Γιατί η δημοκρατική Ευρώπη βαδίζει τον δρόμο του φασισμού; (Μέρος Β΄)

Η Ευρώπη ως μέτοχος της Ελληνικής ιδέας #2

This is not a Coup (αποσπάσματα του ντοκιμαντέρ, σχολιασμός) – Μέρος Β΄

(δείτε το Α΄ Μέρος)

Στέργιος Π. Ζυγούρας

Υπάρχει άλλη εξήγηση στην σύγκρουση δημοκρατίας-τραπεζών;

Πώς χτίζεται η προπαγάνδα: Σύμφωνα με τον Finlay, την εποχή του Ηράκλειου η Γραικία βρίσκεται υπό Ρωμαϊκή (χριστιανική) κατοχή, ενώ μετά το 717 η αυτοκρατορία μετατρέπεται σε Γραικική ή Βυζαντινή (ελληνοχριστιανική). Το 1821 ανασταίνεται η αρχαία Γραικία! Άραγε, την ίδια γνώμη είχε και ο Ανδρούτσος, στον οποίο αρχικά είχε προσκολληθεί;

Ένα από τα βασικότερα κομμάτια του παρελθόντος που λείπει, τόσο στους Έλληνες όσο και στους λοιπούς Ευρωπαίους, είναι η ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης. Ενός γεγονότος που ξεκίνησε και εξελίχθηκε ως διεθνές γεγονός για να καταλήξει και να αποτυπωθεί, τελικά ως εθνικό (με την στενή έννοια). Η γνώση της διεθνούς σύγκρουσης γύρω από το κοσμοϊστορικής σημασίας γεγονός του 21 θα ήταν καταλυτική για την αποσαφήνιση τόσο των δυο συγκρουόμενων πλευρών, όσο και των όρων “αναγέννηση-διαφωτισμός-παράδοση-νεωτερικότητα”. Κι αν οι Έλληνες έχουν δυνατότητες να καταλάβουν ευκολότερα το τι συνέβη πριν δυο αιώνες, οι δυτικοί έχουν σοβαρότατη αδυναμία, καθώς η Επανάσταση θεωρείται γι’ αυτούς κεφάλαιο της “ξένης” ιστορίας και η γνώση τους είναι καθαρά μονόπλευρη. Και η πλευρά που αποτυπώνει την ιστορία έχει αποκρύψει, έχει αντιστρέψει, έχει ρίξει τόνους ψεμάτων στο θέμα “Ελληνική Επανάσταση / Αναγέννηση”, προβάλλοντας αναπόδεικτα κεντρικά τσιτάτα ψυχολογικού τύπου και αποφεύγοντας την πλούσια τεκμηρίωση που καταγράφεται σε όλη την Ευρώπη. Ακόμα και ο τίτλος στην Δύση είναι διαφορετικός (και ως ένα σημείο έχει επιβληθεί στην ελληνική βιβλιογραφία). Λέγεται “Αγώνας / Πόλεμος της Γραικικής Ανεξαρτησίας” και περιγράφεται ως νεωτερικός κοινωνικός αγώνας για ανεξαρτησία από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και συγκρότηση έθνους (κράτους) ελληνόφωνων που έπαψαν να έχουν κρατική υπόσταση όταν ο Φίλιππος Β΄ νίκησε στην μάχη της Χαιρώνειας Αθηναίους, Θηβαίους και συμμάχους.

Τα σημερινά ψέματα τα βλέπουμε, έστω με δυσκολία. Τα παλιότερα; Ένας πόλεμος ξεκινάει με βολές από μακριά, ώστε να φθαρεί κατά το δυνατόν περισσότερο ο εχθρός, πριν ξεκινήσει η κύρια -εκ του συστάδην- μάχη. Κάποτε ξεκινούσε με τόξα, βαλίστρες, καταπέλτες, αργότερα με το πυροβολικό, την αεροπορία και τους πυραύλους. Στο πλαίσιο ενός προκαταρκτικού προπαγανδιστικού πολέμου λειτούργησε το 2011 η πυροβολαρχία των ευρω-μμε κατά των “διεφθαρμένων” Κυπριακών Τραπεζών. Ακολούθησε η κατάσχεση μέρους του διεφθαρμένου προϊόντος. Αντίστοιχη λειτουργία είχε για την Ελλάδα η προπαγάνδα των ευρωπαϊκών ΜΜΕ κατά των διεφθαρμένων-τεμπέληδων Ελλήνων που “εξουσιοδότησαν” τους Σημίτη-Χριστοδουλάκη να αλλοιώσουν τα οικονομικά τους στοιχεία, να κοροϊδέψουν τον τίμιο βορρά και να ξοδεύουν τα ευρώ του χωρίς να παράγουν τίποτε. Ακολούθησε ο εκβιασμός του κρατικού δανεισμού με αντάλλαγμα τις “μεταρρυθμίσεις”. Το πλέον σημαντικό: Η επίθεση αυτή που συνδυάστηκε με χυδαιότατη επίθεση εναντίον του ελληνικού πολιτισμού, διέφερε από την αντίστοιχη του 1750-1850. Ενώ η παλιά εστίαζε στην χριστιανική ελληνική ταυτότητα, η νέα ισοπέδωνε τον Θεμιστοκλή, τον Αισχύλο, τον Πλάτωνα. Αν μη τι άλλο, οι επιθέσεις απέδειξαν αυτό που η Δύση πεισματικά αρνείται: το “έθνος” είναι προϋπάρχων πολιτισμός και όχι ριζοσπαστικό πολιτικό συμβόλαιο. Για την Δύση η προοπτική ίδρυσης ελληνικού κράτους που -υποτίθεται πως- δημιουργήθηκε μέσα από την Γαλλική Επανάσταση είχε ως εχθρό το χριστιανικό παρελθόν των Ελλήνων. Έχουμε ήδη μια ιστορική αντίφαση, που λέει: γιατί να δυσφημεί συστηματικά η Δύση το χριστιανικό παρελθόν, αν η Επανάσταση ξεκινάει από την αντιχριστιανική νεωτερικότητα; Η σημερινή αντίφαση λέει: Γιατί η “με το σπαθί μας” ένταξη στο Ευρώ χαρακτηρίστηκε “απάτη όλων των Ελλήνων” και συνδυάστηκε με συκοφαντική επίθεση στο αρχαιοελληνικό πνεύμα που -λέγεται πως- θεμελίωσε την “διαφωτισμένη-προοδευμένη” Ευρώπη; Δεν αναγνωρίζεται πια το “φιλελληνικό” κίνημα του 1800; Τότε οι επαναστάτες θεωρήθηκαν παιδιά των αρχαίων Ελλήνων και όχι των χριστιανών. Σήμερα γιατί αποσχηματίζεται και το ένδοξο παρελθόν της αρχαιότητας; Γιατί από τον Μοντεσκιέ η Δύση κρατάει μόνον την άποψη για το “Βυζάντιο” και όχι την διάκριση των εξουσιών; Τότε θεωρήθηκε πως οι ξεχωριστές εξουσίες περιορίζουν την κατάχρησή της. Γιατί η δημοκρατία λειτουργεί σήμερα ως πολίτευμα στο οποίο η νομοθετική εξουσία, η δικαιοσύνη και η  δημόσια ενημέρωση είναι υφιστάμενες της εκτελεστικής εξουσίας; Ή μήπως αυτό γινόταν και παλιά;

