Μνημονιακή ξενοδουλεία: Το ανώτατο στάδιο του ραγιαδισμού

Μάρτυρες φιλοαμερικανικής πλειοδοσίας έγιναν αυτές τις ημέρες οι πολίτες της χώρας. Όπως σε άλλες περιόδους, φιλορωσικής, με πιο χαρακτηριστική πέρυσι το καλοκαίρι, κατά την ελληνορωσική διπλωματική κρίση, φιλοϊσραηλινής, αλλά και φιλογερμανικής.

Έτσι, με το άκουσμα και μόνον ότι οι Αμερικανοί τα «σπάνε» με την Τουρκία πιέζοντάς την να μην πάρει τα ρωσικά αντιαεροπορικά συστήματα, S-400, καθώς και με πρόταση νόμου που κατέθεσαν γνωστοί για τις φιλελληνικές θέσεις τους Αμερικανοί γερουσιαστές, με την οποία επιχειρείται το παραπέρα στρίμωγμα της Άγκυρας, άρχισαν τους ύμνους υπέρ των ΗΠΑ. Κάποιοι, μάλιστα, ετοιμάστηκαν να ζώσουν τα φυσεκλίκια τους, καλώντας τους Έλληνες σε πολεμική εγρήγορση, διότι ήγγικεν η ώρα των εθνικών κερδών. Μέσα σε αυτό το τουρλουμπούκι, που κάποιοι ανακάλυψαν ακόμα και τον βαθυστόχαστο όρο «αποδυτικοποίηση» της Τουρκίας, προβλέποντας, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι οσονούπω διώχνουν την Τουρκία από το ΝΑΤΟ, λίγο έλειψαν να καλέσουν σε πανεθνικό συναγερμό για τη νέα «Μεγάλη ιδέα».

Για γέλια και για κλάματα

Ξάφνου, όμως, πάνω στη χαρά της –παρά λίγο- εθνικής παλιγγενεσίας- να’ σου οι ομογενειακοί κεραυνοί. Σε βάρος ποίου; Του εκπροσώπου της υπερδύναμης στην Ελλάδα. Του νέου Πιούριφοϊ, τρισκατάρατου, πλην όμως, «ταλαντούχου», του νυν Αμερικανού πρέσβη στην Αθήνα, Τζέφρι Πάγιατ.

Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμιοί, που θα’ λεγε κι’ Αστερίξ. Δεν εξηγείται αλλιώς. Έτσι, ο διευθυντής της ομογενειακής εφημερίδας «Εθνικός Κήρυκας» -που, κατά πως λέγεται διάκειται «φιλικά» προς την ηγεσία της Πειραιώς- έγραψε προ ημερών άρθρο με τον βαρυσήμαντο τίτλο: «Ώρα για μετάθεση του Αμερικανού πρέσβη». Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε, εκεί στο «ευαγές ίδρυμα» της οδού Πέτρου Κόκκαλη (μέρες που’ ναι, με τον ΣΥΡΙΖΑ να προτείνει τον συνονόματο εγγονό του για ευρωβουλευτή) και Βασιλίσσης Σοφίας, δίπλα από το μέγαρο του ιδρυτή του, του αείμνηστου κυρ Χρήστου του Λαμπράκη. Η αμερικανική πρεσβεία άστραψε και βρόντηξε στην απάντησή της προς τον «Εθνικό Κήρυκα», ο οποίος κατηγορούσε τον Πάγιατ ότι στηρίζει Τσίπρα. Τι ανέφερε η αμερικανική πρεσβεία; Κοντολογίς, ότι, όταν εξυπηρετούνται τα συμφέροντα των ΗΠΑ, θα πάμε ακόμα με το διάβολο, είτε λέγεται Τσίπρας, είτε Μητσοτάκης, κ.ο.κ.

