Ο ΑΛΑΒΑΝΟΣ, ΤΟ “PLAN B” ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΣΤΥΧΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ

Γράφει ο Γιώργος Ιεροδιάκονος

Τέσσερα χρόνια μνημόνιο! Τέσσερα χρόνια μεθοδικής και συντεταγμένης επίθεσης εναντίον του ελληνικού λαού και γενικότερα του ελληνικού έθνους και της Ελλάδας ως κρατικής υπόστασης. Επιτιθέμενοι τα γνωστά τρωκτικά της ανθρώπινης ιστορίας. Οι διεθνείς επίδοξοι εξουσιαστές που τους τελευταίους αιώνες κατάφεραν να ελέγξουν απόλυτα το χρηματοπιστωτικό σύστημα παγκοσμίως. 

Εκείνοι που «εμπνεύστηκαν», μεθόδευσαν και επέβαλαν τελικά την δημιουργία του ευρωπαϊκού Υπερκράτους (την Ευρωπαϊκή Ένωση) και του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος εις βάρος των λαών της Ευρώπης. Εκείνοι που, μέσω του ευρώ, κατόρθωσαν να στραγγαλίσουν ολοκληρωτικά τις εθνικές οικονομίες των κρατών του ευρωπαϊκού νότου και, πολύ σύντομα, ολόκληρης της Ευρώπης. Εκείνοι που προωθούν υπογείως «δικούς» υποτακτικούς στους θώκους εξουσίας σε όλα τα κράτη. Εκείνοι που ελέγχουν και ποδηγετούν κόμματα, κυβερνήσεις και «αντιπολιτεύσεις». Εκείνοι που, προκειμένου να αποφύγουν ενδεχόμενο κίνδυνο ανάπτυξης αυτόβουλων και ακηδεμόνευτων λαϊκών κινημάτων αντίστασης, σπεύδουν εγκαίρως και «στήνουν» ανάλογα τέτοια υποτιθέμενα «κινήματα», ελέγχοντας μ’ αυτό τον τρόπο και τις δύο πλευρές. Ή μάλλον, αν είναι δυνατόν, όλες τις πλευρές. Ακόμα και εκείνες που δεν προορίζονται να παίξουν καθοριστικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα μιας χώρας, παρά μόνο εξαρτούν την ύπαρξή τους στην ανάγκη είτε πολυδιάσπασης ενός επικινδύνως για τα συμφέροντά τους αναπτυσσόμενου πολιτικού χώρου, είτε προς εγκλωβισμό επαναστατικών μαζών σε ελεγχόμενα σχήματα, είτε για να πληρώσουν πολιτικούς χώρους που κρίνεται ωφέλιμο να μην αφεθούν ελεύθεροι στο ενδεχόμενο αυτόβουλης εκδήλωσης, είτε απλώς για να υποβαθμίσουν επικίνδυνες για το καθεστώς πολιτικές προτάσεις, «φορώντας» τους άνωθεν κάποιον προδήλως διεφθαρμένο, ή έστω απλά φθαρμένο πολιτικό ηγέτη, με την παρουσία του οποίου περιορίζουν ουσιαστικά κάθε δυνατότητα εκείνες οι εκφερόμενες πολιτικές προτάσεις να τύχουν αποδοχής από το ευρύ κοινό.

Ας έρθουμε τώρα στον Αλαβάνο και το «Plan B» του. Ένα νεότευκτο, προσωποπαγές κόμμα, χωρίς καν υποτυπώδη οργανωμένη βάση, χωρίς κινηματική παρουσία, εντελώς απόν από τα συλλαλητήρια και τους δρόμους, με σχεδόν ανύπαρκτη επιρροή στις ευρύτερες μάζες, περιοριζόμενο στην αποδοχή από κάποιες περιθωριακές αριστερίστικες σέχτες των μερικών δεκάδων στρατολογημένων υποστηρικτών.