Αυτό για το οποίο αυτοεπαινείται η Ευρώπη είναι το θεσμικό σύστημα που εγγυάται την ισονομία, την δικαιοσύνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Όμως η ισονομία και η δικαιοσύνη λειτουργούσαν περιστασιακά. Όσο για τα δικαιώματα, αυτά αποτελούσαν το διαφημιστικό πακέτο που συνδυαζόταν με μια ανελέητη συκοφαντική επίθεση εναντίον της ενότητας του χριστιανικού κόσμου. Και αυτή κορυφώθηκε όταν παρουσιάστηκε η σοβαρή προοπτική να ξαναδημιουργηθεί το χριστιανικό κράτος της Ανατολής. Κάποτε το κράτος ήταν ενιαίο και η πρωτεύουσα της Ανατολής ήταν πρωτεύουσα και της Δύσης. Όταν η Δύση κατελύθη από τους βαρβάρους, ξεκίνησε και η πολιτική αντιπαλότητα με την Ανατολή με άξονα τον “χριστιανισμό”. Όταν η Ανατολή επιχείρησε να επανασυσταθεί -και ιδιαίτερα το 1821- εμφανείς ήταν οι προσπάθειες να ενσωματώσει στην ανασύσταση και το ρωμαϊκό δυτικό τμήμα. Στην επανένωση αντέδρασαν τόσο η “βουρβονική” Γαλλία, όσο και η “μεταρρυθμισμένη” Βρετανία. Αμφότερες, αν και από θεωρητικά αντίθετες θεολογικές θέσεις, έδειχναν να προσηλώνονται στο νέο status των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όχι στο παλιό του ancien régime που υποτίθεται πως δημιούργησε την Ιερά Συμμαχία. Βασικός στόχος των “ανθρωπίνων δικαιωμάτων” ήταν να κατοχυρωθεί ως πολιτικό, το προσωπικό δικαίωμα του ανθρώπου να προσδιορίζεται εκτός του Θεού.  Αυτό όμως το δικαίωμα ήταν κατοχυρωμένο από τον Θεό. Άρα, ο στόχος του δυτικού “κράτους δικαίου” δεν ήταν η απελευθέρωση του πολίτη από την χριστιανική πολιτική καταπίεση, αλλά η θεμελίωση ενός κράτους που θα είχε ως τελικό αποτέλεσμα την οικειοθελή άρνηση του πολίτη προς τον Θεό· μια άρνηση που θα φαινόταν ότι προκύπτει από την λογική, στην πραγματικότητα όμως, θα προέκυπτε από παραπληροφόρηση και παραπλάνηση.

Ο Κολοκοτρώνης -λοιπόν- δεν κατηγορήθηκε τυχαία ότι εμβάζει την πολεμική λεία στις τράπεζες της Ζακύνθου προς ίδιον όφελος. Αντίστοιχα, η Μπουμπουλίνα, γιατί οικειοποιείται τους θησαυρούς της Τρίπολης. Και ο μηχανισμός διάδοσης της συκοφαντίας ήταν ίδιος με τον σημερινό. Ο εγχώριος Τύπος 1824-25 ήταν καθαρά προπαγανδιστικός και συκοφαντικός. Χρηματοδοτήθηκε από την Επιτροπή των “βρετανικών” δανείων για να διαδίδει την “νομιμότητα της προόδου” και την “ανομία της παράδοσης”, δηλαδή το αντίθετο από ό,τι συνέβαινε, καθόσον η “πρόοδος” δεν παραβίαζε μόνον τους παραδοσιακούς νόμους, αλλά και τους δικούς της. Πολύ περισσότερο, κανείς δεν μπήκε στον κόπο να εξηγήσει αναλυτικά πώς οι “προδοσίες” του Καραϊσκάκη, του Βαρνακιώτη, του Μπακόλα, του Ανδρούτσου μπορούσαν να συμβαδίζουν με εξωθεσμικές διώξεις και δολοφονίες. Μέχρι σήμερα εκσφενδονίζονται οι μομφές της νεωτερικότητας εναντίον της τότε παράδοσης, από φόβο μήπως η πραγματικότητα γίνει αντιληπτή από την πλειοψηφία. Μα, αν -για παράδειγμα- ο Ανδρούτσος ήταν όντως ένοχος, τότε γιατί η κυβέρνηση του κράτους δικαίου -απομίμηση του γαλλικού- δεν θέλησε να το δείξει στην δίκη, αλλά τον δολοφόνησε εν κρυπτώ και στην συνέχεια συγκάλυψε το έγκλημα με κωμικές ιατροδικαστικές εκθέσεις και ψευδείς αναφορές σε εφημερίδες; Γιατί πανικοβλημένος ο Ορλάνδος μετέφερε στον Κουντουριώτη την απαίτηση των δανειστών να σκοτώσει χωρίς δίκη τον φυλακισμένο Κολοκοτρώνη; Γιατί τόση έμφαση στην “τυραννοκτονία” αν οι Μαυρομιχαλαίοι  δολοφόνησαν τον Καποδίστρια από προσωπικά κίνητρα; Γιατί να υποχρεωθεί ο Τερτσέτης δια της λόγχης να υπογράψει την απόφαση καταδίκης του Κολοκοτρώνη; Γιατί ο Κολοκοτρώνης φυλακίστηκε για δεύτερη φορά από τους δανειστές και γιατί ο Όθων τον αποφυλάκισε μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του; Αυτά έγιναν επί των “εκλαμπρότατων” Κωλέττη-Μαυροκορδάτου και των τότε ανδρεικέλων της εξουσίας (Κουντουριώτη και Άρμανσπεργκ). Και τα γεγονότα δείχνουν ότι οι εντολές δεν ξεκινούσαν από το τοπικό επίπεδο, αλλά από το διεθνές.

Σήμερα συμβαίνει κάτι χειρότερο: όπως δείχνει και το ντοκιμαντέρ του Άρη Χατζηστεφάνου τα σημερινά ανδρείκελα (Τρισέ, Γιούνκερ, Τσίπρας…) κατεδαφίζουν ολοκληρωτικά το δυτικό “κράτος δικαίου”, την “διακριτή θεσμικότητα” και το νόημα του εκλέγειν. Κάποιοι λένε ότι η Ευρώπη εξετράπη της πορείας της. Ότι κάποιοι είχαν οραματιστεί την Ευρώπη των λαών και κάποιοι -στον δρόμο- επέβαλαν την Ευρώπη των τραπεζιτών. Αυτό όμως προσκρούει στην απλή λογική “γιατί δεν ενημερώθηκαν και δεν ρωτήθηκαν οι ευρωπαϊκοί λαοί για το ευρώ;” και σε αντιφάσεις όπως “υπολογίζω σωστά το Μάαστριχτ” – “εντοπίζω το swap της Goldman Sachs με 10 χρόνια καθυστέρηση”. Επιπλέον, αν το νόμισμα προβλεπόταν από την αρχή ως μέσο ενοποίησης (πώς αλλιώς θα γινόταν η ενοποίηση;) τότε η σημερινή Ευρώπη Φρανκφούρτης-Βρυξελλών προέκυψε προγραμματισμένα, όχι με όψιμη επίθεση των τραπεζιτών. Άλλωστε η επιθετικότητα της Ε.Ε. στην Ουκρανία και η προσπάθειά της να κρατήσει τα μέλη της Ευρωζώνης, φανερώνει το προφίλ ενός οργανισμού που εκβιάζει, που προσπαθεί να ενσωματώσει βίαια και όχι να προσελκύσει μέλη. Και το ντοκιμαντέρ σωστά διαπιστώνει πως η Ε.Ε. με μοχλό την Ε.Κ.Τ. συνιστά ένα ανελεύθερο καθεστώς που διαφημίζει την ελευθερία της δημοκρατίας προς κάθε κατεύθυνση. Ας δούμε τώρα μερικά στοιχεία της εγχώριας προσπάθειας για δημοκρατία κατά την γέννηση του κράτους.

Δ΄ Εθνοσυνέλευση (1829). Απόσπασμα Γ΄ Ψηφίσματος. Η παραδοσιακή πλευρά αναγνώρισε τα νεωτερικά δάνεια, αλλά η νεωτερική χρηματοπιστωτική πηγή έδωσε το δάνειο που ζητούσε ο Καποδίστριας (με εγγυητές τα κράτη που υπέγραψαν την Συνθήκη του Λονδίνου) στον Άρμανσπεργκ. Ο Καποδίστριας υπενθύμιζε στην Βρετανία ότι τα δάνεια 1824-25 υποθήκευσαν γη της Στερεάς, την οποία η Βρετανία επιθυμούσε να εξαιρέσει από την ελληνική επικράτεια.

