της-  έχει καταστραφεί, και οδεύει προς αφανισμό. Οι σημερινοί Έλληνες ΠΡΕΠΕΙ ΑΥΤΟ ΝΑ ΤΟ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ.    

Β. ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ 

            Με κέντρο ενδιαφέροντος την πολιτεία, το άτομο – πολίτης, επικεντρώνει την προσοχή του στη γνησιότητα της Ελληνικής ταυτότητας και της προσφοράς του ελληνισμού ανά τον κόσμο, και διερωτάται κατά πόσο έχει ο ΙΔΙΟΣ ενσωματωθεί μέσα σ’ αυτή τη γνησιότητα. Αν είναι μεγαλύτερη και υπερέχει της ενσωμάτωσης του στη χρησιμότητα, τότε ήδη βρίσκεται σε σωστό δρόμο. Αν όχι, θα πρέπει να αναρωτηθεί: «Πότε είναι κάτι αληθινά χρήσιμο; Όταν εξυπηρετεί ατομοκεντρικά μας συμφέροντα ή όταν συνεισφέρει επ’ ωφελεία του κοινωνικού συνόλου, εν τω μέσω του οποίου και ο ίδιος παραβρίσκεται;» Έχει εμπράκτως αποδειχθεί ότι ο ατομοκεντρισμός οδηγεί στο εγωκεντρισμό, ο οποίος με τη σειρά του οδηγεί στη εγωπάθεια., για να καταλήξει στην εμπάθεια. Τότε το άτομο γίνεται ανάλγητο στον πόνο ή στη στέρηση του συνανθρώπου. Περιορίζονται οι πνευματικοί του ορίζοντες, και το ενδιαφέρον του εστιάζεται στη αυτοπροστασία του. Επιδίδεται χωρίς όρους αυτάρκειας στον καταναλωτισμό, και διαθέτει όλη του την ενέργεια για την απόκτηση της προσωπικής ασφάλειας γιατί του είναι αναγκαία έως και απαραίτητη, ως αντιστρόφως ανάλογη με το ποσοστό της ανασφάλειας από την οποία διακατέχεται. Αναπόφευκτα οδηγείται σε μια κατάσταση αβδηριτισμού και απόλυτης κενότητας, όσο αφορά την ουσιώδη υπόσταση του, η οποία συνίσταται από την υλική, ψυχική, και πνευματική διάσταση.

Η αποτυχία του ατομοκεντρικού συστήματος είναι δεδομένη.

Η αποδοχή αυτής της αποτυχίας είναι το ζητούμενο από τον σημερινό Έλληνα πολίτη, προκειμένου να οικοδομήσει το νέο πολιτικό γίγνεσθαι πάνω σε βάσεις κοινωνικοκεντρικού, και όχι ατομοκεντρικού χαρακτήρα.

Το κατέβασμα κάθε ψευδεπίγραφης επίφασης ως μέτρο, αλλά μηδενικού περιεχομένου ως εφαρμογή, και η αντικατάσταση αυτής από πράξεις ουσίας και νοήματος είναι μέτρο που θα βοηθήσει τα μέγιστα σε επίπεδο κοινωνικής δικαιοσύνης.

Παράδειγμα το οποίο ερμηνεύει τη συγκεκριμένη διατύπωση, αφορά το επονομαζόμενο: «ΚΡΑΤΟΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ», στο οποίο θρασύτατα αναφέρεται το κράτος, ενώ εκείνο που εφαρμόζεται ως πράξη, είναι οι μέθοδοι τις οποίες χρησιμοποιεί ως «ΚΡΑΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ».     

-3-

Η πρόνοια προ-νοεί. Δεν δίνει προστασία με φιλανθρωπίες μασονικού τύπου. Δεν προκαλεί το κακό για να εμφανισθεί κατόπιν ως ελεήμων και φιλάνθρωπη προστασία. Παρόμοιες «ταμπέλες» που ανατρέπουν την πραγματικότητα ως ερμηνευτικές πράξεις, φέρουν κόμματα, οργανισμοί, κ.ο., υπουργεία, και πολλοί κοινωνικοί φορείς εκ των οποίων κανένας πλέον δεν προσφέρει το υποτυπώδες κοινωνικό έργο στο οποίο αναφέρεται.  

