Οι μέρες του Τσίπρα είναι μετρημένες…

Ο Τσίπρας ως πρόσωπο μπορεί να υπάρχει αλλά όλο αυτό το σύστημα είναι τελειωμένο και θα πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων έχοντας  ολοκληρώσει την δουλειά για την οποία επιλέχτηκε. 

 

Την ολοκλήρωση δηλαδή της κατοχής στην Ελλάδα. Εξ’ άλλου ο Τσίπρας ή αυτό που θα αποκαλείται κυβέρνηση δεν θα κυβερνά τίποτε, αφού η πραγματική διακυβέρνηση θα εκπορεύεται από την Ε.Ε και τους υπαλλήλους της στην Ελλάδα.

 

Όλα δείχνουν πως την θέση των διεκπεραιωτών, που θα πρέπει να έχουν Ελληνικό ονοματεπώνυμο, θα αναλάβει…….

……….

η Χρυσή Αυγή. 

Ω, μην εκπλήσσεσαι και πάνω απ’ όλα μην οργίζεσαι και μη μειδιάς.

 

Αφού ήδη στοχοποιήθηκαν οι απέχοντες από τις εκλογές ως εγκληματίες, οι «δημοκράτες» εξανέστησαν για μια ακόμη φορά με τα ποσοστά του «μορφώματος», όπως το αποκαλούν. 

Σ’ αυτή την χώρα κανένας δεν μαθαίνει τίποτε εκτός κι αν τον συμφέρει. Η Χρυσή Αυγή πήρε ακριβώς το ποσοστό που είχε στον Ελληνικό λαό τα τελευταία τουλάχιστον εβδομήντα χρόνια. Είναι και κάτι παραπάνω, αλλά ακόμη έχει κάποιες υποχρεώσεις, όπως καταλαβαίνετε.

 

Για να μην γυρίσουμε στην εποχή του ποιητή Σουρή ή την εποχή της Αντάντ από τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο, ας  ξετυλίξουμε το κουβάρι από τα πρόσφατα του Β’ παγκοσμίου πολέμου και μετά. Η Ελλάδα πάντα -μα πάντα- είχε κυβερνήτες που έκαναν την δουλειά αυτών που τους τοποθετούσαν στην εξουσία.

 

Ο εξωτερικός παράγοντας πάντα κυβερνούσε, αλλά κράταγε τα προσχήματα με «δημοκρατικές εξουσίες» εγχώριου τύπου, βοηθούμενος ουσιαστικά από ένα 10% έως 15% εντόπιων Ελληνοφανών, οι οποίοι νέμονταν τις κυβερνητικές θέσεις ως εκτελεστές εντολών. Είναι ακριβώς το ποσοστό που «νίκησε» την περίοδο του εμφυλίου με την βοήθεια των Άγγλων και των Αμερικάνων που έπαιρναν την θέση των πρώτων.

 

Φυσικά, αυτό το ποσοστό δεν θα μπορούσε να κυβερνήσει «δημοκρατικά» γι’ αυτό και η δημιουργία κομμάτων σύγχρονων (Δεξιά, Κέντρου,Δημοκρατίας) κρίθηκε απαραίτητη. Βάζοντας ένα λαό να βρίσκει σε όλα αυτά τα πάντα. Από συναίσθημα μέχρι συμφέρον. Όμως, η επιβολή φόβου δεν μπορούσε να γίνει «Δημοκρατικά», έτσι λοιπόν πραγματικό κράτος έγινε το παρακράτος.

 

Μπορεί να μην έγινε υπουργός ο  Γκοτζαμάνης ή ο δολοφόνος του Πολκ, αλλά ο «δημοκρατικά» εκλεγμένος «Εθνάρχης» αναφωνούσε για το ονόρε: » Μα ποιος κυβερνάει αυτό το κράτος». Λες και δεν ήξερε!

 

Το ποσοστό του 10% – 15% την άραξε σε «δημοκρατικά» κόμματα, ξεσάλωσε την επταετία και αμέσως μετά χώθηκε πάλι σε σοσιαληστρικά και «δημοκρατικά» κόμματα. Αξέχαστες θα μείνουν οι ικεσίες του θείου Καραμανλή να ενταχτούν στην γαλάζια στρούγκα κάνοντας κάποιους και υπουργούς. Αξέχαστοι θα μείνουν και κάποιοι μεγαλόσχημοι του ΠΑΣΟΚ που γνώριζαν άριστα τις τεχνικές του παρακράτους. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα αγωνιώδη ταξίδια του Μητσοτάκουλα να πείσει ομάδες παρακρατικών να πάνε στη ΝΔ. Ήταν η εποχή που άρχισαν να κάνουν φανερά γλέντια και να εμφανίζονται καμαρωτά ως κληρονόμοι του Εθνικισμού.