Ο κλαυσίγελος, όμως, δεν τελειώνει εδώ. Με καθυστερημένα αντανακλαστικά ορισμένων ημερών, την σκυτάλη πήρε η εφημερίδα «τα Νέα» του γνωστού εκδοτικού Συγκροτήματος. Στο δημοσίευμά τους, προσπάθησαν να κάνουν μια αναπαραγωγή της κόντρας του «εθνικού Κήρυκα» με την αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα, κρατώντας ωστόσο τις ισορροπίες ώστε να μην θιγεί μεν η πρεσβεία, αλλά ταυτόχρονα να διατηρηθούν και κάποιες αιχμές για τον κ.Πάγιατ.

Αφού, λοιπόν, γράφουν ότι ομογενείς τα’ χουν πάρει στο κρανίο επειδή «η Πειραιώς άφησε ένα προνομιακό γι’ αυτήν πεδίο (σ.σ. ελληνοαμερικανικές σχέσεις) να το εκμεταλλευτεί ένα αριστερό κόμμα», σημειώνουν ότι «ακόμη κι αν υπάρχει μια μεγάλη μερίδα των ομογενών που διάκεινται εχθρικά στον ΣΥΡΙΖΑ και βλέπουν με κακό μάτι τις υπερβολικές, πολλές φορές, εκδηλώσεις φιλίας του Τζ.Πάγιατ απέναντι στον κ.Τσίπρα, υπάρχει και μια άλλη μερίδα που ασκεί κριτική στη Νέα Δημοκρατία». Αυτοί, κατά το δημοσίευμα, καταλογίζουν στη ΝΔ ότι «δεν έχει κάνει πολλά πράγματα τον τελευταίο καιρό για να αναπτύξει αυτές τις σχέσεις», και ότι «με κάποιες επισκέψεις στελεχών της ΝΔ στις ΗΠΑ (π.χ. ο Γ.Κουμουτσάκος) δεν καλύπτεται το έλλειμμα που προέκυψε στις σχέσεις του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τόσο με την αμερικανική διπλωματία όσο και με την ομογενειακή κοινότητα».

Και να σκεφτεί κανείς, σύμφωνα με τη φημολογία, ότι το εκδοτικό Συγκρότημα ήθελε να το πάρει ο Ιβάν Σαββίδης, αλλά τελικώς, πάτησε πόδι η αμερικανική πρεσβεία για να μην πέσει σε … ρωσικά χέρια. Έτσι, το πήρε ο Μαρινάκης. Τι άλλο θα ακούσουμε σε αυτή τη χώρα!

«Νότιο Καλίνινγκραντ»

Πέραν του αστείου, στοιχειώδης σοβαρότητα και εθνική ευθύνη, είτε της πατριωτικής Δεξιάς, είτε της πατριωτικής Αριστεράς, επιβάλλει να κοιταχτεί το πολιτικό προσωπικό στον καθρέφτη. Οι ΗΠΑ κοιτάζουν τα γεωπολιτικά συμφέροντά τους. Όχι επειδή τους έπιασε στην Ουάσιγκτον η ξαφνική αγάπη για τη χώρα μας, αλλά γιατί η κόντρα τους με την Τουρκία, και η σφοδρή επιθυμία τους να την ξαναφέρουν στο μαντρί» τους, επιβάλλει τη διαμόρφωση άλλων «μηχανισμών πίεσης» στην περιοχή. Γι’ αυτό, στην παρούσα φάση, έχουν επιλέξει την Ελλάδα ως σημαντικό εταίρο τους στη γειτονιά μας.

Ο, δε, Τζέφρι Πάγιατ δεν είναι παρά ένας από τους καλούς «τεχνοκράτες» διπλωμάτες τους, γνωστό γεράκι του δημοκρατικού λόμπυ του State Department, ο οποίος μπορεί να προωθήσει τους στόχους των ΗΠΑ. Ο λόγος, εξάλλου, που τον έφεραν από το προηγούμενο πόστο του, την Ουκρανία, ήταν ακριβώς η επιτυχημένη θητεία του εκεί, όπου συνέβαλε να τιναχτούν στον αέρα οι «αχυράνθρωποι» του Κρεμλίνου. Για να συνεχίσει αυτήν ακριβώς την αποστολή του, και κυρίως για να εμποδίσουν οι ΗΠΑ το σφιχταγγάλιασμα της Ρωσίας με την Τουρκία, ήλθε στην Αθήνα.

