Δημογραφικός Εφιάλτης: 75% λιγότεροι οι Έλληνες το 2100!

«Αιώνας Δημογραφικής Κατάρρευσης» ο 21ος...

του Σταύρου Καρκαλέτση

Πρόσφατο άρθρο του Σ. Μητραλέξη στο Αntinews, το οποίο κάνει τον γύρο του Διαδικτύου ξαναφέρνει στην εξαρτημένη Ελλάδα των μνημονίων τον χειρότερο εφιάλτη: αυτόν που δεν θέλει απαραίτητα την οριστική διάλυση του γονατισμένου εθναρίου «Ελλάς» μέσα από βίαιες διαδικασίες ενταγμένες στο «σοκ και δέος», ούτε μέσα από κύκλους αίματος. Αντίθετα, η δημογραφική σμίκρυνση στη χώρα τρέχει τόσο γρήγορα, που σε λίγα χρόνια οι Έλληνες θα αποτελούν πλέον έθνος και κοινωνία γερόντων – έτσι όλα θα είναι (ακόμα) πιο εύκολα για όσους επιβουλεύονται τούτη εδώ τη γωνιά. Θέλουν τη χώρα μας. Για να τη μετατρέψουν σε χώρο. Και θέλουν τον χώρο, εν τέλει, «καθαρισμένο»...

Τι δείχνουν τα στοιχεία

Σύμφωνα με το άρθρο, αφού υπενθυμίζεται πως κάθε γενιά για να αναπαραχθεί χρειάζεται κατ’ ελάχιστον δείκτη γεννητικότητας (ο όρος είναι καθιερωμένος διεθνώς ως total fertility rate) 2,1 παιδιά κατά μέσο όρο ανά γυναίκα, τονίζεται η θλιβερή ελληνική πραγματικότητα: κάθε οικογένεια γεννά στην κατεχόμενη (ας μη μας φοβίζουν οι λέξεις...) Ελλάδα 1-1,3 παιδιά – έναν αριθμό απελπιστικά χαμηλό. Σε απλά μαθηματικά, και σύμφωνα με αυτούς τους δείκτες, καθόλου τυχαία, το 2100 οι απόγονοι των σημερινών Ελλήνων θα είναι περίπου 2,3 εκατομμύρια! Και αυτό με βάση τα σημερινά δεδομένα, αφού οι δείκτες δείχνουν να έχουν σταθερά καθοδική πορεία, με την ελληνική οικογένεια να στενάζει κάτω από τα αλλεπάλληλλα μνημόνια.

Ποιο ζευγάρι σκέφτεται σήμερα να αποκτήσει παιδιά, όταν και αυτός ο γάμος ακόμη φαντάζει για πολλά νέα ζευγάρια πρόβλημα πελώριο, με την ανεργία στους νέους να ξεπερνά το 50%; Αν, λοιπόν, παραμείνουν σταθερές οι σημερινές συνθήκες, αν οι αριθμοί των λαθρομεταναστών στη χώρα δεν αυξηθούν κι άλλο, αν τα ηλικιακά όρια δεν συνεχίσουν την κάθοδο, αν... αν... αν..., τότε θα έχει επιτευχθεί ο «άθλος» να κρατηθούμε στα 2 εκατομμύρια και κάτι, σε 70 περίπου χρόνια.

Το πρόβλημα αυτό ουδέποτε απασχόλησε το εξαρτημένο «κράτος των Αθηνών». Όμως τώρα πάμε από το τετράγωνο στον κύβο: Στην παρούσα κρίση, ποιος πολίτης, ποια Κοινή Γνώμη να στραφεί προς το δημογραφικό, όταν ο αγώνας είναι σήμερα κυριολεκτικά για επιβίωση; Ο δημογραφικός εφιάλτης είναι πα­­ρεμφερής περίπτωση με εκείνη του κρατικού χρέους ή της ανεξέλεγκτης λαθρομετανάστευσης. Αφέθηκε να εξελίσσεται και κανείς ακόμα δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι πρόκειται για βόμβα που πρόκειται να εκραγεί. Και σήμερα είναι το τελευταίο που απασχολεί μια κοινωνία εγκλωβισμένη στο πεντάγωνο «ανεργία-τηλεόραση-καναπές-δάνειο-πιστωτική».