 

Η πλαστικές εποχές των υπόλοιπων ετοίμασαν το έδαφος να αποδεχτεί η κοινωνία φανερά πια τον χώρο, που για να υπάρχει βολόδερνε στο 0,1% εκλογικά. Με πρόσχημα την κρίση και τα προβλήματα της χώρας το 10%-15% κάνει δυναμική εμφάνιση και είσοδο κανονικά στο κοινοβούλιο το οποίο χρόνια τώρα είναι κυνοβούλιο.

Στις εποχές που ζούμε η προστάτιδα Αμερική παρέδωσε την διαχείριση (προσοχή την διαχείριση) στην Ναζιστική Ε.Ε. Η αποικία άλλαξε προϊστάμενο, λοιπόν. Ο νέος προϊστάμενος έχει άλλα κόλπα. Με συνοπτικές διαδικασίες κατάπιε ό,τι θεωρούσες «δημοκρατικό», σοσιαλιστικό και πάνω απ’ όλα εξευτέλισε την αριστερά σκορπώντας φόβο και τρόμο στην μάζα. Τα μπάζα της πολιτικής τα έβαλε στην γωνία προσφέροντάς σου «ελπίδα» δημιουργώντας ένα κράμα που σου φαίνεται ίδιο ακόμη και αν βρωμάει ΚΑΜΕΝΟ ΑΛΕΞΗ. Η δουλειά, που κλήθηκαν να κάνουν, τελειώνει σύντομα και θα ακολουθήσουν τον δρόμο των προκατόχων «δημοκρατών».

 

Αφού λοιπόν οι προστάτες θα χρειαστούν «κυβερνήτες» και οι πρόθυμοι δεν έχουν να κρύψουν πια τίποτε, αφού οι εποχές είναι ευνοϊκές και ουσιαστικά βασιλεύει ο φόβος, ποιος μένει να αναλάβει μετά βαΐων και κλάδων; Μα αυτός που δήλωσε πριν λίγο καιρό πως καλά όλα τα άλλα, όμως από την Ευρώπη δεν μπορούμε να φύγουμε.

Η ψήφος, λοιπόν, στην Χ.Α δεν είναι διαμαρτυρίας και θυμού, είναι το ποσοστό τους και λίγο παρακάτω από το πραγματικό. Δεν υπάρχει λόγος να κρύβονται κάτω από άλλες σημαίες. Γεγονός πάντως είναι πως όπου κι αν κατέληξε ο υπόλοιπος λαός δεν πήγε προς την Χ.Α. Αυτό είναι λογικό, γιατί όπως και να καταντήσεις, αυτή η κληρονομικότητα του καθαρού αίματος και της Εθνικοπαραφροσύνης ακόμη και σε έναν «σκεπτόμενο» οπαδό του Σταύρου του Γιούγκερμαν μόνο γέλιο προκαλεί επειδή το στομάχι είναι ακόμη γεμάτο. Τα πράγματα αλλάζουν όταν αρχίζεις να σφίγγεις το ζωνάρι και μάλιστα σε εποχές «ευδαιμονίας».

 

Τώρα που δεν κρατιούνται τα προσχήματα από τους «προστάτες» της χώρας, τώρα που εναγκαλίζονται δεξιοί και αριστεροί στις εξέδρες, τώρα που όλα έγιναν ένα, ποιος θα εμποδίσει την ανάθεση της «κυβέρνησης» στην Χ.Α; 

 

Μη μασάς, δεν χρειάζονται εκλογές και άλλα κόλπα τύπου δημοκρατικών δημοψηφισμάτων. Μόλις ολοκληρώσει ο Τσίπρας την δουλειά οι δηλωμένα επίσημα παρακρατικοί είναι οι μοναδικοί που θα εμπιστευτούν οι «σύμμαχοι» για την αποικία.

 

Είναι οι ίδιοι που μάζευαν τους απέχοντες «ξεκαθαρίζοντας» τους εκλογικούς καταλόγους από κάποιες άλλες εκλογές και τους έστελναν «διακοπές» στα νησιά. Είναι οι ίδιοι που δεν λένε στον ξένο παράγοντα ποτέ όχι κάνοντας την ελληνική σημαία παραβάν του άκρατου δοσιλογισμού, ραγιαδισμού και μηδενικής νοητικής και συναισθηματικής νοημοσύνης. Δεν είναι καθόλου τυχαία η χρήση μέχρι εξευτελισμού των εθνικών συμβόλων από μαϊμούδες. Η σημαία γίνεται «μαϊμού» και ο Κατοχικός εξουσιαστής τρίβει τα χέρια του. 

Ο Τσίπρας  ήταν μια παρένθεση των απόνερων που βαυκαλίζονται να αποκαλούνται «δημοκράτες» και «αριστεροί».

 

Τα αποτελέσματα αυτών των εκλογών δείχνουν ένα και μοναδικό πράγμα. Η τελική λύση θα είναι με «κυβερνήτες» και οπαδούς που δεν ντρέπονται πια να βγαίνουν στην σκηνή μόλις ανοίγει η αυλαία. Μια αυλαία που έκλεισε οριστικά για μια χώρα και για μια πατρίδα όπως την είχες στην καρδιά σου.

 

του Γιάννη Λαζάρου

 

tolimeri.wordpress