Επί της ουσίας, μετά τις θεαματικές ανατροπές στην Ουκρανία, το 2014, και την προσάρτηση (ένταξη, κατά τη Μόσχα) της Κριμαίας στη Ρωσία, η γεωπολιτική κατάσταση στην περιοχή έχει αλλάξει άρδην. Η Κριμαία θεωρείται το «νέο Καλίνινγκραντ» (κύριος ρωσικός θύλακος - βάση στη Βαλτική). Η ζώνη Μαύρης Θάλασσας, Ελλησπόντου, Αιγαίου και νοτιοαντολικής Μεσογείου, αποτελεί πλέον ενιαίο χώρο, και η Ελλάδα είναι στη μέση αυτού του διαδρόμου. Ως εκ τούτου, και ο σημαντικός ο ρόλος της, τόσο στο Αιγαίο και τη ΝΑ Μεσόγειο, όσο και στα Βαλκάνια. Εκτός των άλλων, στη νοτιοανατολική Μεσόγειο υπάρχουν μεγάλα συμφέροντα, από τη στιγμή μάλιστα που βρίσκονται σημαντικά κοιτάσματα φυσικού αερίου κάτω από την Κύπρο, στις ΑΟΖ Αιγύπτου, Ισραήλ και Μεγαλονήσου. Επιπλέον, ο πόλεμος στη Συρία και οι ιστορικές αλλαγές στο μεταπολεμικό στάτους κβο της Μέσης Ανατολής, επιβάλλουν την ανάγκη για νέες συμμαχίες (και λυκοσυμμαχίες), όπως της Ρωσίας, Τουρκίας και του Ιράν.

Σε όλα αυτά πρέπει να προστεθεί ότι μόλις πρόσφατα, στην επετειακή διάσκεψη του ΝΑΤΟ, στις ΗΠΑ, οι Αμερικανοί ανέδειξαν για μια ακόμη φορά ως νούμερο 1 και 2 στόχους τη Ρωσία και την Κίνα, ενώ υπογράμμισαν ότι το ΝΑΤΟ πρέπει να ενισχυθεί στη Μαύρη Θάλασσα. Οι ΗΠΑ συνεχίζουν την αλαζονική στάση τους απέναντι στη Ρωσία, που άρχισε με τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Και παρ’ ότι η υπόσχεση που είχαν δώσει στη Μόσχα, στην αρχή της δεκαετίας του ’90, ήταν ότι δεν θα επεκταθεί το ΝΑΤΟ προς Ανατολάς, αλλά αντίθετα στόχος ήταν να ενταχθεί και η Ρωσία στο ΝΑΤΟ κάποια στιγμή, σήμερα η Δύση έχει μπει στην «αυλή» της Ρωσίας, την Ουκρανία. Και προχωρεί. Κάτι που είναι φυσικό να προκαλεί την αντίδραση της Ρωσίας. Πόσο μάλλον, μετά τον ιστορικό εξευτελισμό που υπέστη στη δεκαετία του ’90 και την πλήρη κατάρρευσή της.

Την ίδια στιγμή, στα καθ’ ημάς, η Μόσχα, η οποία, κατά τα λοιπά, στα λόγια κόπτεται για την ομόθρησκη και ιστορικά φίλη Ελλάδα, προσπαθεί να στήσει στρατηγική συμμαχία με την Τουρκία. Εάν τα καταφέρει, δίνοντάς της προηγμένους εξοπλισμούς, πυρηνικά εργοστάσια και φυσικό αέριο, θα έχει κάνει τεράστια βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Από αυτή την άποψη δεν πρέπει να ξενίζει η στάση της Ρωσίας απέναντι στην Ελλάδα. Ούτε και οι προσπάθειες αποσταθεροποίησης της χώρας, όπως στην περίπτωση του ονοματολογικού των Σκοπίων. Πολύ περισσότερο, το να ανακαλύπτουν τα Μέσα Ενημέρωσης – φερέφωνα της Μόσχας στην Ελλάδα «Ουράνια τόξα» και «μακεδονικές μειονότητες», καθώς και ότι το «κακό» ΝΑΤΟ θέλει να βάλει στους κόλπους του την Κύπρο, μάλλον εκ του πονηρού και υποκριτικά φαντάζουν. Και παπάς και ζευγάς δεν γίνεται. Και «φίλος» με την Ελλάδα και στρατηγικός εταίρος με την Τουρκία, είναι πράγματα ασύμβατα.

