Ο μονόδρομος της τραπεζικής ένωσης

Η βαλκανοποίηση είναι η λέξη της μόδας αυτές τις μέρες όσον αφορά τις τράπεζες  - ένας εύκολος τρόπος για να περιγράψει κανείς την κατάρρευση των διασυνοριακών τραπεζικών συναλλαγών, καθώς οι ανήσυχοι δανειστές υποχωρούν, ιδίως από τις πιο προβληματικές περιοχές της ευρωζώνης ή τουλάχιστον προσπαθούν να απομονώσουν τις δραστηριότητες τους εντός των εθνικών συνόρων.

Για τους λαούς των Βαλκανίων, των οποίων τα εθνικά σύνορα έχουν κατακερματιστεί σε διάφορα σημεία κατά τα τελευταία 200 χρόνια, η διαδικασία έχει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Στον τραπεζικό τομέα ωστόσο, είναι δύσκολο να δούμε μια θετική πλευρά.

Στα τέσσερα χρόνια της οικονομικής κρίσης μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers, η βαλκανοποίηση έχει σημειώσει σταθερή πρόοδο σε όλο το εύρος του τραπεζικού τομέα. Τα νευρικά διοικητικά συμβούλια των τραπεζών έχουν προσπαθήσει να κρατηθούν μακριά από διεθνή προβλήματα και οι εθνικές ρυθμιστικές αρχές τους έχουν ενθαρρύνει στην αποστολή τους αυτή.

Πρόκειται για μια τάση που έχει κάνει αναλυτές να ανησυχούν. Ο Mario Draghi, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, μίλησε για την ανάγκη να «αντιστραφεί αυτός ο οικονομικός κατακερματισμός». Ο Mark Carney, επικεφαλής της παγκόσμιας ρυθμιστικής αρχής, του Συμβουλίου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, έχει προειδοποιήσει ότι η επανεθνικοποίηση της χρηματοδότησης θα βλάψει την ανάπτυξη και την απασχόληση και θα οδηγήσει σε «μείωση των οικονομικών δυνατοτήτων και της συστημικής ανθεκτικότητας.»

Η διαδικασία βρίσκεται σε εξέλιξη σε πολλά μέτωπα, όπως έχουν επισημάνει πρόσφατες εκθέσεις ερευνών από την Barclays και τη Morgan Stanley, με τις πιο οξείες τάσεις να είναι εμφανείς εντός της ευρωζώνης χάρη στην επίμονη νευρικότητα γύρω από την πιθανή διάλυση της νομισματικής ένωσης.

Κατ 'αρχάς, ας εξετάσουμε τη χρηματοδότηση. Οι τράπεζες όλο και περισσότερο προσπαθούν να «κλείσουν ταμείο» εντός των εθνικών συνόρων. Με άλλα λόγια, όπου έχουν μεγάλες δανειοδοτήσεις, αλλά περιορισμένες καταθέσεις για να τις στηρίξουν, αναθεωρούν τους τοπικούς τους ισολογισμούς. Όπως προέκυψε αυτή την εβδομάδα, η γαλλική BNP Paribas προσπαθεί να κόψει ένα τεράστιο εγχώριο κενό χρηματοδότησης € 18 δισ. στην ιταλική θυγατρική της BNL, ξεκινώντας να εκδώσει BNL ομόλογα ως μέρος του χρέους της μητρικής εταιρίας. Αυτό μάλλον θα βοηθήσει στον κατευνασμό του πανικού των επενδυτών ότι η κατάρρευση της ευρωζώνης θα μπορούσε να αφήσει τον τραπεζικό κολοσσό με ακριβά «γαλλικά» ευρώ να χρηματοδοτούν ένα ραγδαία υποτιμημένο χρέος σε λιρέτες στην Ιταλία.