Τι είναι αυτό που διαφοροποιεί το Plan B από τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα; Μόνο ένα πράγμα! Μια εντελώς «ακραία» και προωθημένη πολιτική πρόταση, αδιανόητη για τις ευρείες μάζες έως πριν από μερικά χρόνια, η οποία όμως, χρόνο με τον χρόνο, μέρα με την μέρα, ως τέκνο της ανάγκης και της συνειδητοποίησης, κατακτά όλο και μεγαλύτερες μάζες, με τάσεις πλέον προφανέστατα πλειοψηφικές. Ποια είναι αυτή η πολιτική πρόταση; Μα φυσικά η αποδέσμευση της χώρας μας από τα δεσμά της ευρωζώνης και η επιστροφή σε εθνικό-κρατικό νόμισμα. Μια πολιτική πρόταση που πρωτοεισήχθη στο πολιτικό προσκήνιο προ τριετίας από τον Δ. Καζάκη και το ΕΠΑΜ, ακολουθώντας στην συνέχεια και ο Θ. Κατσανέβας και το κόμμα της Δραχμής.

Βεβαίως, κυρίως το ΕΠΑΜ ήταν εκείνο που εξ αρχής είχε καταθέσει μια άρτια και τεκμηριωμένη πολιτική θέση για την ανάγκη θέσπισης ανεξάρτητης οικονομικής πολιτικής, έξω από τον πνιγηρό εναγκαλισμό της Ε.Ε. και βεβαίως έκδοση εθνικού-κρατικού νομίσματος. Και ξαφνικά, όλως τυχαίως(?), ανασύρεται από την αφάνεια ένας φθαρμένος, ουσιαστικά απαξιωμένος από τον λαό –και όχι άδικα- πολιτικός, μέχρι προσφάτως φανατικός ευρωπαϊστής και φλογερός υπέρμαχος του ευρώ, να εμφανίζεται οψίμως ως εκφραστής του εθνικού νομίσματος. Ο Αλαβάνος!

Ποιος είναι ο Αλαβάνος; Καλό είναι να το θυμόμαστε όλοι. Υπήρξε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ (πριν από τον Τσίπρα), φανατικός ευρωπαϊστής όπως προείπαμε, καθώς και φλογερός υπέρμαχος της καθεστωτικής θέσης για υπαγωγή της χώρας μας στη ζώνη του ευρώ, υποστηρικτής της συνθήκης του Μάαστριχτ και όχι μόνο. Μην τα ξεχνάμε αυτά. Ήταν υπέρ του σχεδίου Ανάν, υπέρ της παραχώρησης της ονομασίας «Μακεδονία» προς το ψευδοκράτος των Σκοπίων, θιασώτης του δόγματος «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του», εκείνος που έλεγε πως «όλοι είμαστε μετανάστες» και αυτός που σήμερα στηρίζεται πολιτικά από τις γνωστές εθνομηδενιστικές σέχτες που έκαιγαν επιδεικτικά στους δρόμους της Αθήνας τις ελληνικές σημαίες (και τις καίνε ακόμα) και λυσσομανούν τραμπουκίζοντας εναντίον όσων μιλούν για πατρίδα και εθνική ανεξαρτησία. Ένας πολιτικός του περιθωρίου, απαξιωμένος και καταφρονημένος από τους πάντες, αυτός που δεν μπορούσε καν να κυκλοφορήσει χωρίς μπράβους στις Αθηναϊκές γειτονιές –θυμάστε προ τριετίας που τον γιαουρτώσαμε οι κάτοικοι του Αγίου Παντελεήμονα- αυτός που η μοναδική του σχέση με ελληνισμό και Ελλάδα είναι η αμύθητης αξίας κτηματική του περιουσία επί του εδάφους της.

Ε λοιπόν, αυτόν τον φλογερό ευρωπαϊστή αποφάσισαν οι δόλιοι εξουσιαστές να ανασύρουν από τον βόθρο της λαϊκής απαξίωσης και να τον εμφανίσουν ως πολέμιο της Ε.Ε. –εδώ γελάνε και οι κότες- και υπέρμαχο της δραχμής. Αυτόν που και μόνο στο άκουσμα της λέξης «Έθνος», βγάζει σπυριά. Αυτόν που ανταγωνιζόταν με τον Πάγκαλο για το ποιος είναι περισσότερο φεντεραλιστής, ξαφνικά πάνε να μας τον μοστράρουν ως τι; Ως νέο Καραϊσκάκη; Αν είναι δυνατόν!