Σε τεντωμένο σκοινί

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, όπου οι ΗΠΑ πιέζουν παντοιοτρόπως, με θεμιτά και αθέμιτα μέσα, να αποσπάσουν την Τουρκία από τις ρωσικές αγκάλες, αντικειμενικά επιλέγουν την αναβάθμιση της συμμαχίας τους με την Ελλάδα, τη μοναδική χώρα σταθερότητας στην περιοχή, που ταυτόχρονα διαθέτει και σημαντικές Ένοπλες Δυνάμεις. Γι’ αυτό θέλουν την Ελλάδα στο συμμαχικό σχήμα τους και το Ισραήλ και η Αίγυπτος. Γι’ αυτό, σύμφωνα με πολύ καλά πληροφορημένες πηγές, οι ΗΠΑ φέρονται να έχουν κρατήσει όσες υποσχέσεις έχουν δώσει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Διότι θα ήταν τουλάχιστον αφελές να πιστέψει κανείς ότι οι έρευνες για ενεργειακούς πόρους στην κυπριακή ΑΟΖ θα κυλούσαν, αν δεν υπήρχε έντονη αμερικανική παρουσία στην περιοχή (αεροπλανοφόρο;). Ή, δεν θα είχε προβεί η Άγκυρα, σε χοντρές προβοκάτσιες στο Καστελόριζο.

Όλα καλά μέχρι στιγμής. Μένει να φανεί αν οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να κρατούν αυτή τη στάση και στο διηνεκές. Οι Αμερικανοί ακολουθούν το πάγιο και βασικό δόγμα των διεθνών σχέσεων: Δεν υπάρχουν φίλοι, υπάρχουν μόνον συμφέροντα. Η Ελλάδα, άραγε, συνεχίζει να το’ χει ως βασικό μπούσουλα στην εξωτερική πολιτική της; Μέχρι στιγμής, τα ελληνικά συμφέροντα σε σημαντικά σημεία ταυτίζονται με αυτά των ΗΠΑ. Διότι προέχει η «εξ’ Ανατολών απειλή». Τι θα γίνει, όμως, εάν η Ουάσιγκτον τα βρει με την Άγκυρα ή ο Ερντογάν τα βρει με τον Τράμπ, για τον οποίον ο πρώτος είναι πολύ «good guy». Είναι γνωστό τοις πάσι ότι η γεωπολιτική αξία της Τουρκίας έχει ιδιαίτερα μεγάλη βαρύτητα. Οι ΗΠΑ, εξάλλου, δεν θα ήθελαν να πάθουν ό,τι έπαθαν στο Ιράν, με αποτέλεσμα την απώλεια μιας μείζονος γεωπολιτικής σημασίας χώρας – βάσης τους.

Επικίνδυνες ψευδαισθήσεις ραγιαδισμού

Ως εκ τούτου, το να καλλιεργούνται ψευδαισθήσεις ότι οι ΗΠΑ θα λύσουν όλα τα προβλήματα της Ελλάδας και θα την προστατεύσουν από τους «κακούς», είναι τουλάχιστον ανοησίες. Διότι, εσχάτως, με αφορμή την άκρως πιεστική στάση των ΗΠΑ απέναντι στην Τουρκία, για τους ρωσικούς S-400, το μόνο που δεν ακούστηκε, είναι ότι η Ελλάδα πρέπει να γίνει το 51οαστέρι της αμερικανικής αστερόεσσας. Μέχρι ότι οι Αμερικανοί θα δώσουν στη χώρα μας (τζάμπα;) τα αεροσκάφη πέμπτης γενιάς, F-35, που δεν θα δώσουν στην Τουρκία. Λες και η Ελλάδα, με το αμιγώς αμυντικό δόγμα που έχει υϊοθετήσει, έχει ανάγκη καθαρά βομβαρδιστικά αεροσκάφη για να ισοπεδώσει την πόλη της Άγκυρας. Και, εν πάση περιπτώσει, λεφτά έχει η χώρα για να αποκτήσει ένα τόσο ακριβό όπλο; Για να καθησυχαστούν οι ενδιαφερόμενοι, να σημειωθεί ότι υπάρχουν πάμπολλα σχέδια για προώθηση F-35 προς Ανατολάς, ειδικότερα προς τα σύνορα της Ρωσίας.