Η έλλειψη μακροπρόθεσμου σχεδιασμού έχει χτυπήσει και την πόρτα της διατραπεζικής χρηματοδότησης σε μεγάλο βαθμό. Πριν την οικονομική κρίση, οι τράπεζες της ευρωζώνης αντλούσαν το ένα τρίτο των ενδοτραπεζικών κεφαλαίων τους από διασυνοριακούς παίκτες του κλάδου. Το ποσοστό αυτό έχει πλέον μειωθεί σε λιγότερο από το ένα τέταρτο - παρόμοιο με αυτό πριν από την εισαγωγή του ευρώ το 1999.

Παρόλη την ανησυχία του κ. Draghi, οι τράπεζες έχουν λάβει βοήθεια προς την βαλκανοποίηση των ισολογισμών της ευρωζώνης από την ίδια την ΕΚΤ. Οι πράξεις μακροπρόθεσμης αναχρηματοδότησης της κεντρικής τράπεζας, διάρκειας επτά και 10 μηνών, επέτρεψαν στους τραπεζικούς ομίλους να περιοριστούν εντός εθνικών συνόρων δανειζόμενοι LTRO κεφάλαια σε τοπικό επίπεδο – η BNP το έκανε στην Ιταλία, για παράδειγμα, όπως έκανε και η Barclays και η Deutsche Bank στην Ισπανία.

Οι ρυθμιστικές αρχές έχουν, επίσης, επιδεινώσει το πρόβλημα, περιορίζοντας τις τράπεζες από το να κάνουν χρήση των διασυνοριακών θυγατρικών για άντληση χρηματοδότησης. Οι γερμανικές ρυθμιστικές αρχές απαγόρεψαν στη UniCredit να αντλήσει φθηνά κεφάλαια μέσω της γερμανικής θυγατρικής της HVB, που θα προορίζονταν για όλο τον ιταλικό όμιλο.

Η δεύτερη προβληματική περιοχή σχετίζεται με το κεφάλαιο, ένα πολύ πιο παγκόσμιο φαινόμενο, μιας και εθνικές ρυθμιστικές αρχές στις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Αυστρία, την Ελβετία και αλλού πλέον έχουν λάβει μια πολύ σκληρότερη στάση όσον αφορά τη μεταφορά κεφαλαίων εντός τραπεζικών ομίλων – η παραδοσιακή ευελιξία δηλαδή που είχαν οι τράπεζες να μετατοπίζουν κεφάλαια από το ένα μέρος των παγκόσμιων δραστηριοτήτων τους σε ένα άλλο. Ο νεοαποκτηθείς ζήλος των εθνικών ρυθμιστικών αρχών να παγιδεύουν κεφαλαία, και ρευστότητα εντός των  εθνικών αγορών, στην ουσία ανεβάζει τον πήχη του κεφαλαίου για πολλές παγκόσμιες τράπεζες και πάλι, επιδεινώνοντας τις επιπτώσεις των αυστηρότερων Basel III κανόνων.

Κάποια από αυτά τα φαινόμενα, φυσικά, δεν είναι μόνο αναπόφευκτα, αλλά και επιθυμητά. Προ κρίσης, καθώς αναγνωρίζεται πλέον ευρέως, οι ίδιες οι τράπεζες αρκούνταν - με την ευλογία των ρυθμιστικών αρχών - σε επικίνδυνα χαμηλά αποθεματικά κεφαλαίων και ρευστότητας.Όμως το μεγάλο μέρος της βαλκανοποίησης σήμερα είναι σαφώς ανεπιθύμητο.

Όλα τα μάτια είναι στραμμένα στις ευρωπαϊκές αρχές. Ενώ τα νέα για αγορά κρατικών ομολόγων από την ΕΚΤ ικανοποίησε τις αγορές την περασμένη εβδομάδα, υπάρχει τουλάχιστον μια πιο συγκεκριμένη πολιτική απόφαση που θα μπορούσε να ηρεμήσει τα νεύρα της ευρωζώνης περαιτέρω και τελικά να βοηθήσει στην αποκατάσταση μιας μορφής ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς για τις τράπεζες. Η τραπεζική ένωση υποτίθεται ότι δεν θα δώσει μόνο στην ΕΚΤ τη δυνατότητα να εποπτεύει τις τράπεζες σε όλη την ευρωζώνη - θα συγκεντρώσει επίσης τα συστήματα εγγύησης καταθέσεων μεταξύ των κρατών μελών.