Γιατί το κάνουν αυτό; Μήπως για να εγκλωβίσουν κάτω από τη σκέπη του τις όλο και περισσότερο αυξανόμενες μάζες που αντιλαμβάνονται σιγά-σιγά σε ποια κατάσταση έχουμε περιέλθει με τα δεσμά της Ε.Ε. και του ευρώ; Όχι βεβαίως! Ο Αλαβάνος κάνει κάτι άλλο, ακόμα πιο αισχρό. Ανέλαβε να «κάψει» το μέγιστο πολιτικό ζήτημα της επιστροφής σε εθνικό-κρατικό νόμισμα, αποκόπτοντάς το από τις ευρείες λαϊκές μάζες και εμφανίζοντάς το ως θέση της περιθωριακής ακροαριστεράς. Αυτό που ουσιαστικά επιχειρείται είναι να περιορίσουν την πολιτική έκφραση για αυτό το θεμελιώδες ζήτημα σε μερικές απειροελάχιστες ποσοστιαίες μονάδες, αν είναι δυνατόν κάτω του 1%.

Σ’ αυτό το συμπέρασμα συνηγορεί και η όχι και τόσο τυχαία επιλογή της ξενόγλωσσης ονομασίας του κόμματός του. Ποιος Έλληνας θα ψηφίσει ένα κόμμα που λέγεται «Plan B»; Ακόμα κι αν αγνοεί κάποιος το ποιόν του Αλαβάνου, γιατί να υποστηρίξει ένα κόμμα που απαξιώνει την ελληνική γλώσσα; Φανταστείτε στην Αγγλία, για παράδειγμα, να εμφανιζόταν ένα κόμμα με γαλλόφωνη ή γερμανόφωνη ονομασία. Ποιος σώφρων Άγγλος πολίτης θα το εμπιστευόταν; Είναι απολύτως βέβαιον ότι σκόπιμα επιλέχθηκε αυτή η ονομασία, για να μειώσει ακόμα περισσότερο την πιθανότητα υπερψήφισής του.

Γι’ αυτό και σε κάθε κρούση για ενότητα όλων των δυνάμεων που αγωνίζονται για εθνικό νόμισμα κρατάει αποστάσεις. Γι’ αυτό και απείχε επιδεικτικά και από την «Διεθνή Συνάντηση των Αθηνών» για την δημοκρατία και το εθνικό νόμισμα, και από την κοινή εκδήλωση ΕΠΑΜ, ΔΗΚΚΙ και Δεν Πληρώνω στο αμφιθέατρο του πολυτεχνείου και από την παρουσίαση του προγράμματος των 100 πρώτων ημερών μια παλλαϊκής κυβέρνησης, όπου επισήμως είχε προσκληθεί, αλλά και από κάθε άλλη προσπάθεια συνεύρεσης.

Σε ερώτηση του δημοσιογράφου σε ραδιοφωνική συνέντευξη που έδωσε στον real FM, γιατί δεν παρέστη, μολονότι ήταν προσκεκλημένος, στην εκδήλωση παρουσίασης του προγράμματος των 100 πρώτων ημερών μια παλλαϊκής κυβέρνησης, απάντησε πως δεν θέλει καμία σχέση με το ΕΠΑΜ, επειδή λέει πως θα τραβήξει στην δικαιοσύνη όχι μόνο τους υπεύθυνους της κυβέρνησης αλλά και τους υπεύθυνους της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε δηλαδή.

Στην πραγματικότητα, στόχος του δεν είναι η συνένωση των δυνάμεων της δραχμής, ούτε καν η πολυδιάσπασή του. Στόχος των εξουσιαστών είναι η πλήρης αποσιώπηση των πραγματικών δυνάμεων που αγωνίζονται για εθνικό νόμισμα και η συστηματική προβολή του «δικού» τους ανθρώπου ως τον μοναδικό εκφραστή αυτής της πολιτικής πρότασης. Κι αυτό είναι πρόστυχο!

