H Γερμανία, σχεδόν ενάμιση αιώνα μετά
τον Βίσμαρκ και την ενοποίησή της γύρω από την Πρωσία, δοκιμάζει και
πάλι να εκπληρώσει το διαχρονικό όνειρό της: Την ενοποίηση της Ευρώπης
υπό την ηγεμονία της – ή μήπως την μπότα της; Σ’ αυτά τα πλαίσια,
επιδιώκει την κυριολεκτική διάλυση της Ευρώπης ως εθελοντικής συμμαχίας
εθνικών κρατών και τη μεταβολή της σ’ ένα νέο αυτοκρατορικό μόρφωμα κάτω
από γερμανική κυριαρχία. Η διάλυση της «παλιάς» Ευρωπαϊκής Ένωσης και η
δημιουργία ενός Δ΄ Ράιχ προϋποθέτει τη λιγότερο ή περισσότερο ανοικτή
υποταγή των ευρωπαϊκών λαών και εθνών και, σε ορισμένες περιπτώσεις,
όπως σε εκείνη της Ελλάδας και της Κύπρου, την ανοικτή αποικιοποίησή
τους με τη μορφή μιας αποικίας χρέους.
Αυτό το εγχείρημα, που οδήγησε στη μετατροπή του ευρώ σε μια απλή μεταμφίεση του μάρκου και σ’ ένα δυαδικό οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο όπου ό,τι κερδίζουν οι «βόρειοι» το χάνουν και το πληρώνουν οι «νότιοι», και το οποίο εμπεριέχει και μία επίταση των κοινωνικών ανισοτήτων στο εσωτερικό όλων των χωρών, είναι βέβαιο ότι οδηγεί, για άλλη μια φορά, όχι στην οικοδόμηση της γερμανικής Ευρώπης που ονειρεύονται οι υπερτροφικοί νάνοι του Βερολίνου, αλλά στην καταστροφή της. Και αυτή την καταστροφή βιώνουμε εδώ και μερικά χρόνια.
Το πρώτο στάδιο είναι η σταδιακή απομάκρυνση των ευρωπαϊκών λαών από την ιδέα μιας ενιαίας Ευρώπης και η επιστροφή στις εθνικές και περιφερειακές ταυτότητες, ως γραμμή άμυνας λαών και πολιτισμών. Η Γερμανία, ως δύναμη κατοχής στην Ελλάδα και ως δύναμη επιβολής στην υπόλοιπη Ευρώπη, γίνεται και πάλι μισητή από τους ευρωπαϊκούς λαούς. Όμως η Γερμανία των ογδόντα εκατομμυρίων (μαζί με τους Αυστριακούς και τους βόρειους κολαούζους της στην καλύτερη περίπτωση εκατόν είκοσι εκατομμύρια) είναι αρκετά μεγάλη για να αποκτήσει μια αίσθηση υπεροχής και αρκετά μικρή σε μια Ευρώπη εφτακοσίων εκατομμυρίων για να μπορέσει να ηγεμονεύσει «φυσιολογικά». Έτσι, είναι υποχρεωμένη να καταφεύγει στη βία, είτε στρατιωτική είτε οικονομική. Πριν την ενσωμάτωση της Ανατολικής Γερμανίας βρισκόταν σε μια ισορροπία με τη Γαλλία, τη Μ. Βρετανία ακόμη και την Ιταλία, η οποία επέτρεπε στην ευρωπαϊκή οικοδόμηση να πραγματοποιείται σε λίγο πολύ ισότιμη και πολυμερή βάση. Από τη στιγμή και πέρα όμως που ενσωμάτωσε την Ανατολική Γερμανία και απέκτησε και πάλι πρόσβαση στην αγορά, τους πόρους και το εργατικό δυναμικό της Ανατολικής Ευρώπης, η ισορροπία κατέρρευσε και οι παλιοί αυτοκρατορικοί δαίμονες της Γερμανίας επέστρεψαν.
Στην Ευρώπη, από την εποχή του Συμφώνου της Βεστφαλίας του 1648 και του Ναπολέοντα στη συνέχεια, έχει αποδειχθεί αναρίθμητες φορές πως καμία δύναμη δεν μπορεί να κυριαρχήσει οριστικά. Η Ευρώπη ή θα είναι πολυμερής και θα περιλαμβάνει το σύνολο των χωρών, από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, ή δεν θα μπορέσει να υπάρξει.