Αν δεν αλλάξει κάτι στα επόμενα 4-5 χρόνια, οι δυνατότητες αντιμετώπισης του δημογραφικού θα λιγοστεύουν όλο και περισσότερο, αφού η πτώση αυτή λειτουργεί κάπως όπως ο μεταστατικός καρκίνος: αν δεν τον προλάβεις έγκαιρα, ο ασθενής θα αποβιώσει. Οι αριθμοί καταδεικνύουν πως, σε λίγα χρόνια, η κατάσταση θα είναι μη αναστρέψιμη – με ό,τι αυτό συνεπάγεται για ένα άλλοτε κραταιό έθνος που σέρνεται προς το τέλος του...

Το πληθυσμιακό ζήτημα διεθνώς

Ας δούμε σφαιρικότερα το όλο θέμα: είναι ο ελληνικός λαός ο μόνος στην υφήλιο που μειώνεται; Προφανώς όχι. Μόνο που η γεωγραφία ταλαιπωρεί την Ελλάδα αιώνες. Καλώς ή κακώς, τα Βαλκάνια «έδιναν» πάντα συγκρούσεις, εθνοκαθάρσεις, κατακτήσεις και πολλά άλλα. Και αν ο 20ός αιώνας υπήρξε ο αιώνας της πληθυσμιακής έκρηξης για τα περισσότερα έθνη, ο 21ος φαίνεται ότι θα είναι ο αιώνας της δημογραφικής κατάρρευσης για πολλά από αυτά.

Σήμερα, περίπου ο μισός πληθυσμός του πλανήτη (κυρίως στα κράτη του ανεπτυγμένου ή και αναπτυσσόμενου κόσμου) ζει σε χώρες με ποσοστό γεννήσεων κάτω από το επίπεδο που χρειάζεται για να μένει τουλάχιστον σταθερός ο πληθυσμός. Για μερικές χώρες η κατάσταση αποδείχθηκε καταστροφική. Το τέλος της Σοβιετικής Ενωσης, για παράδειγμα, έφερε τη διάδοχο –και παραπαίουσα τότε– Ρωσία μπροστά στη μείωση του πληθυσμού της κατά περίπου 6.000.000. Μόνο που η Ρωσία παραμένει οικονομικός και στρατιωτικός κολοσσός, με μεγέθη μη συγκρίσιμα με τα ελληνικά... 

Δημογραφική παρακμή βιώνουν σήμερα πολλές χώρες του τέως κομμουνιστικού στρατοπέδου, όσο και καπιταλιστικοί παράδεισοι, όπως η Γερμανία. Ταχύτατη γήρανση του πληθυσμού εμφανίζεται και στη μετα-βιομηχανική Ιαπωνία. Στα περισσότερα από αυτά τα κράτη, ανατρέπεται η καθοριστική σχέ­ση εργαζόμενος/συνταξιούχος.

Σε δύο μόλις δεκαετίες θα υπάρχουν πολύ περισσότεροι ηλικιωμένοι. Οι παραγωγικά ενεργοί θα μειώνονται. Σε απλά ελληνικά: Όλο και λιγότεροι θα καλούνται να συντηρούν όλο και πιο πολλούς. Και ενώ ο Δυτικός κυρίως κόσμος, εν μέσω οικονομικής ανάπτυξης και ευμάρειας για πολλούς, έβλεπε την αύξηση του πληθυσμού ως «πρόβλημα» ή και ένδειξη «καθυστέρησης», τώρα φτάνουμε στο άλλο άκρο: οι νέοι γίνονται είδος προς αναζήτηση.

Στην Ελλάδα, το παιχνίδι άρχισε να χάνεται κάπου στη δεκαετία του ’80. Ήταν η εποχή της «σοσιαλιστικής αλλαγής», της «χειραφέτησης» της Ελληνίδας μέσα από ΜΚΟ τύπου ΕΓΕ-Μαργαρίτα Παπανδρέου, τα χρόνια που από το παράγουμε περάσαμε στο δανειζόμαστε. Εκείνη την περίοδο, ο δείκτης γεννητικότητας έπεσε στην Ελλάδα κάτω από το 2. Ο πλέον τρομακτικός αριθμός της τρέχουσας καθόδου είναι αυτός που καταγράφει μείωση του ελληνικού πληθυσμού κατά 1.000.000 ανθρώπους, σε σύγκριση με την απογραφή του 2001! Πρόκειται για μια τρομακτική συρρίκνωση, μέσα σε μία μόνο δεκαετία – «γνήσιο» αποτέλεσμα μιας νόθας, αντεθνικής πολιτικής, η οποία τώρα βρήκε και άλλοθι: Τα μνημόνια!

