Ο Εφιάλτης είχε δίκιο;

Του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου

Συγγραφέα – δημοσιογράφου



Το μήνυμα προς τον πρωθυπουργό κύριο Τσίπρα υποθέτω πως θα ήταν σαφέστατο και κάπως έτσι διατυπωμένο: «Πόσες πυρκαγιές μπορείς να σβήσεις με τα καναντέρ σου; Οπως με τον κύριο Καραμανλή κάψαμε τη μισή Ελλάδα, με σένα θα κάψουμε την υπόλοιπη μισή. Το τίμημα του ρωσικού αγωγού εμπεριέχει και μπουρλότο. Επίλεξε στρατόπεδο!».

Η πολιτική και οικονομική μαφία έχει τους δικούς της νόμους και κανόνες. Το ερώτημα που τίθεται, είναι κατά πόσον τα μεγάλα και διεθνή συμφέροντα που διαφεντεύουν τις τύχες του πλανήτη, διαθέτουν εμφανή την αχίλλειο πτέρνα τους, ώστε η τρώση τους να επιφέρει κοσμογονική αλλαγή που θα αποτελέσει και την πολιτισμική αφετηρία για ένα νέο εξανθρωπισμένο οικονομικό μοντέλο διαχείρισης του παγκόσμιου έμψυχου πληθυσμού. Ο προβληματισμός ζόρικος, ενώ η διελκυστίνδα προς το παρόν καταγράφει νικητή τη χρηματοκεντρική αντίληψη έναντι της ανθρωποκεντρικής αυτοσυνειδησίας. Σε μια τέτοια χρονική περίοδο και κάτω από συνθήκες χαώδους κοινωνικής αποσύνθεσης, πραγματοποιήθηκε η κατ' επίφασιν Σύνοδος Κορυφής των ευρωπαϊκών
προτεκτοράτων στις Βρυξέλλες, με ραβδούχο τον δήθεν ανίκητο παγγερμανισμό, που ανέκαθεν αντιπροσώπευε και αντιπροσωπεύει ένα πιστό ντόπερμαν των πολυεθνικών εταιρειών. Εκεί έδωσε το "παρών" και η δύσμοιρη Ελλάδα σε μια προσπάθεια να αποδείξει πως αξίζει να συναλλάσσεται με ευρώ, ώστε να εισάγει σολομούς από τις Βαλτικές χώρες, γάλα από την Ολλανδία, Μερσεντές από τη Γερμανία και φάρμακα από τη Γαλλία, ασχέτως αν η ίδια δεν μπορεί να πουλήσει το λάδι της ούτε στην εγχώρια αγορά της. Οποιος όμως ενσωματώνει στη διαλεκτική του φιλοσοφία το αποτέλεσμα και μόνο, ως αναντίρρητο αποδεικτικό στοιχείο μιας εξελισσόμενης κοινωνικοπολιτικής διαδικασίας, ευλόγως δύναται να αξιολογήσει τα αποτελέσματα της Συνόδου Κορυφής, επί το ορθότερον μαφίας, ως τα πνευματικά επιτίμια των «αμαρτωλών» από χρόνια Νεοελλήνων. Η μόνη θετική συνεισφορά αυτής της παταγώδους αποτυχίας της ελληνικής κυβέρνησης, που εκπροσώπησε την κυριαρχία του «όχι» με όπλα στη φαρέτρα της τα ατροφικά «ναι», καθιστώντας τις δύο διαφορετικές ερμηνείες ως συνώνυμες, είναι το γεγονός ότι κατατροπώθηκε τουλάχιστον μαχόμενη. Αυτό την τιμά, έστω και αν η πολεμική της διάταξη δεν είχε τον οφειλόμενο αμυντικό σχεδιασμό απέναντι στον σύγχρονο φασισμό του ευρωπαϊκού φεντεραλισμού με τις προκλητικές ανισότητες και τον σιδερόφρακτο πνευματικό ιστό.



ΛΑΒΩΜΕΝΟΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ

Οσο για τις παλινωδίες των αξιωματούχων της χώρας μας, η ιστορία θα έχει την ευκαιρία στο μέλλον να διδάξει στους επόμενους πολιτικούς διαπραγματευτές, με ποιο τρόπο η δημιουργική ασάφεια όταν την διατυμπανίζεις ως τρικ, με στόχο να την μεταλλάξεις σε δημιουργική σαφήνεια με επωφελή αποτελέσματα, εν τέλει καταλήγει πολιτική σκοτοδίνη και ταπεινωτική συνθηκολόγηση. Εκλαμβάνοντας όμως στη δική μας διαλεκτική κουλτούρα, ως βάση συζήτησης, όχι την κατάληξη αλλά την πρόθεση, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι η επιβεβλημένη μάχη κρίθηκε στα σημεία όσον αφορά στην τακτική και τις επιλογές συμμάχων. Αλλωστε ταιριάζει γάντι στην περίπτωση αυτή το απόφθεγμα του Βενιαμίν Φραγκλίνου: «Από ένα καρφί χάλασε ένα πέταλο, από ένα πέταλο τσακίστηκε ένα άλογο, από ένα άλογο γκρεμίστηκε ένας στρατιώτης, από έναν στρατιώτη κρίθηκε μια μάχη κι από μια μάχη χάθηκε ένας πόλεμος». Ο κύριος Τσίπρας μέχρι του παρόντος έχει καταγραφεί στις δέλτους της ευρωπαϊκής ιστορίας και γιατί όχι της παγκόσμιας, ως ο νεαρός πολιτικός εκείνος, που λόγω άγνοιας κινδύνου και λαθεμένων υπολογισμών επέφερε αναταραχή και δημιούργησε συγκρουσιακές σχέσεις μέσα στην γκεμπελική ευρωζώνη. Πολέμησε στο Κολοσσαίο της τοκογλυφίας με μια συμμορία απατεώνων, όπου η καρδιά τους χτυπά ανάλογα με τον ήχο που αφήνει η ηλεκτρονική φαντασίωση ενός πλαστού νομίσματος που στην ουσία υφίσταται μόνο ως εκδοτικό αποτύπωμα και ουδόλως ως νομισματική σταθερά. Και ως λαβωμένος πολεμιστής μάς εμπνέει τον σεβασμό!