Η Γερμανία της Μέρκελ και του Σόιμπλε, βαδίζοντας στα χνάρια του Χίτλερ, έχοντας αντικαταστήσει τα πάντσερ με τη Ζίμενς, τη Βολκσβάγκεν ή την Ντόιτσε Μπανκ, μεταβάλει στα πλαίσια της στρατηγικής της την περιοχή των Βαλκανίων σε περιθώριο. Γι’ αυτό διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία σε μία πληθώρα κρατιδίων και τώρα ολοκληρώνει το έργο της με τη οικονομική και κοινωνική διάλυση της Ελλάδας και της Κύπρου.
Οι Έλληνες υφίστανται τους καθημερινούς εξευτελισμούς των Γερμανών, έχοντας μεταβληθεί στο αντικείμενο του μίσους και της χλεύης τους, όπως στο παρελθόν συνέβαινε με τους Εβραίους. Υποχρεώνονται να ξεπουλούν τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις τους, ν’ αγοράζουν γερμανικά προϊόντα, να μεταβάλλονται στο τουριστικό θέρετρο των Γερμανών συνταξιούχων και να εξάγουν το πιο μορφωμένο εργατικό τους δυναμικό στην μητρόπολη του Βερολίνου.
Ωστόσο, αυτή η γερμανική ηγεμονία δεν μπορεί παρά να δημιουργήσει αναπόφευκτες αντισυσπειρώσεις. Ο Ιταλός φιλόσοφος Τζόρτζιο Αγκαμπέν, σ’ ένα άρθρο του στην Ρεπούμπλικα που αναδημοσίευσε η γαλλική Λιμπερασιόν (http://www.liberation.fr/monde/2013/03/24/que-l-empire-latin-contre-attaque_890916) και προκάλεσε έναν επικοινωνιακό πάταγο σε όλη την Ευρώπη, επαναφέρει την πρόταση του Γάλλου φιλοσόφου Αλεξάντρ Κοζέβ στον στρατηγό Ντε Γκωλ ήδη το 1947 για μια «λατινική αυτοκρατορία», που θα συμπεριλάβει την Ιταλία, την Γαλλία και την Ισπανία στον πυρήνα της, καθώς και τις υπόλοιπες χώρες της νότιας Ευρώπης και ίσως και τη Β. Αφρική. Όλα αυτά, ως αντίδραση στη γερμανική Ευρώπη.
Και στα ανατολικά όμως, η λυκοφιλία μεταξύ της Γερμανίας και της Ρωσίας δεν θα διαρκέσει επ’ άπειρον. Όπως έχει συμβεί αναρίθμητες φορές στο παρελθόν, η βούληση της Γερμανίας να αποικιοποιήσει το σύνολο της ανατολικής Ευρώπης μέχρι και την Ουκρανία ή ακόμα και την ίδια την Ρωσία ως πηγή πρώτων υλών, θα προσκρούσει αναπόφευκτα στη ρωσική αντίδραση. Παράλληλα, στα δυτικά, η Μ. Βρετανία θα αποσπάται όλο και περισσότερο από το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Όλα αυτά μέσα σ’ ένα κλίμα αυξανόμενου μίσους και καχυποψίας ενάντια στους Γερμανούς που στην Ιταλία θα εκτινάξει τον Πέπε Γκρίλλο σχεδόν στο 30 τοις εκατό των ψήφων, στη Γαλλία θα διογκώσει το Έθνικό Μέτωπο της Μαρί Λεπέν και στη Μ. Βρετανία θα επιτείνει τις αυτονομιστικές αντιευρωπαϊκές τάσεις.
Υπάρχουν, λοιπόν, δύο δυνατότητες, είτε η Γερμανία θα συνεχίσει στην ίδια κατεύθυνση, όπερ και το πιθανότερο, με αποτέλεσμα την αποσύνθεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέσα σε λίγα χρόνια, είτε οι υπόλοιποι ευρωπαϊκοί λαοί θα δαμάσουν τις αυτοκρατορικές διαθέσεις της Γερμανίας. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έχει αρχίσει λοιπόν ο νέος μεγάλος πόλεμος των ευρωπαϊκών λαών ενάντια στο γερμανικό ιμπέριουμ.