Βρισκόμαστε στην υπό ίδρυση Ελλάδα, ένα χρόνο μετά το Ναυαρίνο. Στα τέλη του 1828 έχει προκηρυχθεί η Δ΄ Εθνοσυνέλευση. Το Πανελλήνιο κρίνοντας ότι δεν υπάρχει σχετικός νόμος, έστειλε στον Καποδίστρια μια σειρά προτάσεων σχετικών με την έμμεση εκλογή των πληρεξουσίων. Μεταξύ άλλων, ζητούσε να διαθέτουν οι εκλογείς των πληρεξουσίων (αντιστοιχούσε ένας ανά 100 οικογένειες) ελάχιστη ακίνητη περιουσία ή εισόδημα. Αυτό ίσως να σχετιζόταν με την αυτοχθονική πολιτική που εμφανίστηκε ήδη στο Σύνταγμα της Επιδαύρου, έμμεσα έθετε όμως και το ζήτημα της ανεξαρτησίας της ψήφου. Ο Καποδίστριας αντέδρασε και η αιτία της αντίδρασης ήταν πολυδιάστατη. Αντέδρασε όμως και στην διάταξη περί της περιουσίας των εκλογέων; Δεν είναι δύσκολο να το βρούμε. Απευθυνόμενος προς τους κατά τόπους έκτακτους Επιτρόπους και προσωρινούς Διοικητές ο Καποδίστριας έγραφε τι πρέπει οπωσδήποτε να λάβουν υπόψη του οι Έλληνες. Συνέδεε τον ανεξάρτητο πολίτη με την εξασφάλιση της ιδιοκτησίας του και του υπενθύμιζε ότι εφόσον η εξέλιξη των γεγονότων βασιζόταν στην τριμερή συνθήκη του Λονδίνου, τα προηγηθέντα δάνεια έπρεπε να γίνουν σεβαστά, άρα δεν έπρεπε να εκλέξει πληρεξουσίους με κριτήριο το πάγιο αίτημα διανομής της εθνικής γης:

… Θέλετε υπενθυμίσει προ πάντων εις τους χρηστούς τούτους πολίτας όσα απολαμβάνουσιν αγαθά, χάρις εις την θείαν Πρόνοιαν και εις την ευμενή και γενναίαν συμπάθειαν των Σ[εβαστών] Συμμάχων Βασιλέων. Το μέγιστον των αγαθών τούτων είναι η επί το μονιμώτερον ήδη καθισταμένη ευταξία, η εκ ταύτης προερχομένη ασφάλεια της ιδιοκτησίας όλων των πολιτών χωρίς εξαίρεσιν, και τέλος να εμπορή έκαστος να ενεργή εις τρόπον ωφέλιμον και δι’ εαυτόν και δια το Έθνος τα δίκαια όσα χαρακτηρίζουσι τον ελεύθερον και ανεξάρτητον πολίτην. … Οι εχθροί της ανεξαρτησίας και ελευθερίας της Ελλάδος δεν θέλουν παρατρέξει μήτ’ αυτά τα πλέον ασήμαντα και κατά σύμπτωσιν απλά συμβάντα, δια να παραστήσωσιν εις την Ευρώπην το δυστυχές τούτο Έθνος ανάξιον της παντελούς αυτού παλιγγενεσίας. … πρέπει να διευθύνωσι κατά νόμους τας περί των εκλογών εργασίας και να χρησιμεύσωσι κατά τούτο ως λαμπάς φωτίζουσα τους πολίτας, οίτινες δεν αμφιβάλλομεν, ότι θέλουν λησμονήσει κάθε ιδιαίτερον συμφέρον εις εκλογάς των εκλογέων και των πληρεξουσίων Αντιπροσώπων των. Πληροφορήσατέ τους προς τούτοις, ότι η Εθνική Συνέλευσις δεν θέλει δυνηθή να διανείμη τας αποζημιώσεις και αμοιβάς, όσας η Πατρίς χρεωστεί εις τα τέκνα της δια τας υπέρ αυτής ζημίας και θυσίας των. Δεν πρόκειται να μοιρασθώμεν κτήματα των οποίων έτι δεν είμεθα κύριοι, αλλά να λάβωμεν συνετά μέτρα, δια να καταστήσωμεν την Ελλάδα ακμάζουσα, μην αφίνοντες αργήν την εθνικήν γην, και εκπληρούντες τας εις ξένους δανειστάς δοθείσας υποσχέσεις και τας δικαίας αυτών απαιτήσεις, τας οποίας θέλουν επεξεργασθή καθ’ α δει αι καθεστώσαι επιτροπαί. Εκτός τούτου, αγνοούμεν μέχρι τούδε τι θέλουν αποφασίσει περί της εκτελέσεως της συνθήκης της 6 Ιουλίου [1827] αι Συμμαχικαί Δυνάμεις …

Τη στιγμή εκείνη η Ελλάδα ήταν αυτόνομο κράτος μόνον στα χαρτιά των τριών δυνάμεων. Ο ρωσοτουρκικός πόλεμος, του οποίου η επιτυχής έκβαση θα επέβαλε τον Σεπτέμβριο του 1829 την αποδοχή από τον Σουλτάνο της τριμερούς Ιουλιανής συνθήκης -που δεν είχε επιβάλει η ναυμαχία του Ναυαρίνου- βρισκόταν τότε σε εξέλιξη. Απευθυνόμενος προς τους Έλληνες ο Καποδίστριας έγινε εμφατικός ως προς τον κίνδυνο του λαϊκισμού που ενυπάρχει στην λαϊκή κυριαρχία. Προσεκτικά συνέδεσε το δημόσιο με το ατομικό συμφέρον, λέγοντας ότι η αίσθηση του πρώτου κυριαρχεί στην φωνή της συνείδησης:

Προσκαλούμενοι να εκλέξητε τους εκλογείς και τους πληρεξουσίους, υπόκεισθε εις βαρυτάτην ευθύνην δια την εκλογήν ταύτην. Μη υπάρχοντος νόμου περί εκλογής πληρεξουσίων, εκάμαμεν ό,τι εδυνάμεθα δια να θέσωμεν τα περί της συγκαλέσεως της συνελεύσεως υπό την αιγίδα προφυλακτικών τύπων, και τοιουτρόπως εμετριάσαμεν, όσον εξήρτητο από ημάς, την ευθύνην σας. Δεν ενδυνάμεθα να πράξωμεν πλειότερον, δια να σας προφυλάξωμεν από τον κίνδυνον του να κάμετε εκλογάς, των οποίων αι συνέπειαι ήθελον ματαιώσει τους ευγενείς και καλοκαγάθους σκοπούς σας. Άλλο τι δεν μένει ήδη εις υμάς, ειμή να επικαλεσθώμεν υπέρ ημών την θείαν αντίληψιν. Ευχόμεθα να ευδοκήση ο Κύριος, ώστε μόνη η φωνή της συνειδήσεως και τα μοναδικά συμφέροντα της Ελλάδος να γενώσιν οι μόνοι οδηγοί εις τας εκλογάς, τας οποίας τα χρέη σας ως και τα δικαιώματά σας, σας προσκαλούν να ενεργήσετε!

Απευθυνόμενος στους προσωρινούς Διοικητές, ο Καποδίστριας είπε ότι οι Έλληνες, ως πρωτόπειρο έθνος στο πολιτικό στάδιο, εξαπατήθηκαν και υπέφεραν πάρα πολλά. Όμως, απευθυνόμενος στους Έλληνες, ο Καποδίστριας δεν μπορούσε να περιλάβει ούτε υπαινιγμό για τα όσα τραγικά είχαν συμβεί τα προηγούμενα χρόνια. Το μόνο που μπορούσε να κάνει, είναι να υπενθυμίζει την σύνδεση της Θείας δικαιοσύνης με την ανιδιοτέλεια. Ο όρκος που υποχρεωνόταν να δώσει ο ψηφοφόρος ενώπιον του ιερέα (που επίσης ορκιζόταν αντίστοιχα) ήταν ο εξής:

Εν ονόματι της Παναγίας και Αδιαιρέτου Τριάδος ορκίζομαι ενώπιον του θυσιαστηρίου του Θεού της αληθείας, να μη δώσω την ψήφον μου, ούτε δια φιλίαν, ούτε δια μίσος, ούτε δια φόβον ζημίας, ούτε δι’ ελπίδα προσωπικού κέρδους, αλλά κατά την συνείδησίν μου, και χωρίς καμμίαν προσωποληψίαν.

