Η μεγάλη αποστασία.

Σχόλιο από ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ:
η χώρα εκτός τον εξωτερικό πόλεμο (Τρόικα - ΔΝΤ - Ε.Ε. - ΗΠΑ - Γερμανία) έχει και εσωτερικό, με νέους ανθρώπους που αντιδρούν για το τίποτα, για να επιβάλουν τον εγωισμό τους και τη διαφορετικότητα τους σε όλους. 

Το περίεργο είναι ότι όλοι αυτοί οι αντιδραστικοί δηλώνουν άθεοι, αλλά στέλνουν στον διάολο την οικογένεια και την πατρίδα, δηλαδή τους γονείς τους, τους συγγενείς τους και την πατρίδα, δηλαδή το σπίτι τους ...  

Ενημέρωση από την παρέμβαση στο γυναικολογικό ιατρείο της Ζωής Σιάσου

Στις 13 Μάρτη παρεμβήκαμε στο γυναικολογικό ιατρείο της Ζωής Σιάσου. Ανοίξαμε πανό στην είσοδο της πολυκατοικίας όπου στεγάζεται το ιατρείο, βάψαμε στένσιλ, φωνάξαμε συνθήματα όπως “Η ελλάδα να πεθάνει να ζήσουμε εμείς, στο διάολο η οικογένεια στο διάολο κι η πατρίς” και ορισμένες από τις περίπου 30 που ήμασταν ανέβηκαν στο ιατρείο της και προσπάθησαν να την ενημερώσουν για το λόγο της παρέμβασης. Βέβαια εκείνη μόνο στην όψη των συντροφισσών και στο άκουσμα της λέξης “παρέμβαση” πανικοβλήθηκε, ούρλιαζε “βοήθεια” και προσπάθησε να καλέσει τους μπάτσους, όντας και σωματικά επιθετική προς τις συντρόφισσες. Έπειτα, όπως είχαμε αποφασίσει, πορευτήκαμε προς το μετρό Χολαργού όπου και συγκεντρωθήκαμε, ανοίξαμε το πανό, φωνάζαμε συνθήματα, μοιράζαμε κείμενα και βάφαμε στένσιλ. Περίπου 15 λεπτά μετά την αρχή της συγκέντρωσης ήρθαν έξι μηχανές ΔΙΑΣ και 3 περιπολικά και μας περικύκλωσαν για περίπου 45 λεπτά έως ότου λάβουν οδηγίες για το “τι θα
μας κάνουν”. Η συγκέντρωση και το μοίρασμα κειμένων συνεχιζόταν καθ’ όλη τη διάρκεια. Στη συνέχεια προσαχθήκαμε στη ΓΑΔΑ -με κλούβα, αφού αρνηθήκαμε να χωριστούμε σε περιπολικά- όπου έγινε εξακρίβωση στοιχείων και στη συνέχεια αφεθήκαμε ελεύθερες.

Ακολουθεί το κείμενο της παρέμβασης:

Η ΕΚΤΡΩΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ,

Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ

Με αφορμή τις αρκετά συχνές εκδηλώσεις του “Αφήστε με να ζήσω” που δηλώνει “Κίνημα υπέρ της ζωής και κατά των εκτρώσεων” κάνουμε σήμερα παρέμβαση στο ιατρείο της Ζωής Σιάσου (Μαιευτήρας, Χειρουργός Γυναικολόγος, Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών και μέλος της επιστημονικής επιτροπής του “Αφήστε με να ζήσω”) για να αντιταθούμε στο σεξιστικό, πατριαρχικό και εθνικιστικό της παραλήρημα. Τις εν λόγω εκδηλώσεις συνδιοργανώνουν διάφοροι χριστιανοεπιστημονικοί, πατριωτικοί και πολυτεκνικοί σύλλογοι όπως η Χριστιανική Ένωση Επιστημόνων (Χ.Ε.Ε.), ο σύλλογος προστασίας αγέννητου παιδιού “Η αγκαλιά” (των οποίων μέλος είναι -ποια άλλη;- η Ζωή Σιάσου), η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (Π.Ε.Θ.), η Πανελλήνιος Ορθόδοξος Ένωσις (Π.Ο.Ε.), η Χριστιανική Φοιτητική Ένωση (Χ.Φ.Ε.), η Ενωμένη Ρωμηοσύνη (Ε.ΡΩ.), ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Βορειοηπειρωτικού Αγώνα (ΠΑ.ΣΥ.Β.Α.), η Πανελλήνια Ένωση Φίλων των Πολυτέκνων (Π.Ε.ΦΙ.Π.), με την υποστήριξη της Ανωτάτης Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ελλάδος (Α.Σ.Π.Ε.). Τέτοιου τύπου εκδηλώσεις φιλοξενούνται ανά καιρούς στο πολεμικό μουσείο Αθηνών και σε διάφορα σχολεία και εκκλησίες εντός και εκτός Αθηνών. Αλληλένδετες λοιπόν εμφανίζονται, όπως συνήθως, οι σεξιστικές, πατριαρχικές, εθνικιστικές και χριστιανικές αρλούμπες.

Οι παραπάνω ομάδες συνδυάζοντας επιστημονικά και παραεπιστημονικά επιχειρήματα, χριστιανική ηθική, εθνικόφρονα προτάγματα και μπόλικη τρομοκρατία μας βάλλουν άμεσα αναπαράγοντας σταθερό δημόσιο λόγο κατά των εκτρώσεων και ενάντια στην αυτοδιάθεση των σωμάτων μας, υπονομεύοντας τις επιλογές μας και εμάς ως θηλυκότητες. Επαναφέρουν το χαρακτηριστικό διανόημα της γυναίκας που επιλέγουν άλλοι για αυτή , πράγμα που φαίνεται και από το απόσπασμα που ακολουθεί σε ομιλία της Ζ. Σιάσου, μιλώντας κατά της έκτρωσης σε αντίστοιχη ημερίδα.

…Ο άντρας μπορεί να επιλέξει είτε να αποποιηθεί των ευθυνών του και να γίνει συνένοχος στο έγκλημα, είτε κάνοντας σωστή χρήση του ανδρισμού του, να υψώσει το παράστημα του, ν’ απλώσει το χέρι και να πει στην γυναίκα του εδώ θα μεγαλώσουμε την οικογένεια μας και θα κρατήσουμε το παιδί μας. Και ποια γυναίκα δεν ονειρεύεται μια οικογένεια με έναν άντρα δίπλα της να την προστατεύει;…

Σύμφωνα με την Σιάσου η επιτέλεση του φύλου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το θεσμό της οικογένειας. Ο άντρας λειτουργεί ως δίαυλος-ανταποκριτής με την υπόλοιπη κοινωνία καθώς είναι αυτός που μέσω της επαγγελματικής του ανέλιξης στα πλαίσια του ανταγωνιστικού καπιταλισμού καλείται να είναι σωστός πάροχος ανεβάζοντας παράλληλα το στάτους του που ταυτίζεται με αυτό της οικογένειας, είτε το θέλει, είτε όχι. Από την άλλη, έχουμε την παρανόηση που θεωρεί τη γυναίκα θραυσματικό υποκείμενο που θα αυτοπραγματωθεί και θα ολοκληρωθεί μόνο μέσα από το θεσμό της οικογένειας. Φτάνοντας έτσι στο δεδομένο φυσικά ρόλο της για την κοινωνία ως μητέρα, χωρίς να ερωτηθεί η ίδια αν θέλει να κάνει ένα παιδί και με τι όρους, μιας και η αναντίρρητα αποδεκτή οικογένεια για αυτούς είναι η πυρηνική.