            Η γνωστοποίηση της έννοιας ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, προέχει παντός άλλης προτεραιότητας στη σημερινή Ελλάδα. Το σημερινό μόρφωμα του πολιτικού σκηνικού δεν συνάδει με την Δημοκρατία. Μπορεί να ονομαστεί κοινοβουλευτικός φεουδαρχισμός, ή νέας μορφής δικτατορία, αλλά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Γενιές οι οποίες γνώρισαν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, δεν υπήρξαν ποτέ στα χρόνια της νεότερης Ελληνικής Ιστορίας. Συνέπεια αυτού είναι μετά την πάροδο τόσων ετών, να έχει σχεδόν οριστικοποιηθεί στη σκέψη κάθε ανθρώπου, η λανθασμένη αντίληψη ότι Δημοκρατία είναι αυτό που σήμερα εισπράττει στην καθημερινότητα του. Λόγω άγνοιας, οι επιλογές του ως προτεινόμενη λύση, είναι το ανέβασμα στη εξουσία της «Χρυσής Αυγής», ή ο Τσίπρας. Στην χειρότερη των περιπτώσεων ανατρέχοντας την μνήμη του στην μαύρη Επταετία της Χούντας, συγκρίνει την παρούσα κατάντια και συντελεσθείσα καταστροφή, με ανάλογες κακουργηματικές πράξεις και συμπεριφορές εκφυλισμού κάθε ηθικής αξίας, και αρετής. Οι κάθε είδους αρχές και αρετές όμως, έχουν ως γεννέτηρα την  Ελλάδα. Η διατήρηση τους προσδιορίζει το ήθος με το οποίο θα κληροδοτήσουμε τις επόμενες γενιές. Γι’ αυτό και δεν πρόκειται για την ανάγκη της παρούσας και μόνο στιγμής. Πρόκειται για κάτι το οποίο αφορά και το μέλλον. Κατά συνέπεια μετουσιώνει την ατομική ανάγκη, σε συνολική υποχρέωση.  

            Στα στοιχεία Δημοκρατικού πολιτεύματος τα οποία καθορίζουν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του πολίτη βρίσκονται αναφορές όπως:

α) Αναγκαίοι όροι της κοινωνικής ζωής.

β) Ίση μεταχείριση – δικαιοσύνη.

γ) Διαρκής προσαρμογή σε μεταβαλλόμενες συνθήκες.

δ) Κοινωνικές μεταβολές.

ε) Έννοια του πολιτισμού.

στ) Εθνικός πολιτισμός.

ζ) Υποχρέωση του ατόμου για διατήρηση και συνέχιση του πολιτισμού.

η) Η έννοια της κοινωνίας.

            Η λειτουργία της Δημοκρατίας βρίσκει τον στόχο της, όταν εναρμονίζεται η σχέση της, με τον πολίτη, κατόπιν συνάρτησης αυτής, με τις κοινωνικές του αναγκαιότητες κατά προτεραιότητα. Με γνώμονα τον αιώνα του Περικλή στην Αρχαία Ελλάδα (όσο αφορά την Αναγέννηση της Δημοκρατίας) και με προοπτική την υποδομή για προσαρμογή αυτής στο σήμερα, η συνέχεια της πορείας μας βρίσκεται στα δικά μας χέρια, που δεν πρέπει να μένουν κενά. Ο σπόρος του ζητούμενου στο ένα χέρι, και ο λίθος της οικοδόμησης στο άλλο, θα δώσουν αξία στο βάδισμα της πορείας μας, ώστε αυτή να μην χαρακτηριστεί σαν επιπρόσθετη πατημασιά επιστρώματος, στο ισοπέδωμα της Ελλάδας το οποίο η νέα τάξη πραγμάτων επεξεργάζεται προσβλέποντας στον αφανισμό μας. Αυτή η νέα τάξη δεν κουράζεται ποτέ. Εργάζεται άοκνα, ραδιουργεί αδιάλειπτα, υπονομεύει με      ανοίκεια συμπεριφορά την ιστορία μας, παγιδεύει με υποχθόνιες μεθόδους συνειδήσεις φιλότιμο, και ανθρωπιά.

Επιθυμεί να δολοφονήσει τους Έλληνες, και να οικοδομηθεί ως επικυρίαρχη στην Ελλάδα.