Ωστόσο, οι φορείς χάραξης πολιτικής υποτιμούν την κλίμακα αυτής της δεύτερης πρόκλησης. Οι καταθέσεις μιας τράπεζας είναι τόσο ασφαλείς όσο και τα δάνεια της. Ωστόσο, τα δάνεια σε μια χώρα διαφέρουν ριζικά από εκείνα σε άλλες – οι 50-ετείς  υποθήκες στην Ισπανία απέχουν πολύ από τις 15-ετείς στη Γαλλία. Μέχρι οι αγορές δανεισμού να εξισορροπηθούν ώστε να προετοιμάσουν το έδαφος για την ομοσπονδιακή πλέον εγγύηση των καταθέσεων, οποιαδήποτε αξιόλογη ένωση τραπεζών θα είναι καταδικασμένη - και η βαλκανοποίηση θα είναι γεγονός.

http://www.banksnews.gr/

Σχόλιο ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ:

η αλληλεπίδραση του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος τα τελευταία τέσσερα χρόνια είναι εμφανής, με την κατάρρευση των τραπεζών στην Αμερική ένας παγκόσμιος μηχανισμός υποστήριξης εμφανίσθηκε. Η τραπεζική ένωση είναι πλέον σίγουρη και κατά τις εκτιμήσεις μας όχι μόνο σε Βαλκανικό επίπεδο αλλά σε Παγκόσμιο με την εποπτεία μια κεντρικής Παγκόσμιας τράπεζας και όχι μόνο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας όπως πραγματοποιείται σήμερα στην Ευρώπη. 
Βασικός στόχος είναι να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις να εξαλειφθούν τα μετρητά και να χρησιμοποιούνται μόνο ηλεκτρονικές κάρτες, ηλεκτρονικό χρήμα το οποίο θα είναι απλά "αέρας". Τα όφελος θα είναι ο απόλυτος έλεγχος της προσωπικής ζωής του κάθε πολίτη και της εξάρτησης του από το τραπεζικό σύστημα. 
Για να επιτευχθούν αυτά στην χώρα μας θα πρέπει να αλλάξει όλη η δομή της κοινωνίας μας, η προσπάθεια των "εθνοσωτήρων" μας πολιτικών είναι να επιβάλουν αυτές τις αλλαγές με το πρόσχημα της φοροδιαφυγής και της οικονομικής κρίσης. Τα μνημόνια δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι οδηγίες για να μας οδηγήσουν σε μια σύγκληση όπου θα είμαστε ικανοί να δεχθούμε την Παγκόσμια κυβέρνηση. Ο στόχος αυτής της οικονομικής αλλά και πολιτικής ένωσης πρέπει να πραγματοποιηθεί γρήγορα, αφού οι διαχειριστές τους διακρίνονται από ανυπομονησία και ιδιαίτερο ζήλο για την μέχρι στιγμής επιτυχίας τους. Ας μην ξεχνάμε ότι η ενωμένη Ευρώπη είναι το πλατύσκαλο της βάσης του παγκόσμιου δημιουργήματος. 
Το μέλλον δείχνει οι άνθρωποι να ελέγχονται από ηλεκτρονικές μηχανές και όσοι αντιδρούν να χάνονται από προσώπου γης, χωρίς λεφτά, χωρίς μέλλον ... 

Πολλές φορές αναρωτιέμαι πόσα ψεύτικα είναι όλα γύρω μας, νοιώθω σαν να έρχομαι τώρα στην Γη και να βλέπω το κατεστημένο, όλα όσα επιβάλουν με τον πιο γελοίο τρόπο και ο κόσμος να αποδέχεται τα πάντα σαν να είναι όλα αληθινά. Η μόνη αλήθεια είναι ο Ήλιος και ο αέρας που αναπνέουμε...