Ταυτόχρονα, κάποιοι εμφανίστηκαν πεπεισμένοι ότι η Τουρκία έχει ήδη επιλέξει να ακολουθήσει το δρόμο της ανατολίτικης δύναμης και να κόψει κάθε δεσμό με την Δύση. Εύλογα προκύπτει το ερώτημα. Μα, αν την έχουν χάσει δια παντός, τότε γιατί κόπτονται τόσο οι Αμερικάνοι να την ξαναφέρουν στο Δυτικό μαντρί; Παρ’ ότι, αναμφισβήτητα, η Άγκυρα του Ερντογάν θέλει να δείχνει ότι διεκδικεί ένα μεγαλύτερο μερίδιο «ανεξαρτησίας» από τις ΗΠΑ, είναι εμφανές ότι ακόμη βρίσκεται σε παζάρι με τη Δύση. Και με την Ουάσιγκτον και με τις Βρυξέλλες. Άρα, είναι μάλλον νωρίς για βιαστικά συμπεράσματα.

Στο ίδιο μήκος κύματος, ορισμένοι κονδυλοφόροι αναλυτές γνωστού εκδοτικού Συγκροτήματος, παλιοί «επαναστάτες» της ένοπλης πάλης, που κατόπιν πέρασαν στο σημιτικό «εκσυγχρονιστάν» (και τώρα ποιος ξέρει που;), παρ’ ολίγον να καλέσουν τους Έλληνες να θέσουν «το όπλο παρά πόδα». Και, άπαντες, χαρακτήρισαν ως μείζονα ευκαιρία την πρόσδεση στο αμερικανικό άρμα και, βέβαια, υποστήριξαν τη θέση ότι η Ελλάδα πρέπει να είναι «κράτος πρώτης γραμμής» ή frontier state, όπως την χαρακτηρίζουν ορισμένοι Αμερικανοί αξιωματούχοι. Από του σημείου να συμπίπτουν σήμερα πολλά από τα συμφέροντα της Ελλάδας με αυτά των ΗΠΑ, μέχρι να μετατραπούν οι Έλληνες σε «γενίτσαρους» στην υπηρεσία των Αμερικανών, η απόσταση είναι τεράστια. Και σίγουρα, μια τέτοιου είδους επιδερμική προσέγγιση, ατμόσφαιρα σιγουριάς και κυρίως κλίμα νέας «Μεγάλης ιδέας», είναι άκρως επικίνδυνες. Η σύγχρονη ιστορία μας, δε, προσφέρει επώδυνα διδάγματα.

Ακολουθώντας, επίσης, το δόγμα του επιδερμικού αντι-ερντογανισμού, ανοίγει ο ολισθηρός δρόμος για το ξέπλυμα των κεμαλικών. Άραγε, πιστεύει κανείς ότι με την προ Ερντογάν κατάσταση ήταν καλύτερα τα πράγματα στα ελληνοτουρκικά; Τόσο ο Ερντογάν, όσο και οι κεμαλικοί ακολουθούσαν με την ίδια συνέπεια τις εθνικές γραμμές τους. Κύπρος, γκρίζες ζώνες, Ίμια, σαφείς τάσεις ιστορικού αναθεωρητισμού, είναι η διαχρονική λογική στην γείτονα. Τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, η Τουρκία αναδεικνύεται σε κύρια αναθεωρητική δύναμη στην περιοχή. Ακολουθεί, δε, κατά πόδα τις μεγάλες δυνάμεις. Διότι, είναι οι ΗΠΑ, πρώτες από όλες που επιδιώκουν σε μεγάλο βαθμό την ανατροπή του μεταπολεμικού στάτους κβο. Πως αλλιώς, άλλωστε, να εξηγηθεί η μόλις πρόσφατη ανακοίνωσή τους, με την οποία αναγνωρίζουν τα υψώματα του Γκολάν ως ισραηλινό έδαφος; Και τι προηγούμενο ανοίγει μια τέτοια εξέλιξη για τα κατεχόμενα της Κύπρου;