Όπως και στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου η Ελλάδα υπήρξε μία από τις πρώτες χώρες που αντιστάθηκαν στο γερμανικό ναζισμό, έτσι και σήμερα είναι η πρώτη χώρα που είναι υποχρεωμένη, αν θέλει να επιβιώσει, να αντισταθεί στη γερμανική κατοχή. Και σε έναν τέτοιο αγώνα, αναπόφευκτα θα συστρατευτούν μαζί μας όλο και περισσότεροι ευρωπαϊκοί λαοί.
Όταν λοιπόν υποστηρίζουν κάποιοι, όπως και εμείς, πως η Ελλάδα έχει μεταβληθεί σε αποικία χρέους, πρέπει να τραβάμε τις τελικές συνέπειες από μια τέτοια παραδοχή: Θα πρέπει με όλα τα μέσα, με νύχια και με δόντια, να αντισταθούμε και να αποτινάξουμε τη γερμανική κατοχή.
Για εμάς «καλοί Γερμανοί» είναι μόνο όσοι αντιστρατεύονται έμπρακτα τον πόλεμο που έχουν εξαπολύσει οι γερμανικές ελίτ ενάντια στην Ελλάδα. Μόνο με αυτούς μπορούμε να συνεργαστούμε. Με τους υπόλοιπους πρόκειται για σύγκρουση, βέβαια για μία σύγκρουση που σήμερα διεξάγεται όχι με κανόνια και τανκς, αλλά με τα όπλα της οικονομίας και της πολιτικής: Με το μποϊκοτάζ των γερμανικών προϊόντων, την άρνηση του γερμανικού πολιτιστικού ιμπεριαλισμού, την απόρριψη των πολιτικών παρεμβάσεων των Γερμανών στην Ελλάδα, τη σύναψη σχέσεων με δυνάμεις που αντιστρατεύονται ή εξισορροπούν τη γερμανική επικυριαρχία και πριν απ’ όλα με τη συνειδητοποίηση βαθειά μέσα μας της πραγματικότητας και των συνεπειών αυτού του πολέμου. Και όπως λένε και οι Γάλλοι: à la guerre comme à la guerre*.
*Στον πόλεμο συμπεριφέρεσαι σα να βρίσκεσαι σε πόλεμο.Αυτό το εγχείρημα, που οδήγησε στη μετατροπή του ευρώ σε μια απλή μεταμφίεση του μάρκου και σ’ ένα δυαδικό οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο όπου ό,τι κερδίζουν οι «βόρειοι» το χάνουν και το πληρώνουν οι «νότιοι», και το οποίο εμπεριέχει και μία επίταση των κοινωνικών ανισοτήτων στο εσωτερικό όλων των χωρών, είναι βέβαιο ότι οδηγεί, για άλλη μια φορά, όχι στην οικοδόμηση της γερμανικής Ευρώπης που ονειρεύονται οι υπερτροφικοί νάνοι του Βερολίνου, αλλά στην καταστροφή της. Και αυτή την καταστροφή βιώνουμε εδώ και μερικά χρόνια.
Το πρώτο στάδιο είναι η σταδιακή απομάκρυνση των ευρωπαϊκών λαών από την ιδέα μιας ενιαίας Ευρώπης και η επιστροφή στις εθνικές και περιφερειακές ταυτότητες, ως γραμμή άμυνας λαών και πολιτισμών. Η Γερμανία, ως δύναμη κατοχής στην Ελλάδα και ως δύναμη επιβολής στην υπόλοιπη Ευρώπη, γίνεται και πάλι μισητή από τους ευρωπαϊκούς λαούς. Όμως η Γερμανία των ογδόντα εκατομμυρίων (μαζί με τους Αυστριακούς και τους βόρειους κολαούζους της στην καλύτερη περίπτωση εκατόν είκοσι εκατομμύρια) είναι αρκετά μεγάλη για να αποκτήσει μια αίσθηση υπεροχής και αρκετά μικρή σε μια Ευρώπη εφτακοσίων εκατομμυρίων για να μπορέσει να ηγεμονεύσει «φυσιολογικά». Έτσι, είναι υποχρεωμένη να καταφεύγει στη βία, είτε στρατιωτική είτε οικονομική. Πριν την ενσωμάτωση της Ανατολικής Γερμανίας βρισκόταν σε μια ισορροπία με τη Γαλλία, τη Μ. Βρετανία ακόμη και την Ιταλία, η οποία επέτρεπε στην ευρωπαϊκή οικοδόμηση να πραγματοποιείται σε λίγο πολύ ισότιμη και πολυμερή βάση. Από τη στιγμή και πέρα όμως που ενσωμάτωσε την Ανατολική Γερμανία και απέκτησε και πάλι πρόσβαση στην αγορά, τους πόρους και το εργατικό δυναμικό της Ανατολικής Ευρώπης, η ισορροπία κατέρρευσε και οι παλιοί αυτοκρατορικοί δαίμονες της Γερμανίας επέστρεψαν.
