Ενημέρωση από τον εθνικό μας εργολάβο

Ναπολέων Λιναρδάτος

Ορθώς λέγεται ότι η Ελλάδα είναι η τελευταία κομμουνιστική χώρα στην Ευρώπη. Πολλές φορές, ακόμα και αυτό που θεωρούμε ιδιωτικό τομέα, δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια προέκταση του δημοσίου, όπου οι δημόσιες δαπάνες συναντούν τα ιδιωτικά κέρδη. Σε μια χώρα με εκατομμύρια κρατικοδίαιτους, στον κ. Γεώργιο Μπόμπολα αξίζει ο τίτλος του μέγα κρατικοδίαιτου. 

Σε άλλες χώρες, απ΄αυτές που θεωρούμε πρότυπα, θα υπήρχε αρκετό ενδιαφέρον για ένα άτομο όπως ο κ. Μπόμπολας. Για τα ελληνικά ΜΜΕ, ο κ. Μπόμπολας, είναι σαν να μην υπάρχει. Ενίοτε σε μικρότερα έντυπα, δημοσιεύονται με πηχυαίους τίτλους διάφορα, συνήθως υπό την μορφή μακροσκελούς υπονοούμενου. Ο αναγνώστης τέτοιων δημοσιευμάτων συχνά μένει με την εντύπωση ότι απλά προσπαθούν να επιτύχουν αυτό που νομίζουν ότι ο κ. Μπόμπολας έχει επιτύχει εδώ και μερικές δεκαετίες, δηλαδή να μετατρέψουν την πρόσβαση και επιρροή στο ευρύ κοινό σε απτά οικονομικά οφέλη. 

Για τον κλασσικό επιχειρηματία το μεγάλο κράτος είναι μια μεγάλη απειλή. Μεγάλο κράτος σημαίνει υψηλοί φόροι και εισφορές. Μεγάλο κράτος σημαίνει μια διαρκώς αυξανόμενη κρατική παρεμβατικότητα που καθορίζει τι, πως και πότε μπορεί να γίνει κάτι. Για αυτόν τον επιχειρηματία, ο κρατισμός είναι στην καλύτερη περίπτωση ένας μεγάλος πονοκέφαλος. Αντί να ασχολείσαι με τις ανάγκες του πελάτη σου προσπαθείς να καλύψεις την τελευταία φοροληστεία του κράτους και να ικανοποιήσεις τις ντιρεκτίβες του. Δεν είναι τυχαίο που ειδικά από το 1981 και μετά αυτό το είδος επιχειρηματία είναι υπό εξαφάνιση στην Ελλάδα.

Οι μη κρατικοδίαιτοι επιχειρηματικοί τομείς από τότε θα μπουν σε μια μακρά περίοδο παρακμής και εξαφάνισης. Όμως για κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα το μεγάλο κράτος σημαίνει μεγάλες ευκαιρίες. Τι και αν αυξάνονται συνεχώς οι φόροι και οι εισφορές, το κόστος περνάει κατευθείαν τον φορολογούμενο που δεν έχει δικαίωμα επιλογής. Όλα τα κόστη, έμμεσα και άμεσα, τα πληρώνει ο φορολογούμενος.

Ο πελάτης του κρατικοδίαιτου επιχειρηματία δεν είναι ο φορολογούμενος, ούτε το κράτος, αλλά η πολιτική τάξη που αποφασίζει που θα καταλήξουν τα χρήματα του φορολογούμενου. Γι’ αυτή την τάξη εργάζεται ο κρατικοδίαιτος επιχειρηματίας, οι ανάγκες αυτής της τάξης είναι που συνήθως επιβάλλουν να υπάρχει άμεσος ή έμμεσος έλεγχος ΜΜΕ.

Ο κ. Μπόμπολας που ξεκίνησε εκδοτικά το 1981 με το Έθνος είναι το πλατωνικό ιδεώδες του κρατικοδίαιτου επιχειρηματία που γνώρισε τις δόξες την συγκεκριμένη δεκαετία. Η επιχειρηματική του δραστηριότητα φαίνεται να εστιάζεται σε τομείς που η κρατική παρουσία ή παρέμβαση είναι μεγάλη και σημαντική. Στα δημόσια έργα για παράδειγμα ή σε κλάδους όπου το κράτος δίνει στον ιδιώτη μια προνομιακή θέση στην αγορά ή ακόμα χειρότερα ένα μονοπώλιο. Θα είχε ενδιαφέρον να μπορούσαμε να δούμε το συνολικό όφελος που έχει η οικογένεια Μπόμπολα από όλες της δραστηριότητες που σχετίζονται με το κράτος και πιο είναι το κόστος στο υστέρημα του Έλληνα φορολογούμενου κάθε χρόνο.    

Στις 2 Οκτωβρίου το Έθνος του κ. Μπόμπολα είχε τον εξής τίτλο: Δολιοφθορά στον Ομπάμα, με υπότιτλο: Από την ακροδεξιά του “Tea Party”. Το Tea Party όμως, με όλα τα καλά και κακά του, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα σπάνιο κίνημα πολιτών που δεν ζητά να γίνει πελάτης του κράτους. Ζητά το κράτος να περιορίσει τις δραστηριότητές του στα απολύτως βασικά. Να μην αρχίζει πολέμους και εκστρατείες «δημοκρατικοποίησης», να μην αποφασίζει ποιοι είναι οι νικητές και οι ηττημένοι στο οικονομικό πεδίο, να κρατήσει του φόρους και τις δαπάνες του κράτους χαμηλά, και να μην έχει το κράτος “ειδικές” σχέσεις με την επιχειρηματική τάξη.

Όλα αυτά είναι επικίνδυνες ιδέες όπως συχνά μας πληροφορούν το MEGA και το Έθνος του κ. Μπόμπολα. Εξάλλου, στην Ελλάδα θα πρέπει να συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι και από όποιο κόμμα και αν προερχόμαστε, στο τέλος η πολιτική επιλογή είναι η εξής μία: πιστεύουμε όλοι στον κρατισμό. Τίποτε δεν επιτρέπεται να κλονίσει αυτό το πιστεύω, ούτε το γεγονός ότι με το έτσι-θέλω θα είμαστε αιώνιοι πελάτες του κ. Μπόμπολα.