Η πυρηνική οικογένεια για τυπάκια σαν τη Ζ.Σιάσου θεωρείται η πρώτη γραμμή παραγωγής και υπεράσπισης του ελληνικού έθνους. Χρησιμοποιώντας το εμετικό επιχείρημα του δημογραφικού προβλήματος καλεί τους “Έλληνες” να εκπληρώσουν το καθήκον τους γιατί “…σε λίγο ο Έλληνας, το ελληνικό έθνος θα είναι υπό εξαφάνιση…”. Σιγοντάρει έτσι το εθνικιστικό ιδεώδες περί καθαρότητας του έθνους και εδαφικής κυριαρχίας εντός των υπαρχόντων συνόρων και με επεκτατικές βλέψεις για το μέλλον, ενώ παράλληλα παραβλέπει την ύπαρξη διαπολιτισμικών οικογενειών και βιωμάτων.

Πιστή στο τρίπτυχο πατρίς, θρησκεία, οικογένεια υποστηρίζει ότι από τη στιγμή της σύλληψης, στο πρώτο αυτό κύτταρο, εμφυσά ο θεός την αιώνια ψυχή, γι αυτό και η έκτρωση αποτελεί φόνο και ύβρις στον δημιουργό πατέρα “μας”. Η πρακτική της πρόληψης και της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης την βρίσκει αδιάφορη ενώ τις περισσότερες μορφές αντισύλληψης και την εξωσωματική γονιμοποίηση τις αποκαλεί συγκαλυμμένες μορφές εκτρώσεων. Παρόλα αυτά κάποιες από τις υπηρεσίες που κατακρίνει τις προσφέρει στο ιατρείο της αφού της προσφέρουν παχυλά εισοδήματα.

Και για όσα δεν πείστηκαν με τα παραπάνω, με την εξουσία που κατέχει ως αυθεντία τρομοκρατεί, κάνοντας εκτενή αναφορά στις σωματικές και ψυχολογικές συνέπειες μιας έκτρωσης, χρησιμοποιώντας μάλιστα τον επιστημονικά αμφιλεγόμενο όρο μετεκτρωτικό σύνδρομο, φτάνοντας στο σημείο να αναφέρει μεταξύ άλλων και την αυτοκτονία ως σύμπτωμα του. Φυσικά και δεν αρνούμαστε τις πιθανές επιπτώσεις που φέρει μια επέμβαση αλλά πρώτον, μέρος των ψυχολογικών επιπτώσεων δύναται να είναι και από την πίεση του κοινωνικού περίγυρου και του οικογενειακού περιβάλλοντος και δεύτερον το σώμα μας είναι δικό μας και εμείς αποφασίζουμε για αυτό,δεν έχουμε ανάγκη πατερναλιστικούς εκφοβισμούς. Εξάλλου, όλοι αυτοί παραλείπουν να αναφέρουν το ψυχολογικό κόστος της ανατροφής ενός ανεπιθύμητου παιδιού, κόστος που πάντα επωμίζεται τελικά το ίδιο. Παράλληλα σε άρθρο στην ιστοσελίδα του αφήστε με να ζήσω με θέμα την εγκυμοσύνη σε περίπτωση βιασμού, αναίσχυντα αναφέρεται “…κατανοώντας απόλυτα τη θέση και την ψυχολογία της μητέρας αλλά και τα δικαιώματα του παιδιού. Ας την απομονώσουμε από το βιαστή και την πράξη του, που είναι ήδη παρελθόντα, και ας εστιάσουμε σε εκείνη, στο παιδί της και το κοινό τους μέλλον…”.

Με τη συνεχή αναφορά της στην έκτρωση ως φόνο, προάγει ανελέητα την αυταξία της ζωής με κάθε κόστος. Δεν θες παιδί; Δεν θες παιδί τώρα; Δεν έχεις δουλειά; Υπέστης βιασμό; Έχεις άλλα “εγωιστικά” σχέδια για τη ζωή σου; Η Ζωή θα αποφασίσει για τη ζωή σου.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ,

ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΣ

ΚΙ ΑΤΥΧΗΜΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΣΤΟ ΝΟΥ,

ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΩ ΕΓΩ ΤΑ ΣΠΑΣΜΕΝΑ ΤΟΥ ΦΑΛΛΟΥ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΙΣ ΜΗΤΡΕΣ ΜΑΣ

athens.indymedia.org