Στην Ευρώπη, από την εποχή του Συμφώνου της Βεστφαλίας του 1648 και του Ναπολέοντα στη συνέχεια, έχει αποδειχθεί αναρίθμητες φορές πως καμία δύναμη δεν μπορεί να κυριαρχήσει οριστικά. Η Ευρώπη ή θα είναι πολυμερής και θα περιλαμβάνει το σύνολο των χωρών, από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, ή δεν θα μπορέσει να υπάρξει.
Η Γερμανία της Μέρκελ και του Σόιμπλε, βαδίζοντας στα χνάρια του Χίτλερ, έχοντας αντικαταστήσει τα πάντσερ με τη Ζίμενς, τη Βολκσβάγκεν ή την Ντόιτσε Μπανκ, μεταβάλει στα πλαίσια της στρατηγικής της την περιοχή των Βαλκανίων σε περιθώριο. Γι’ αυτό διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία σε μία πληθώρα κρατιδίων και τώρα ολοκληρώνει το έργο της με τη οικονομική και κοινωνική διάλυση της Ελλάδας και της Κύπρου.
Οι Έλληνες υφίστανται τους καθημερινούς εξευτελισμούς των Γερμανών, έχοντας μεταβληθεί στο αντικείμενο του μίσους και της χλεύης τους, όπως στο παρελθόν συνέβαινε με τους Εβραίους. Υποχρεώνονται να ξεπουλούν τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις τους, ν’ αγοράζουν γερμανικά προϊόντα, να μεταβάλλονται στο τουριστικό θέρετρο των Γερμανών συνταξιούχων και να εξάγουν το πιο μορφωμένο εργατικό τους δυναμικό στην μητρόπολη του Βερολίνου.
Ωστόσο, αυτή η γερμανική ηγεμονία δεν μπορεί παρά να δημιουργήσει αναπόφευκτες αντισυσπειρώσεις. Ο Ιταλός φιλόσοφος Τζόρτζιο Αγκαμπέν, σ’ ένα άρθρο του στην Ρεπούμπλικα που αναδημοσίευσε η γαλλική Λιμπερασιόν (http://www.liberation.fr/monde/2013/03/24/que-l-empire-latin-contre-attaque_890916) και προκάλεσε έναν επικοινωνιακό πάταγο σε όλη την Ευρώπη, επαναφέρει την πρόταση του Γάλλου φιλοσόφου Αλεξάντρ Κοζέβ στον στρατηγό Ντε Γκωλ ήδη το 1947 για μια «λατινική αυτοκρατορία», που θα συμπεριλάβει την Ιταλία, την Γαλλία και την Ισπανία στον πυρήνα της, καθώς και τις υπόλοιπες χώρες της νότιας Ευρώπης και ίσως και τη Β. Αφρική. Όλα αυτά, ως αντίδραση στη γερμανική Ευρώπη.
Και στα ανατολικά όμως, η λυκοφιλία μεταξύ της Γερμανίας και της Ρωσίας δεν θα διαρκέσει επ’ άπειρον. Όπως έχει συμβεί αναρίθμητες φορές στο παρελθόν, η βούληση της Γερμανίας να αποικιοποιήσει το σύνολο της ανατολικής Ευρώπης μέχρι και την Ουκρανία ή ακόμα και την ίδια την Ρωσία ως πηγή πρώτων υλών, θα προσκρούσει αναπόφευκτα στη ρωσική αντίδραση. Παράλληλα, στα δυτικά, η Μ. Βρετανία θα αποσπάται όλο και περισσότερο από το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Όλα αυτά μέσα σ’ ένα κλίμα αυξανόμενου μίσους και καχυποψίας ενάντια στους Γερμανούς που στην Ιταλία θα εκτινάξει τον Πέπε Γκρίλλο σχεδόν στο 30 τοις εκατό των ψήφων, στη Γαλλία θα διογκώσει το Έθνικό Μέτωπο της Μαρί Λεπέν και στη Μ. Βρετανία θα επιτείνει τις αυτονομιστικές αντιευρωπαϊκές τάσεις.