Δηλαδή, η παραδοσιακή πλευρά της Επανάστασης, γνωρίζοντας τι έχει συμβεί με τα δάνεια που εξαγόρασαν συνειδήσεις, αλλάζοντας ακόμα και την προσωρινή κυβέρνηση, προσπαθεί να αποφύγει με κάθε τρόπο τον κίνδυνο του να ασκήσει επιζήμια εξωτερική πολιτική -άθελά του- ο λαός. Προσπαθεί να αποφύγει όχι μόνον την εξαγορά αλλά και την διαβολή που καιροφυλακτούσε. Εκεί όπου οι πληρεξούσιοι δεν θα ήταν αρεστοί στην νεωτερική (δημοκρατική) πλευρά, θα προέκυπταν ταραχές, οι οποίες θα έδιναν και πάλι το δικαίωμα στην Δύση να διακηρύξει μέσω του Τύπου ότι οι Έλληνες ήταν αδύνατον να αυτοκυβερνηθούν, ήταν επιρρεπείς σε ενδοοικογενειακές συγκρούσεις (βλ. δικαιολόγηση των συγκρούσεων με κριτήρια εντοπιότητας, τάξεων, προσωπικά). Όσο για την σχέση δημοκρατικής έκφρασης και στοιχειώδους ιδιοκτησίας, σημειώνουμε το εξής: Το 1830 η “δημοκρατική” πλευρά απαιτούσε ατομικές ελευθερίες και δικαίωμα ψήφου χωρίς να υπάρχει ατομική περιουσία. Και χειρότερα: Οι δανειοδοτημένοι “δημοκράτες” που είχαν περιορίσει την Επανάσταση, είχαν χρεώσει και διχάσει το έθνος, είχαν “εκποιήσει” εθνική γη για να “σώσουν” το Μεσολόγγι (οι δανειστές αρνούνταν να εξοφλήσουν τις συναλλαγματικές τροφοδοσίας του), λίγα χρόνια μετά τορπίλιζαν κάθε προοπτική οικονομικής ανάπτυξης, κατηγορώντας ταυτόχρονα τον αποκλεισμένο από τα δάνεια Καποδίστρια που έδινε και την προσωπική του περιουσία για την δημιουργία Τράπεζας / στήριξη του νομίσματος ότι δεν μοιράζει γη, ότι δεν αποζημιώνει όσους δαπάνησαν μεγάλα ποσά για την Επανάσταση, ότι δεν εξαγοράζει την Εύβοια. Γιατί ο Ρώμας και οι συν αυτώ, που παρολίγον να σώσουν το Μεσολόγγι μόνοι τους, δεν ζήτησαν αποζημιώσεις από τον Καποδίστρια με τρόπο ανάλογο του Κουντουριώτη;

Από τότε επαναλήφθηκε αδιάκοπα το σκηνικό της ανταποδοτικής, λαϊκιστικής και εξαγορασμένης δημοκρατίας. Σήμερα, που το δικαίωμα ιδιοκτησίας και κυριότητας τίθεται υπό συνολική αμφισβήτηση μέσω Ε.Ε. και Η.Π.Α., τίποτε δεν φαίνεται να έχει αλλάξει. Ενώ η ψήφος ήταν πάντα εξαγοράσιμη αντί πινακίου φακής, σήμερα η δημοκρατία συνεχίζει να διαφημίζει την ελευθερία του άστεγου και ακτήμονα -πλέον- Έλληνα να επιλέγει ψηφοδέλτιο μέσα στο παραβάν.

Στις 22-7-1829 η Δ΄ Εθνική των Ελλήνων Συνέλευση ψηφίζει να δοθεί στον Καποδίσρια “πάσα πληρεξουσιότης του να λάβη μέρος εις τας διαπραγματεύσεις, εις τας οποίας αι Σύμμαχοι Αυλαί ήθελον ευαρεστηθή να τον προσκαλέσωσι … προς εκτέλεσιν της εν Λονδίνω Συνθήκης … επιστηριζόμενος εις τας βάσεις, τας οποίας έθεσεν η εν Επιδαύρω Εθνική Συνέλευσης (Γ΄), περιεχομένας εις τας οποίας εξέδωκεν οδηγίας κατά την 14 Απριλίου 1826”. Για την κατανόηση αυτής της παραγράφου χρειάζεται να δούμε και για το πώς φτάσαμε στο 1829, πώς, δηλαδή, αντέδρασε η παραδοσιακή πλευρά στην εξέλιξη που προκάλεσαν τα βρετανικά δάνεια. Από τα μέσα του 1824 την κυβέρνηση του Κουντουριώτη αρχίζει να υποκαθιστά άτυπα η τριμελής Επιτροπή της Ζακύνθου Ρώμας-Στεφάνου-Δραγώνας. Το 1825 η Επιτροπή έχει σχεδόν παραγκωνίσει τον καταρρακωμένο Κουντουριώτη, με τον οποίο όμως δεν βρίσκεται σε ανοιχτή ρήξη. Με τον ελιγμό της αίτησης προστασίας προς την Μ. Βρετανία (θα ακολουθήσουν οι αιτήσεις προς την Γαλλία και την Ρωσία) το τρισυπόστατον της Ζακύνθου προσπαθεί να σώσει την Επανάσταση, να απομακρύνει τον Κουντουριώτη από την εξουσία, να αλλάξει το μοντέλο διακυβέρνησης και να κινητοποιήσει την Ρωσία, όλα σε ενωτικό εσωτερικό πλαίσιο, χωρίς δηλαδή να ρίξει λάδι στη φωτιά του υφιστάμενου διχασμού. Σε ένα της γράμμα η επιτροπή της Ζακύνθου προτρέπει για μάχη μέχρις εσχάτων εναντίον του Ιμπραήμ, λέγοντας ότι μόνο η δύναμη των όπλων θα μπορέσει να διαφυλάξει Θρησκεία, τιμή και ιδιοκτησία, πάνω στα οποία θα δημιουργηθεί το κράτος. Ο Κουντουριώτης θα αντικατασταθεί από τον Ζαΐμη στην Γ΄ Εθνοσυνέλευση (Επίδαυρος, Απρίλιος 1826). Η Συνέλευση θα διακοπεί μετά την πτώση του Μεσολογγίου, αλλά θα προλάβει να επικυρώσει την αίτηση προστασίας προς την Βρετανία και ν’ αλλάξει το διοικητικό σχήμα. Το προσωρινό πολίτευμα αναστέλλεται. Ο Ζαΐμης, που προΐσταται της ενδεκαμελούς Διοικητικής Επιτροπής, θα συναινέσει στην αρχιστρατηγία του Καραϊσκάκη, ενώ ο Μαυροκορδάτος προσπαθεί να την εμποδίσει. Μέσα σ’ ένα χρόνο (Απρίλιος 1826 – Απρίλιος 1827) η τριανδρία της Ζακύνθου θα αποκαταστήσει το κλίμα του εμφυλίου και θα αντιστρέψει το βαρύ κλίμα στην Στερεά, καθώς ο Καραϊσκάκης βαδίζει από επιτυχία σε επιτυχία. Ο πρώτος στόχος της ήταν να ζητηθεί η μεσιτεία της Μ. Βρετανίας σε διαπραγματεύσεις ειρήνευσης με την Πύλη. Η πράξη αυτή θα κινητοποιούσε την Ρωσία. Ο τελικός στόχος της Επιτροπής ήταν η πλήρης ανάθεση της Επανάστασης στον Καποδίστρια. Η ανακήρυξή του επετεύχθη με τον προσεταιρισμό του Κουντουριώτη από τον Κολοκοτρώνη, ώστε να απομονωθεί ο Ζαΐμης τον οποίον υποστήριζε το Λονδίνο. Όλο αυτό το έργο δεν έγινε μόνον από τρεις τυχαίους ανθρώπους και σε τοπικό επίπεδο. Η ανάδειξη του Καποδίστρια μαζί με τον διορισμό Church-Cochrane έθετε σε εφαρμογή το ρωσοβρετανικό πρωτόκολλο της Αγ. Πετρούπολης (1826) το οποίο μετά την ανάδειξη του Καποδίστρια διευρύνθηκε με την συμμετοχή της Γαλλίας (Ιουλιανή Συνθήκη, 1827). Όταν ο Καποδίστριας θα αφιχθεί (Ιανουάριος 1828) η κατάσταση δεν θα είναι ρόδινη. Λίγες μέρες μετά την εκλογή του Καποδίστρια η Βρετανία θα κατορθώσει να σταματήσει τον Καραϊσκάκη  και το τελευταίο κάστρο της Στερεάς θα παραδοθεί στους Τούρκους. Ωστόσο, ο Απρίλιος του 1827 παραμένει κομβικής σημασίας για την Επανάσταση. Η ανάληψη της ηγεσίας από τον Καποδίστρια είναι η μεγάλη νίκη / επιστροφή της χριστιανικής παράδοσης. Η μονοπρόσωπη Κυβέρνηση είναι το αποφασιστικό πρώτο βήμα προς ένα πολιτικό governo militare που ζητούσε από νωρίς η παραδοσιακή πλευρά για να αντιμετωπίσει την ιδιότυπη επαναστατική κατάσταση μετά την πρώτη Επίδαυρο (Επανάσταση με δυαρχία και χωρίς αρχηγό) και τον νεωτερικό λαϊκισμό του Άστρους. Υλοποιήθηκε μόλις το 1828, καθώς δεν μπόρεσε να επιτευχθεί στην πρώτη φάση του πολέμου υπό τους Υψηλάντη-Κολοκοτρώνη-Ανδρούτσο-Βαρνακιώτη, ούτε από τον εγκλωβισμένο στην Ελβετία Καποδίστρια. Χρησιμοποιώντας τον Όμηρο, και λέγοντας μόνον όσα επιτρεπόταν να ακουστούν, ο Κολοκοτρώνης θα προτείνει το 1827 τον Καποδίστρια, εκφράζοντας το πνεύμα του Ρήγα, του Αλ. Υψηλάντη και της Επιτροπής της Ζακύνθου:

Είναι αναντίρρητον, ότι η πολυμέλεια του Νομοτελεστικού της Διοικήσεώς μας έβλαψε πολύ και εμπόδισε τας προόδους του Έθνους μας, και είναι γνώμη σοφή, κατ’ αρχαίων, και νεωτέρων, ότι “ουκ αγαθόν πολυκοιρανίη”. Ένας λοιπόν πρέπει να είναι και ο Κυβερνήτης μας ο των νόμων εκτελεστής, και ούτος ανήρ, ειδήμων της πολιτικής του φωτισμένου κόσμου. Άνδρα τοιούτον κατ’ ευχήν, και άνδρα μάλιστα έμπειρον και κατά καλήν τύχην της υψηλής αυτής επιστήμης έχομεν τον περίφημον Ιωάννην Καποδίστριαν…

Η διάλυση της Βουλής και η αδρανοποίηση του Συντάγματος της Τροιζήνας ήταν το δεύτερο βήμα προς την ίδια κατεύθυνση. Η Τροιζήνα επανέφερε και εμπλούτισε το Άστρος που είχε εκπέσει το 1826 στην Επίδαυρο. Το (οριστικό) Σύνταγμα της Γ΄ Εθνικής Συνέλευσης ήταν η απάντηση της νεωτερικότητας στην ανακήρυξη του Καποδίστρια. Από την Β΄ Εθνοσυνέλευση το βέτο της Κυβέρνησης έναντι της Βουλής είχε γίνει αναβλητικό, ενώ το βέτο της Βουλής παρέμενε απόλυτο. Με άλλα λόγια, στην ιδιότυπη δυαρχία που καθιέρωσε η Α΄ Εθνοσυνέλευση, η (νομοθετική / νομοτελεστική) Βουλή υπερίσχυε της (νομοθετικής / νομοτελεστικής) Κυβέρνησης, κάτι που είχε στόχο να ξαναχρησιμοποιήσει η νεωτερική πλευρά για να ακυρώνει τον κυβερνήτη. Επί πλέον, το Σύνταγμα της Τροιζήνας αντέφασκε με την Ιουλιανή Συνθήκη βάσει την οποίας είχε προκύψει και το ημιτελές Ναυαρίνο. Η συνθήκη προέβλεπε αυτονομία των Ελλήνων, ενώ το Σύνταγμα μιλούσε για ανεξάρτητο κράτος. Συνεπώς, επί Καποδίστρια, ενώ το εδαφικό, το πολιτικό, και το πολιτειακό δεν είχαν ακόμη κριθεί, η παραδοσιακή πλευρά εξασφάλισε την δυνατότητα χειρισμού της κατάστασης δίχως κίνδυνο να ανατραπεί μέσω της εξαγοράς των συνειδήσεων. Αυτό ακριβώς είχε συμβεί στα τέλη του 1823 με αρωγό το Σύνταγμα του Άστρους: μόλις βεβαιώθηκε η αδυναμία της Πύλης να πατάξει την Επανάσταση (μέσα του 1822), η νεωτερικότητα επενέβη -μέσω των ιδιωτικών δανείων της Μ. Βρετανίας- για να διαμορφώσει το αποτέλεσμα μιας Επανάστασης που η παράδοση είχε μεν προκαλέσει, αναγκάστηκε όμως να αποποιηθεί (τσάρος Αλέξανδρος Α΄, Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄). Έτσι, με την ανατροπή της Κυβέρνησης Πετρόμπεη (Δεκέμβριος 1823) ξεκίνησε ο λεγόμενος “εμφύλιος”, δηλαδή η ανοιχτή σύγκρουση νεωτερικότητας-παράδοσης. Την υποδαύλιση αυτής της σύγκρουσης απέφυγε -όπως είπαμε- η Επιτροπή της Ζακύνθου από το 1824. Απέφυγε την καταγγελία της έκνομης κυβέρνησης Κουντουριώτη και τις καταγγελίες για τα οικονομικά σκάνδαλα μέχρι να εξασφαλιστεί η νομικά αιτιολογημένη εμφάνιση του Καποδίστρια. Το ίδιο έκανε και ο Καποδίστριας.

1η Οκτωβρίου 1829: Το Ελληνικό κράτος θεμελιώνει την κυριαρχία του πάνω στον στόχο της Επανάστασης

