Μέσα από τις στάχτες γεννιέται η νέα απάντηση.

Αρθρογράφος: 

Θανάσης Τσιριγώτης

Αν θέλουμε να είμαστε διαλεκτικοί υλιστές οφείλουμε να βλέπουμε τα πάντα μέσα στις αντιφάσεις τους. Στον υλισμό δεν ισχύει το μαύρο – μαύρο και το άσπρο – άσπρο και ο Πρόεδρος Μάο υπέδειχνε – και σωστά – πως κάθε πράγμα μπορεί να μεταβληθεί στο αντίθετό του. Η σοβούσα κρίση δεν προσφέρεται για κλάματα, απόγνωση, ξόρκια, οιμωγές και αναθεματισμούς. Η καπιταλιστική κρίση έχει «πατέρα και μητέρα», δηλαδή αίτια και αιτίες, και δεν αντιμετωπίζεται με μούντζες στις πλατείες ούτε με δράματα όσο ανθρώπινα κι αν είναι. Δεν υπονοούμε διόλου την ψυχρότητα του επιστημονικού θετικισμού, του ακαδημαϊκού μαρξισμού και του δυτικού ορθολογισμού. Αυτή ανήκει στους πανεπιστημιακούς που είναι κλεισμένοι στους..... πύργους τους και δε ζουν μαζί με το λαό. Αλλά επιμένουμε στο ότι η κρίση έριξε τις μάσκες, έβαλε σύνορα, ξεγύμνωσε το κοινωνικό τοπίο, ήρθαμε «ενώπιος ενωπίω».

Για σκεφτείτε. Όταν ο σημιτικός εκσυγχρονισμός έσκαβε τα θεμέλια της χώρας, έφτιαχνε τα νεοπασοκικά τζάκια, εκμαύλιζε συνειδήσεις και έτρεχε με τη σημαία της Ολυμπιάδας, το μικροαστικό όνειρο φούσκωσε. Διότι υπήρξε το american dream στην ελληνική εκδοχή του. Το ψεύτικο ράλι του χρηματιστηρίου, το άπλωμα του πλαστικού χρήματος, η Ολυμπιάδα, ο σημιτοκαραμανλισμός, το ότι καιγόταν η Σερβία και η ντόπια άρχουσα τάξη σέρβιρε τα παραμύθια περί ισχυρής Ελλάδας. Ακριβώς αυτής που μπήκε στο ευρώ και κάτι νεόκοποι αριστεροί παπαγάλιζαν πως γίναμε …ιμπεριαλιστές. Ύστερα ήρθε η κρίση και το μουντό ομιχλώδες τοπίο του Λονδίνου έγινε ξεκάθαρο Αιγαίο. Κανένα φτιασίδωμα. Καμία αυταπάτη. Κανένα όνειρο μικροαστικής νύχτας.

Ο καθένας στον πάγκο του, έκαστος εφ’ ω ετάχθη. Οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Το τρίγωνο εργατική τάξη, αγροτιά, μικροαστοί βρέθηκε απέναντι στα ξένα κοράκια και τις ντόπιες ύαινες. Στη μια όχθη ο φτωχός λαός και στην άλλη ο ιμπεριαλισμός και οι ντόπιοι λακέδες του. Ο παραμορφωτικός καθρέφτης έσπασε και απόμεινε μόνο ένας δρόμος για τις κατώτερες τάξεις και τους φτωχούς.

Ο δρόμος της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, της οργάνωσης και του αγώνα, λιθάρι για το δρόμο προς την εθνική και ταξική απελευθέρωση. Η κρίση φτώχυνε το λαό και τη χώρα, αλλά απόδειξε ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Φέρνει περισσότερη απόγνωση αλλά και πιότερη αυτογνωσία. Τώρα η εργατική τάξη, τα παιδιά της και οι σύμμαχοί της ξέρουν πως έχουμε πόλεμο που μπορεί να τον πεις και ταξική πάλη. Απλά σαν το αυγό του Κολόμβου και καθαρά σαν κρυστάλλινο νερό. Οπότε το «τι να κάνουμε» φαντάζει πιο εύκολο, πιο κατανοητό, πιο προσιτό. Είμαστε πιο φτωχοί αλλά πιο σοφοί. Μέσα από τις στάχτες που αφήνουν πίσω τους ιμπεριαλιστές και καπιταλιστές γεννιέται η νέα απάντηση. Αυτή που θα σαρώσει τα μαύρα τέρατα. Αυτή που θα συνεγείρει την πλειονότητα του λαού μας. Αυτή που θα εμπνεύσει τη νεολαία. Αυτή που θα γράψει με χρυσά γράμματα πως η πάλη των τάξεων συνεχίζεται ...

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΛΑΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ, www.m-lkke.gr

 

ras-edu.blogspot