Υπάρχουν, λοιπόν, δύο δυνατότητες, είτε η Γερμανία θα συνεχίσει στην ίδια κατεύθυνση, όπερ και το πιθανότερο, με αποτέλεσμα την αποσύνθεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέσα σε λίγα χρόνια, είτε οι υπόλοιποι ευρωπαϊκοί λαοί θα δαμάσουν τις αυτοκρατορικές διαθέσεις της Γερμανίας. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έχει αρχίσει λοιπόν ο νέος μεγάλος πόλεμος των ευρωπαϊκών λαών ενάντια στο γερμανικό ιμπέριουμ.
Όπως και στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου η Ελλάδα υπήρξε μία από τις πρώτες χώρες που αντιστάθηκαν στο γερμανικό ναζισμό, έτσι και σήμερα είναι η πρώτη χώρα που είναι υποχρεωμένη, αν θέλει να επιβιώσει, να αντισταθεί στη γερμανική κατοχή. Και σε έναν τέτοιο αγώνα, αναπόφευκτα θα συστρατευτούν μαζί μας όλο και περισσότεροι ευρωπαϊκοί λαοί.
Όταν λοιπόν υποστηρίζουν κάποιοι, όπως και εμείς, πως η Ελλάδα έχει μεταβληθεί σε αποικία χρέους, πρέπει να τραβάμε τις τελικές συνέπειες από μια τέτοια παραδοχή: Θα πρέπει με όλα τα μέσα, με νύχια και με δόντια, να αντισταθούμε και να αποτινάξουμε τη γερμανική κατοχή.
Για εμάς «καλοί Γερμανοί» είναι μόνο όσοι αντιστρατεύονται έμπρακτα τον πόλεμο που έχουν εξαπολύσει οι γερμανικές ελίτ ενάντια στην Ελλάδα. Μόνο με αυτούς μπορούμε να συνεργαστούμε. Με τους υπόλοιπους πρόκειται για σύγκρουση, βέβαια για μία σύγκρουση που σήμερα διεξάγεται όχι με κανόνια και τανκς, αλλά με τα όπλα της οικονομίας και της πολιτικής: Με το μποϊκοτάζ των γερμανικών προϊόντων, την άρνηση του γερμανικού πολιτιστικού ιμπεριαλισμού, την απόρριψη των πολιτικών παρεμβάσεων των Γερμανών στην Ελλάδα, τη σύναψη σχέσεων με δυνάμεις που αντιστρατεύονται ή εξισορροπούν τη γερμανική επικυριαρχία και πριν απ’ όλα με τη συνειδητοποίηση βαθειά μέσα μας της πραγματικότητας και των συνεπειών αυτού του πολέμου. Και όπως λένε και οι Γάλλοι: à la guerre comme à la guerre*.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα μηνύματα που δημοσιεύονται στο χώρο αυτό εκφράζουν τις απόψεις των αποστολέων τους. Το ιστολόγιο μας δεν υιοθετεί καθ’ οιονδήποτε τρόπο τις απόψεις αυτές. Ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει την γνώμη του, όποια και να είναι αυτή.
Παρακαλούμε να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες, επίσης οι σχολιασμοί σας να μη ξεφεύγουν από τα όρια της ευπρέπειας.
Σχόλια τα οποία περιέχουν ύβρεις, θα διαγράφονται.
Τα σχόλια πλέον ελέγχονται από τους διαχειριστές του ιστολογίου, γιαυτό θα υπάρχουν καθυστερήσεις στην εμφάνιση τους. Γενικά γίνονται όλα αποδεχτά, εκτός από αυτά που είναι διαφημίσεις ή απάτες.
Σας ευχαριστούμε για την κατανόηση.
(επικοινωνία:eleftheroi.ellines@gmail.com)