Όμως το 1833 η νεωτερικότητα-δολοφόνος του τελευταίου, κατηγόρησε άμεσα (υπό τον μανδύα της αντιβασιλείας) τους Κολοκοτρώνη και Ρώμα για συνωμοσία κατά του Όθωνα και πρόκληση εμφυλίου πολέμου. Δηλαδή, οι οπαδοί της Γαλλικής Επανάστασης (εμφύλιου πολέμου, όπως την χαρακτηρίζει και ο Κολοκοτρώνης), μετά όσα έκαναν, κατηγορούσαν τους υποστηρικτές της χριστιανικής ενότητας ως πρόξενους εσωτερικών συγκρούσεων! Καλό είναι επίσης να γνωρίζουμε ότι αιτία της δίωξης ήταν η ανεμπόδιστη αποκοπή της Ελλαδικής Εκκλησίας από το Πατριαρχείο και το κλείσιμο μεγάλου αριθμού μοναστηριών. Όσοι λοιπόν θεωρούν την Ελληνική Επανάσταση ως προκύπτουσα από την αστική τάξη, τους άνεργους ναύτες, τα ανενεργά κεφάλαια, τους πτωχευμένους μικροέμπορους, την αντιχριστιανική νεωτερικότητα, το πνεύμα της Γαλλικής Επανάστασης …, είναι φυσικό να μη βλέπουν στην εξόντωση του Καποδίστρια άλλη αιτία από προσωπικά πάθη. Αντίστοιχα, δεν πρόσεξαν την ονομασία της προεπαναστατικής οργάνωσης του Ρώμα, δεν διάβασαν όλα τα κείμενα του Αλέξανδρου Υψηλάντη, δεν είδαν καν τα σύμβολα που ο τελευταίος ύψωσε στο Ιάσιο και στο Βουκουρέστι. Έχοντας τέτοια αντίληψη, είναι προφανές ότι δεν θεωρούν σκόπιμο να ερμηνεύσουν το νόμισμα του Φοίνικα που αρχίζει να κυκλοφορεί την 1-10-1829. Το αποτέλεσμα του ρωσοτουρκικού πολέμου, η θεμελίωση της ελληνικής κρατικής κυριαρχίας πάνω στην χριστιανική πίστη και η ματαίωση της ενθρόνισης του Λεοπόλδου το 1830 θα δώσουν από το Λονδίνο το σύνθημα της ανατροπής του Καποδίστρια, που τον επόμενο χρόνο θα μετατραπεί σε εντολή δολοφονίας. Άγνωστη παραμένει η ιστορία του 21. Άγνωστη και -σε καίρια σημεία- ανεστραμμένη. Κλείνοντας την ενότητα, διατυπώνουμε λίγο διαφορετικά ένα κεντρικό ερώτημα. Αν οι δανειστές του Λονδίνου και του Παρισιού ήταν απλώς κερδοσκόποι, τότε γιατί επέλεξαν να δανειοδοτήσουν μόνον την νεωτερικότητα; Ένα δάνειο προς τον Καποδίστρια, δεν θα χρέωνε τόκους; Δεν θα δινόταν υπό εγγυήσεις; Μήπως τα κρατικά δάνεια -πέρα από τον διχασμό του α΄ δανείου- δόθηκαν για να δημιουργηθούν εξαρτήσεις, άρα δεν συνέφερε η παραγωγική τους επένδυση, αλλά η κατασπατάληση; Μήπως η ιστορία πρέπει να ξαναδεί τον τίτλο “τα δάνεια της Ανεξαρτησίας”;

Η διαδικασία γέννησης του ελληνικού κράτους ήταν ένα εγγενώς διεθνές θέμα. Αν το ελληνικό κράτος προέκυψε μέσα από την μάχη παράδοσης-νεωτερικότητας όπου η δεύτερη εξαγόρασε το 1824 μέσω των δανείων-χρηματιστηριακών προϊόντων το αποτέλεσμα που η πρώτη προκάλεσε, απειλώντας μάλιστα να την καταστρέψει ολοκληρωτικά, αυτό είναι καιρός να το γνωρίσουμε. Με το α΄ δάνειο ο διεθνής οικονομικός παράγων είχε καταφέρει να αναδείξει ως πρόεδρο της προσωρινής κυβέρνησης τον -τελείως αδύναμο πολιτικά- πλοιοκτήτη Γ. Κουντουριώτη. Ο δυτικός πολιτικός παράγων είχε ήδη μεταφέρει το κέντρο βάρους του πολέμου στην πολύ “ακριβή” θάλασσα, οπότε το β΄ δάνειο φαινόταν μονόδρομος για τον Κουντουριώτη που πίστεψε ότι έτσι μπορούσε να αντιμετωπίσει τον Ιμπραήμ. Το δάνειο αυτό απέφερε τεράστιο χρέος και δέσμευση γης ως αντίτιμο για 4 σύγχρονα πλοία, άχρηστο πολεμικό υλικό και λίγα μετρητά. Από τα 4 πλοία ένα μόνο έφτασε πριν την έξοδο του Μεσολογγίου και ένα πριν την ναυμαχία του Ναυαρίνου. Για να παραληφθούν αυτά τα 4 πλοία παραγγέλθηκαν και πληρώθηκαν 14 (!) από το β΄ δάνειο, την διαχείριση του οποίου είχαν -με ευθύνη του Κουντουριώτη- αποκλειστικά οι δανειστές. Περισσότερα στοιχεία δείχνουν ότι οι δανειστές και οι όπισθεν αυτών ευρισκόμενοι “βοηθούσαν την Επανάσταση” … ως σύμμαχοι του Ιμπραήμ. Η εξαγορά συνειδήσεων και ο τρομοκρατικός εκβιασμός της Δύσης ανατράπηκε με συντονισμένη, διεθνή υπερπροσπάθεια από την ομάδα Καποδίστρια-Ρώμα-τσάρου Νικόλαου (το θαύμα 1826-1831). Όμως η ιστορική δολοφονία του 1831 και άλλες, μεταγενέστερες αιτίες συρρίκνωσαν μετά το 1863 την υπερεθνική προοπτική στα όρια του εθνικού κράτους και τον υπερεθνικό Έλληνα στα όρια του εθνικού Γραικού. Η αντικατάσταση των Βίτελσμπαχ από τους Γλύξμπουργκ σηματοδοτεί την αποκλειστική πρόσδεση του Ελληνικού Βασιλείου στην Δύση, η οποία ήταν αντίθετη στο (υπερεθνικό) ελληνικό σχέδιο. Γι’ αυτό και ο χριστιανός Γραικός καταλήγει να μάχεται εναντίον του χριστιανού Βούλγαρου, ελπίζοντας να ολοκληρώσει το υπερεθνικό 1821 μέσα από την μετάλλαξή του στην εθνική Μεγάλη Ιδέα. Ολόκληρα κεφάλαια λείπουν από την ιστορία του 1821, λ.χ. το πώς αναδείχθηκε η κυβέρνηση του Κουντουριώτη και το πόση ζημία επέφερε στην Επανάσταση. Μερικές μόνον πτυχές αυτού του κεφαλαίου (που περιλαμβάνει θεσμούς, δάνεια, εμφύλιους, φιλέλληνες, Ιμπραήμ) θα δημιουργούσαν αρκετά ερωτήματα για να κλονίσουν συθέμελα τις δυο επικρατούσες, ιστορικές ερμηνευτικές γραμμές. Μερικές μόνον πτυχές αυτού του κεφαλαίου θα άνοιγαν και τα μάτια των πολιτών της Δύσης που αναγκάστηκαν να δουν τις Επαναστάσεις της Β. Αμερικής και των Ελλήνων ως πνευματικά τέκνα των ιδεών του Ρουσσώ και του Βολταίρου. Το “φιλελληνικό” κίνημα της Δύσης ήταν στην πλειοψηφία του φιλογραικικό, γι’ αυτό και το κράτος που δημιουργήθηκε με πλειοψηφούσες εγγυήτριες δυνάμεις τις δυτικές, ονομάστηκε “Γραικία”· ανεξάρτητη από την Πύλη και εξαρτημένη από την Δύση.

Πώς μπορεί να βγάλει κάποιος συμπεράσματα, όταν η ιστορία εμφανίζει ανεξήγητα έναν Καποδίστρια να προεδρεύει στο υπό ίδρυση κράτος; Καμιά πειστική εξήγηση δεν δίνεται για το ποιος είναι προεπαναστατικά ο Καποδίστριας, πώς βρίσκεται στην Ρωσία, ποια Ευρωπαϊκή πολιτική προωθεί και πώς αυτή σχετίζεται με την Επανάσταση. Αξιοπρόσεκτα είναι και άλλα γεγονότα που δείχνουν ερμηνεία αντίθετη από την επικρατούσα στα Πανεπιστήμια, όπως το θέμα “προστασία των αρχαιοτήτων” από τα “φιλελληνικά” χέρια. Η σχετική απαγόρευση προέκυψε από την Γ΄ και Δ΄ Εθνοσυνέλευση και όχι από τις προηγούμενες δυο, στις οποίες επικράτησε ή δέσποσε η νεωτερική τάση (η προσκείμενη στο “αρχαιοελληνικό παρελθόν”).  Η νεωτερική φούρια για Δημοκρατία και Σύνταγμα (1830, 1843) λειτούργησε ως προκάλυμμα, προκειμένου να εμφανιστεί η εξόντωση των υποστηρικτών της χριστιανικής πλευράς ως απρόσωπη “λαϊκή” κατάκτηση και για να συρρικνωθεί η υπερεθνική ελληνική προοπτική μέσα σε γραικικά εθνικά όρια. Αυτά επιτεύχθηκαν με την δολοφονία του Καποδίστρια και την έξωση του Όθωνα.