Εξάλλου, την ίδια λογική -του γραψίματος στα παλαιότερα των υποδημάτων της- ακολουθεί και η Τουρκία στην περίπτωση της εισβολής και κατοχής της μισής Κύπρου. Με την ίδια λογική η Ρωσία υποστηρίζει ότι ήταν δίκαιη η προσάρτηση της Κριμαίας (εξάλλου, την περιοχή είχε «χαρίσει» παλιά, επί ΕΣΣΔ, ο Χρουστσόφ, στην σοβιετική Ουκρανία). Τα ίδια πρεσβεύουν και οι πρόεδροι της Σερβίας και του Κοσσόβου, Βούτσιτς και Θάτσι, όταν ομιλούν για επίλυση του προβλήματος του Κοσσυφοπεδίου, δια της «ανταλλαγής» εδαφών. Τα ίδια και ο Νετανιάχου, όταν ομιλεί περί προσάρτησης κατεχομένων εδαφών της Δυτικής Όχθης (ισραηλινοί οικισμοί) στο Ισραήλ. Η ανθρωπότητα έχει μπει σε επικίνδυνες ατραπούς και ο αναθεωρητισμός τείνει πλέον να γίνει κανόνας.

Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα στο παγκόσμιο σκηνικό, αλλά σημαντική στην περιοχή της. Πρέπει να έχει συναίσθηση των μεγεθών και του ρόλου της, και να μην διακατέχεται από μικρομεγαλισμούς. Ούτε ορντινάτσα των ΗΠΑ, της Ρωσίας, της Γερμανίας, κ.ο.κ., χρειάζεται να είναι. Η τωρινή φιλοαμερικανική πλειοδοσία, ή η φιλορωσική, όπως πέρυσι το καλοκαίρι, όπου εκείνοι οι οποίοι σήμερα πίνουν νερό στο όνομα των ΗΠΑ κατήγγειλαν τότε τον πρώην υπουργό Εξωτερικών, Νίκο Κοτζιά, ως «άνθρωπο των Αμερικάνων» για τις απελάσεις των Ρώσων διπλωματών, μόνο κακό κάνουν στη χώρα.

Οι Αμερικανοί, επίσης, καλό είναι να αντιληφθούν ότι με φραγκοδίφραγκα δεν μπορούν να εξαγοράσουν την ψωροκώσταινα, επειδή είναι σε κρίση και σε μνημόνια. Οι, δε, πολιτικές ηγεσίες της χώρας, αν έχουν τα κότσια, πρέπει να τους δείξουν ότι η Ελλάδα δεν είναι δεδομένη. Όπως και να’ χει, η χώρα επιβάλλεται να διαμορφώνει τις καλύτερες –γι’ αυτήν- συνθήκες, μέσα από περιφερειακές και διεθνείς συμμαχίες. Αυτό, πάνω από όλα, προϋποθέτει πανεθνική συνεννόηση και ομοψυχία. Οι εποχές του αγγλικού, ρωσικού, γαλλικού κόμματος, αλλά και του εμφυλίου πέρασαν (ή όχι;). Όποιος δεν μαθαίνει από την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να ξανακάνει τα ίδια λάθη. Και στις σημερινές συγκυρίες του παγκόσμιου αναθεωρητισμού, θα πρόκειται για τραγωδίες.

Αντιαμυντικός
AntiNews

koukfamily.blogspot