Ο πολιτισμός, η αυτάρκεια και η λιτότητα.

Πολιτισμός (ο) 

1. το σύνολο των υλικών και πνευματικών επιτευγμάτων κοινωνικού συνόλου: ανακαλύφθηκαν απομεινάρια ενός πρωτόγονου ~ 

2. το σύνολο των υλικών και πνευματιών προϊόντων της δράσης ενός συνόλου ανθρώπων (κοινωνικού, εθνικού, θρησκευτικού κ.λπ.) σε ορισμένη ή μη εποχή και ο ιδιαίτερος χαρακτήρας του όπως εκφράζεται μέσα από αυτά: η εμμονή στην ανεξαρτησία του ατόμου είναι στοιχείο του δυτικού ~ || η ανάπτυξη του Δικαίου ήταν η ρωμαϊκή συμβολή στον παγκόσμιο ~ || έθνος με ~ αιώνων || βυζαντινός / λαϊκός / κυρίαρχος ~ 

ΣΥΝ. Κουλτούρα· ΦΡ. Σύγκρουση των πολιτισμών | όρος που αναφέρεται στο περιεχόμενο της θεωρίας του Σάμουελ Χάντινγκτον για την παγκόσμια πολιτική μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου· σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, τα κύρια αίτια των συγκρούσεων δεν θα είναι πλέον ιδεολογικά ή οικονομικά αλλά πολιτισμικά 

3. (συνεκδ.) σύνολο ανθρώπων οι οποίοι νοούνται ως φορέας συγκεκριμένου πολιτισμού (σημ. 2): έρχομαι σε επαφή με ξένους / αγνώστους ~ || ένα έθιμο που επιβιώνει ακόμη σε αγροτικούς ~ 

4. ο βαθμός στον οποίο είναι ανεπτυγμένες οι πνευματικές και υλικές συνθήκες ζωής κοινωνικού συνόλου: προηγμένος ~ 

5. (ειδικότ.) το υψηλό επίπεδο ανάπτυξης κυρ. των υλικών και των πνευματικών συνθηκών ζωής ενός κοινωνικού συνόλου: χώρα με ~ || έφεραν τον ~ στους αγρίους / στους υπανάπτυκτους λαούς 

6. ο σύγχρονος τρόπος ζωής ως χώρος στον οποίο κυριαρχούν οι δυνατότητες και οι ανέσεις της σύγχρονης εποχής· (ειδικότ.) η σύγχρονη πόλη: ζούμε μέσα στον ~· πώς είναι δυνατόν να πιστεύουμε ακόμη σε δεισιδαιμονίες: (κ. ειρων.) περάσαμε δύο εβδομάδες στην εξοχή, αλλά τώρα επιστροφή στον ~! 

7. τα εκλεπτυσμένα ήθη και η πνευματική ανάπτυξη στη συμπεριφορά, στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, στην αισθητική έκφραση, στον τρόπο ζωής ενός κοινωνικού συνόλου: ο αλληλοσεβασμός των πολιτών είναι ένδειξη (υψηλού) ~ 8. το σύνολο των πνευματικών δραστηριοτήτων (διανόηση, Καλές Τέχνες κ.λπ.) ενός κοινωνικού συνόλου ή μιας χώρας: πρέπει να αυξηθεί η οικονομική ενίσχυση του κράτους στον ~ || Υπουργείο Πολιτισμού. [ΕΤΥΜ]. Μτγν., αρχική σημ. “δημόσια διοίκηση”, <αρχ. πολίτης (κατά τα ρ. σε -ίζω). Στους εκκλησ. συγγραφείς η λ. περιέγραψε επίσης την ευγένεια και την κομψότητα των τρόπων ενός ανθρώπου της πόλης (βλ. κ. αστείο). Η σημερινή σημ. είναι απόδ. του γαλλ. civilisation. Με τη νεότ. σημ. η λ. πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τον Αδαμ. Κοραή.