Η ΥΒΡΙΣ ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ

Από την άλλη, το άθροισμα των τρισεκατομμυρίων χρεών των πολιτών της οικογένειας του Μάαστριχτ προς τις απρόσωπες τράπεζες που ελέγχουν οι πλανητικοί νταβατζήδες, ανεξαρτήτως χρώματος, εθνικότητας, φυλής, θρησκείας και ηθικών περιγραμμάτων, πιστοποιεί πως δεν υπάρχουν ευημερούσες χώρες αλλά ευημερούσες τάξεις και αριθμοί. Στην Ελλάδα του σήμερα, μετά τη συντριβή της μεσαίας τάξης, ένα μέρος της κατόρθωσε να διασωθεί με χρηματιστηριακές πληροφορίες, την εποχή που αγεληδόν οι Νεοέλληνες πόνταραν σε φούσκες αριθμούς, και μαζί με ένα ποσοστό τυχάρπαστων καιροσκόπων και οικονομικών απατεώνων μεταπήδησαν στην ανώτερη οικονομική τάξη του πανάκριβου πούρου, της εσωτερικής πισίνας και της ματαιόδοξης ευμάρειας. Το υπόλοιπο και συντριπτικά μεγαλύτερο τμήμα της μεσαίας τάξης κατηφόρισε απελπισμένο προς τα χαρακώματα των νεοπτώχων. Αυτό το νεοσύστατο κράμα των 2.500.000 ανέργων, των 3.000.000 φτωχοποιημένων οικογενειών και των χιλιάδων συμπατριωτών μας, εργατών και επιστημόνων που μετανάστευσαν προς άγραν καλύτερης ευρωτύχης, συν τον διογκωμένο αριθμό των καταθλιπτικών που βιώνουν ως υπάρξεις την ανυπαρξία, αποτελούν τον χώρο που διεισδύουν οι κομματικοί μηχανισμοί για αλίευση ψήφων. Μέσα από έναν τέτοιο, ιδιότυπο και παρθένο κοινωνικό σχηματισμό από την μεταπολιτευτική περίοδο και εντεύθεν, ο ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσε να εμπλουτίσει τα ποσοστιαία του δεδομένα και να εκλεγεί κυβέρνηση με την στήριξη των ΑΝΕΛ, αυτοπροσδιοριζόμενοι από κοινού ως κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας. Η πρόθεσή τους αναμφισβήτητα ειλικρινής και η εντιμότητα στην πραγματοποιηθείσα συνεργασία τους αποδεδειγμένη. Συνεπώς και κατά συμπερασμόν, η κυβερνητική συνεργασία των δύο κομμάτων του ελληνικού Κοινοβουλίου είχε τις προϋποθέσεις να οδηγήσει τα πράγματα σε ιδανικότερες συνθήκες, όμως η πολιτική που ασκήθηκε εμπεριείχε την απειρία, την έπαρση, τη σιγουριά, τον ενθουσιασμό και δυστυχώς, το στοιχείο της Υβρεως. Και η Υβρις, από την εποχή που διαδραματίζονται τα έπη του Ομήρου, τιμωρείται. Ενίοτε στην πολιτική διαχείριση επιφέρει μέχρι και την εθνική, λαϊκή και κοινωνική καθυπόταξη. Θυμηθείτε τις αντιπαραθέσεις Βενιζελικών -Κωνσταντινικών και τη συνέπεια που είχαν με τη Μικρασιατική Καταστροφή. Επιπρόσθετα αναλογισθείτε, πόσο άδοξα έληξε η αδικαιολόγητη εκστρατεία 23.000 Ελλήνων κατά το πρώτο πεντάμηνο του 1919 όταν πολέμησαν εναντίον των μπολσεβίκων στην Ουκρανία, που τότε ανήκε στη Ρωσία. Αργότερα μοιρολογούσαμε γιατί οι Ρώσοι τέθηκαν απέναντί μας στο κεμαλικό ζήτημα.

Και από την άλλη σήμερα, το ακριβώς αντίθετο, με τα πρόσφατα ταξίδια στον Πούτιν, στην Κίνα, στην Αμερική, με το χέρι απλωμένο για επαιτεία δίχως αντίκρισμα, να επιφέρουν μερικό πλήγμα στο γόητρο ενός λαού που αγωνιζόταν μέσα από το σαρδόνιο χαμόγελο του κυρίου Φλαμπουράρη να επιδώσει τελεσίγραφα στους ψευδοεταίρους μας, πριν του παραδώσουν το οριστικό δικό τους αυτοί. Ολα αυτά δύναται να τα δικαιολογήσει η πολιτική απειρία, όταν η κορυφή της πυραμίδας δημιουργεί τον αιτιολογημένο ίλιγγο εξ αιτίας της μεγάλης ευθύνης. Θα σταθώ όμως όχι στην σκακιέρα της σύγχυσης, όπου εκεί τα πάντα μπορούν να συμβούν, αλλά στο πόκερ που έπαιξαν οι οικονομικοί επιστήμονες αυτό τον καιρό. Και ποιο είναι αυτό; Το παιχνίδι που έπαιξε με σταθερό προσανατολισμό ο κύριος Βαρουφάκης και που κατ' εμέ, είχε όλες τις προϋποθέσεις να επιτύχει. Ακόμα και μετά την επιπόλαια δήλωσή του περί «δημιουργικής ασάφειας», όχι ως προς το επιστημονικό περιεχόμενό της αλλά ως προς τη δημόσια αποκάλυψή της, καθότι το κρυφό χαρτί σου δεν το βγάζεις στον τηλεοπτικό αέρα πως αποτελεί τεχνική σου, το επικοινωνιακό αυτό ολίσθημα δεν ήταν ικανό για να μας στερήσει την απαραίτητη παρουσία αυτού του εξαίρετου επιστήμονα καθηγητή, που τον έχουν τιμήσει τα σπουδαιότερα πανεπιστήμια της υφηλίου. Το μόνο που απαιτούσαν οι πολιτικές συνθήκες, ήταν η δημιουργία μιας σιαμαίας σχέσης με έναν επικοινωνιολόγο, ώστε να τον προφυλάσσει και τίποτε περισσότερο. Ούτε οι φωτογραφίες με τη γυναίκα του έπαιξαν ρόλο, ούτε τα ουάου, ούτε τα τζιν με τα άρβυλα και τα μακό μπλουζάκια, ούτε η αντάρτικη μοτοσυκλέτα του. Και εξηγούμαι ευθύς αμέσως τι εννοώ:

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΣΟΪΜΠΛΕ

Ποιο ήταν το μότο του κύριου Σόιμπλε; «Η Ελλάδα πρέπει να φύγει από το ευρώ». Επιγραμματικώς Grexit. Μάλιστα! Ποιο ήταν το κατηγορητήριο που απηύθυναν προς τον κύριο Βαρουφάκη οι ξένοι; Ιδιο με αυτό που τον εγκαλούσαν τα σαμαροβενιζελικά παιδάρια και τα οργισμένα άνθη που φυτρώνουν στις Ποταμίσιες όχθες. Δηλαδή, πως ο υπουργός των Οικονομικών μάς οδηγεί στη δραχμή και κατ' επέκτασιν στο ανεπιθύμητο Grexit. Θαυμάσια! Επομένως αν είναι έτσι, έχουμε πλήρη ταύτιση των δύο ομολόγων ανδρών, Σόιμπλε και Βαρουφάκη. Τότε προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός μεταξύ εταίρων και του δικού μας διαπραγματευτή υπουργού εφόσον έχουν τον αυτό σκοπό;

Μήπως τα πράγματα ήταν διαφορετικά και το πολυσυζητημένο Grexit δεν το ήθελε κανείς; Τι λέει η παγκόσμια στρατηγική πολέμου; Ο εχθρός του εχθρού μου είναι ο καλύτερος σύμμαχός μου. Και όμως η κυβέρνηση τον εχθρό του Σόιμπλε κατ' απαίτηση των εταίρων της τον αποδόμησε. Σ' αυτό το σημείο, το παιχνίδι χάθηκε ολοκληρωτικά! Γιατί αποδομήθηκε ο άνθρωπος που πάνω του είχε στηριχθεί μια ολόκληρη πολιτική. Ποτέ στο παρά πέντε δεν πας πάσο. Ο λόγος απλός: Δεν κερδίζει πάντα αυτός με το καλύτερο χαρτί, αλλά κι αυτός που κρύβει το χειρότερο, αρκεί να πιάσει η μπλόφα. Το τέχνασμα του Σόιμπλε ενδεχομένως έπιασε γιατί προηγήθηκε ημών στη δήλωσή του περί Grexit. Λογικό ήταν με ακρωτηριασμένη την επιθετική μας γραμμή, το αποτέλεσμα να μην είναι το αναμενόμενο. Δεκαεπτά ώρες αφόρητων εκβιασμών, όχι τόσο από τους Ευρωπαίους εταίρους όσο από τους εγχώριους ντελάληδες που πίεζαν μαζί με τα τσοντοκάναλά τους, «υπόγραψε», «πάρε τα λεφτά», «συμφωνία πάση θυσία», «τυχοδιώκτη», «σε περιμένει Γουδή», «τακτικιστή» και άλλα πολλά. Αυτοί έπαιξαν το χαρτί του Σόιμπλε καλύτερα και από τους ανατολικούς δορυφόρους, γιατί όταν το δημοψήφισμα μιλά για καλύτερη συμφωνία της προτεινόμενης από τον Γιούνκερ, τότε βρίσκεσαι με δυο πιστόλια στον κρόταφο εφόσον οι συμπατριώτες σου στο Ευρωκοινοβούλιο σε πιέζουν να υπογράψεις ακόμα και τη χειρότερη συμφωνία. Ουσιαστικά σε απενοχοποιούν.

