Ευρω-αυτοκρατορία της ΕΕ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ
Καταπέλτης εναντίον της φύσης της σημερινής ΕΕ το άρθρο των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», της πιο φιλο-ΕΕ συντηρητικής εφημερίδας της Βρετανίας, το οποίο υπογράφει ο Τζον Κέι. Ο τίτλος του άρθρου δεν αφήνει καμιά αμφιβολία: «Aυτοκρατορικές φιλοδοξίες έχουν ωθήσει την Ευρώπη στα όριά της». Ο αρθρογράφος αναφέρεται σε μια ομιλία ηγετικού στελέχους της ΕΕ που άκουσε κάποτε. «Η ΕΕ που ο ομιλητής περιέγραφε ήταν ένα ιμπεριαλιστικό σχέδιο» υπογραμμίζει και συνεχίζει: «Η επέκταση της ΕΕ υιοθετούσε ένα παρόμοιο όραμα. Για τους οικοδόμους της σύγχρονης Ευρώπης, η ευρύτερη ένωση ήταν τόσο σημαντική όσο η πιο σφιχτή ένωση».
Οαρθρογράφος της αγγλικής εφημερίδας υπενθυμίζει ότι «η Ελλάδα έγινε δεκτή (σ.σ.: στην τότε ΕΟΚ, σήμερα ΕΕ) εσπευσμένα με την ελπίδα στήριξης της εύθραυστης δημοκρατίας της μετά το τέλος της στρατιωτικής διακυβέρνησης. Η Ισπανία και η Πορτογαλία (σ.σ. που……

……….
και αυτά τα κράτη είχαν δεκαετίες ολόκληρες φασιστικά καθεστώτα) ακολούθησαν σύντομα. Κάθε μετα-κομμουνιστικό κράτος με υποφερτά έντιμους και δημοκρατικούς θεσμούς εξασφάλισε την εισδοχή του (στην ΕΕ), όπως και κάποια κράτη που δεν είχαν τέτοιους θεσμούς». Ο Τζον Κέι έχει απόλυτο δίκιο. Για τα πανηγύρια ήταν από πλευράς δημοκρατικών θεσμών οι χώρες της Κεντρικής και της Ανατολικής Ευρώπης, όταν μπήκαν στην ΕΕ – και σχεδόν όλες συνεχίζουν να έχουν τέτοιους θεσμούς και σήμερα. Σχεδόν όλες αυτές οι χώρες όμως είχαν φασιστικά καθεστώτα, και κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου συνεργάστηκαν με τους ναζί! Να είναι τάχα αυτό που έκανε τον Αγγλο αρθρογράφο να επισημάνει στο άρθρο του ότι «τα σύνορα της Δυτικής Ευρώπης εξωθήθηκαν τόσο μακριά στην Ανατολή όσο καμιά άλλη φορά στην Ιστορία, εκτός από το καλύτερο ξεχασμένο παράδειγμα της ναζιστικής κατοχής του μεγαλύτερου μέρους της ηπείρου το 1941-42;». Οπως και να ‘χει το πράγμα, μόνο η ναζιστική Γερμανία του Αδόλφου Χίτλερ είχε φτάσει τόσο ανατολικά όσο σήμερα η ΕΕ.
Σκληρός όσο δεν παίρνει γίνεται ο αρθρογράφος των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», της πιο φιλογερμανικής εφημερίδας που υπάρχει στην Αγγλία, όταν αναλύει τον «ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα» της ΕΕ, σε συνάρτηση με την Ελλάδα. Γράφει σχετικά: «Φυσικά, υπάρχουν μεγάλες διαφορές ανάμεσα στην Ευρώπη του 21ου αιώνα και στις αυτοκρατορίες του 19ου και του 20ού αιώνα. Ιδιαιτέρως, οι παραδοσιακοί ιμπεριαλιστές δεν αναζητούσαν τη συναίνεση εκείνων που αποίκιζαν. Σήμερα όμως οι Ελληνες μπορεί να μην αντιλαμβάνονται αυτές τις διαφορές ως ιδιαιτέρως μεγάλες»!!! Αδικο δεν έχει καθόλου. Ο Τζον Κέι δεν είναι κάποιος που εκτιμά ή συμπαθεί την Ελλάδα. Απλούστατα, ως γνώστης του αποικιοκρατικού παρελθόντος της Αγγλίας, είναι σε θέση να αναγνωρίσει πολύ καλύτερα από έναν Ελληνα την αποικιοκρατική φύση της γερμανικής Ευρώπης. Η υποτίμηση της χώρας μας φαίνεται άλλωστε από το εξής απόσπασμα του άρθρου του: «Το κεντρικό ελληνικό πρόβλημα είναι πως οι πολιτικοί θεσμοί της χώρας δεν είναι αρκετά ώριμοι ώστε να πετύχουν ικανή διοίκηση ή οικονομική διαχείριση ή να ασχοληθούν με υπεύθυνο τρόπο με τους θεσμούς της Δυτικής Ευρώπης. Και η Ελλάδα δεν είναι η μοναδική χώρα – μέλος της ΕΕ που αυτή η κριτική μπορεί να ισχύσει»! Κάτι παραπάνω από εμφανής ο τρόπος σκέψης ενός διαμορφωτή της κοινής γνώμης που προέρχεται από μια μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα, η οποία μέχρι τη δεκαετία του 1960, πριν από μισόν αιώνα, ήταν πανίσχυρη και είχε τη μεγαλύτερη αποικιακή αυτοκρατορία του πλανήτη.
Δεν θολώνει όμως την ορθότητα της κρίσης του το αποικιακό παρελθόν της Αγγλίας. Αντιθέτως, στο θέμα που διαπραγματεύεται τον καθιστά πολύ πιο διεισδυτικό σε όλες τις πτυχές των ζητημάτων που ασχολείται. «Το φιλόδοξο σχέδιο της δημιουργίας μιας νομισματικής ένωσης ανάμεσα στη Γαλλία και στη Γερμανία επεκτάθηκε κατεβάζοντας τα στάνταρ εισόδου ώστε να συμπεριλάβει τα περισσότερα μέλη της ΕΕ» γράφει και ορθότατα επισημαίνει: «Το κύριο προσόν για να γίνει κανείς μέλος ενός ευρωπαϊκού κλαμπ είναι η επιθυμία ένταξης»!
Προειδοποιεί ταυτόχρονα: «Οι αυτοκρατορίες της Ιστορίας γενικά κατέρρευσαν από υπερεπέκταση, η οποία οδήγησε σε ανυπάκουους πληθυσμούς στις περιφέρειες και κατόπιν σε αμφιβολίες γύρω από τη σοφία του σχεδίου στην ίδια τη χώρα – αυτοκράτειρα. Αυτά τα συμπτώματα είναι αναγνωρίσιμα στην Ευρώπη σήμερα. Η ΕΕ έχει σημειώσει τις επιτυχίες της ωθώντας την ολοκλήρωση πάντα λίγο παραπέρα και γρηγορότερα από όσο οι θεσμοί της εύκολα θα υποστήριζαν ή οι πληθυσμοί της θα αποδέχονταν πρόθυμα. Ισως αυτή η φιλόδοξη στρατηγική να έχει κάνει τώρα ένα βήμα πιο μακριά από όσο έπρεπε» τονίζει με ιδιαίτερη έμφαση ο αρθρογράφος των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς». Τα έχει πει όλα!

ΕΘΝΟΣ

tolimeri.wordpress