Όσο περνάει ο καιρός και όσο πλησιάζουν οι μέρες της επικείμενης εκλογικής αναμέτρησης, θα βλέπουμε τον Αλαβάνο να παρελαύνει ως μαϊντανός από κανάλι σε κανάλι. Να το θυμάστε αυτό. Θα βαρεθείτε να τον βλέπετε! Να τον βλέπετε να …κατεξευτελίζεται βεβαίως. Διότι το κόλπο είναι καλά στημένο. Θα βλέπετε τους «μιλημένους» δημοσιογράφους να τον …στήνουν στον τοίχο με τις «αμείλικτες» ερωτήσεις τους για το πώς συμβιβάζεται το ακραίο φιλοευρωπαϊκό πρόσφατο παρελθόν του με το όψιμο ενδιαφέρον του για το εθνικό νόμισμα και εκείνον να …μασάει τα λόγια του. Θα τον ρωτάνε για το Αιγαίο, για τα Σκόπια, για την Κύπρο και εκείνος θα …μασάει τα λόγια του. Θα ζητάνε πειστικές και εμπεριστατωμένες απαντήσεις για την αναγκαιότητα επιστροφής στη δραχμή και εκείνος θα κομπιάζει και θα λέει σκόπιμα ανοησίες. Το κόλπο είναι στημένο.

Παράλληλα, το χρήμα θα ρέει άφθονο. Θα εισρέει από παντού! Απ’ έξω, από μέσα, από κάθε μεριά. Θα χορτάσουμε από πληρωμένες διαφημίσεις στις τηλεοράσεις, στα ραδιόφωνα, στις εφημερίδες. Οι δρόμοι θα κατακλυστούν από πανό και αφίσες. Εκατοντάδες Αφγανο-πακιστανοί αφισοκολλητές θα τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση που βρήκαν ένα μεροκάματο. Στόχος είναι να ταυτίσουν οι ψηφοφόροι την δραχμή με το Plan B και τον Αλαβάνο. Ακόμα και εκείνοι που ενστερνίζονται την αναγκαιότητα επιστροφής σε εθνικό νόμισμα, θα ριγήσουν, θα κομπιάσουν. Μα είναι δυνατόν; θα λένε. Αυτόν τον …… (βάλτε όποιο κοσμητικό επίθετο θέλετε) θα ψηφίσω; Δεν μου κόβεται καλύτερα το χέρι!

Βεβαίως δημοσκοπικά φαίνεται ότι η πλειοψηφία του ελληνικού λαού τάσσεται κατά του ευρώ. Όμως πως θα εκφραστεί αυτό; Με τον Αλαβάνο; Αν είναι δυνατόν!

Αυτό τον ρόλο ανέλαβε να παίξει προς όφελος των αφεντάδων ο Αλαβάνος και η, μετρημένη στα δάκτυλα, θλιβερή παρέα του. Να γελοιοποιήσει και να υπονομεύσει το μέγιστο πολιτικό ζήτημα που τίθεται και αναζητά εκλογική έκφραση από τους πολίτες. Να μην το αφήσει να εκφραστεί. Να περιοριστεί στο ελάχιστον. Να μηδενιστεί!

Την ίδια ώρα που όλα να μέσα μαζικής αποβλάκωσης θα πατρονάρουν με τον αισχρότερο τρόπο τον Αλαβάνο και το ανύπαρκτο κόμμα του –αυτός είναι και πέντε-έξη ακόμα- θα ρίξουν μαύρο πέπλο σε όποια άλλη φωνή μιλάει για εθνικό νόμισμα. Το ΕΠΑΜ δεν θα ακούγεται πουθενά. Δεν θα υπάρχει. Δεν υπήρξε ποτέ. Ομερτά! Ούτε και ο Κατσανέβας. Ούτε κανένας άλλος. Θα στήνονται panels και debates στα κανάλια και θα μοστράρουν συνέχεια τον Αλαβάνο.

Στο τέλος θα τα καταφέρουν. Θα περιορίσουν την εκλογική έκφραση υπέρ της δραχμής στο μηδέν κόμμα μηδέν και κάτι. Υπέρ της δραχμής, δια του Αλαβάνου βεβαίως. Διότι όση ομερτά κι αν πέσει, πολύ σύντομα ο πόθος του λαού για εθνική ανεξαρτησία και άρα για εθνικό νόμισμα, θα εκφραστεί. Και θα εκφραστεί από τους πραγματικούς φορείς του εθνικού νομίσματος. Παρά την συστηματική αποσιώπησή τους από τα καθεστωτικά ΜΜΕ.

Η μάχη που έρχεται θα είναι μεγάλη. Και θα είναι νικηφόρα για τον ελληνικό λαό. Για τον λαό που έμαθε πλέον να οσμίζεται τα λαμόγια και να τα περιορίζει στα σκοτεινά λαγούμια τους.

Γιώργος Ιεροδιάκονος