Αυτάρκης, -ης, αύταρκες {αυτάεκ-ους | -εις (ουδ -η)} 

1. αυτός που μπορεί να καλύπτει επαρκώς τις ανάγκες του μόνος του, με δικές του δυνάμεις, και ειδικότ. αυτός που δεν εξαρτάται οικονομικά από άλλους, παίρνει έναν πολύ καλό μισθό που του επιτρέπει να είναι οικονομικά ~ ΣΥΝ αυτοσυντήρητος, ανεξάρτητος, αυτόνομος 

2. αυτός που αρκείται σε όσα έχει 

3. ΟΙΚΟΝ (για κρατική ή οικονομική οργάνωση) αυτός που μπορεί να καλύπτει τις ανάγκες του με δικούς του πόρους ή δική του παραγωγή δεν είναι ακόμα ~, εφόσον εξαρτάται από την οικονομική ενίσχυση των δικών του, για να πληρώσει το νοίκι || η Ελλάδα δεν είναι ~ αναφορικά με την κάλυψη των ενεργειακών της αναγκών εισάγει ρεύμα από γειτονικές χώρες – Αυτάρκεια (η) [ΕΤΥΜ αρχ. < αυτο(ο)- + _αρκης < αρκώ]

Λιτότητα (η) (αρχ.) (χωρ. Πληθ.) 

1. η ιδιότητα του λιτού: δωρική ~ || ~ εκφραστικών μέσων 

2. ΡΗΤΟΡ. σχήμα λιτότητας σχήμα λόγου κατά το οποίο μια θετική έννοια εκφράζεται με την άρνηση του αντιθέτου της, π.χ. δεν είναι καθόλου κακός (είναι αρκετά καλός), ουκ λίγον, ουκ ευκαταφρόνητος. 

3. ΠΟΛΙΤ. ΟΙΚΟΝ. μορφή οικονομικής πολιτικής, η οποία, με την επίκληση της οικονομικής ύφεσης, περιορίζει τις ανάγκες και τις λιγότερο αναγκαίες δαπάνες του κράτους, με σκοπό τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος, τη σταθεροποίηση και την ανάκαμψη της οικονομίας: πολιτική μονόπλευρης ~ (που αφορά κυρίως στα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα, μισθωτούς και συνταξιούχους || μέτρα / προγράμματα λιτότητας.

[Μπαμπινιώτη, Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας, 2005]

Η συνεργασία, μεταξύ προσώπων, μεταξύ ομάδων και μεταξύ χωρών, παρέχει στους συνεργαζόμενους προφανή οφέλη.

Εντός των ορίων ενός πολιτισμένου κόσμου, μια οποιαδήποτε συνεργασία (θα έπρεπε να) προϋποθέτει ότι όλοι οι συνεργαζόμενοι θα χαρακτηρίζονται από την ιδιότητα της αυτάρκειας. Και η ιδιότητα αυτή σημαίνει, αφενός, ότι έχουμε εξασφαλίσει, με ίδια μέσα, την επιβίωσή μας ακόμα και στους δύσκολους καιρούς και αφετέρου, ότι έχουμε φροντίσει να καλλιεργήσουμε συνήθειες καθημερινότητας τέτοιες, οι οποίες δεν υπερβαίνουν τις ενδογενείς, πραγματικές δυνατότητες της χώρας μας σε υλικό πλούτο και ανθρώπινο δυναμικό.

Για παράδειγμα, τα οφέλη του διεθνούς εμπορίου θα έπρεπε να εξετάζονται αφού προηγουμένως η ενδιαφερόμενη χώρα έχει εγκαταστήσει στο έδαφός της, τουλάχιστον, ολόκληρη εκείνη την υλική υποδομή παραγωγής του π.χ. 75% των αναγκαίων προϊόντων και υπηρεσιών που η ίδια χρειάζεται για τις πραγματικές ανάγκες της. Και στη συνέχεια, η πραγματοποίηση διεθνούς εμπορίου (θα έπρεπε) να γίνεται δίχως την οποιαδήποτε απομείωση αυτής της εγκατεστημένης παραγωγικής υποδομής.