Στα τέλη Μαρτίου του 2013, η καταγεγραμμένη ανεργία στους νέους έφτασε να ανέρχεται σχεδόν στο 60%. Αποτέλεσμα, οι νέοι άνθρωποι να μη δημιουργούν οικογένειες και αρκετοί να μεταναστεύουν στο εξωτερικό. Συνυπολογίστε 60.000 και πλέον νέους που μετανάστευσαν στα τρία χρόνια της «ευλογίας», όπως χαρακτήρισε τα μνημόνια πολιτικός του ελληνικού(;) κοινοβουλίου. Προσθέστε και τον ισλαμικό «αφρό» της Ασίας που μας έρχεται κατά χιλιάδες από διάφορους... Σόρος και Σία, με τη συνέργεια μιας απεθνοποιημένης πολιτικής κάστας που προσκύνησε στο είδωλο της πολυπολιτισμικότητας, και μπορείτε να βγάλετε τα συμπεράσματά σας...

Η κατάργηση και αυτών των ελαχίστων προνομίων (όπως των τρίτεκνων και πολύτεκνων), όπως και η καθιέρωση ως τεκμηρίου φορολόγησης την απόκτηση παιδιών, καταδεικνύουν πως εδώ υπάρχει μεθόδευση να γίνουμε όσο λιγότεροι γίνεται! Είμαι πεπεισμένος πλέον (κάποτε δεν το δεχόμουν!) πως είναι συνειδητό το εγχείρημα μετατροπής της χώρας σε «χώρο». Γιατί; Γιατί, απέναντι στα παραπάνω, θα περίμενε κανείς έναν στοι­χειώδη πολιτικό ορθολογισμό. Κάτι ελάχιστο που να αμβλύνει το πρόβλημα και να δίνει μια προοπτική μεσοπρόθεσμης ανάσχεσης του φαινομένου.

Αντί γι’ αυτό, τα συγκυβερνώντα κόμματα ασχολούνται με άλλα, πιο «σοβαρά» ζητήματα: την κατάρτιση αντιρατσιστικών νομοσχεδίων (σε μια χώρα που ο Έλληνας υφίσταται τον ρατσισμό σε κάθε του μορφή: μνημόνια, καταστολές, ανεργία, αυτοκτονίες). Σε μια «πολυπολισμική» πλέον Ελλάδα, οι «ιθαγενείς» (γι’ αυτό μας προορίζουν) γίνονται θύματα μιας αθρόας εισβολής λαθρομεταναστών, οι οποίοι έχουν μόνο δικαιώματα, σε αντίθεση με τον γηγενή, ο οποίος αν τολμήσει να διαμαρτυρηθεί για την άλωση της κοινωνίας, βάσει του νέου αντιρατσιστικού νόμου, μπορεί να καταλήξει στη φυλακή. Λύθηκαν τα τόσα προβλήματα, και ανακάλυψαν τώρα τη «ρίζα του κακού»: Ο Νεοέλληνας είναι ρατσιστής.

Το ψευδοκράτος της ελληνικής παρακμής κάνει αγώνα για τη «διαφορετικότητα» του κάθε λογής περίεργου. Η οικογένεια βάλλεται και εξοντώνεται οικονομικά, ενώ προετοιμάζεται ταυτόχρονα η κοινωνία να δεχθεί καταστάσεις τύπου «γάμοι ομοφυλοφίλων» και υιοθέτηση παιδιών από αυτούς (αξιομνημόνευτος ο «προοδευτικός» δήμαρχος Τήλου και οι «γάμοι» που τελέστηκαν στο νησί της Δωδεκανήσου...). 

Ζοφερές προοπτικές

Το δημογραφικό πρόβλημα μπορεί, λοιπόν, να αφήνει παγερά αδιάφορους τους εκτελεστές της ελληνικής κοινωνίας, οι επιπτώσεις του (εν είδει μεταστατικού καρκινώματος) όμως επελαύνουν, επιφέροντας ζοφερές προοπτικές:

• Η γήρανση του πληθυσμού αυξάνεται αδιάλειπτα. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι ο πληθυσμός της Ελλάδας με ηλικία άνω των 65 ετών έφθανε το 1991 το 14%. Το 2025 θα φθάσει το 25%, ίσως και περισσότερο. Ως προς τους ηλικιωμένους και την αναλογία τους στο σύνολο του πληθυσμού, η Ελλάδα κατέχει στην Ευρώπη των 50 σχεδόν κρατών την 5η θέση και στον κόσμο την 12η! Ασύλληπτα ρεκόρ για μια Ελλάδα που μεταλάσσεται βίαια.