Αν και η ευρωπαϊκή ιστορία κομπιάζει στην σχέση Ναπολέοντα-Γαλλικής Επανάστασης, το έργο του Ναπολέοντα είναι αυτό που τον επιβεβαιώνει ως αυθεντικότερο εκφραστή της. Δημιουργεί κράτη βασισμένα στον πολιτικό νόμο που οικειοποιείται, μεταλλάσσει και εναντιώνεται στον νόμο του Θεού

Το 1821 προέκυψε με καθυστέρηση, χάρη στην δυτική αντίδραση και δεν μπόρεσε να ολοκληρωθεί ως σήμερα για τον ίδιο λόγο. Η Γαλλική Επανάσταση (1789) προέκυψε για να σταματήσει το υπερεθνικό σχέδιο κατάλυσης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας (1787). Ο Ναπολέων σταμάτησε την Επτανησιακή-Σερβική φάση (1803-07) και μετά την ήττα του (1813) το υπερεθνικό ελληνικό σχέδιο αναγκάστηκε να κρυφτεί μέσα σε εθνικό μανδύα (Φιλική Εταιρεία). Σε διαφορετική περίπτωση, η εκκίνηση της Επανάστασης θα ήταν αδύνατη. Το αδύνατο έγινε δυνατό και επειδή η Επαναστατική οργάνωση χρησιμοποίησε τον Αλή πασά, αλλά και επειδή θυσίασε τον Αλ. Υψηλάντη. Κάθε Επαναστατική οργάνωση σε Ευρώπη και Αμερική χρησιμοποιούσε τα δίκτυα των μυστικών Εταιρειών. Και στα δίκτυα αυτά συνυπήρχαν οι δυο αντίπαλες δυνάμεις που, φαινομενικά, υπηρετούσαν τον ίδιο στόχο. Όλη η κινητικότητα 18^ου-19^ου αιώνα ξεκινούσε από την πάλη επικράτησης σε διεθνές επίπεδο των δυο κοσμοθεωριών. Η Επανάσταση του 1776 στην άλλη όχθη του Ατλαντικού είχε να κάνει με το ίδιο διεθνές θέμα. Η Αμερική έγινε ανεξάρτητη από την Βρετανία, όμως η “ανεξαρτησία” δεν είναι φιλολογική έννοια, στηρίζεται στην οικονομία και στο νόμισμα. Η μάχη για το αν το δολάριο θα ελεγχόταν ή όχι από το αμερικανικό δημόσιο έγινε σε παραλλαγή-μικρογραφία και στο ελληνικό κράτος, παρά το ότι το 1832 η προοπτική του διεθνισμού είχε αδυνατίσει σοβαρά για την “ανεξάρτητη” Γραικία. Μάλιστα, η δραχμή είχε άμεσα αντικαταστήσει τον φοίνικα (1833), αρκετά πριν ιδρυθεί η Εθνική Τράπεζα που θα την εξέδιδε. Τα γνώριζε όλα αυτά “ο λαός”; Όχι μόνον τα αγνοούσε τότε, όχι μόνον συνεχίζει -σε μεγάλο βαθμό- να τα αγνοεί, αλλά τελευταία του φορτώνονται και οι ευθύνες της οφειλόμενης επίγνωσής τους. Πέρασαν μόλις 5 χρόνια από τότε που η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος χρηματοδότησε ιστορική τηλεοπτική σειρά που ταύτιζε την δημιουργία του ελληνικού κράτους με την δημιουργία του ελληνικού “έθνους”. Ήταν μια σειρά που ταύτιζε την ιδιωτική Εθνική Τράπεζα με το -επιδιωκόμενο- ιδιωτικό κράτος-έθνος. Και η σειρά αυτή είχε ως καταφανή παράπλευρο στόχο να δυσφημήσει και να ενοχοποιήσει τους σημερινούς Έλληνες που δεν αποδέχονται ανεπιφύλακτα το “εθνικό” ελληνικό και το υπερεθνικό ευρωπαϊκό κράτος δικαίου.

Το θέμα είναι γενικό. Τόσο στα μικρά όσο και στα μεγάλα εθνικά κράτη ο λαός αγνοούσε την εξάρτηση της κρατικής του εξουσίας από τον υπερκρατικό οικονομικό παράγοντα. Η παραπληροφόρηση και τα εκβιαστικά διλήμματα τον ωθούσαν να συγχέει την ελευθερία με την ψηφοφορία, την δημοκρατία με την ευζωία, την ισονομία με την κατανάλωση. Τον ωθούσαν να συνδέει την δημοκρατία με την ευημερία χωρίς όμως να αντιλαμβάνεται ότι το κλειδί της υλικής ευημερίας το κρατούσε κάποιος από το πολιτικό παρασκήνιο. Ο πλαστός ιδεολογικός / κομματικός διχασμός ολοκλήρωνε την κατάσταση. Σε όλη την διάρκεια του 20^ου αιώνα η δυτική προπαγάνδα συνέχισε να πανηγυρίζει για την κατάκτηση της “λαϊκής κυριαρχίας”. Τι απέγινε με το υπαρκτό έλλειμμα “ελευθερίας-ισότητας- αδελφότητας”; Το “αληθινό κράτος δικαίου” και την “γνήσια λαϊκή κυριαρχία” ανέλαβε ίδια περίοδο να προωθήσει ο “αντίπαλος” της Δύσης, το σοσιαλιστικό κίνημα. Το κίνημα μετατόπιζε το πρόβλημα στην “πάλη των τάξεων”, προωθούσε την ισοπέδωση στην θέση της ισότητας και κατακεραύνωνε τους “εθνικισμούς” του καπιταλισμού. Η Δύση προέβαινε σε καταγγελία της ανελευθερίας του σοσιαλιστικού (ανατολικού) μοντέλου, αδυνατώντας όμως να καταγγείλει τον χρηματοδότη των σοσιαλιστικών-διεθνιστικών Επαναστάσεων και των σοσιαλιστικών κομμάτων, τον κατασκευαστή της Ε.Ε., που, ως καπιταλιστής-διεθνιστής, ανέλαβε να ενοποιήσει την Ευρώπη, δυσφημώντας και καταστρέφοντας τα έθνη-κράτη του 19^ου-20^ου αιώνα. Ενώ ο Γ. Παπανδρέου μιλούσε το 2009 για τον σοσιαλισμό που θα έσωζε τους Έλληνες από τον νεοφιλελευθερισμό, ο ίδιος ασκούσε την γνωστή μας -πλέον- αριστεροδεξιά πολιτική που επιτάχυνε την καταστροφή του έθνους.

Ακόμα και μόνο την ιστορία της ελληνικής δανειοδότησης του 1824 αν γνωρίζαμε, θα βλέπαμε την σοσιαλιστική-τοκογλυφική φύση της οργάνωσής της και το πώς οι δυο -θεωρητικά αντίθετες- δυνάμεις εκπορεύονται και χρηματοδοτούνται πάντα από την ίδια πηγή. Ο πνευματικός πατέρας της φιλογραικικής επιτροπής του Λονδίνου που δανειοδότησε την Ελληνική Επανάσταση και εμφανίζεται μέχρι σήμερα (όσο εμφανίζεται) ως ένας αγνός ιδεολόγος-φιλέλληνας, ήταν ένας κερδοσκόπος που υπερασπιζόταν εγγράφως την τοκογλυφία. Ταυτόχρονα, θεμελίωνε το δόγμα του κοινωνικού ωφελιμισμού. Ο κοινωνικός ωφελιμισμός λειτουργούσε ως προκάλυμμα του ατομικού ωφελιμισμού και ήταν απλώς ένας προμαρξιστικός υλισμός που βασιζόταν στην “διακριτική ευχέρεια” του ανθρώπου να επιλέξει μεταξύ οδύνης και απόλαυσης. Στην διαφορά μεταξύ θεωρίας – πράξης αυτού του ωφελιμισμού αντιτάχθηκαν οι αρχικοί απεσταλμένοι της Επιτροπής του Λονδίνου στην Επανάσταση. Επίσημα και μη επίσημα πρόσωπα που εκπροσωπούσαν την Βρετανία, παρότι έκριναν τα τεκταινόμενα από διαφορετικές οπτικές, συντάχθηκαν με την συνείδησή τους (όπως ζητούσε ο Καποδίστριας) και την δημοκρατική θεωρία (Byron, Stanhope, Trelawny, Humphreys), απορρίπτοντας την διχαστική ιδιοτέλεια και την “δημοκρατική” πράξη. Γι’ αυτό και παραγκωνίστηκαν, διώχθηκαν, δολοφονήθηκαν, όπως και οι εγχώριοι ηγέτες-εκπρόσωποι της ελληνικής παράδοσης.