Επίσης, όλες εκείνες οι παράμετροι που αφορούν την κρατική οργάνωση και τα χαρακτηριστικά του συλλογικού βίου, σε κάθε χώρα, θα έπρεπε να συνδέονται, δυναμικά (σε πραγματικό χρόνο, δηλαδή, να ενέχουν την παράμετρο του χρόνου), με την τρέχουσα διαφορά μεταξύ, αφενός του πραγματικού ενδογενούς διαθέσιμου, υλικού και ανθρώπινου πλούτου και του συνολικά διαθέσιμου πλούτου (δηλαδή, του ενδογενούς συν εκείνου που προκύπτει από το διεθνές εμπόριο). Δηλαδή, οι κρατικές δομές θα πρέπει να ενέχουν μια τέτοια δυναμική “ελαστικότητα” ώστε κάθε κύμανση της παγκόσμιας οικονομίας να αποσβένεται ακαριαία από ανάλογη και αυτόματη μείωση του κόστους λειτουργίας των κρατικών υποδομών συν αυτόματη μείωση των οικογενειακών οικονομικών προϋπολογισμών.

Στην εποχή μας, τα μεγάλα και ισχυρά κράτη, σχεδόν, δεν γνωρίζουν τη σημασία της λέξης, λιτότητα. Και τα μικρά και αδύναμα κράτη, ενώ τη γνωρίζουν, σπανίως τη θυμούνται. Γι' αυτό, η έλλειψη αυτάρκειας, του οποιουδήποτε δυνατού ή αδύναμου κράτους, αποτελεί μια απόδειξη ανεκδιήγητης αφροσύνης.

Ο πολιτισμός της κατανάλωσης έχει προκαλέσει την εγκατάσταση, εντός της συλλογικής και ατομικής καθημερινότητας, συνηθειών τέτοιων οι οποίες, σωρρευτικά, καθιστούν τις περισσότερες εθνικές οικονομίες του πλανήτη μας, μη βιώσιμες. Και η μη βιωσιμότητα των εθνικών οικονομιών έχει οδηγήσει στο σημερινό σπιράλ διεθνούς βίας. Σχετικά μεγαλύτερες ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση βαρύνουν τα ισχυρά κράτη, ενώ η μέγιστη ευθύνη βαρύνει την Ελλάδα και τους Έλληνες· κάθε έναν ξεχωριστά και όλους μαζί, συλλογικά· δίχως μια εξαίρεση.

Ο πολιτισμός, η εφαρμογή των ηθικών αξιών, ο έμπρακτος σεβασμός των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η αληθινή δημοκρατία και εντέλει, η ίδια η Ελευθερία, προϋποθέτουν οι πολίτες, οι οικογένειες και τα κράτη να χαρακτηρίζονται από αυτάρκεια. Και στην αυτάρκεια οδηγεί η λιτότητα.

Για να επανέλθουμε, από τη σημερινή κατάσταση πλανητικής απανθρωπίας, πίσω, στην Ειρήνη, τη Δημοκρατία και την Ελευθερία, χρειαζόμαστε μια μέθοδο ειρηνικής απόσπασης από τις εγκατεστημένες, στα πρόσωπα και τις ομάδες, συνήθειες της αμετροεπούς καθημερινότητας. Η μέθοδος αυτή, ήδη υπάρχει και ονομάζεται, ελληνικότητα.

Τα βίντεο που ακολουθούν ας μελετήσουν όλοι εκείνοι, δυνατοί και αδύναμοι εξίσου, οι οποίοι δεν έχουν διασφαλίσει την αυτάρκειά τους. Και αποσκοπούν, τα βίντεο αυτά, μόνο, στην παροχή ενός, οιονεί, παραδείγματος (εγκλωβισμού των αδυνάτων στην ανέχεια και εγκλωβισμού των δυνατών στο σπιράλ της βαρβαρότητας) προς έγκαιρη και απόλυτη, αποφυγή.

Εύχομαι και προσεύχομαι, η προβολή των βίντεο που ακολουθούν, να συμβάλλει στην εξάλειψη των εμφανών και των αφανών, περιστατικών βαρβαρότητας, που συμβαίνουν σχεδόν παντού στην υφήλιο και αφορούν ανθρώπους και όχι ζώα.

 Worst Dog Attack By A Pitbull!

Dangerous dog almost kills another dog

Υ.Γ.: η φωτό από εδώ.

agorapoliton.gr