Μήπως τελικά οι 300 του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες έπρεπε να πάρουν τα λεφτά του Εφιάλτη και να σώσουν τη ζωή τους ή οι Κρητικοί στη Μάχη της Κρήτης να υποδεχθούν με ανθοδέσμες τον «μπαμπά» του Σόιμπλε και να γλιτώσει η Κάνδανος; Ποιοι θέλουν τελικά Γουδή, αν υποθέσουμε ότι ίσχυε κάτι τέτοιο, που είναι πέρα κι έξω από τη δική μας ιδεολογική και κοινωνική πρακτική, ως είδος και μορφή ποινής; Ο κύριος Τσίπρας που μόχθησε ή τα εγχώρια κοράκια που ακκίζονται με τα βαριά επίθετα της λίστας Λαγκάρντ;

ΜΟΙΡΑΙΟ ΛΑΘΟΣ

Το επόμενο μοιραίο λάθος της κυβέρνησης ήταν η αποδόμηση της προέδρου της Βουλής κυρίας Κωνσταντοπούλου, ιδιαίτερα μετά την απόφασή της να υπερασπιστεί το πόρισμα περί χρέους, ως επαχθούς, παράνομου και επονείδιστου, καθώς και στην προσπάθειά της να αποκαλύψει μέσα από τις επιτροπές της Βουλής, τις ευθύνες προηγούμενων κυβερνητικών παραγόντων που παρέδωσαν τη χώρα σε μη αιρετούς εκπροσώπους και δημιούργησαν το Παπαδήμειον άγος. Πού το χρησιμοποίησε η κυβέρνηση το πόρισμα αυτό; Εκεί που τοποθέτησε και τις παράνομες άδειες των καναλαρχών, δηλαδή στο χρονοντούλαπο της λήθης.

Και τώρα, πού οδεύει αυτή η κυβέρνηση με τις χαίνουσες πληγές από τα ίδια της τα στελέχη; Στην αυτοκαταστροφή, εάν δεν επιλέξει την άμεση επίλυση του εσωτερικού της ζητήματος. Το παραμύθι είμαστε όλοι μαζί δεν ισχύει, όταν στη σημαντικότερη εθνική στιγμή ο επικεφαλής μιας κυβέρνησης αριστερών, στηρίζεται στον κύριο Λοβέρδο που την εγκαλεί και στον κύριο Γεωργιάδη που την σαρκάζει. Η σχέση αυτή δεν είναι συνιστωσιακώς αμφοτεροβαρής αλλά επιεικώς ετεροβαρής.

Ισως αυτό το φορτίο να είναι το μεγαλύτερο στις πλάτες του κυρίου Τσίπρα. Ο λόγος είναι ιδιαίτερα κατανοητός. Και η μία πλευρά και η άλλη έχουν ισχυρά δικαιολογητικά χαρτιά. Απαιτείται άμεση αποκατάσταση των αποδομημένων πολιτικών της κυβέρνησης και καλύτερη διασαφήνιση του συνιστωσιακού εγχειρήματος, ώστε η συνισταμένη να εκπορεύεται εκ της πηγής και όχι εκ των παραποτάμων… Κι ο νοών νοείτω. Και μια και τελευταία το ρίξαμε όλοι στα αρχαιοελληνικά τσιτάτα, ας κλείσω με τον αγαπημένο μου Γερμανό Γκαίτε: «Το πιο δύσκολο να δεις, είναι αυτό που είναι μπροστά στα μάτια σου».


eleftheriaonline.gr

(Εστάλη από αναγνώστη)