Ο διεθνής χρηματοπιστωτικός παράγοντας που μέσω της πολιτικής εξαγόραζε, δίχαζε, ψευδολογούσε, τον 19^ο αιώνα δρούσε ως προς την Ελλάδα με στόχο φαινομενικά αντίθετο απ’ ό,τι στον 21^ο. Το 2009 συνέβησαν πράγματα που δεν προβλήθηκαν. Ενώ ξεκινούσε η κρίση στην Ελλάδα, ο πρωθυπουργός της Γ. Παπανδρέου τόνιζε πόση ανάγκη έχει ο κόσμος από την παγκόσμια διακυβέρνηση. Ταυτόχρονα, ο πρώτος πρωθυπουργός της Ε.Ε. Βαν Ρομπάι ενημέρωνε δημόσια ότι η σύνοδος G20 συνιστούσε την εκκίνηση της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Όσο λοιπόν ξεκαθαρίζει περισσότερο ότι ο καπιταλισμός και ο σοσιαλισμός είναι τα δυο πρόσωπα του υλισμού που κινείται πάνω σε μια ψευδαίσθηση δημοκρατίας, τόσο περισσότερο ξεκαθαρίζει και το ποιος είναι ο φορέας που κινεί τους τραπεζίτες και μέσω αυτών, την πολιτική. Τόσο περισσότερο ξεκαθαρίζει ότι οι τραπεζίτες δεν επιτίθενται σήμερα στην δημοκρατία. Δεν κάνουν πραξικόπημα. Και δεν το κάνουν, διότι δεν χρειάζεται να προσποιηθούν ότι είναι άλλοι από τους “δημοκράτες”. Το τραπεζικό σύστημα, ως θεσμικός πυλώνας, παίρνει φανερή θέση στο σύστημα που λέγεται “δημοκρατία” και το οποίο ανέκαθεν έλεγχε. Η φάση της απόκρυψης έληξε. Μαζί της λήγουν και τα όποια οφέλη έδωσε το σύστημα αυτό για να πείσει τον κόσμο. Μαζί της λήγουν και τα έθνη-κράτη, επειδή εκπλήρωσαν τον διαιρετικό σκοπό της δημιουργίας τους. Γίνεται πλέον σαφές ότι ο υλισμός / ατομικός ωφελιμισμός -είτε ως καπιταλισμός είτε ως σοσιαλισμός- αντιπαρατέθηκε και αντιπαρατίθεται με ό,τι έκαναν και είπαν ο Χριστός, ο Σωκράτης, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης… Το ΕΓΩ αντιπαρατίθεται φανερά στο ΕΜΕΙΣ σε παγκόσμιο επίπεδο.

Όλα αυτά και πολλά περισσότερα εξηγούν σημάδια του χθες και του σήμερα που είναι ορατά, αλλά υποτιμώνται. Π.χ., γιατί οι δυτικές Τράπεζες έχουν οικοδομηθεί στα σχέδια των αρχαιοελληνικών ναών, αλλά και γιατί οι σχεδιαστές του Ευρώ τύπωσαν ένα απρόσωπο χαρτονόμισμα και όταν -επιτέλους- “κατάλαβαν” (2013) ότι αυτό αντιφάσκει με την ανθρωποκεντρική Ευρώπη της αναγέννησης και του διαφωτισμού, επέλεξαν να υποτιμήσουν τη νοημοσύνη μας ακόμα περισσότερο, βάζοντας στο χαρτονόμισμα την “Ευρώπη” (;) ως υδατογράφημα. Αρκετοί μιλούν για την Μάλτα του 1989, (την νέα Γιάλτα) μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας, εξαιτίας της οποίας δημιουργείται το ευρώ και η ενωμένη Γερμανία που αρπάζει σήμερα τον ενεργειακό πλούτο της Αν. Μεσογείου. Αυτά μπορεί να αληθεύουν. Είναι όμως πρωτογενή; Δίνουν τελικές απαντήσεις στην συνολική εικόνα; Όλα δείχνουν ότι όχι μόνο το ευρώ, αλλά η ωφελιμιστική δημοκρατία της Δύσης χτίστηκε από κάποιους τραπεζίτες και διαφημίστηκε από κάποιους “φιλοσόφους” που αντέστρεψαν την έννοια του φωτός. Το όλο εγχείρημα πλαισίωσαν κάποιοι που αγνοούσαν τι συμβαίνει και αρκετοί που το πίστεψαν ως αληθινό, παρασυρόμενοι και από την αρνητική προπαγάνδα κατά των χριστιανών. Όλα δείχνουν ότι το χρήμα δεν είναι ο απώτατος στόχος, αλλά το μέσον για την υποταγή του ανθρώπου σ’ ένα σύστημα που παραμερίζει τον Θεό (για την ακρίβεια, τον χριστιανισμό, βασικά στοιχεία του οποίου εξέφρασε ένα τμήμα του π.Χ. ελληνικού κόσμου). Αυτό όμως δυσκολεύεται να το διαπιστώσει κάποιος που έχει αποκλείσει τον Θεό από την ανθρώπινη ύπαρξη, από την ανθρώπινη δικαιοσύνη. Δυσκολεύεται να δει ότι η ωφελιμιστική και ανταποδοτική δημοκρατία μπορεί αρχικά να ήταν τοπική, ο απώτερος στόχος της όμως ήταν από την αρχή παγκόσμιος. Γι αυτό τον λόγο, οι υποστηρικτές της διαίρεσης του χριστιανικού κόσμου (εθνικισμοί Δύσης και “Βαλκανίων”) είναι ταυτόχρονα οι υποστηρικτές της Ευρωπαϊκής ενοποίησης δια του φασιστικώς επιβαλλόμενου ευρώ.

Αν και το θέμα δεν εξαντλείται εδώ, ένα πρώτο συμπέρασμα λέει ότι αυτοί που σχεδίασαν την ενωμένη Ευρώπη στηρίχτηκαν στον πειρασμό και στον εκβιασμό που το χρήμα μπορεί να ασκήσει στον άνθρωπο, επεκτείνοντας την αντιχριστιανική πολιτική που θεμελίωσε τα ευρωπαϊκά έθνη-κράτη με τις εθνικές Εκκλησίες. Σήμερα τα έθνη-κράτη μετασχηματίζονται σε ένα και μοναδικό έθνος, και η επίμονη αναφορά των Βρυξελλών στον Καρλομάγνο μόνο χριστιανική ενότητα δεν μπορεί να υπονοεί. Το αντίθετο. Την ίδια στιγμή χρηματοδοτείται και η νέα, συνολική μουσουλμανική κατάκτηση της Ευρώπης. Ποιο είναι λοιπόν το ευρωπαϊκό έθνος που χτίζουν οι τραπεζίτες; Ποιοι είναι οι τραπεζίτες; Γιατί χρεώνουν όλα τα κράτη; Η Γενική Εφημερίς της Ελλάδος δημοσίευσε στο φ. 58 της την εξής είδηση: “Εφημερίς του Λονδίνου διϊσχυρίζεται ότι το δημόσιον χρέος όλων των βασιλείων και ηγεμονιών της Ευρώπης αναβαίνει εις 744 εκατομμύρια λιρών στερλινών, τουτέστι τρία εκατομμύρια ολιγώτερον του δημοσίου χρέους μόνης της Αγγλίας” (21 Αυγούστου 1829).

karavaki.wordpress.com