• Παραμονές του 1940 στη χώρα υπήρχαν 165.000 πολύτεκνες οικογένειες (με μέσο όρο πέντε παιδιά), με 1.500.000 παιδιά. Το 1981 κατρακυλήσαμε μόλις στις 15.000 οικογένειες, με 200.000 παιδιά. Δηλαδή 1.300.000 παιδιά λιγότερα!

• Η δυσαναλογία εργαζομένων και μη εργαζομένων συνεχώς αυξάνεται. Η μείωση του εργατικού δυναμικού της χώρας είναι επακόλουθο της υπογεννητικότητας και της μετανάστευσης.

• Το κενό (και η φύση ως γνωστόν απεχθάνεται τα κενά...) καλύπτει, με την επί δύο δεκαετίες κρατική ανοχή/συνενοχή, η ανεξέλεγκτη είσοδος χιλιάδων λαθρομεταναστών στη χώρα, με όλα τα γνωστά επακόλουθα στη δημο­γρα­φική σύνθεση, στην ασφάλεια και στην ποιότητα ζωής του πληθυσμού των «ιθαγενών». Στο μέλλον, με παγιωμένη πλέον τη γήρανση του πληθυσμού, την υπογεννητικότητα των Ελλήνων και την υπεργεννητικότητα των μεταναστών, θα δημιουργηθούν εθνικές μειονότητες. Η διαδικασία είναι ήδη εν εξελίξει. Να τονιστεί εδώ πως όλες οι βαλκανικές χώρες έχουν συνεχή αύξηση του πληθυσμού – εκτός της Βουλγαρίας.

Ο δείκτης γονιμότητος για την αναθεωρητική Αλβανία είναι αυτή την περίοδο 3,1 και για την Τουρκία 3,5 γεννήσεις ανά γυναίκα γόνιμης ηλικίας. Οι Αλβανοί (σε Αλβανία, Σκόπια, Κόσοβο) θα ανέλθουν σε μια δεκαετία στα 8 εκατομμύρια, ενώ η Τουρκία σε 25 χρόνια αναμένεται να σπάσει το φράγμα των 100.000.000 κατοίκων, οι οποίοι στη μεγάλη τους πλειοψηφία θα είναι νέοι. Η δημογραφική αυτή έκρηξη, σε συνδυασμό με τις ιδιόρρυθμες τάσεις που ακολουθεί με μαζοχιστική εμμονή η Ελλάδα («ανοιχτή» κοινωνία, «χαλαρά» σύνορα, πολυπολιτισμικά πρότυπα, μετανάστευση Ελλήνων νέων κ.λπ.) θα φέρουν πιο κοντά την πλήρη αλλοίωση της χώρας μας όπως την ξέραμε...

Ομοίως και το δεύτερο ελληνικό κράτος, η Κύπρος, που πολύ πρόσφατα εισήλθε στον μνημονιακό «παράδεισο», αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα αναπλήρωσης του πληθυσμού της. Παρότι οι σχετικοί δείκτες ήταν και είναι σαφώς καλύτεροι των ελλαδικών, η ημικατεχόμενη Μεγαλόνησος δυστυχώς γερνά, και αυτό θα έπρεπε να ανησυχήσει και να προβληματίσει κάθε Κύπριο πολίτη.

Εδώ και αρκετά χρόνια, από το 1996 συγκεκριμένα, το γνωστό ποσοστό γονιμότητας του 2,1 έπεσε κάτω από το όριο ασφαλείας. Στην πορεία, η κυβέρνηση των χριστοφιακών ιδεοληψιών έκανε κάθε κίνηση προς ενίσχυση της κυπριακής εκδοχής της πολυπολιτισμικότητας. Εγκαθιδρύθηκε, έτσι, ένας ιδιότυπος πλην ευθύς ρατσισμός σε βάρος των Ελλήνων της Κύπρου, οι οποίοι έπρεπε π.χ. να παραχωρούν τη θέση τους, δίνοντας προτεραιότητα στους Τουρκοκύπριους «αδελφούς» σε νοσοκομεία και όχι μόνο.

Τα παχυλά –σε εξοργιστικό βαθμό– επιδόματα σε λαθρομετανάστες και Τουρκοκύπριους προκάλεσαν μετά το 2010 την οργή της ελληνικής πλειο­ψηφίας που, προσφυγοποιημένη, έπρεπε και να αμείβει τους κατακτητές της Κύπρου, στο όνομα μιας ακατανόητης «αλληλεγγύης» και «συνύπαρξης». Δυ­στυ­χώς, και στο δημογραφικό θέμα η Κύπρος δείχνει να υιοθετεί με εμμονή κάθε ελλαδικό «κουσούρι»...

Είναι σημαντικά τα όσα καταθέτει παρακάτω ο Σ. Μητραλέξης, αρθρογράφος του σχετικού κειμένου-βόμβα. Στην Ελλά­δα (και στην Κύπρο), η δημογραφική κρίση δεν είναι απότοκος κάποιου πλεονάσματος της ισότητας των φύλων, αλλά του ελλείμματός της! Το κόστος κύησης και ανατροφής, η δυσκολία της ανατροφής των παιδιών απουσία δημοσίου χώρου και σχετικής κρατικής μέριμνας, το ενίοτε προβληματικό καθεστώς των αδειών μητρότητας και ανατροφής στον ιδιωτικό τομέα, και ένα πλήθος άλλων παραγόντων (με χαριστική βολή τις πρόνοιες των ανελέητων μνημονίων και την καλπάζουσα ανεργία) οδηγεί τη νέα ελληνική οικογένεια στην επιλογή της μη τεκνοποιΐας – επιλογή συνήθως ριζικά αντίθετη με τις επιθυμίες της.

Μπορεί να υπάρξει λύση; Kαι μέχρι πότε; Σύμφωνα με τον δημογραφικό δείκτη της Ελλάδας, κάθε γενιά αποτελεί περίπου υποδιπλασιασμό της προηγουμένης. Μετά το 2040 περίπου, η εξέλιξη θα είναι μη αναστρέψιμη: κάθε δεκαετία θα χάνεται και 1.000.000 ελληνικού πληθυσμού, χωρίς να δια­φαίνεται ενδεχόμενο αντιστροφής της καταστροφικής πλέον εξέλιξης. Ως εκ τού­του, ο χρόνος για μια συνολική πολιτική αναστροφής του δημογραφικού προβλήματος ως απόλυτη εθνική προτεραιότητα και στρατηγική είναι πάρα, μα πάρα πολύ περιορισμένος.

Όπως σχεδόν σε όλα, το χρεοκοπημένο πολιτικό προσωπικό της χώρας αποδείχθηκε και αποδεικνύεται ακόμα πλήρως ανίκανο, όχι να αντιμετωπίσει (αυτό υπερβαίνει και τις δυνάμεις τους και τα ενδιαφέροντά τους...), αλλά απλώς και μόνο να βάλει κάποιες στοιχειώδεις προτεραιότητες που αφορούν την ύπαρξη του έθνους και μιας υγιούς κοινωνίας. Ναι, (και) το δημογραφικό χρειάζεται άλλου τύπου ηγεσίες, που να πιστεύουν στην ιδέα και το ιδανικό του εθνικού κράτους.

Αυτοί που επιλέγουμε να κυβερνούν, υπηρετούν αυτή την υπόθεση; Η μεν Αριστερά δεν πιστεύει καν στην ιδέα του έθνους-κράτους και την πολεμά με μανία. Του δε «προοδευτικού» αχταρμά καρφί δεν του καίγεται αν οι Έλληνες καταντήσουν λαός των μουσείων. «Κάτω τα σύνορα, είμαστε όλοι αδέρφια και... το Αιγαίο στα ψάρια του»! Στον αντίποδα, μια ψευτο­πατριωτική δεξιά, πλήρως υποταγμένη στη διεθνή των τοκογλύφων, υπηρετεί τη σκληρότερη μορφή ολοκληρωτικού καπιταλισμού, εξωραΐζοντάς τον λεκτικά σε νεοφιλελευθερισμό.

Τομές και λύσεις, λοιπόν, που δεν μας στέλνουν σε εθνολογικά μουσεία σε δυο-τρεις γενιές, περνούν μόνο μέσα από άλλες πολιτικές, απαιτούν άλλους πολιτικούς. Γεγονός το οποίο, με τη σειρά του, αναδεικνύει αυτό που πασχίζουμε να κρύψουμε κάτω από το χαλί: τη συλλογική μας ευθύνη για το κατάντημά μας, μιας και αυτοί που μας οδήγησαν εδώ εξελέγησαν με τη δική μας συνέργεια, ενοχή και συνενοχή. Κι αν θέλουμε στ' αλήθεια να σωθούμε και να σώσουμε τον τόπο μας, ο δρόμος είναι γνωστός: Αλλάζουμε εμείς και αλλάζουμε τα γύρω μας. Ειδάλλως τελειώνουμε, και μαζί μας μια υπέροχη ιστορία χιλιάδων χρόνων... ΗΝ

hellenicnexusmag.com

Προσθήκη φωτογραφίας από ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ πηγή: eleysis-ellinwn.gr