-4-

Και το εφαρμόζει αργά, βασανιστικά, ταπεινωτικά, εξευτελιστικά. Έτσι όπως ήταν και είναι η μέθοδος εξόντωσης η οποία βασίζεται στην τακτική της ναζιστικής νοοτροπίας.

Κατ’ επέκταση επιβουλεύεται την κυριαρχία ολόκληρου του πλανήτη. Αναστολή δεν γίνεται σε κανένα (όσο αφορά τους Έλληνες) γιατί η Ελλάδα είναι η μύγα που διαταράσσει την ησυχία τους. Είναι το τσίμπημα που τους θυμίζει ποιοι είμαστε, και ποιοι τους χαλούσαν πάντοτε τα σχέδια. Είμαστε εκείνοι που τους κατεβάσαμε από τα δένδρα για να τους μάθουμε πως κυβερνάτε ένα κράτος. Είμαστε εκείνοι που τους δίδαξαν τη Δημοκρατία.

Γ. ΜΕΘΟΔΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ  

            Εν κατακλείδι να μην ξεχνάμε ή προσπερνάμε το γεγονός ότι είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Στο κατ’ ουσίαν αυτής της πραγματικότητας βρίσκεται η φροντίδα απαλλαγής εκ των δεινών του συνανθρώπου. Ανάμεσα τους βρίσκονται ευπαθείς ομάδες οι οποίες αποτελούνται από παιδία, αναπήρους, γέροντες, απολυμένους από την εργασία τους, ανέργους. Κοινωνικές μονάδες που πληρώνουν χωρίς να χρωστάνε. Δεν μπορούμε ως Ορθόδοξοι να εθελοτυφλούμε μπροστά στα εγκλήματα που γίνονται εις βάρος τους. Διότι ΕΜΕΙΣ δεν πεινάσαμε ακόμη, γιατί ΕΜΕΙΣ διατηρούμε την εργασία μας, ή συμβαίνει –ευτυχώς- ΕΜΕΙΣ να είμαστε υγιείς. Δεν συνιστά Ορθόδοξο πνεύμα αυτή η συμπεριφορά.

            Η ανατρεπόμενη Δημοκρατία σηματοδοτεί την απαρχή της προσωπικής μας απόδρασης από την απραξία στη δραστηριοποίηση. Το μεγαλύτερο κίνημα είναι εκείνο του ενδιαφέροντος. Η εκκίνηση έχει ως μοναδική προϋπόθεση τη θέληση. Το αντικείμενο του ενδιαφέροντος δεν υποδεικνύεται. Βρίσκεται ως εύρημα στην δικαιοδοσία εκείνου που αναλαμβάνει την δική του προσπάθεια. Το σημείο εκκίνησης δεν είναι κοινό. Ούτε η στιγμή. Πρόκειται επίσης για προσωπική ανεύρεση και ανατροπή των δεδομένων, κατά την οποία από χρηστικός συντελεστής στο έγκλημα, μετατρέπεται κάποιος σε ωφέλιμο παράγοντα με τη συμμετοχή του στην προσπάθεια αποτροπής του εγκλήματος. Η απόδοση ευθυνών στους πολιτικούς, για παραβατική συμπεριφορά, προδοτική στάση, ανήθικη και κακουργηματική πολιτική είναι σωστή και δίκαιη. Η ανάληψη όμως της ευθύνης για το σταμάτημα αυτής της καταστροφής είναι η υποχρέωση που τη συνοδεύει το θεληματικό αυτόβουλο και συνειδησιακό πρόσταγμα κάθε Έλληνα πολίτη.

Είναι προφανές, ότι πολλοί εξ’ ημών εκλαμβάνουν την κατάσταση στην Ελλάδα ως ασθένεια μη αναστρέψιμη, παρομοιάζοντας αυτήν με ανήκετο νόσο. Ωστόσο προέχει αυτής της άποψης, η απόδοση της ανέκαθεν υπάρχουσας ιαματικής πηγής, προς ίαση πάντων, και παντών ασθενειών καθώς:

«τα αδύνατα παρά τοις ανθρώποις, δυνατά παρά τω θεώ εστίν». [Λουκ. ιη’ 22-27].

Κωνσταντινίδου

Ανθή          

(Προσθήκη φωτογραφίας από ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ)